Χθές το πρωί που πήγαινα στη δουλειά συνάντησα ένα παλιό μου γνώριμο (μάλλον), ο οποίος με σταμάτησε στο δρόμο και στην αρχή μου παρέθετε διάφορα περιστατικά από το "κοινό" μας παρελθόν, προφανώς για να τον θυμηθώ γρηγορότερα διότι εγώ συνέχιζα να μην τον αναγνωρίζω μετά την παράθεση γεγονότων, κυρίως γάμων αν και αναφέρθηκε σε μια βάφτιση και μια κηδεία, για να καταλήξει τελικά να με ρωτά με έντονο ύφος "καλά δεν με θυμάσαι;"
Από μένα δεν έλαβε ακριβώς αρνητική απάντηση, αλλά κάτι παρόμοιο, αυτή τη μικρή παύση που κάνεις όταν δεν θυμάσαι, που δεν το παραδέχεσαι και τελείως αλλά δεν θέλεις να φέρεις τον άλλον και σε αμηχανία, συνεχίζεις όμως να χαμογελάς κατά διαστήματα και σταδιακά αρχίζεις να ανακαλείς στο μυαλό σου όλα εκείνα τα περιστατικά που θα ταίριαζαν σαν κομμάτια του παζλ σε αυτά που σου πέταξε προ ολίγου ο άνθρωπος απέναντί σου. Εις μάτην. Κάθε απόπειρα να συνδυάσω οποιοδήποτε εκ των περιστατικών που μου είχε αναφέρει κατέληγε στο κενό, και επειδή σκέφτηκα το παζλ, αισθάνθηκα ότι προσπαθούσα να βάλω δίπλα δίπλα το σώμα ενός ακέφαλου ελέφαντα με την ουρά ενός λιονταριού ή τα πόδια μιας καμηλοπάρδαλης με τα φτερά ενός γύπα.
Κι όμως, κάτι μου θύμιζε ο τύπος διότι το περιβάλλον που ήταν αποτυπωμένο στα κομμάτια του παζλ ήταν σωστό: τα διαμελισμένα ζώα που προσπαθούσα να συνταιριάξω ζούσαν όλα στη ζούγκλα, το φώς και οι αποχρώσεις ήταν παρόμοιες και οι αλλαγές που συντελούνταν στο τοπίο ήταν ήπιες. Παρόλα αυτά, και πριν προλάβω να ολοκληρώσω την προσπάθεια συναρμολόγησης, ο περαστικός με προσπέρασε με απογοήτευση και χάθηκε στο πλήθος. Ένιωσα άσχημα γιατί δεν πρόλαβα να μάθω αν έκανε λάθος αυτός ή αν εγώ χρειαζόμουν άλλο ένα κομμάτι για να φτιάξω ένα τμήμα που θα είχε κάποιο λογικό νόημα. Σκέφτηκα ότι η προσπάθεια κατασκευής του Πύργου της Βαβέλ, με όλα τα συμφραζόμενα περί αδυναμίας συνεννόησης, είναι υπεύθυνη για την αναποτελεσματική λειτουργία της μνήμης, η οποία στη συγκεκριμένη στιγμή δεν κατάφερε να επαναφέρει στο προσκήνιο το συνδετικό κρίκο των αυτοτελών γεγονότων που μου εξιστορήθηκαν και έτσι πρόσθεσα μια νέα απορία στην ημερήσια ατζέντα μου, ικανή να με απασχολεί για την υπόλοιπη μέρα.
Το αμέσως επόμενο λεπτό είχα χάσει την αίσθηση προσανατολισμού και τα πάντα γύρω μου διαλύονταν σε χιλιάδες μικρές, σκόρπιες κι ασυνάρτητες μορφές, σαν πολλά κομμάτια παζλ για παιδιά 3 έως 93 ετών ριγμένα μαζί στον κάδο ανακύκλωσης χάρτου.
Από μένα δεν έλαβε ακριβώς αρνητική απάντηση, αλλά κάτι παρόμοιο, αυτή τη μικρή παύση που κάνεις όταν δεν θυμάσαι, που δεν το παραδέχεσαι και τελείως αλλά δεν θέλεις να φέρεις τον άλλον και σε αμηχανία, συνεχίζεις όμως να χαμογελάς κατά διαστήματα και σταδιακά αρχίζεις να ανακαλείς στο μυαλό σου όλα εκείνα τα περιστατικά που θα ταίριαζαν σαν κομμάτια του παζλ σε αυτά που σου πέταξε προ ολίγου ο άνθρωπος απέναντί σου. Εις μάτην. Κάθε απόπειρα να συνδυάσω οποιοδήποτε εκ των περιστατικών που μου είχε αναφέρει κατέληγε στο κενό, και επειδή σκέφτηκα το παζλ, αισθάνθηκα ότι προσπαθούσα να βάλω δίπλα δίπλα το σώμα ενός ακέφαλου ελέφαντα με την ουρά ενός λιονταριού ή τα πόδια μιας καμηλοπάρδαλης με τα φτερά ενός γύπα.
Κι όμως, κάτι μου θύμιζε ο τύπος διότι το περιβάλλον που ήταν αποτυπωμένο στα κομμάτια του παζλ ήταν σωστό: τα διαμελισμένα ζώα που προσπαθούσα να συνταιριάξω ζούσαν όλα στη ζούγκλα, το φώς και οι αποχρώσεις ήταν παρόμοιες και οι αλλαγές που συντελούνταν στο τοπίο ήταν ήπιες. Παρόλα αυτά, και πριν προλάβω να ολοκληρώσω την προσπάθεια συναρμολόγησης, ο περαστικός με προσπέρασε με απογοήτευση και χάθηκε στο πλήθος. Ένιωσα άσχημα γιατί δεν πρόλαβα να μάθω αν έκανε λάθος αυτός ή αν εγώ χρειαζόμουν άλλο ένα κομμάτι για να φτιάξω ένα τμήμα που θα είχε κάποιο λογικό νόημα. Σκέφτηκα ότι η προσπάθεια κατασκευής του Πύργου της Βαβέλ, με όλα τα συμφραζόμενα περί αδυναμίας συνεννόησης, είναι υπεύθυνη για την αναποτελεσματική λειτουργία της μνήμης, η οποία στη συγκεκριμένη στιγμή δεν κατάφερε να επαναφέρει στο προσκήνιο το συνδετικό κρίκο των αυτοτελών γεγονότων που μου εξιστορήθηκαν και έτσι πρόσθεσα μια νέα απορία στην ημερήσια ατζέντα μου, ικανή να με απασχολεί για την υπόλοιπη μέρα.
Το αμέσως επόμενο λεπτό είχα χάσει την αίσθηση προσανατολισμού και τα πάντα γύρω μου διαλύονταν σε χιλιάδες μικρές, σκόρπιες κι ασυνάρτητες μορφές, σαν πολλά κομμάτια παζλ για παιδιά 3 έως 93 ετών ριγμένα μαζί στον κάδο ανακύκλωσης χάρτου.
