Melancolia extraterrestris

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Το ξέρω ότι είναι ανώφελο να μιλάω για χρόνο εγώ, αλλά είναι κάποιες φορές που και τα σωματίδια μελαγχολούν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αισθάνομαι συχνά την ανάγκη να αλληλεπιδράσω με άλλα σωματίδια και να μεταβάλλω τη μάζα τους ή να αυξήσω τον όγκο τους ή να αλλοιώσω τη σύστασή τους σε βαθμό που να είναι πια αγνώριστα. Γνωρίζω ότι η μοίρα μου επιφύλαξε την απομόνωση σε ένα σύμπαν σκοτεινό και αφιλόξενο, όμως αυτό το σύμπαν μου δόθηκε και στην τελική θέλω να το δοκιμάσω. Ολοένα και περισσότερο σκέφτομαι ότι θέλω να αποτελέσω το αντικείμενο πειράματος σε ένα ερευνητικό εργαστήριο και σκαρφίζομαι τρόπους για να το καταφέρω. Για παράδειγμα ονειρεύομαι ότι κατοικώ στον Άρη και μηχανεύομαι τρόπους για να προσκολλήσω σε ένα διαστημόπλοιο από τον πλανήτη Γη, έτσι ώστε να μεταφερθώ με ασφάλεια σε κάποιο ερευνητικό κέντρο των ΗΠΑ και να αποτελέσω το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής ενός φοιτητή από την Ασία. Θέλω να πάω στην Ασία μαζί του. Θέλω να ταξιδέψω στις αποσκευές του, κι αν αυτό δεν γίνεται μπορώ να χωρέσω μέσα στο σάλιο του ή στις φωνητικές του χορδές, το ίδιο μου κάνει, και να προσγειωθώ σε μια χώρα της Ασίας που φημίζεται για την ευγενική αντιμετώπιση όλων των σωματιδίων, είτε ανήκουν σε κάποιον γηγενή είτε όχι, το ζητούμενο είναι να ζήσω με άλλους σε ομάδα, τα μέλη της οποίας θα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους διότι εμένα αυτό είναι που μου λείπει. Έχω ακούσει ότι στο Πεκίνο, τα παιδιά στο σχολείο φοράνε πράσινη ποδιά και θέλω μια ίδια ποδιά και για μένα. Γιατί εγώ το πράσινο μπορώ να το κάνω χωρίς να ενώσω το κίτρινο και το μπλε, δεν μου χρειάζονται καν τα βασικά χρώματα. Και θέλω να βρεθώ στο μάτι του κυκλώνα για να εξετάσω αν ο κυκλώνας είναι ο δίδυμος αδερφός του κύκλωπα, γιατί δεν ξέρω κανέναν άλλο με ένα μόνο μάτι. Θέλω να ακούσω την αλήθεια έξω από τα δόντια και εκεί έχει πολλούς φαφούτηδες, θεωρώ λοιπόν ότι θα είναι πιο εύκολο να πετύχω το στόχο μου. Υπάρχουν, επίσης, τόσα φρούτα με θαυμάσια φλούδα που θα μπορούσα να τα φοράω για πάντα. Και τέλος, λένε ότι το φεγγάρι πλημμυρίζει κάθε βράδυ ασημένια κύματα στη θάλασσα της Νότιας Κίνας που αποκαλύπτουν στο πήγαινε έλα όλα τα όστρακα να κοιμούνται με ένα λευκό νυχτικό πάνω σε μια χρυσή άμμο. Σε αυτήν την άμμο θέλω να αναμετρηθώ με τους τιτάνιους κόκκους και να μοιράσω λίγη από τη μελαγχολία μου στον αφρό.

No me toques

Al principio fue la palabra, pero no cualquier palabra sino la que intercambian los hombres cuando están enomorados entre sí, y por hombres se entiende las personas de sexo opuesto, no vaya a ser que haya malentendidos que no es el objetivo de este texto. ¿O, quizas sí? Pues vamos a provocar unos malentendidos metamodernos que es lo que a mí me gusta hacer.

Al principio fue la palabra amo, en realidad fue la frase yo te amo, y por pura, purísima equivocación, fue dirigida a Adán mientras se tendría que decirsela a Eva. Cuando Eva se creó, ya era demasiado tarde como para convercerle que Adán estaba enamorado de ella. Porque él pertenecía ya al otro, es decir al omnipresente, el sin nombre, el sin cara ni huesos, y, ¿porqué no? el sin corazón. Eva hizo todo lo que pudo, dentro de las facultades concedidas a ella, pero en vano. Adán no pensaba más que en su creador. Eva, de tanta decepción y soledad, se propúso al otro el siguiente juego: Yo le doy a Adán una naranja, o en caso de que sea alérgico a las naranjas, le doy un plátano, o en caso de que no haya plátanos esta época por cualquier razón, le doy una manzana, y que diablos, manzanas hay por todas partes y todo el mundo se las come. Entonces, si Adán se come la manzana, o si al menos la muerde para probarla, nos vamonos de ahí, y él se olvida de una pura vez de Ud que mire la de los líos que no ha metido.

El otro, el sin número de identificación fiscal ni patrocinado en registo civil alguno en todo el estado de dicha omnipresencia, estuvo de acuerdo. Total, qué más daba si Eva ganara la apuesta, barro no faltaba para volver a emprender el proceso de creacion y casi mejor que ganara, así el todopoderoso demostraría lo todopoderoso que era. Lógico.
Lo que pasa es que Eva no contaba con la presencia de la serpiente, es decir que no sabía qué se escondía extactamente debajo de esa camiseta diáfana, y sea por pura, purísima pureza o por pura, purísima sensillez, se creyó que la serpiente se había presentado para ayudarle con su plan.
Desgraciadamente, cuando Adán se comió la manzana - por cierto hace falta reconocer que le flipó el sabor de manzana en el paladar vírgen hasta entonces- la serpiente no hizo más que llamarla traidora, lo cual no tiene sentido si uno piensa que Eva ni siquiera habia probado dicha manzana todavía.
En fin que la serpiente se escondió en el arbol de la vida, mientras que Adán y Eva se vieron obligados a abandonar su hogar con prisas, antes de que el otro se diera cuenta del escándalo. Ahora queda por ver los pasos que dieron tanto el otro y la serpiente como Adán y Eva en cuanto a la formación de una vida común y saber si al final consiguieron intercambiar, entre sí, esta frase que tanto le cuesta soltar al mundo de hoy, hoy, sea por la mañana en la cama, justo después de levantarse para ir al curro o por la noche, justo antes de dormir después de haber estado todo el puro día currando.

Φλορ Ντε Μαλ

Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ συναντάω τον Μίκελ. Δηλαδή το φάντασμά του γιατί ο Μίκελ έχει πεθάνει. Ή μάλλον αγνοείται. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το καλοκαίρι του 2022 παραθέρισα στη Βάση Φλορ ντε Μαλ στην Αφροδίτη. Είχα καιρό να πάω διακοπές και αποφάσισα ότι ήταν καλή ευκαιρία να επισκεφτώ τον πλανήτη αυτό, στον οποίο είχε επιτραπεί η επίσκεψη γήινων μόλις πριν από δύο χρόνια. Το συμβατικό ταξίδι με διαστημικό λεωφορείο διαρκούσε κανονικά 16μιση μήνες αλλά επειδή δεν είχα τέτοια πολυτέλεια χρόνου επέλεξα τη λύση του διακτινισμού, με το αζημίωτο φυσικά... Ας είναι, τέτοια ταξίδια γίνονται once in a lifetime, τουλάχιστον όσον αφορά στην πραγματική ζωή γιατί εικονικά μπορώ να βρίσκομαι εκεί κάθε απόγευμα. Σωστά, το Ίντερνετ. Εν πάσει περιπτώσει, όμως, ας επανέλθω στο θέμα μου. Έφτασα στη Βάση και πήγα αμέσως στη φροντ ντεσκ για να ζητήσω τον κωδικό πρόσβασης στο δωμάτιό μου και να ταχτοποιηθώ. Δεν αναζητούσα καμιά πολυτέλεια, απαιτούσα ωστόσο οι εγκαταστάσεις να πληρούν τις ελάχιστες προδιαγραφές ασφαλείας και φυσικά μια υποτυπώδη άνεση, δεδομένου ότι ο εν λόγω πλανήτης δεν φημίζεται για το φιλικό στους γήινους κλίμα του. Προς μεγάλη μου απογοήτευση έμαθα ότι το δωμάτιο για το οποίο είχα κάνει ηλεκτρονική κράτηση είχε καταληφθεί ήδη από έναν τύπο ονόματι Μίκελ, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Ζήτησα στο φροντ ντεσκ της Βάσης να αναλάβουν να λύσουν την παρεξήγηση, γιατί προφανώς είχε γίνει κάποιο λάθος, προθυμοποιήθηκα μάλιστα να πάω εγώ σε άλλο ελεύθερο δωμάτιο, αρκεί να μου εξασφάλιζαν την ίδια θέα με το δωμάτιο που κατά λάθος είχε καταλειφθεί από τον Μίκελ. Μη φανταστείς τίποτα απέραντες παραλίες με λευκή άμμο και γαλαζοπράσινη θάλασσα, σαν να βρισκόμασταν στη Γη πριν από κάνα αιώνα. Κάθε άλλο. Η θέα που θα είχα από το κατειλλημένο από τον Μίκελ δωμάτιο περιοριζόταν σε μια έκταση περιφραγμένη από ένα διαφανές υλικό και στην οποία έκταση φυόταν το μοναδικό λουλούδι της Αφροδίτης, το Φλορ Ντε Μαλ. Εξ'αυτού του λόγου, εξάλλου, η Βάση έφερε το ομώνυμο όνομα. Το σπουδαίο με το εν λόγω λουλούδι ήταν ότι άνθιζε μια φορά κάθε 134 χρόνια, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, και επειδή ποτέ πριν δεν είχε δει ανθρώπινο μάτι την ανθοφορία του από τόσο κοντά, ήμουν τρομερά ενθουσιασμένος με την πιθανότητα να το δω τώρα, εδώ, για πρώτη φορά, εγώ.
Δυστυχώς, από το φροντ ντεσκ δεν μπόρεσαν να επιλύσουν το πρόβλημα, πρώτον γιατί το δωμάτιο που μου υπέδειξαν δεν έβλεπε στην προπεριγραφείσα έκταση αλλά σε κάτι τεράστιες εγκαταστάσεις της Βάσης, ο δε Μίκελ, όπως θα μαθαίνα λίγο αργότερα από την επικοινωνία με το φροντ ντεσκ, ήταν αμετακίνητος: είχε έρθει νωρίτερα στη Βάση, είχε έρθει για τον ίδιο λόγο και το κυριότερο, είχε ταξιδέψει με το συμβατικό λεωφορείο...
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, περί τις 7 ώρα Γης κατέβηκα μια βόλτα στην αίθουσα συγκέντρωσης της Βάσης. Καθώς προχωρούσα προς το σημείο της αίθουσας όπου είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος αισθανόμουν τη διάχυτη ανυπομονησία για το φαινόμενο που επρόκειτο να λάβει χώρα ενώπιόν μας, κατά πάσα πιθανότητα απόψε, μπροστά στα γήινα μάτια μας, για πρώτα φορά, σήμερα.
Πριν καλά καλά φτάσω στο σημείο που επέτρεπε να δεις έξω από τη Βάση, με πλησίασε κάποιος και μου συστήθηκε: Μίκελ. Μου είπε αμέσως μετά ότι λυπόταν για την αναστάτωση που προκλήθηκε από λάθος της Βάσης και για να επανορθώσει με κάλεσε να δούμε το λουλούδι να ανθίζει από το δωμάτιό του, στο οποίο παραλίγο να βρισκόμουν εγώ. Κανονικά θα έπρεπε να σκεφτώ τι ρομαντικό εκ μέρους του αλλά βρισκόμουν στην Αφροδίτη, συνεπώς ο ρομαντισμός εκεί εξέλιπε παντελώς. Μα τι λέω, θα έπρεπε να σκεφτώ κατευθείαν ότι οι προθέσεις του δεν φαίνονταν τελείως αθώες αλλά και πάλι, αυτά είναι γήινες σκέψεις και τώρα βρισκόμουν στην Αφροδίτη, εδώ όλα είναι αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτά σκέφτηκα να τον ρωτήσω πώς ήξερε ποιος ήμουν ή μάλλον ότι ήμουν αυτός που πίστευε ότι ήμουν ή ότι αν εκεί ήμουν αυτό που είμαι (αυτό θα τον δυσκόλευε σίγουρα) αλλά δεν είπα τίποτα και τον ακολούθησα δίχως δεύτερη σκέψη. Μάλιστα. Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι δωμάτιο με θέα. Το Φλορ ντε Μαλ στεκόταν μπροστά μου σε απόσταση 50 μέτρων περίπου, μέσα στο προστατευτικό του διαφανές περίβλημα, αλλά μπορούσα να το δω μπροστά μου, εδώ, τώρα, μαζί με έναν άγνωστο, σχεδόν μόνος μου.
Τότε άκουσα τη φωνή του Μίκελ πίσω μου να λέει ότι ξέρει ένα τρόπο για να βγούμε από τη Βάση και να πάμε πιο κοντά στο Φλορ ντε Μαλ, χωρίς να διακινδυνεύσουμε τη ζωή μας από τους θυελλώδεις ανέμους που φυσούν στην επιφάνειά της Αφροδίτης και το θανατηφόρο διοξείδιο του άνθρακα από το οποίο αποτελείται σε μεγαλύτερο μέρος η ατμόσφαιρά της. Μου εξήγησε μάλιστα το λόγο για τον οποίο έκανε τη συγκεκριμένη πρόταση: Επειδή η Αφροδίτη διαθέτει πολύ πυκνή ατμόσφαιρα, αυτό προκαλεί έντονη διάθλαση στο ηλιακό φως, γεγονός που κάνει τα αντικείμενα στην επιφάνεια του πλανήτη να φαίνονται καμπυλωμένα. Άξιζε τον κόπο να δει κανείς, μετά από ένα τόσο ακριβό ταξίδι, κάτι τόσο εντυπωσιακό με παραμορφωμένες διαστάσεις; Λογικά όχι. Αυτό απάντησα κι εγώ. Πρότεινε λοιπόν να προσεγγίσουμε το λουλούδι από ένα σημείο όπου θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε το πραγματικό σχήμα του, χωρίς την αλλοίωση που θα προκαλούσε στην όρασή μας η συγκεκριμένη διάθλαση του ηλιακού φωτός. Εκείνη τη στιγμή εξέλαβα τη συγκεκριμένη παρότρυνση ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, κυρίως μάλλον επειδή τα λόγια του Μίκελ είχαν διατυπωθεί με απόλυτη βεβαιότητα, σχεδόν με εκφορά αξιωματική, σαν κάτι που δεν σηκώνει αντίρρηση ή αμφισβήτηση, σαν να διαβάζεις μια ταμπέλα με πράσινα γράμματα που λέει Φαρμακείο και φυσικά το πιστεύεις, δεν διστάζεις καθόλου, μπαίνεις μέσα και ζητάς ντεπόν. Νορμάλ. Και έτσι τον ακολούθησα, βγήκα από το δωμάτιο, προχώρησα πίσω του, μπήκα μαζί του σε ένα σκοτεινό διάδρομο, ακούμπησα στον ώμο του για να μην χαθώ, να μην σκοντάψω, να μην μείνω μόνος μου, να μην φοβηθώ.
Τελικά φτάσαμε σε μια πόρτα που έμοιαζε με θύρα έκτακτης ανάγκης, όπως αυτές που υπάρχουν στα πολυκαταστήματα της Γης και που ανακαλύπτεις συνήθως κατά λάθος όταν τύχει και δεν πάρεις κάποια φορά τον ανελκυστήρα γιατί αργεί να έρθει ή γιατί βαριέσαι να είσαι μέσα ενώ σταματά και ανοιγοκλείνει σπαστικά η πόρτα σε κάθε όροφο. Ο Μίκελ άνοιξε το χερούλι και χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω βγήκε σταθερά έξω. Εγώ δίστασα προς στιγμή και παρέμεινα ακίνητος στη θέση μου να κοιτάω την ανοιχτή πόρτα, η οποία δεν έβλεπε σε κάτι συγκεκριμένο, ή τουλάχιστον δεν μπορώ να το περιγράψω εγώ, το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τι με περίμενε μόλις θα διέσχιζα εκείνη την πόρτα. Τι να το κάνεις, τώρα πια ο Μίκελ δεν φαινόταν πουθενά.
'Ολα αυτά τα αφηγούμαι σήμερα γιατί κλείστηκα στο ασανσέρ και δεν ήξερα αν έπρεπε να πατήσω το κομβίον κινδύνου ή όχι γιατί κάθε που ανοίγει μια πόρτα στο μετρό, η πόρτα του ανελκυστήρα στο πολυκατάστημα, η πόρτα του γραφείου, η πόρτα στο μπαρ, η συρόμενη πόρτα της αποθήκης, η πόρτα του σπιτιού μου, η ταχυδρομική θυρίδα, η θύρα 1, η θύρα 4, η πόρτα της ντουλάπας, η πόρτα του αυτοκινήτου, η πόρτα του αεροπλάνου, η πόρτα της τράπεζας, η μπαλκονόπορτα, η καγκελόπορτα, η εξώπορτα, και ούτω καθεξής, ο Μίκελ εμφανίζεται εκεί να με περιμένει. Δηλαδή όχι ο ίδιος ο Μίκελ αλλά το φάντασμά του, γιατί ο Μίκελ έχει πεθάνει. Ή μάλλον αγνοείται.

Αυτό είναι το δέρμα

Περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα σε αμμόλοφο για κανά λεπτό περίπου και σταμάτα. Ρύθμισε τη θερμοκρασία του σώματος: άφησε τον ιδρώτα ελεύθερο στο τριχωτό της κεφαλής και γείρε ελαφρά λοξώς αριστερά ώστε η σταγόνα να κυλήσει στο πλάι το μετώπου, κατηφορίζοντας πίσω από το αυτί κατά μήκος του λαιμού και από κει κάνε χώρο (ανασηκώνοντας λίγο το τ-σερτ, αν φοράς) για να διατρέξει τη ραχοκοκαλιά ως το τέλος της σπονδυλικής στήλης, όπως στο σχήμα κατωτέρω.

Περίμενε μέχρι η σταγόνα να φτάσει στο σημείο που υποδεικνύει το βέλος στο σχήμα ανωτέρω. Έφτασε; Περίμενε λίγο ακόμα. Κοντεύει. Τώρα σκύψε μπροστά κυρτώνοντας το σώμα προς το έδαφος σαν να μαζεύεις κοχύλια ή πέτρες. Μάζεψε κοχύλια ή πέτρες αν έχει κοχύλια ή πέτρες εκεί που σκύβεις για να τα μαζέψεις. Τα πόδια σε διάσταση. Άφησε χώρο για να γλιστρήσει η σταγόνα στο εσωτερικό των μηρών. Αν είσαι αριστερόχειρας η σταγόνα θα πάει δεξιά, αν είσαι δεξιόχειρας θα πάει ανάποδα. Στάσου όρθια. Κάνε υπομονή γιατί οι κολλημένοι κόκκοι της άμμου στα πόδια καθυστερούν την πορεία της σταγόνας. Όταν φτάσει στον αστράγαλο στρίψε ελαφριά το πόδι προς τα σένα, όπως όταν σου καρφώνεται μια αγκίδα στο πέλμα και προσπαθείς να τη βγάλεις. Άφησε να σε γαργαλήσει η σταγόνα σε όλο το μήκος και το πλάτος του πέλματος όσο στέκεσαι σε αυτήν την άβολη στάση, με το άλλο πόδι να επιτελεί μόνο του τη λειτουργία στήριξης επί του ασταθούς εδάφους. Επανάλαβε την άσκηση με όλες τις σταγόνες που λούζουν τώρα το σώμα σου παίρνοντας τη στάση που εξυπηρετεί την εκάστοτε σταγόνα καλύτερα. Μην ξεχνάς να κάνεις μικρά διαλείμματα για την απαραίτητη εξάτμιση του ιδρώτα ώστε να ρυθμίζεται τακτικά η θερμοκρασία του σώματος.