Wednesday, April 25, 2007

Με λένε Μάρκο Δ. Μ.


Είμαι ο Μάρκος
όχι ο Μπότσαρης αλλά μπορεί μια μέρα να γίνω αγωνιστής
για την ελευθερία και για ό,τι πιστεύω ότι αξίζει να παλεύω.
Είμαι ο Μάρκος
όχι ο Βαμβακάρης αλλά μπορεί μια μέρα να γίνω
τραγουδιστής
για την αγάπη
και για ό,τι πιστεύω ότι αξίζει να αγαπάω.

Είμαι ο Μάρκος
όχι ο Ευαγγελιστής αλλά μπορεί μια μέρα να γίνω κήρυκας
για την πίστη και για ό,τι ελεύθερα επιλέγω να πιστεύω.
Είμαι ένας Μάρκος σε τροχιά
ένας Μάρκος που εξαπλώνεται
ένας Μάρκος Δικός σας
ένας Μάρκος Μαζί σας!


Monday, April 23, 2007

Μπορεί και να κάνω λάθος

Στην κουβέντα πότε πότε, ακούω κάποιον να λέει "μπορεί και να κάνω λάθος". Η αξία αυτής της πρότασης βρίσκεται ακριβώς στο ότι από τη μια, προφυλάσσει αυτόν που την εκφέρει από την υπερβολική έκθεση στην ακτινοβολία των αντικρουόμενων απόψεων και από την άλλη, παραδέχεται κάτι εντελώς αληθινό: την πιθανότητα λάθους.
Εξάλλου, η συνειδητοποίση της διάπραξης ενός σφάλματος δεν είναι κάτι που εμφανίζεται ταυτόχρονα με τη διάπραξή του. Με άλλα λόγια, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι μια πράξη ή παράλειψή του μπορεί να αποβεί λανθασμένη, εφόσον είναι ανέφικτη η εκ των προτέρων γνώση περί της λανθασμένης φύσης της εκάστοτε πράξης ή παράλειψης. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι αυτό που πάμε να κάνουμε είναι λάθος - και λέω γνωρίζουμε μόνο και μόνο επειδή επαναλαμβάνουμε το λάθος που οι ίδιοι αναγνωρίσαμε ως τέτοιο στο παρελθόν - είναι αδύνατον να ελέγξουμε τον εαυτό μας, να επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση ή σωφρωσύνη, πριν την πραγματοποίηση του λάθους, καθότι σύσσωμες οι ψυχοσυναισθηματικές δυνάμεις που μας ωθούν στο σφάλμα αποδεικνύονται τόσο ισχυρές, ώστε καταντά μάταιο να προσπαθούμε να ανακόψουμε αυτό που έχει ήδη αρχίσει... Το σώμα υπακούει, η καρδιά υπακούει, το μυαλό υπακούει.
Κι έπειτα, ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς βέβαιος για το ότι έχει διαπράξει ένα σφάλμα. Ο χαρακτηρισμός μιας ενέργειας ως λανθασμένης δεν αποτελεί μια αξιωματική πρόταση, το περιεχόμενο της οποίας είναι ανεπίδεκτο αναθεώρησης ή επαναπροσδιορισμού. Αντιθέτως, υπακούει στην εκλογικευμένη απόπειρα περιορισμού των δυσμενών επιπτώσεων που μπορεί να συναπάγεται για τους τρίτους το λάθος. Διότι, κακά τα ψέματα, κανείς δεν μαθαίνει από τα λάθη του.
Δεν ξέρω, ίσως και να κάνω λάθος.

Friday, April 20, 2007

Το πείραμα απέτυχε

Ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο για Αθήνα έβλεπα από το παραθυράκι μόνο θάλασσα και μάλιστα τόσο κοντά, σαν να πετούσαμε περίπου 20 μέτρα ή 20 πόδια ψηλού ενήλικα άρρενα πάνω από την επιφάνειά της, ενώ ήμουν σίγουρος ότι διασχίζαμε τον εναέριο χώρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και απόρησα. Λογικά θα έπρεπε να πετάμε πιο ψηλά, ίσως και πάνω από τα σύννεφα, οπότε υπήρχε κι ένας ακόμη λόγος που δικαιολογούσε την απορία μου. Αργότερα, ρωτώντας μια αεροσυνοδό που περνούσε δίπλα μου, έμαθα ότι έχουν προσαρμόσει μια ειδική οθόνη στα παράθυρα του αεροσκάφους που προβάλλει σε λούπα εικόνες από το Αιγαίο, μονταρισμένες κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι όλα τα νησιά εξαφανισμένα από το πελαγίσιο τοπίο. Προφανώς δεν έμεινα ικανοποιημένος από την απάντηση αυτή, με την έννοια ότι εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω το σκοπό που εξυπηρετούσε αυτή η επιλογή των συγκεκριμένων αερογραμμών.
Τελικά η εξήγηση ήταν απλή: Η εμφάνιση της θάλασσας στα τοιχώματα του αεροσκάφους μπορεί να προκαλέσει αισθήματα ναυτίας, έντονης ζάλης και τάση εμετού σε κάποιους επιβάτες. Σε άλλους μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι διασχίζουν μια μεγάλη απόσταση (γιατί στη θάλασσα η ώρα δεν περνάει με τον ευθύγραμμο τρόπο που κυλάει ο χρόνος στο ρολόι του τοίχου) και κατ'επέκταση την ψευδαίσθηση ότι πραγματοποιούν ένα υπερατλαντικό ταξίδι, όπου έχουν το χρόνο να φανταστούν άλλα πράγματα ή να βυθιστούν σε σκέψεις που άλλως δεν θα έκαναν, αν είχαν μονίμως κατά νου ότι πρόκειται για μια σύντομη 20λεπτη πτήση ενός επαγγελματικού ταξιδιού.
Προς το τέλος της πτήσης μοιράστηκε σε όλους μας ένα ερωτηματολόγιο, βασισμένο σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα που διενεργούσε η Ε.Ε., στο οποίο έπρεπε να τικάρουμε την κατηγορία στην οποία ανήκαμε και να περιγράψουμε εν συντομία τις κυριότερες εντυπώσεις που είχαμε στη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας.
Δεν χρειάζεται να πω, ότι όσοι ανήκαν στην πρώτη κατηγορία δεν κατάφερναν ούτε να τικάρουν το κουτάκι που τους αφορούσε (σχεδόν δεν έβλεπαν τα γράμματα της σελίδας), οι δε της δεύτερης κατηγορίας ήταν πολύ "αλλού" για να επικεντρωθούν σε αυτό που έγραφε η σελίδα.
Στην έξοδο τα παραδίδαμε ασυμπλήρωτα στις αεροσυνοδούς που, χωρίς να μας κοιτάνε, ευχόντουσαν να μας δούνε σε μια από τις επόμενες πτήσεις.
Επιτέλους στεριά.

Χωρίς τίτλο

Δεν πειράζει.
Στους φλεβότοπους ακόμη τρέχουν τα παιδιά
κάνουν κούνια κρεμασμένη απ΄την καρδιά
νυχτώνει
κι είναι εκεί μια μάνα τεντωμένη
φωνάζει τα κορίτσια τα αγόρια
μαλώνει
είναι αργά και το τραπεζομάντηλο στρωμένο
σαν καλοκαίρι που η μελαγχολία του
τελειώνει
μα η μανία του κορμιού χωρίς τιμόνι
μπετόν συντετριμμένο και αυθάδη όρη
στο μπαλκόνι.

Tuesday, April 3, 2007

6:49

Και όμως
υπάρχει μια κλειδαρότρυπα νωρίς το πρωί
δεν είναι μόνο τα φύλλα του απέναντι δέντρου
ζωσμένα με εκρηκτικά
κελαηδούν τα πουλιά για μια άλλη άνοιξη
-όχι την άνοιξη όπου όλα ανθίζουν ντε και καλά-
νωρίς το πρωί κοιτάζονται από την κλειδαρότρυπα
όλες οι φτέρες
και οι σκουπιδιάρηδες καθαρίζουν τη μύτη μου
όπως κάνουν στην Αφρική τα πουλιά στον κροκόδειλο
ενώ μελώνει τη σάρκα του στην αυγή.