λεπτά, πάνω κάτω, αρκούν και περισσεύουν για να διαβάσεις αυτό το κείμενο. Δεν χρειάζεσαι χρονόμετρο ούτε απαιτείται να προσαρμόσεις το ρυθμό της ανάγνωσης. Δεν είναι ανάγκη να το πας αργά ή γρήγορα. Έχει υπολογιστεί μέχρι και μια μικρή παύση που ενδέχεται να κάνεις για να βάλεις ένα ποτήρι νερό, να απαντήσεις ένα σύντομο τηλεφώνημα ή να πας τουαλέτα. Είσαι ο μέσος αναγνώστης, δηλαδή μια μονάδα μέτρησης που χρησιμοποιώ για τον υπολογισμό των δικών μου πράξεων και την εξαγωγή των δικών μου συμπερασμάτων στη δική μου φυσική θεωρία. Είσαι η σελίδα που γεμίζω με σκέψεις ή καλύτερα η οθόνη του φορητού στον οποίο πληκτρολογώ σκέψεις, εγώ αρχίζω μια σκέψη και την τελειώνεις εσύ. Και μετά προχωρώ σε μια νέα σκέψη και τη μοιράζομαι με εσένα και εσύ αν θες την τελειώνεις πάλι ή την μοιράζεσαι με κάποιον άλλο ή την πετάς στα σκουπίδια. Κάποιες φορές είσαι η ίδια η σκέψη που κάνω, οπότε δεν χρειάζεται καν να τη μοιραστώ μαζί σου γιατί ταυτίζεσαι με το περιεχόμενο της σκέψης αυτής μιας και είσαι ο πυρήνας της. Αν τώρα αφήσω τη σκέψη αυτή που σε περιέχει να ταξιδέψει με τον άνεμο γίνεσαι εν τέλει άνεμος και αν κοντά υπάρχει θάλασσα γίνεσαι θαλασσοταραχή και αν υπάρχει παραλία με άμμο γίνεσαι αμμοβολή και ούτω καθεξής. Είσαι μια λέξη που ψάχνει για μια άλλη λέξη με την ελπίδα να ζευγαρώσει και μετά ακολουθούν άλλες λέξεις που επίσης ψάχνουν για ζευγάρωμα. Είσαι όλα αυτά που μπορώ να κάνω με τα σημεία στίξης καθώς και τα κλιτά και άκλιτα μέρη του λόγου. Είσαι η ανωνυμία, η επωνυμία, η παρωνυμία, και όλα αυτά μπορεί να γίνουν επικίνδυνα όπλα στα χέρια μου και στα χέρια σου. Είσαι η μεταφορά που κλέβω συχνά για να συγκολλήσω θραύσματα της πραγματικότητας που βρίσκω σκόρπια τριγύρω. Είσαι η υπομονή με την οποία σου αναφέρω κάθε ώρα και στιγμή μέσα σε μια φράση, η απόπειρα που κάνω να συμπυκνώσω το χρόνο σε λέξεις, να χωρέσω το χρόνο στα γράμματα και στα διαστήματα ανάμεσα τους, όπερ μάταιο. Είσαι και ο χρόνος απέξω που περιμένει, μπαίνει μέσα, με εξετάζει, βγαίνει έξω, καπνίζει ένα τσιγάρο, περιμένει, έρχεται μέσα και μου λέει να φύγω. Είναι φορές που ο χρόνος σταματάει, δηλαδή εσύ, αναγνώστη, μπορείς να διακόψεις την ανάγνωση αυτού του κειμένου, εγώ όχι. Είναι φορές που ο χρόνος δεν περνάει από πάνω σου αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν περνάει από κάτω σου, από μέσα σου, από δίπλα σου, από πίσω σου ή από μπροστά σου... Ο χρόνος φοβάται τον καθρέφτη και την ονειροπόληση. Ακριβώς αυτά που φοβάσαι κι εσύ. Αλλά ο χρόνος είναι αδίστακτος - κι εσύ μπορεί, μπορεί και όχι - αλλά είναι στιγμές που ο χρόνος δεν ψάχνει στις μικρές αγγελίες αυτό που θέλει αλλά το βρίσκει μπροστά του αμέσως, σχεδόν σκοντάφτει πάνω του και τότε γεια σου, αναγνώστη, γεια σου.
Δεν υπάρχει ανάγνωση χωρίς απώλεια, είναι η σκέψη που χάνεις και η σκέψη που δίνεις, είναι ο χρόνος που χάνεις και ο χρόνος που δίνεις, είναι μια φράση που σε ακινητοποιεί, το έλυτρο μιας λέξης που δεν ξέρεις, ένα τοπίο που σταματάς για να θαυμάσεις, μια ματιά που σε καρφώνει και την καρφώνεις κι εσύ. Δεν θέλω να γράφω αλλά δεν μπορώ να μην γράφω. Ούτε θέλω να διαβάζω αλλά δεν μπορώ να μη διαβάζω. Θέλω να είμαι σαν να μην είμαι και πάλι δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω και δεν θέλω ή ότι μπορώ και δεν μπορώ. Υπάρχει μια πραγματικότητα που τη μοιραζόμαστε όλοι και μετά τίποτα, εγώ δεν μπορώ να εισχωρήσω στη δική σου και εσύ δεν μπορείς να εισχωρήσεις στη δική μου και αυτό είναι το μόνο που μας ενώνει. Υπάρχει κοινή ζωή, κοινή πορεία, κοινό ταμείο και άλλα κοινοτικά αγαθά αλλά τίποτα δεν γίνεται ποτέ κοινό κτήμα, η κοινότητα αγνοείται από την κοινότητα και καθετί κοινό αποκτάται προσωρινά από κοινού και χάνεται οριστικά από κοινού, όχι πάντοτε ταυτόχρονα, συνήθως ετεροχρονισμένα. Ταυτόχρονα είναι μια λέξη που θα τη συναντήσεις μια δυο φορές στη ζωή σου να συμβαίνει παρά το ότι τη χρησιμοποιείς συχνά. Ετεροχρονισμένα είναι μια λέξη που θα τη χρησιμοποιήσεις σπάνια ενώ θα τη συναντάς συνέχεια. Σαν την αγάπη. Που τη συναντάς συνέχεια αλλά τη χρησιμοποιείς ετεροχρονισμένα. Ή τη χρησιμοποιείς ταυτόχρονα αλλά τη συναντάς σπάνια. Η αγάπη δεν υπάρχει σε τίποτα από όσα αγαπάς, η αγάπη έρχεται όταν μαθαίνεις να αγαπάς όσα υπάρχουν. Δεν χρειάζεσαι την αγάπη, αναγνώστη, χρειάζεσαι μόνο αγάπη. Με δυο λόγια, σ’ αγαπώ, δεν χρειάζεται να στο πω, το ξέρεις, δεν ξέρεις γιατί σ’ αγαπώ τόσο, πόσο, πότε, πού, αλλά εγώ σ’ αγαπώ και σε αγαπάω, όποια κατάληξη κι αν επιλέξεις. Είναι τέτοια η αγάπη που μοιάζει με την αφρισμένη θάλασσα κάνα δίωρο πριν τη δύση του ήλιου, όχι εκείνο το μελί ηλιοβασίλεμα των πόστερ αλλά το εκτυφλωτικό λευκό της επιφάνειάς της, όμοιο με κυματιστό ασημόχαρτο στον αερόθερμο φούρνο του Ιούλη. Είναι τέτοια η αγάπη που θα καταφύγω στην κατασκευή μιας άλλης εικόνας τώρα, κάπως πιο χειμερινής, μοιάζει λοιπόν η αγάπη με την παγωμένη θλίψη ενός δέντρου τον Δεκέμβρη, όχι εκείνο που έχει χάσει όλα του τα φύλλα στο έδαφος αλλά αυτό που μαστιγώνεται από το βοριά και προσπαθεί να σταθεί όρθιο στη γη.
Είναι φορές που και η γη δεν θέλει να είναι η γη και ξερνάει τα έγκατά της, κατουριέται πάνω της, βρυχάται σαν άγριο ζώο, τσινάει. Η γη, αναγνώστη, είναι το μέρος που κατοικούσες μέχρι πριν από λίγο, δεν ξέρω να σου πω πότε ακριβώς αλλά πρέπει να το θυμούνται οι παππούδες σου, ρώτα τους. Εσύ κατοικείς στο διαδίκτυο, κάθε φορά με ολοένα και πιο φθηνές χρεώσεις. Είσαι παιδί του κυβερνοχώρου (εμού συμπεριλαμβανομένου), εφόσον γεννήθηκες προ του ‘93 και πεδί της νέας ελινικής γλόσας εφόσον γεννήθηκες μετά. Εσύ, αναγνώστη, είσαι ο σκοπός και η αιτία, το σημαίνον και το σημαινόμενο, η ημέρα που θέλω να κοιμάμαι και η νύχτα που θέλω να ξενυχτάω. Είσαι όλοι οι καιροί, οι διαθέσεις, οι ορέξεις, οι γνώμες, οι προσανατολισμοί, οι αναμνήσεις, οι χωρισμοί, τα οπτικοακουστικά περιβάλλοντα και εγκαταστάσεις, οι πράξεις, οι λόγοι, οι φορές, οι ασθένειες, τα ποιήματα, η μουσική, τα βασικά χρώματα, οι αγκαλιές, οι λέξεις, οι ματιές, οι αισθήσεις, οι μύθοι, οι φωνές. Είσαι το μενού που κοιτάω πάντα για να παραγγείλω τελικά το πιάτο ημέρας που δεν υπάρχει στο μενού αλλά μου το λέει με τρόπο ο σερβιτόρος και με βγάζει έτσι από την αμηχανία και την αναποφασιστικότητα. Είσαι αυτά που σου αρέσουν και αυτά που μου αρέσουν χωρίς να συμπίπτουν απαραίτητα αυτά τα δύο. Είσαι πια ένα κομμάτι του εαυτού μου, εσύ γνωρίζεις ένα κομμάτι του εαυτού μου καλύτερα, εσύ σκέφτεσαι για μένα κάτι που δεν σκέφτομαι εγώ, εσύ είσαι καλύτερος από μένα σε αυτό, καλύτερος από μένα και σε άλλα, καλύτερος, καλύτερος, ακόμα κι αν δεν το ξέρεις, καλύτερα, δεν χρειάζεται να το ξέρεις, εσύ απλά είσαι αυτό που εσύ είσαι για μένα.
