Monday, February 23, 2009

Πόνοι

Να τι είσαι,
η Μεγάλη μου Άρκτος

και το σύνορο του κόσμου που με ξεχνάει.
Όμως σ' ακολουθώ
σαν καιώμενη βάτος

τρεμοσβήνοντας τα αστέρια που η νύχτα μετράει.

Friday, February 6, 2009

Στη μέση

Κυνηγημένη
ο κόσμος έχει δυο πασαπόρτια για σένα
αλλά δεν φτάνουν,
ο επιτονισμός της φωνής δεν φτάνει
ξεχνάς το σύνθημα
και τα χθεσινά τερτίπια δεν περνάνε πια.

Όμως τώρα έχεις την ίδια θέα με μένα.
Για σκέψου! Αρκεί να στρέψεις το βλέμμα στη θάλασσα
κι έχεις τον ίδιο ουρανό και τα ίδια σύννεφα.
Η φυλακή σου μεγαλώνει για να χωράει μέσα κι εμένα
για να διαβαίνεις τον ωκεανό με τις λέξεις
για να ονειρεύεσαι πατρίδες με τις λέξεις
με μιας
μονάχα στο μέλλον γιατί οι μέρες είναι κοντές
και καλύτερα έτσι.
Το παρελθόν, εξάλλου, είναι πάντα μπροστά
και ό,τι και να μου πεις δεν το φοβάμαι.