Διπλή χρήση μονής

Εφόσον κριθεί ότι μοναχοί εμπλέκονται σε οικονομικά σκάνδαλα και δοσοληψίες που δεν συνάδουν με τη φύση του έργου που επιτελούν, υπάρχει και η ακόλουθη πρόταση για την αποφυγή συμφόρησης των ήδη επιβαρυμένων σωφρονιστικών καταστημάτων στη χώρα μας: Σε κάθε μονή υπάρχουν κελιά στα οποία αποσύρονται ασκητές-μοναχοί εδώ και αιώνες γιατί εκεί έχουν απεριόριστη σύνδεση με τα Θεία, 24 ώρες το εικοσιτετράωρο. Σε αυτό το περιβάλλον έχουν τη δυνατότητα επικοινωνίας με δυνάμεις που εμείς αδυνατούμε να συλλάβουμε, η δε επικοινωνία επιτυγχάνεται με νηστεία και προσευχή. Αυτές οι συνθήκες απομόνωσης εμφανίζουν σημαντικό βαθμό ομοιότητας με τις ποινές στέρησης της ελευθερίας που επιβάλλει ο Ποινικός Κώδικας της νομοθεσίας μας σε περίπτωση που διαγνωστεί παράβαση των διατάξεών του από τα αρμόδια δικαστήρια. Δεδομένης της υπάρχουσας υλικοτεχνικής υποδομής, θα ήταν εξαιρετική ιδέα να χρησιμοποιηθούν τα εν λόγω κελιά, τόσο για την ως άνω λειτουργία που ήδη εξυπηρετούν χωρίς πρόβλημα, όσο και για την έκτιση των ποινών όλων όσοι ήθελε κριθεί ότι έχουν διαπράξει εγκληματικές πράξεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο, θα συνεχιστεί απρόσκοπτα το έργο αυτών που έχουν ασπαστεί το μοναχικό βίο, ταυτόχρονα όμως θα αποδωθεί και δικαιοσύνη για τις παράνομες πράξεις ή παραλείψεις αυτών που θα καταδικαστούν σχετικά. Έτσι, οι ιθύνοντες των φυλακών δεν θα περιέλθουν σε δεινή θέση, αφού δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τις μαζικές εισροές μαυροφορεμένων, γενειοφόρων ανδρών στα καταστήματά τους και θα περιοριστούν στην εξεύρεση λύσεων επί των ήδη υφιστάμενων προβλημάτων εκ της συσσώρευσης περισσότερων από όσους μπορούν να αντέξουν παραβατών του κοινού ποινικού δικαίου. Η δε δευτερεύουσα χρήση των κελιών των μονών δεν θα αλλοιώνει την κύρια χρήση τους, όπως αυτή προπεριγράφη ανωτέρω, και κατά συνέπεια ουδέν πρόβλημα θα δημιουργείται στους κόλπους της εκκλησίας, η οποία θα εξακολουθεί να επιτελεί ανεμπόδιστα το θεάρεστο έργο της.

Otoño con ñ

La felicidad tiene que ser como esto: hojas de ocra, alguna rosa y estar rodeado del mundo desconocido.
No, en serio, la felicidad tiene que ser algo parecido a la pintura paisajista de principios del siglo pasado, es decir las nubes blancas acumuladas en la esquina del cuadro y pintadas por encima de un cielo azul, repleto de luz oculta. Si te digo la verdad, no entiendo porqué la gente se queja tanto del otoño y lo considera sinonimo de la melancolia. ¿Qué de melancólico tiene una lagrima que resbala en el cristal de la ventana que da al parque? ¿Es que los arboles no lloran? ¿Y qué de melancólico tiene ese color gris otoñal, que es la media ideal del blanco devorado por el negro (o el contrario), al igual que la propia vida, por mucho que nos pongamos camisetas de colorines y nos maquillemos la cara?
No, insisto en que la felicidad tiene que ser como esto: hojas de ocra, alguna rosa y estar rodeado del mundo desconocido.

Και να!

Καινά!

Κενά!

Τις νύχτες που λοξοδρομούν τα όνειρα

ανασύρω από το συρτάρι της κουζίνας μια συνταγή στην τύχη,

η εκτέλεση της οποίας θα φάνταζε αδύνατη

οποιαδήποτε άλλη στιγμή του εικοσιτετραώρου.

Τα υλικά βρίσκονται εκεί και περιμένουν να αναμειχθούν

όσο τα δοχεία κοιτάζουν ανυπόμονα και αντιδρούν εκστατικά

μόλις έρθουν σε επαφή με τα δάχτυλα.

Η παρασκευή είναι διπολική,

όπως ο φόνος,

αφήνει ίχνη και στους δύο που μοιράζονται το κοινό μαχαίρι,

μισό στο σώμα μισό στη χούφτα,

κι αν δεν υπήρχε η απειλή της τιμωρίας

θα σκοτώναμε κάθε λεπτό της ίδιας ώρας.

Πάει να γίνει συνήθεια και ξαναφεύγει,

αυτός ο μήνας μας δόθηκε για τις γρίπες και τα κρύα τα νερά.