Να τι είσαι,
η Μεγάλη μου Άρκτος
και το σύνορο του κόσμου που με ξεχνάει.
Όμως σ' ακολουθώ
σαν καιώμενη βάτος
τρεμοσβήνοντας τα αστέρια που η νύχτα μετράει.
Monday, February 23, 2009
Friday, February 6, 2009
Στη μέση
Κυνηγημένη
ο κόσμος έχει δυο πασαπόρτια για σένα
αλλά δεν φτάνουν,
ο επιτονισμός της φωνής δεν φτάνει
ξεχνάς το σύνθημα
και τα χθεσινά τερτίπια δεν περνάνε πια.
Όμως τώρα έχεις την ίδια θέα με μένα.
Για σκέψου! Αρκεί να στρέψεις το βλέμμα στη θάλασσα
κι έχεις τον ίδιο ουρανό και τα ίδια σύννεφα.
Η φυλακή σου μεγαλώνει για να χωράει μέσα κι εμένα
για να διαβαίνεις τον ωκεανό με τις λέξεις
για να ονειρεύεσαι πατρίδες με τις λέξεις
με μιας
μονάχα στο μέλλον γιατί οι μέρες είναι κοντές
και καλύτερα έτσι.
Το παρελθόν, εξάλλου, είναι πάντα μπροστά
και ό,τι και να μου πεις δεν το φοβάμαι.
ο κόσμος έχει δυο πασαπόρτια για σένα
αλλά δεν φτάνουν,
ο επιτονισμός της φωνής δεν φτάνει
ξεχνάς το σύνθημα
και τα χθεσινά τερτίπια δεν περνάνε πια.
Όμως τώρα έχεις την ίδια θέα με μένα.
Για σκέψου! Αρκεί να στρέψεις το βλέμμα στη θάλασσα
κι έχεις τον ίδιο ουρανό και τα ίδια σύννεφα.
Η φυλακή σου μεγαλώνει για να χωράει μέσα κι εμένα
για να διαβαίνεις τον ωκεανό με τις λέξεις
για να ονειρεύεσαι πατρίδες με τις λέξεις
με μιας
μονάχα στο μέλλον γιατί οι μέρες είναι κοντές
και καλύτερα έτσι.
Το παρελθόν, εξάλλου, είναι πάντα μπροστά
και ό,τι και να μου πεις δεν το φοβάμαι.
Subscribe to:
Posts (Atom)