Ευγενή μέταλλα

Η σιωπή είναι χρυσός.
Ο χρυσός είναι μέταλλο.
Τουτέστιν, η σιωπή είναι μέταλλο.
Και όπως συμβαίνει με τα περισσότερα ευγενή μέταλλα, σαν τον χρυσό, η σιωπή έχει μεγάλη χημική αδράνεια, δηλαδή δεν σκουριάζει (εκτός και αν έρθει σε επαφή με βασιλικό ύδωρ, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Για παράδειγμα μπορείς να περπατάς σιωπηλός στη βροχή και να φτάνεις στο σπίτι σου βρεγμένος ως το κόκκαλο, όμως το κόκκαλο θα έχει μείνει ξεσκούριαστο, δηλαδή θα επιτελεί ανεμπόδιστα όλες τις λειτουργίες για τις οποίες προορίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και όταν βαδίζεις σιωπηλά ξυπόλητος στο χιόνι. Τα μελανιασμένα άκρα σου αποτελούν ένδειξη για το ότι το σώμα κρυώνει, αντιδρά και στο δείχνει. Αυτό όμως απέχει μακράν από το να υποστηρίξει κανείς ότι τα συγκεκριμένα δάχτυλα έχουν σκουριάσει. Επίσης, μπορεί να κοιτάζεις τον εαυτό σου επί ώρες στον καθρέφτη και να σε παίρνουν τα δάκρυα, τόσο που στο τέλος δεν ξεκαθαρίζεις από τα υγρά σου μάτια το είδωλο στον καθρέφτη. Όμως, ευθύς μόλις τα σκουπίσεις με μια πετσέτα ή με την ίδια σου την παλάμη, διαπιστώνεις ότι δεν έχουν αφήσει πουθενά ίχνος σκουριάς, αντίθετα μάλιστα, το είδωλό σου επανεμφανίζεται μπροστά στον καθρέφτη καθάριο, αν και ελαφρώς πρησμένο. Προσοχή, ωστόσο, διότι αν ανήκεις στην κατηγορία των ατόμων με φακίδες (ΑμΕΦΑΚ), ενδέχεται να παραπλανηθείς και να σκεφθείς ότι τα σιωπηλά δάκρυα είναι το αίτιο εμφάνισης φακίδων στην επιδερμίδα, κάτι εντελώς ψευδές και ανυπόστατο.
Ακόμα περισσότερο, μπορείς να δοκιμάσεις το ακόλουθο πείραμα για να επιβεβαιώσεις του λόγου το αληθές: Πορεύσου σιωπηλά ανάμεσα στο πλήθος που μιλάει. Μπορεί να σου' ρχονται τα σιάλια των άλλων στο πρόσωπο ανακατεμένα με φράσεις, λέξεις, επιφωνήματα, καταφάσεις, αρνήσεις, χαιρετισμούς, αριθμούς, λογαριασμούς, προθεσμίες, στατιστικά δεδομένα, οικονομικές χρήσεις, ετήσιους απολογισμούς και τα συναφή, όμως το πρόσωπό σου δεν οξειδώνεται ούτε παθαίνει κάποιου άλλου είδους αλλοίωση, παρά το ότι εκτίθεται για μεγάλο χρονικό διάστημα στις προαναφερθείσες καταστάσεις.
Εν ολίγοις, όπως ο χρυσός δεν παθαίνει τίποτα άμα τον έχεις κάνει κορώνα μέσα στην οδοντοστοιχία σου (εκεί να δεις σάλια) ή τον έχεις κάνεις σταυρό στο ιδρωμένο σου δασύτριχο στέρνο, εκτός και αν ανήκεις στην κατηγορία των ατόμων με αδυναμία σε ξυρισμένο στήθος (ΑμΑΣΕΞΥΣΤ), έτσι και η σιωπή, από χημική άποψη πάντα, διαθέτει όλα εκείνα τα συστατικά που την αναδεικνύουν σε ευγενές μέταλλο, δύσκολα προσβαλλόμενο από τη σκουριά.

EL MORIDERO

Tú, si te mueres antes que yo, no irás, Platero mío, en el carillo del pregonero, a la marisma inmensa, ni al barranco del camino de los montes, como los otros pobres burros, como los caballos y los perros que no tienen quien los quiera. No serás, descarnadas y sangrientas tus costillas por los cuervos -tal la espina de un barco sobre el ocaso grana-, el espectáculo feo de los viajantes de comercio que van a la estación de San Juan en el coche de las seis; ni hinchado y rígido entre las almejas podridas de la gavia, el susto de los niños que, temerarios y curiosos, se asoman al borde de la cuesta, cogiéndose a las ramas, cuando salen, las tardes del domingo, al otoño, a comer piñones tostados por los pinares.

Vive tranquilo, Platero. Yo te enterraré al pie del pino grande y redondo del huerto de la Piña, que a ti tanto te gusta. Estarás al lado de la vida alegre y serena. Los niños jugarán y coserán las niñas en sus sillitas bajas a tu lado. Sabrás los versos que la soledad me traiga. Oirás cantar a las muchachas cuando lavan en el naranjal y el ruido de la noria será gozo y frescura de tu paz eterna. Y, todo el año, los jilgueros, los chamarices y los verdones te pondrán, en la salud perenne de la copa, un breve techo de música entre tu sueño tranquilo y el infinito cielo de azul constante de Moguer.

[Juan Ramón Jiménez, Platero y Yo, Alianza Editorial, Madrid 2006, p. 24]