Sunday, July 27, 2008

Προβλήματα όρασης

Τέτοιο καιρό πέρυσι, περίπου την ίδια ώρα με τώρα, περασμένο απομεσήμερο βαμμένο γαλάζιο απ’την κορφή ως τα νύχια, αγνάντευα τον ορίζοντα που ήταν καθαρός και ενάργιος, ότι έπρεπε δηλαδή για την άνευ όρων παράδοση στην ονειροπόληση. Κατά μήκος και κατά πλάτος και κατά ύψος αυτού του ορίζοντα δεν υπήρχε όριο κανένα και έτσι η όραση περιφερόταν αδέσποτη από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς να αναγκάζεται να διακόπτει τον καλπασμό της σε κάποιο εμπόδιο και κυρίως χωρίς τίποτα να την αποσπά από την ατέρμονη περιδιάβαση. Το μάτι κοιτούσε δεξιά και αριστερά και ενώ αντιλαμβανόμουνα την κίνησή του θα μου ήταν αδύνατο να ξεστομίσω έστω και μια λέξη στην περίπτωση που κάποιος με ρωτούσε τι βλέπεις; Και όμως, έβλεπα να ξετυλίγεται σαν κουβάρι το κύριο μέρος των συμβάντων μιας ζωής με επιμέρους δευτερέουσες λεπτομέρειες ενός ανθρώπου που αναγνώριζα ως εμένα, αλλά που δεν ήμουν εγώ. Όσο διαρκούσε η περιδιάβαση των οφθαλμών σε όλο αυτό τον άχρονο και μη ορισμένο γαλάζιο χώρο, οι αναμνήσεις επικάλυπταν η μία την άλλη σαν τον ήχο της σταγόνας που στάζει από μια χαλασμένη βρύση, δηλαδή μονότονα. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν πραγματικά τίποτα, απλώς έβλεπα να πέφτουν ρυθμικά οι σταγόνες που προανέφερα σε μια γούρνα και μετά να χάνονται μέσα σε αλλεπάλληλους ομόκεντρους κύκλους. Κάποια στιγμή, ενώ παρακολουθούσα ως θεατής από μακρυά, σχεδόν από το άνω διάζωμα ενός ελληνικού αμφιθεάτρου, την πτώση των σταγόνων μέχρι να καταλήξουν στη γούρνα που τις κατάπινε, βρέθηκα ακριβώς στο σημείο της πρόσκρουσης με την επιφάνεια του νερού της γούρνας και αισθάνθηκα να βουλιάζω και να σκορπίζομαι στα πέρατα, δημιουργώντας με τη σειρά μου από το τίποτα αλλεπάλληλους, ομόκεντρους κύκλους. Και λέω από το τίποτα γιατί μέχρι του σημείου πρόσκρουσης της σταγόνας στην επιφάνεια του νερού της γούρνας όλα πήγαιναν καλά. Η ρυθμική αγωγή που ακολουθούσε η εν λόγω κίνηση ακινητοποιούσε τα αισθητήρια όργανα (όσα μπορώ να γνωρίζω, τουλάχιστον) και προκαλούσε ύπνωση στους νευρώνες του εγκεφάλου που για λίγο έπαιρναν ρεπό. Τότε λοιπόν, η μετάβαση από το σημείο πρόσκρουσης στα αυτοπολλαπλασιαζόμενα δαχτυλίδια γύρω από αυτό έλαβε χώρα απότομα, σε δευτερόλεπτα ή κλάσματα δευτερολέπτου, δεν έχει σημασία, με αποτέλεσμα να μεταφερθώ απότομα στην αφετηρία της ζωής (να πω της ζωής μου, πάλι λάθος θα’ναι) και μια σειρά αναμνήσεων και συμβάντων άρχισαν να εκτινάσσονται αλυσιδωτά, καλύπτοντας την περιφέρεια κάθε ομόκεντρου κύκλου ως το άπειρο. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό, μπορώ όμως να διαβεβαιώσω ότι σήμερα, περίπου την ίδια ώρα με πέρυσι, περασμένο απομεσήμερο μπροστά στο γαλάζιο περίγραμμα του ανοιχτού εγγράφου WORD, αισθάνθηκα να κολυμπάω πάλι σε αλλεπάλληλους ομόκεντρους κύκλους που με απορροφούσαν και με στροβίλιζαν ακατάπαυστα και αστραπιαία σκέφτηκα, ρε μπας και δεν έχω συνέλθει από τότε;

Tuesday, July 15, 2008

Αίφνης

Αν έχανες ένα δικό σου άνθρωπο 65 ετών και μάλιστα σήμερα, ενόσο οι παραξενιές σου βρίσκονται στο απόγειό τους μαζί με τις αρετές σου, και πολύ περισσότερο αν αυτόν τον άνθρωπο τον είχες σαν πατέρα, με άλλα λόγια αυτός είχε αποτελέσει, έστω και για μια μέρα, το πρότυπο ανδρός που θα ήθελες να μοιάσεις, έστω και για μια μέρα, δεν υπάρχει τρόπος, φίλος, λέξη ή συνταγή για να αποφύγεις να θρηνήσεις τη δυσβάσταχτη απώλεια όχι του ανθρώπου που αποβίωσε αλλά του προτύπου που απουσιάζει, ή αλλιώς της αντανάκλασης ενός κόσμου που δεν έζησες, δεν του έμοιασες, δεν γνώρισες και κυρίως είναι αργά για να ανακαλύψεις. Περισσότερο και από τον απολεσθέντα πατέρα, πονάει η λέξη πατέρας που έμεινε χωρίς συνώνυμο.

Tuesday, July 1, 2008

Η λατρεία του λ

Αν σήμερα σε λένε Ελένη μπορεί και να γιορτάζεις. Μη γελάς γιατί μπορεί και να γιορτάζεις επειδή στο όνομά σου υπάρχει ένα λ. Δεν κάνω πλάκα, το λ είναι παντού, κοίτα: το γέλιο έχει λ και το κλάμα επίσης. Το γλυκό έχει ένα λ ωραίο και είναι ακόμη πιο λαχταριστό όταν είναι γλυφιτζούρι. Καλά τα λέω. Να, η καλοσύνη έχει λ και το ξεχνάμε. Το καλοκαίρι, το κολοκυθάκι, το κουνέλι και ο κόλιαντρος (σου’ δωσα και συνταγή, τι άλλο θες;) Τα γυαλιά ηλίου, ας πούμε, που έχουν δύο λ είναι σωτήρια για να καλύψεις το ζεύγος των οφθαλμών σου από ένα ήλιο γυμνό όταν σε κοιτάει κατάματα αδιαφορώντας για τις γυαλιστερές κόρες των ματιών σου και πότε; Μα ακριβώς την ώρα που η ρυμούλκηση των γεννέθλιων αναμνήσεων (Ω, τι πλούτος!) εξαντλεί όλα τα αποθέματα σε υγρά καύσιμα (no queda más) και χρειάζεσαι ένα σπιτάκι τύπου LEGO για να παίξεις τώρα, επιτόπου και αβλεπί, δηλαδή αυτή τη στιγμή που η παιδική σου ηλικία ξανανθίζει σαν λουλούδι το οποίο δέχεται απανωτές επισκέψεις από ένα σμήνος αχόρταγων, πλην εργατικών μελισσών, οι οποίες αναμετριούνται με τη γκάμα των ευωδιών που υπάρχουν ελεύθερες στη Φύση (να μια ωραία ευχή για σήμερα, να’σαι ελεύθερη σαν τις ευωδιές της Φύσης...) και αφού κάνουν για λίγη ώρα ζζζζζζζ (προσπαθώντας, εις μάτην, να πουν ζαλίζομαι...) κατηφορίζουν τα πέταλα των ανθών ωσάν να επρόκειτο για τσουλήθρα (κι άλλο παιχνίδι από τότε), λυγίζοντας τη μέση τους για να γίνουν ένα με τη λεία επιφάνεια, την αρμόδια να διεκπεραιώσει την πτώση στο κενό, μέσα στο οποίο τα λάθη είναι μαζί και δίπλα στα σωστά, οι λέξεις παίζουν με τα νούμερα κρυφτό και τα γεγονότα, κατά πώς λέγονται στις ειδήσεις, δεν υπάρχουν.

Όπως μπορείς να διαπιστώσεις, όλα τα μπορεί το λ, με ένα ναι, σου λέω, ή με ένα όχι, που μπορεί να το λέει, μπορεί και να μην το πει, λένε.

Αποτελέσματα του από 22.5.2008 Διαγωνισμού/ Resultados del concurso del 22.5.2008

Το όνομα του νησιού είναι Cies και βρίσκεται στο βορειοδυτικό άκρο της Ισπανίας. Δυστυχώς, κανένας από τους συμμετέχοντες δεν βρήκε το όνομα του νησιού, το οποίο εμφανίζεται στη δέκατη σειρά οριζοντίως της γραμματόσουπας.
El nombre de la isla es Cies y se encuentra en la punta noroeste de España. Desafortunadamente, no acertó nadie en averiguar el nombre de la isla que aparece en la línea décima horizontal de la sopa de letras.