Διόρθωση του από 22.5.2008 διαγωνισμού/ Corrección del concurso del 22.5.2008

Εξαιτίας της σύγχυσης που προέκυψε με τη συμμετοχή δυο διαγωνιζομένων αναφορικά με τον αριθμό των ονομάτων που μπορούν να προτείνουν για το εικονιζόμενο νησί αλλά και τη μικρή, σχετικά, ανταπόκριση του κοινού σε ένα διαγωνισμό με έπαθλο μια διήμερη επίσκεψη σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο, δημοσιεύω εδώ και μια δεύτερη φωτογραφία από το μυστηριώδες νησί για να σας παρακινήσω περισσότερο...

Dada la confusión producida en dos concursantes en relación con el número de nombres que se puede proponer para la isla de la foto y la relativamente pequeña participación del público en un concurso que tiene como premio una escapada de dos días a ese paraíso terrestre, vuelvo a publicar otra foto de esa isla misteriosa, a ver si consigo que os animéis...

Soy una broma

Normalmente escribo en griego. Será porque es mi lengua materna. ¿Pero qué hace a una lengua materna?

Yo quiero tener dos madres. Y las tengo. Mas, a mi madre hispanohablante le tengo un cariño especial. No quedo con ella todos los días y rara vez hablamos por teléfono. Pero es otra madre con la que puedo contar. Puede que no me suene su cara o que me cueste reconocerla en cuanto la vea, pero sé que está ahí, en todas las calles que he recorrido, en todas las palabras que he oído y en todas las caras que he conocido en Salamanca, Madrid, Vigo, La Habana, Barcelona, Huelva, Vitoria y Pamplona.

La vida es una broma tan seria que es tan fácil equivocarse. Yo me equivoco con las lenguas maternas. Ya no sé distinguir entre los amigos con los que hablamos la misma lengua y los que hablan la misma lengua que yo. Digo que soy una broma y a todos les extraña igual, aunque por diferentes razones, pero esto no importa mucho. Será porque tenemos la misma madre. O, tal vez, porque todos venimos a pedir la misma cosa con diferentes maneras. Será porque a todos nos une la muerte y la esperanza.

Seremos así aunque en distintos lugares. Estar en Grecia no es nada más que no estar en España. Este pensamiento me sirve de consuelo. Abro la ventana del salón y veo la luna. Y con solo pensar que es la misma luna que tú también ves desde la ventana de tu salón –si es que tienes la misma suerte que yo– me alivio. La luna, también es una madre y, ¡mira la de gente que la comparte!

¿Cómo no la íbamos a compartir nosotros?

Είμαι ένα αστείο

Συνήθως γράφω στα ελληνικά. Μάλλον επειδή είναι η μητρική μου γλώσσα. Όμως τι κάνει μια γλώσσα μητρική;

Εγώ θέλω να έχω δυο μητέρες. Και τις έχω. Όμως, τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία στην ισπανόφωνη μητέρα μου. Δεν συναντιόμαστε κάθε μέρα και μιλάμε σπανίως στο τηλέφωνο. Αλλά είναι μια μάνα ακόμη στην οποία μπορώ να βασιστώ. Μπορεί να μη θυμάμαι το πρόσωπό της ή να δυσκολευτώ να την αναγνωρίσω εάν τη συναντήσω, ξέρω ωστόσο ότι είναι εκεί, σε όλους τους δρόμους που έχω γυρίσει, σε όλες τις λέξεις που έχω ακούσει και σε όλα τα πρόσωπα που έχω γνωρίσει σε Σαλαμάνκα, Μαδρίτη, Βίγκο, Αβάνα, Βαρκελώνη, Ουέλβα, Βιτόρια κια Παμπλόνα.

Η ζωή είναι είναι ένα αστείο τόσο σοβαρό που είναι πανεύκολο να μπερδευτεί κανείς. Εγώ μπερδεύομαι με τις μητρικές γλώσσες. Πια δεν ξέρω να ξεχωρίσω ανάμεσα στους φίλους με τους οποίους μιλάμε την ίδια γλώσσα και αυτούς που μιλάνε την ίδια γλώσσα με μένα. Λέω ότι είμαι ένα αστείο και όλοι παραξενεύονται εξίσου, για διαφορετικούς λόγους, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία. Μάλλον συμβαίνει επειδή έχουμε την ίδια μητέρα. Ή, ίσως, επειδή όλοι αναζητούμε τα ίδια πράγματα αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Επειδή, μάλλον, μας ενώνει όλους ο θάνατος και η ελπίδα.

Ας είμαστε έτσι σε διαφορετικά μέρη. Το να είμαι στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο από το να μην είμαι στην Ισπανία. Αυτή η σκέψη μου είναι παρήγορη. Ανοίγω το παράθυρο του σαλονιού μου και βλέπω το φεγγάρι. Η σκέψη και μόνο ότι είναι το ίδιο φεγγάρι που βλέπεις και εσύ από το παράθυρο του σαλονιού σου –αν έχεις την ίδια τύχη με μένα– με ανακουφίζει. Το φεγγάρι είναι επίσης μια μάνα και βλέπεις πόσος κόσμος τη μοιράζεται!

Και δεν θα τη μοιραζόμασταν εμείς;

Διαγωνισμός/ Concurso

Όποιος βρει το όνομα του νησιού, τμήμα του οποίου εμφανίζεται σε αυτή τη φωτογραφία, θα κερδίσει μια επίσκεψη σε αυτό... (σοβαρά το λέω).

Quien averigüe el nombre de la isla, cuya parte aparece en esta foto, ganará una visita en la misma... (hablo en serio).

MINIMAXIMUM

A girl band from Athens,

improvising/ experimenting live

on sonico - sentimentalia,

uses trumpet,

bass,

farfisa,

objects,

voices.

Ιουλία

Αρέσω σε ένα παλικάρι λυγερόκορμο και μόλις 18 ετών, φαίνεται τον μάγεψαν οι χρυσαφένιες μου πλεξούδες, τα τονισμένα ματοτσίνορα και τα γεφυρωτά μου φρύδια που πλαισιώνουν τα αμυγδαλωτά μου μάτια και προσδίδουν βάθος σε ένα βλέμμα πολλά υποσχόμενο, διότι κι εγώ η καρπερή έχω πολλά να δώσω, να αγαπήσω θέλω και να αγαπηθώ, όπως όλες οι συγχωριανές μου στην τελική και να μη μείνω στο ράφι σαν τη θεία Ουρανία.

Όπως και τα κάλλη μου φαίνεται τον αναστάτωσαν τον νεαρό, έτσι όπως τα πηγαινοφέρνω κάθε που πάω στην κρήνη και σκύβω να γεμίσω νερό τη στάμνα ή όταν πάω στο φούρναρη κρατώντας τα ζυμάρια πάνω σε δυο τάβλες και αποκαλύπτονται τα μπράτσα μου κι ο ιδρωμένος μου λαιμός κι η μέση δαχτυλύθρα και τα καπούλια μου τα στιβαρά, που δεν αποκαλύπτονται βέβαια αλλά υπονοούνται κάτω από τις στρώσεις υφάσματος που φοράμε εμείς οι κοπελιές, όλα θελκτικά και σε πλούσιες αναλογίες, ανάλογα βέβαια με το τι εννοεί ο καθένας πλούσιο, και σήμερα θα’ ρθει να με κλέψει το πρωτοπαλίκαρό μου, όπως μου μήνυσε οψάργας σε ένα SMS που όταν το’ λαβα μες στο σκοτάδι της κάμαράς μου φωτίστηκε ο βιος μου κι ένα ρίγος με διαπέρασε από τη δόνησή της συσκευής μου και πρέπει να βιαστώ, η ώρα είναι περασμένη, να σιάξω τα πράγματά μου, καμιά κυλότα, κάνα φουστάνι κι ό,τι άλλο χωρέσει στο μπόγο, να κάνω μπάνιο, να στεγνώσω και να μυρωθώ και να φτιάξω χοντρές, γερές πλεξούδες με τα ολόχρυσα μαλλιά μου, γιατί απ’ αυτές θα πιαστεί να ανέβει ο καλός μου ως το παραθύρι μου για να με κλέψει και μετά μαζί θα πορίσουμε όξω κι όπου θέλει ας βγάλει.

Χωρίς τίτλο

Πότε ακριβώς συνέβη είναι κάτι που δεν θυμάμαι. Το σίγουρο είναι ότι συνέβη από τη μια μέρα στην άλλη. Πέφτεις για ύπνο ένα βράδυ και το επόμενο πρωί πια δεν είσαι ο ίδιος ή η ίδια αλλά ένας άλλος ή μια άλλη. Σηκώνεσαι βέβαια κανονικά και πας στο μπάνιο, πλένεις δόντια, κάνεις ντους, κατουράς ή ξυρίζεσαι και όλα μοιάζουν καθημερινά – η συνήθεια λειτουργεί σαν καταπραυντικό – και συνεχίζεις τη μέρα σου, την εβδομάδα σου, πας με την εποχή σου ή κόντρα σε αυτή, σκέφτεσαι τα ίδια αλλιώς ή άλλα αντ’ άλλων, όλα περνάνε περιοδικά, συναντήσεις, αγωνίες, στιγμές χαράς και όγκοι λύπης και το αντίστροφο και μετά έρχεται μια μέρα όπου όλα επανέρχονται εμπρός σου, όπως όταν εμφανίζεις το αρνητικό ενός φιλμ ξεχασμένου σε ένα συρτάρι, πολύ μετά από τότε που δεν θυμάμαι πότε ακριβώς συνέβη.

Me vas a dejar triste otra vez como anoche

Me vas a dejar triste otra vez como anoche
Y a ti te gusta estar pálida como anoche
El viento ulula ladran los perros como anoche
Ves que pongo en tu vientre mis manos como anoche

Hágase la locura dijo una voz anoche
Pero este viento no es el mismo que el de anoche
No preguntes ahora si el mundo empezó anoche
Esta noche nos traen los despojos de anoche

Pero se han puesto negras las estrellas de anoche
Sigue chillando el pájaro que entró en el cuarto anoche
Ya juegan como anoche gimiendo como anoche
las sombras que parecen bichos en agonía

Carlos Edmundo de Ory