Τα ανεπίδοτα (ΙΙ)

Μου λείπεις.

Κι εγώ αναρωτιέμαι το ίδιο με σένα 

αφού δεν γνωριζόμαστε κι όμως,

μου λείπεις.

Τα ανεπίδοτα (Ι)

Εγώ κι εσύ δεν θα βρεθούμε ποτέ 

το ξέρω κι όμως 

σε μελετώ σχολαστικά και σε συμπεριλαμβάνω

ακόμα και στο τραπέζι που στρώνω 

εσύ φέρνεις τα πιάτα κι εγώ σερβίρω

κι όλα κυλούν κανονικά

μου απευθύνεις το λόγο

μιλώ και μου απαντάς 

διαφωνώ, υψώνεις τον τόνο, κουβεντιάζουμε, σε αφήνω, έρχομαι ξανά, 

σε βρίζω, λυπάμαι, το λέω 

κι ενδιαμέσως γλιτώνω απ' την ανία και την τρέλα για λίγο

η εικόνα σου γεμίζει με χρώματα ξανά 

το στόμα σου πυρώνω

τα μάτια αστράφτω

τους ώμους σου γυμνώνω 

τα πόδια ελευθερώνω 

και δεν μιλάμε πια 

μιλάνε τα γεγονότα από μόνα τους

λίγο πολύ γνωστά σε όλους.

Arquitecto de la melancolía

Puedes pasar en el salón

las lámparas están esperando

a que las enciendas con tu voz

con esa misma voz que a mí me hace

en el dormitorio sentir

que solo existes tú

cuando entras en la cocina en este mundo

que solo tú colocas

con tus palabras cortas la melancolía

en las esquinas del suelo

cual polvo en el viento del balcón o

cual manchas sobre el cristal

del espejo del baño.

Αρχιτέκτων της μελαγχολίας 

Μπορείς να περάσεις στο σαλόνι

οι λάμπες περιμένουν

να τις ανάψεις με τη φωνή σου

με εκείνη την ίδια φωνή που εμένα με κάνει

στο υπνοδωμάτιο να νιώθω

ότι μόνο υπάρχεις εσύ

όταν μπαίνεις στην κουζίνα σε αυτόν τον κόσμο

ότι μόνο εσύ τοποθετείς

με τις κοφτές σου λέξεις τη μελαγχολία

στις γωνιές του δαπέδου

σαν να’ ναι σκόνη στον άνεμο του μπαλκονιού ή

λεκέδες πάνω στο τζάμι

του καθρέφτη του μπάνιου.