Con la participación de...

Hay quien dice que la vida es un viaje de solo ida y que rara vez se te permite comprar el billete de ida y vuelta, ya que sale carísimo y hay que tener enchufe para conseguirlo. Dado que no conozco a nadie que haya vuelto a vivir después de haber muerto considero que dicha opinión es lo suficientemente verdadera como para dejar de pensar en conseguir el soñado billete de ida y vuelta.
Los ingleses lo llaman return ticket y no sé si con ello se refieren también al viaje de ida o solo piensan en el viaje de vuelta, independiemente de si hayan logrado realizar el viaje hacia el destino desde donde volverían al punto de partida. Sé que todo eso suena irrelevante con el título del texto aunque a menudo pienso que los títulos no son nada más que una etiqueta, la típica reproducción gráfica compuesta por palabras y dibujos, a veces escondida en alguna parte incómoda de la prenda y otras más aparente que nunca como si fuera más importante que la propia prenda en sí.
Los arboles me gustan porque no hace falta ponerles ninguna etiqueta y ningún título cuando te acercas a ellos. Te puedes quedar mirándolos, incluso charlando con ellos (a escondidas, claro, que si no corres el peligro de que la gente piense que estás mal de la cabeza, y esto a nadie le gusta, ¿a que sí?) y ellos no te pedirán permiso para que los mires ni te van a malinterpretar y, sobre todo, no te van a cobrar, mirarlos es gratis y grato.
Ay, siento que puedo escribir los versos más tristes esta noche pero otro poeta ya lo ha hecho por mí...

Συμβουλές σχετικά με την παρασκευή χρωμάτων για τη ζωγραφική

Για την παρασκευή μπλε χρώματος, κόψε ένα κομμάτι

από αυτόν τον αυγουστιάτικο ήλιο και βύθισέ το για λίγα λεπτά

σ' ένα ποτήρι θαλασσινό νερό: το διάφανο θα αναδειχθεί.
Πορτοκαλί, κόκκινο και βιολετί θα στα χαρίσει η αυγή

και το σούρουπο ως αντάλλαγμα για ένα χαμόγελο.

Αν χρειάζεσαι πράσινο ανέβα στον λόφο.

Μη ζητήσεις τίποτα από τα δέντρα, αλλά
ξερίζωσε μια χούφτα γρασίδι από αυτό που πάνω του ήταν πριν

τα μαλλιά σου ξαπλωμένα. Και το χρυσαφί, το χρυσαφί μάζεψέ το

προσεχτικά γιατί είναι εύθραυστο, από τα θραύσματα αυτής της στιγμής.

Martín López-Vega, Cuatro Poemas, LOS MONOS DE duplex, Μαδρίτη 2009

Consejos sobre la elaboración de colores para la pintura

Para elaborar el color azul, recorta un pedazo
de este cielo de agosto y sumérgelo unos minutos
en un vaso de agua de mar: ganará en transparencia.
Naranjas, rojos, violetas te los regalarán el amanecer
y el ocaso a cambio de una sonrisa. Si necesitas del verde
sube a la colina. No pidas nada a los árboles, pero
arranca el manojo de hierbas sobre el que tu pelo
haya estado acostado antes. Y el dorado, el dorado recógelo
cuidadosamente, de tan frágil, de las esquirlas de este instante.

Martín López-Vega, Cuatro Poemas, LOS MONOS DE duplex, Madrid 2009

Ποώδη

Μια των ημερών θα πιάσω να αλλάξω τη θέση της ζαρντινιέρας που έχω στο μπαλκόνι, δηλαδή όχι καμιά τρομερή αλλαγή απλά θα τη μετακινήσω ώστε η μέσα πλευρά να πάει έξω για να δουν λίγο ήλιο και αυτά τα φυλλαράκια από τα γεράνια μου. Όμως, θα τα παρακολουθώ στενά γιατί μπορεί να κλονιστούν από την απότομη αλλαγή και την έκθεση τους στην ηλιακή ακτινοβολία, ιδίως επειδή δεν έχουν συνηθίσει να εργάζονται στον τομέα της φωτοσύνθεσης. Μάλιστα σκέφτομαι ότι πριν προχωρήσω στην εν λόγω μετατόπιση θα ήταν καλό, για την ευκολότερη προσαρμογή των φύλλων, να τα προετοιμάσω πάνω στις νέες αρμοδιότητες που πρόκειται να αναλάβουν. Κρίνω, λοιπόν, ότι είναι σκόπιμο να οργανώσω την κατάρτισή τους μέσω ενός εντατικού σεμιναρίου, όπου θα μιλήσω για τη φωτοσύνθεση και θα βάλω κάποιες ασκήσεις, τόσο θεωρητικές όσο και πρακτικές, για να μην βρεθούν τα φυλλαράκια μου προ απροόπτου.
Το σεμινάριο θα περιλαμβάνει πέντε συνεδρίες ωριαίας διάρκειας που θα πραγματοποιείται το μεσημέρι, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος από την κανονική μου εργασία. Στην πρώτη συνεδρία θα γνωριστούμε. Θα μετρήσω ένα ένα κάθε φυλλαράκι και θα το καταγράψω στο απουσιολόγιο ανάλογα με το μέγεθος, το χρώμα και το σχήμα του. Όσο διαρκεί αυτή η καταμέτρηση θα αναφερθώ γενικά στην αναγκαιότητα της φωτοσύνθεσης για τη διατήρηση της ζωής χωρίς να επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Θα προσπαθήσω να χτίσω ένα κλίμα εμπιστοσύνης ανάμεσα σε μένα και τα φύλλα, θέλω τα φύλλα να νιώθουν άνετα με την παρουσία μου ώστε να μου θέτουν τα ερωτήματά τους χωρίς ενδοιασμό. Θέλω να αποκτήσουν θάρρος.
Στη δεύτερη συνεδρία θα προχωρήσω στην ανάλυση της έννοιας της φωτοσύνθεσης κατά τη βιολογία και τη χημεία. Δεν θα τα κουράσω με εξαντλητικές αναφορές σε χημικές συνθέσεις και βιολογικές διεργασίες, θα τονίσω όμως την αναγκαιότητα να γνωρίζουν τα φύλλα τις βασικές αρχές που διέπουν τη διαδικασία της φωτοσύνθεσης. Θέλω να εννοήσουν το πώς γίνονται κάποια πράγματα, δεν γίνεται διαφορετικά.
Στην τρίτη συνεδρία θα προσεγγίσω την παραπάνω διαδικασία από πλευρά ιστορική και κοινωνικοοικονομική. Θα αναφέρω τρία παραδείγματα γνωστών φύλλων που διαδραμάτισαν σπουδαίο ρόλο στο ρου της παγκόσμιας ιστορίας εξαίροντας την αποκλειστικότητα που χαρακτηρίζει τα φύλλα κατά τη φωτοσυνθετική δραστηριότητα. Στο τέλος της συνεδρίας θα μοιράσω εργασίες που θα αφορούν στην εν λόγω ενότητα και θα ζητήσω από τα φύλλα να εξετάσουν την προβληματική της ιστορικής συνέχειας της φωτοσύνθεσης υπό το πρίσμα της ολοένα και μεγαλύτερης κλιματικής αλλαγής. Θέλω να τα ευαισθητοποιήσω σε ένα από τα πλέον σύνθετα προβλήματα του καιρού μας, μόνο έτσι θα συνειδητοποιήσουν το μέγεθος του προβλήματος.
Στην επόμενη συνεδρία, την τέταρτη κατά σειρά, θα ζητήσω από τα φύλλα να επεξεργαστούν σε ομάδες ένα θέμα σχετικό με τη φωτοσύνθεση, θα διατυπώσω δε μια υπόθεση εργασίας για την εν λόγω διαδικασία προσφέροντας κατά τον τρόπο αυτό κατευθυντήριες γραμμές και ένα σημείο αναφοράς κοινό σε όλες τις ομάδες. Δεδομένης της έλλειψης ομιλίας στα φύλλα, θα ζητήσω να μου παρουσιάσουν τα συμπεράσματα της έρευνάς τους με θροΐσματα που είναι και ο πλέον προσφιλής τρόπος έκφρασής τους. Θα ζητήσω, ωστόσο, να μην πλατειάζουν ή να μην παρεκτρέπονται του θέματος διότι δεν κατέχω με επάρκεια τη θροϊσματική γλώσσα και δεν θέλω να οδηγηθώ σε λανθασμένες ερμηνείες. Θέλω να επιστήσω την προσοχή τους στην ανάλυση με λογικά επιχειρήματα και στην αντιμετώπιση των επιμέρους συνισταμένων του προβλήματος με σοβαρότητα.
Στην πέμπτη και τελευταία συνεδρία θα υπάρχει πρακτική εξάσκηση για να διαπιστώσω κατά πόσο είναι σε θέση όλα ή ορισμένα φύλλα να αντεπεξέλθουν στα νέα τους καθήκοντα. Σκέφτομαι να κάνω το ακόλουθο πείραμα: Αφενός θα στρέφω σταδιακά πάνω στην επιδερμίδα τους τον προβολέα του γραφείου μου που λειτουργεί με λάμπα ηλιακού φωτός (τις γνωστές μπλε λάμπες) για περίπου δύο λεπτά σε κάθε φύλλο και αφετέρου θα καταγράφω τις αντιδράσεις τους σε ένα σημειωματάριο που θα έχω χωρίσει σε τρεις στήλες, οι οποίες θα τιτλοφορούνται: ευαισθησία, τονικότητα χρώματος και απορρόφηση. Όλες οι μετρήσεις θα βασίζονται στη μέθοδο της φωτοελαστικότητας. Θέλω να αναλάβουν δράση, μόνο έτσι θα ενεργοποιήσουν τις κρυμμένες δυνάμεις τους, αυτό το ξέρουν μέχρι και τα μικρά παιδιά.
Τέλος, τα φύλλα με τις καλύτερες επιδόσεις θα κρίνονται ως καταλληλότερα για τη λειτουργία της φωτοσύνθεσης. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι όταν πιάσω και αλλάξω τη θέση της ζαρντινιέρας στο μπαλκόνι θα πρέπει να την τοποθετήσω κατά τρόπο ώστε τα προαναφερθέντα άριστα φύλλα να μην παρεμποδίζονται στο έργο τους από τα λιγότερο επαρκή και αν αυτό δεν είναι εφικτό λόγω έλλειψης χώρου ή άλλων παραγόντων, θα πρέπει να απομονώσω τα ανεπαρκή φύλλα από τα υπόλοιπα, είτε με την αφαίρεσή τους από το βλαστό (το οποίο εξοικονομεί χρόνο και χρήμα) είτε εκπαιδεύοντάς τα εκ νέου προκειμένου να αποκτήσουν και αυτά τις ιδιότητες που θα τα καταστήσουν εφάμιλλα των ισχυρών φύλλων ή έστω ικανά να λειτουργούν εφεδρικά σε περιπτώσεις υπεραπορρόφησης ηλιακής ενέργειας και συνακόλουθα αυξημένου φόρτου εργασίας. Βέβαια, τώρα που το ξανασκέφτομαι μάλλον θα μετακινήσω τη ζαρντινιέρα την άνοιξη, τότε που το φως της ημέρας διαρκεί περισσότερο από ότι σήμερα, γεγονός που ευνοεί την ανθοφορία και την ανάπτυξη, εκτός κι αν μέχρι τότε δεν υπάρχει άνοιξη οπότε και επιστρέφω στην αρχική μου σκέψη να αλλάξω τη θέση της ζαρντινιέρας μια των ημερών, δεν γαμιέται...

VI

Κύκλος είναι η ζωή, ένας κύκλος: στην αρχή τη φοράς σαν πολύτιμο δαχτυλίδι που το χαζεύεις συνέχεια και μετά παχαίνει το δάχτυλο και πια δεν σου κάνει το κόσμημα, σε στενεύει και δεν μπορείς να το βγάλεις γιατί έχει σφηνώσει στην άρθρωση.

V

Με τα χέρια στην τσέπη

κουβαλάω το κρύο

από τη Σόλωνος στο Κολωνάκι ως τα Εξάρχεια.

IV

Κουράστηκα σήμερα σαν χθες

σαν κάθε μέρα, σαν προχθές,

σαν πέρυσι και πάλι

φέτος σαν άλλοτε πάμε.

III

Ξαφνικά δεν υπάρχει ξαφνικά, δηλαδή μιλάμε και ό,τι και να σου πω δεν αλλάζει ένταση και βάθος, η ομιλία είναι μονότονη και επίπεδη σαν ένα οροπέδιο, μέχρι κι ο ορίζοντας κυριολεκτεί και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για παρερμηνείες ή δεύτερες σκέψεις, που λεν κι οι Άγγλοι στο χωριό τους.

Δεν υπάρχει περιθώριο για περιθώριο, δηλαδή μιλάμε και ό,τι και να σου πω δεν διακόπτεται από παύσεις και πλατειασμούς, η ομιλία γίνεται όμηρος της μηδενικής ανοχής, όπως αυτής που εξαγγέλλουν οι πολιτικοί ενάντια στους τρομοκράτες.

Τα ενάντια στα ενάντια απουσιάζουν, δηλαδή μιλάμε και ό,τι και να σου πω δεν διασταυρώνεται σαν ξίφος και ασπίδα, η ομιλία μεταμορφώνεται σε σταγόνα που κυλά η μία πάνω στην άλλη σαν από βρύση που στάζει και πέφτει στη γούρνα δημιουργώντας ομόκεντρους κύκλους για να χαθεί αμέσως στο άπειρο.

Επ’ άπειρο να σ' αγαπώ δεν υπάρχει, δηλαδή μιλάμε και ό,τι και να σου πω θα ήταν σαν να μιλάμε μια γλώσσα που ξαφνικά αφήνει περιθώριο στα ενάντια και όπως προειπώθηκε δεν υπάρχει

ούτε ξαφνικά

ούτε περιθώριο

ούτε ενάντια.

II

Έτρεχε το θέλω, έτρεχε και του’ λεγα, πρόσεχε!
Μα πού, ακούει το θέλω;
Και σκόνταψε κι έφαγε τα μούτρα του και τώρα κλαίει.

I

Παραμονές του έλα χιόνιζε όλο το βράδυ
η αγάπη μου αποκλείστηκε
και δεν έφτασε ποτέ.

Απογοητευτικό σονέτο

Έχω κι εγώ αυτό που λένε της αγάπης τον πόθο
που σαν έρθει το βράδυ αρχίζει κι αρπάζει
από μια σπίθα μονάχα του νου λαμπαδιάζει
και τα σεντόνια αλλάζουνε χρώμα, το νιώθω.

Μα τα σεντόνια αλλάζουνε χρώμα απ’ τον πόθο
το βράδυ σαν έρθει και λαμπαδιάζει
και τότε μια σπίθα αρχίζει κι αρπάζει
αυτό που ο νους κι εγώ σαν αγάπη το νιώθω.

Σαν έρθει το βράδυ μαζί με τον πόθο
αλλάζει το χρώμα κι ο νους λαμπαδιάζει
αρχίζει η σπίθα την αγάπη αρπάζει
απ’ τα σεντόνια, κι εγώ αυτό που λένε το νιώθω.

Το χρώμα που αρχίζει στης αγάπης τον πόθο
είναι το βράδυ που μεμιάς λαμπαδιάζει
και στα σεντόνια μονάχα η σπίθα αρπάζει
κάτι απ΄ αυτό που λένε κι εγώ πως το νιώθω.

Post-electronic love poem

The machine says I am damned, too

much data in my head and

heart is lost in last decades, oh!

hope is part of the network still

you can become a member just

by signing up as

soon as your eyes are electronic and

your face is totally digital.

Now the machine says I am in love, pardon?

love is continuously under construction and

lies are digital, yes

secrets are electronic the

keyboard is the partner of the monitor

the one your electronic eyes watch to

mirror your digital face.

Finally the machine says I’ve lost my mind, sure

somewhere in the electronic network

it won't be easy to find it unless

I search in last decades when

love was full of funny faces with

damned sparkling eyes, that is,

my tongue swam in your saliva, come on!

and vice versa.

Χωρίς τίτλο (ακόμα)

Οι λέξεις κολλάνε στα ούλα
σαν ποπ-κορν μπαγιάτικο
και κρύο στο ίδιο έργο
που αλλού σπάει ταμεία και αλλού τα νεύρα
σε αίθουσες πολλαπλών προβολών
με κάτι κυρίες και κάτι κυρίους το κάτι άλλο
χωρίς να είναι Κυριακή
ή άλλη μέρα που να της μοιάζει.