Ανεπίδοτα (VIIΙ)

Ο έρωτας δεν μου χτύπησε την πόρτα ακόμα

κι ο λόγος είναι προφανής: εκεί που μένω

δεν έχει πόρτα, δεν έχει θυρωρό,

δεν έχει ένα κατώφλι, ένα κουδούνι,

ένα πατάκι, μια γλάστρα με βασιλικό,

ένα ταχυδρομικό κουτί, μια τζαμαρία,

μια γριά να κάθεται στο πεζούλι,

μια γάτα να σουλατσάρει δίπλα,

δεν έχει τίποτα για είσοδο

δεν έχει τίποτα στην είσοδο

δεν υπάρχει είσοδος κατ’ ουσίαν,

μόνο υπάρχει το μέρος που μένω

σαν ξέφωτο.

Η επικράτεια των απορρυθμίσεων

Εν αγνοία μου, όλα κυλάνε ρολόι. Το συγκεκριμένο ρολόι λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια που συσσωρεύεται κατά τη διάρκεια της μέρας, συνεπώς, όσο υπάρχει ήλιος θα υπάρχει και μέρα και όσο υπάρχει μέρα θα συσσωρεύεται ενέργεια. Η ενέργεια που περισσεύει αποβάλλεται τη νύχτα με τη μορφή ονείρων ή άλλων δραστηριοτήτων που προσεγγίζουν το όνειρο. Το όνειρο μπορεί να συγκριθεί με τον έρωτα στο ότι και τα δύο ευδοκιμούν καλύτερα όπου υπάρχει υγρασία και ζέστη. Η ζέστη έρχεται χωρίς να το θέλουμε όπως και το κρύο. Το κρύο είναι κάτι που θέλουμε όταν έχει ζέστη και η ζέστη είναι κάτι που θέλουμε όταν έχει κρύο. Το κρύο και η ζέστη είναι πάντα το αντίθετο από αυτό που θέλουμε να έχουμε κάθε φορά. Η φορά είναι μια στιγμή που συμβαίνει συνέχεια. Η συνέχεια είναι η ηλικία των μεμονωμένων στιγμών, όπως αυτές διαδέχονται η μια την άλλη στο χρόνο. Ο χρόνος είναι ένα έντομο για το οποίο δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα το κατάλληλο εντομοαπωθητικό. Το εντομοαπωθητικό το χρησιμοποιούμε πάνω στο δέρμα έτσι ώστε, αν και μας πλησιάζουν τα έντομα, εμείς τα κρατάμε σε απόσταση ασφαλείας. Η ασφάλεια είναι μια παραισθησιογόνος ουσία που η επίδρασή της είναι προσωρινή. Το προσωρινό είναι αυτό που δεν μπορεί να βλάψει μόνιμα. Το μόνιμο είναι αυτό που βλάπτει για πάντα. Το πάντα δεν υπάρχει εκτός κι αν μιλάμε για το γνωστό ζώο. Το ζώο υπάρχει για να μας θυμίζει την καταγωγή μας. Η καταγωγή δεν είναι τίποτα άλλο από το χώμα στο οποίο φυτρώνει ή δεν φυτρώνει κάποιο φυτό. Το φυτό χαρακτηρίζεται από την έλλειψη αισθήσεων και λέγεται ότι αυτό αποτελεί ένα χαρακτηριστικό που το διαφοροποιεί από τα έμψυχα όντα, όπως ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι ένα λάθος. Το λάθος δεν είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι αλλά το ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεχωρίσουν το λάθος από το σωστό και τα κάνουν όλα λάθος. Το λάθος δεν υπάρχει χωρίς το σωστό. Το σωστό ανήκει στη σφαίρα των ιδεών. Η ιδέα είναι πάντα ωραία όταν υλοποιείται και δημιουργεί κάτι καινούργιο. Το καινούργιο είναι ό,τι δεν σκεφτήκαμε να κάνουμε χθες. Το χθες χρειάζεται μόνο για την κλίση των ρημάτων στον αόριστο. Ο αόριστος τελικά είναι πολύ ορισμένος, περισσότερο ίσως από ό,τι είναι αναγκαίο. Το αναγκαίο γεννήθηκε περίπου τη στιγμή που ανακαλύφθηκε η φωτιά. Η φωτιά δεν υπάρχει χωρίς οξυγόνο. Το οξυγόνο δεν φαίνεται με γυμνό μάτι. Το μάτι είναι μια πολύτιμη πέτρα με διαφορετικές αποχρώσεις. Η απόχρωση είναι μια επινόηση για να μην είναι βαρετά τα χρώματα. Το χρώμα είναι η αίσθηση που δημιουργείται στο μάτι κατά την ανίχνευση φωτεινής ακτινοβολίας συγκεκριμένου μήκους κύματος. Το κύμα, ιδιαίτερα αυτό με τον παφλασμό σε ένα ακρογιάλι, δεν συγκρίνεται με καμία γνωστή μουσική. Η μουσική πάλι δεν συγκρίνεται με τίποτα. Το τίποτα είναι μια λέξη που πρέπει να υπάρχει σε όλες τις γλώσσες. Η γλώσσα είναι η ανεπάρκεια του ανθρώπου να εκφράζεται με νοήματα ή συναισθήματα. Το συναίσθημα είναι μια μαθηματική εξίσωση, της οποίας τη λύση ψάχνουμε ακόμα. Το ακόμα είναι ένα ελπιδοφόρο ή απελπισιογενές επίρρημα. Το επίρρημα είναι μια άκλιτη λέξη που προσδιορίζει άλλες. Το άλλο όμως δεν προσδιορίζεται που να χτυπιέσαι κάτω. Το κάτω είναι τόσο σχετικό όσο και το πάνω. Το πάνω θεωρείται εσφαλμένα συνώνυμο του ψηλά. Το ψηλά λέγεται όταν θέλουμε να μιλήσουμε για αντικείμενα που έχουν μεγάλο ύψος. Το ύψος είναι, μεταξύ άλλων, το ανώτερο σημείο που μπορεί να φτάσει κάποιος ή κάτι. Το κάτι είναι κάτι που απαγορεύεται να χρησιμοποιείται στην ποίηση. Η ποίηση επιτρέπεται να καταπιάνεται μόνο με το τίποτα. Θέλεις κάτι; Τίποτα. Θέλεις τίποτα; Κάτι θέλω. Το κάτι και το τίποτα συνδυάζονται με όλα. Το όλα δεν συνδυάζεται με τίποτα παρά μόνο με κάτι από όλα, δηλαδή και πάλι με το τίποτα.

διυ κρ

Το θέρος, το δέρμα κι εγώ

Όσο περνάει ο Ιούνης

αφήνει πάνω στο δέρμα

λίγο καλοκαίρι

λίγο ιδρώτα

και λίγη προσμονή.

Μετά έρχεται ο Ιούλης

κι απλώνει στο δέρμα

λίγο μελτέμι

λίγο πεπόνι

και λίγη ξαστεριά.

Τελευταίος ο Αύγουστος

μαζεύει από το δέρμα

λίγη φλούδα

λίγο ταξίδι

και λίγο αποχαιρετισμό.