Brave Heartbeats III

Where are you now, I am in despair
I try to shout as loud as I can
but rather than doing so
I watch Josephine Philip running away.

Brave heartbeats II

Is it so different now or is just the way I'm feeling
I keep asking myself
while Athour Russell sings the question
that I'm listening to.

Brave heartbeats I

Without you I'm nothing
I wanna say to you
but unlike Brian Molko
I can't, I just can't.

Ένας ψύλλος στ' όνειρό μου

Ξύπνησα και το πόδι μου είχε σημάδια από τσιμπήματα ψύλλου. Κάπως έτσι ξεκινούσε το όνειρό μου. Ξεκινούσε με αυτόν τον τρόπο και τελείωνε αμέσως, με ένα μονοπλάνο ελάχιστων δευτερολέπτων. Ονειρεύτηκα δηλαδή ότι ξύπνησα και παρατήρησα τα τσιμπήματα ψύλλου πίσω και κάτω από το γόνατό μου ως τον αστράγαλο, τόσο διψασμένος για αίμα ήταν αυτός ο ψύλλος ή αυτή η ομάδα ψύλλων που μου επιτέθηκε. Και αυτή ήταν η μόνη σκέψη που πρόφτασα να κάνω στο όνειρό μου εξαιτίας της βραχείας διάρκειάς του. Η ικανοποίηση της δίψας του ψύλλου για αίμα σε εμένα. Προφανώς, η οργάνωση της επίθεσης ή η εξεύρεση του θύματος-στόχου ήταν αδιάφορη για το όνειρό μου, το οποίο απομόνωσε μόνο την εικόνα μετά την επίθεση και την προέβαλε εμβόλιμη μεταξύ της στιγμής που κοιμόμουν και της στιγμής που ξυπνούσα και μάλιστα στον ύπνο μου, χωρίς να έχω ξυπνήσει για να διαπιστώσω αν όντως έφερα τσιμπήματα ψύλλου στο πόδι μου. Το ίδιο όνειρο δεν κατέγραψε την αντίδρασή μου στο θέαμα με τις κοκκινίλες και αυτό είναι κάτι που με προβληματίζει επειδή τα όνειρα συνήθως περιλαμβάνουν το πώς αντιλαμβανόμαστε αυτό που συμβαίνει εντός τους και πυροδοτούν την αντίδραση που όλοι γνωρίζουμε λίγο πολύ ως απότομο άνοιγμα των ματιών, επίμονο κνησμό, κρύο ιδρώτα, λαχάνιασμα, τίναγμα, τράβηγμα, τράνταγμα, τρέμουλο ή ο,τιδήποτε άλλο σχετίζεται με τη ανάφλεξη του υλικού του εκάστοτε ονείρου. 

Τίποτα. Απολύτως τίποτα δεν συνέβη. Καμία εκδήλωση καμίας μορφής καμίας αντίδρασης δεν έλαβε χώρα ουδέποτε. Ονειρεύτηκα ότι ξύπνησα και διαπίστωσα ότι το πόδι μου είχε δεχθεί επίθεση από ψύλλους αλλά δεν ξύπνησα εξαιτίας αυτής της διαπίστωσης, η διαπίστωση αυτή ήρθε μόλις το βλέμμα μου μετακινήθηκε από τη νιρβάνα στο πόδι μου και ομολογώ ότι τα μάτια μου ανταποκρίθηκαν στιγμιαία στο οπτικό ερέθισμα που δέχτηκαν παρά τη μυωπία μου, παρά τη νύστα μου, παρά τη τσίμπλα μου. Και μετά δεν υπάρχει συνέχεια του ονείρου, τουλάχιστον από όσο μπορώ να θυμάμαι. Δεν υπάρχει δηλαδή ανησυχία για το πώς βρέθηκαν οι ψύλλοι στο δωμάτιό μου που ναι μεν έχει σκόνη, πλην όμως όχι και τόση ώστε να ευνοείται η ευδοκίμηση του εν λόγω πληθυσμού στις πιο σκοτεινές του γωνίες. Επιπλέον, δεν υπάρχει σάστισμα κανενός είδους εμπρός στη θέα της κεντημένης από τσιμπήματα γάμπας, μιας γάμπας με τρίχες και κοκκινίλες και ελιές και έναν μώλωπα από πρόσφατο, πραγματικό χτύπημα από πραγματική πτώση σε πραγματικό χρόνο. 

Το όνειρο μου παρέχει μια πληροφορία και δεν φροντίζει για την επεξήγησή της ή την περαιτέρω διερεύνησή της, σαν να μην συμμετείχε ούτε αυτό στην εικόνα που μου προέβαλε. Το όνειρο με θέλει να ξυπνάω ενώ εγώ κοιμάμαι και ονειρεύομαι ότι ξυπνάω λες και θέλει να μου επιβάλλει την παραδοξότητα που ενέχει μια τέτοια εικόνα. Το όνειρο μου αφήνει στο πόδι σημάδια που είναι μόνο του ονείρου, όμως το γεγονός ότι με ξυπνάει εντός του για να τα κοιτάξω με κάνει να πιστεύω ότι ήθελε να τα δω. Διαφορετικά, ο ψύλλος των ονείρων μου θα μπορούσε να με είχε τσιμπήσει, θα μπορούσε να είχε αφήσει πάνω μου το αποτύπωμά του και εγώ, αν δεν ξυπνούσα στο όνειρό μου, δεν θα είχα δει τίποτα πολύ απλά γιατί θα κοιμόμουν σαν κούτσουρο, όπως λεν κι οι Ισπανοί.

Τώρα απομένει να ξυπνήσω και είμαι σίγουρος ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να κοιτάξω το πόδι μου, κάτω από το γόνατο ως τον αστράγαλο και πάνω στη γάμπα διότι ανυπομονώ να εξετάσω όχι τόσο τα ίδια τα σημάδια, αφού είμαι σε θέση πλέον να γνωρίζω ότι προέρχονται από τσίμπημα ψύλλου, όσο κυρίως την αντίδρασή μου σε αυτά. Για την ακρίβεια το όνειρο μου παρέχει το πλεονέκτημα της πρότερης γνώσης σχετικά με τα τσιμπήματα, τα οποία ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πραγματικά πάνω στο πόδι μου είναι σε θέση να προκαλέσουν μια αντίδραση εξαιτίας της ύπαρξης ή της ανυπαρξίας τους, καθότι όλα είναι πιθανά...

Καλύτερα, όμως, να περιμένω να ξυπνήσω.

Tú reinas todas tus ruinas.

Ο ουρανός κι εσύ

Το περιβάλλον που θεώμαι περιλαμβάνει κανονικά σώματα εν κινήσει και σύντομες παύσεις, η εναλλαγή των οποίων ευθύνεται για τα όνειρα που βλέπω ή για τα όνειρα που ονειρεύομαι να δω. Το φαινόμενο αυτό διαταράσσει εντός μου τη διαδοχή των εικόνων που συναρμολογούν την καθημερινότητά μου και έτσι τίποτα δεν μοιάζει το ίδιο κάθε μέρα την ίδια ώρα και την ίδια στιγμή. Πότε πότε πιστεύω ότι εξάντλησα τους πιθανούς συνδυασμούς των στοιχείων που απαρτίζουν το υλικό των ονείρων μου και αισθάνομαι πως ό,τι βλέπω αποτελεί επανάληψη των ίδιων επεισοδίων ελαφρώς μονταρισμένων εκ νέου για να φαντάζουν καινούργια σειρά. Όμως πάντα κάτι συμβαίνει και (ευτυχώς;) διαψεύδομαι . 

Ζω στην τροπόσφαιρα και ως τέτοια, η ζωή δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται από τις ατμοσφαιρικές διαταράξεις που προκαλούνται εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν μέσα σε αυτή. Τα χρώματα της ανατολής και τα χρώματα της δύσης, ο ουρανός πάνω από το κεφάλι μου, η ακατέργαστη όψη ενός περαστικού σύννεφου, ό,τι διαδραματίζεται σε αυτό το τμήμα της ατμόσφαιρας είναι συνυφασμένο με τη στάση που διατηρώ προς τα φαινόμενα αυτά και φυσικά, τίποτα δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη συμπεριφορά μου. Όλα μεταβάλλονται συνεχώς και αυτό που έβλεπα προ ολίγου πια δεν υπάρχει. 

Μερικές φορές θα ήθελα να ρίξω άγκυρα σε μια ορισμένη στιγμή για να μου επιτρέπω μόνο μια ελαφριά μετατόπιση σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή στην οποία ο χρόνος συμπεριφέρεται όπως το χέρι που χαιδεύει τρυφερά ένα κεφάλι. Δεν χρειάζομαι την ανάμνηση για να αισθάνομαι ευτυχισμένος αλλά την ευτυχία του να έχω αναμνήσεις. Όσο κι αν προσπαθώ να μοιράζομαι την ύλη με άλλους, πάντα περισσεύει κάτι που δεν μοιράζεται, ένα απειροελάχιστο μόριο της μάζας που δεν χωράει πουθενά, που συγκρούεται, πιέζεται, ελαττώνεται, εξατμίζεται, απορροφάται, συμπυκνώνεται, αναμειγνύεται, διαστρωματώνεται και εν τέλει παύει να αποτελεί κάτι δικό μου και διαχέεται ελεύθερα κι ανεμπόδιστα στην ατμόσφαιρα για να παραμείνει εκεί. 

Τότε, η αλληλεπίδραση με τα άλλα στοιχεία είναι τόσο ισχυρή ώστε αν κοιτάξω τον ουρανό πάνω μου αδυνατώ να ορίσω το σημείο που παύω να είμαι εγώ και ξεκινάς εσύ 

και ξανά τότε, 

ταυτίζω το διάφανο με εσένα, 

το ομοιογενές με εσένα, 

το δύο με εσένα  

και μαζί.

Marinero y capitan

Yo no soy marinero

ni capitan

tal vez soy una isla

que ambos contemplan a lo lejos

con la mirada húmeda 

y la boca salada.

Yo nunca he sido marinero

ni tampoco he sido capitan

sino más bién una gaviota

que vuela por encima de ambos

capaz de generarles a los dos

el mismo pensamiento 

como por ejemplo:

¿Cuándo volveré a verte?

Yo jamás seré marinero

ni capitan ni capitan

que para eso se necesita

más que el propio mar

más que el propio barco

más que el propio viaje

y que la vida misma

más de lo que puede dar.

Ακυκλοφόρητο ηλιοβασίλεμα

Να,

όποιος δεν έχει με τι να ασχοληθεί, 

στις 20:16,

κάθεται και φωτογραφίζει ηλιοβασιλέματα με συννεφιές

και αυτομάτως εμφανίζονται οι ακεφιές

και καπάκι το γνωστό άσμα

και αφού τελειώσει ο σκοπός μες το μυαλό

και μπει διπλή γραμμή μετά την τελευταία νότα

ανηφορίζει η σκέψη σε μια άλλη μέρα

-χωρίς σάουντρακ αυτή τη φορά-

και εκεί αποκαλύπτεται διαδοχικά

η διαδρομή ενός χαδιού πάνω στο δέρμα

που καταλήγει σε αναστεναγμό 

τόσο βαθύ

τόσο γκρεμό

τόσο πολύ ενός ιλίγγου η φόρα

αλλά ευτυχώς με συγκρατείς

όχι με τα χέρια μα με τα μάτια

που με κοιτούν με δύναμη 

σαν βεντούζες

και απορροφούν τους κραδασμούς 

αυτού τα σκαμπανεβάσματος

που λίγο έλειψε να με στερήσει από σένα

εσένα που σου στερώ ακόμη

μια πιθανή ύλη

ένα καινό στοιχείο

και το μεγάλο μου αντίο στο παρελθόν

που με έχει σημαδέψει 

όπως η τραυματισμένη απεραντοσύνη του ουρανού

καθηλώνει αυτήν εδώ τη στιγμή

αυτήν εδώ την ώρα.

Νέα Ανεπίδοτα (VI)

Believe me,

you make me unbelievable.

Η αλήθεια για το αλατοπίπερο

Η αλήθεια για μένα και η αλήθεια για σένα μοιάζει με τα δύο μικρά δοχεία του αλατιού και του πιπεριού πάνω στο τραπέζι. Ενώ συμφωνούμε ότι το φαγητό είναι θαυμάσιο, εσύ θέλεις λίγο αλάτι ακόμα ενώ εγώ λίγο πιπέρι, αλλά τελικά δεν γίνεται πιο νόστιμο το φαγητό από ότι ήδη είναι, διότι η συνήθεια του να τρως εσύ τα φαγητά λίγο πιο αλμυρά κι εγώ λίγο πιο πικάντικα είναι αυτό που μας ωθεί στο να τα αλατοπιπερώνουμε για να προσεγγίζουμε τη γεύση με την οποία είμαστε εξοικιωμένοι. Το φαγητό μας περιμένει και το περιμένουμε κάθε μέρα και συμφωνούμε σε αυτή την κοινή μας ανάγκη που μεταμορφώνεται σε περιπέτεια όταν εσύ μπεις στην κουζίνα μου ή εγώ μπω στη δική σου. Κι αρχίζουμε το αλάτισμα που μπορεί να γίνει με αλάτι ψιλό ή αλάτι χοντρό, ρίχνοντάς το μέσα από πλαστικό ή γυάλινο δοχείο, πιάνοντάς το με τα δάχτυλα ή με ένα κουταλάκι και προχωράμε στο πιπέρωμα με πιπέρι σε σκόνη ή σε κόκκους, ολόκληρους ή φρεσκοτριμμένους εκείνη τη στιγμή, κόκκους κόκκινους, πράσινους, λευκούς ή μαύρους ή μείγμα πολύχρωμων κόκκων, καθώς οι συνδυασμοί είναι ανεξάντλητοι και είναι ακριβώς αυτοί οι συνδυασμοί - ή η μη εξάντλησή τους - που καθιστούν τη διαδικασία αλατοπιπερώματος συναρπαστική. Κατά βάθος, χωρίς να αδιαφορούμε για το τελικό αποτέλεσμα, θέλουμε απλά να φάμε και να απολαύσουμε ένα αξιοπρεπές φαγητό για αυτό και οι κινήσεις μας γίνονται ασυνείδητα επειδή η κάλυψη της συγκεκριμένης ανάγκης ξεπερνά αντιπαλότητες, έχθρες, διαφωνίες, ασυμβατότητες, διαφορετικότητες, διπολικότητες, ετερότητες, αντιξοότητες, διαμάχες, διχογνωμίες, διχασμούς, διχόνοιες, διφορούμενα, αντικρουόμενα, αντίθετα, αταίριαστα, ανακόλουθα, αμφιβολίες, αμφιλεγόμενα και ούτω καθεξής. Όσο προσθέτεις αλάτι προσθέτω πιπέρι, ή όσο μειώνεις την ποσότητα του αλατιού που συνήθως προσθέτεις αφαιρώ εξίσου την ποσότητα του πιπεριού που συνήθως προσθέτω ή το αντίστροφο. Αυτή είναι η αλήθεια εν τοις πράγμασι: συνεχείς αυξωμειώσεις του αλατοπίπερου που συνηθίζουμε να προσθέτουμε στο φαγητό ελέγχοντας τη γεύση του, όχι για να μας αρέσει περισσότερο, αλλά για να είναι αυτή πιο κοντά σε αυτό που έχουμε συνηθίσει να τρώμε. 

Γιατί το κάνουμε αυτό; 

Γιατί έτσι μας αρέσει.

Νέα ανεπίδοτα (V)

El tiempo,
porque tú no estás,

se ha puesto triste

y con triste 

no quiero decir que el cielo 

se haya pintado de color gris

o que las gotas de lluvia

se parezcan a lágrimas

porque esta sería una metáfora fácil

ya que las lágrimas 

no siempre son de la tristeza

sino de la alegría también

y el color gris

no siempre se relaciona con el descontento

sino con la fusión del blanco y negro

que es cómo yo siento, hoy,

blanco por fuera

negro por dentro

y todo esto,
aunque tú no lo creas,
afecta el tiempo
mientras tú no estás.

Τα ερωτευμένα θερμοκήπια

Οι μελιτζάνες μου είναι ερωτευμένες με τα λευκά γαρίφαλα. Τα κολοκυθάκια μου με τα ροζ τριαντάφυλλα. Οι ντομάτες μου με τα κίτρινα χρυσάνθεμα. Και τα αγγουράκια μου με τις πορτοκαλί βιολέτες. Όταν έφτιαξα τα θερμοκήπια δίπλα δίπλα, κανείς δεν μου είπε ότι δεν μπορώ να καλλιεργώ ζαρζαβατικά με άνθη δίπλα δίπλα. Τώρα, ολόκληρο το ένα θερμοκήπιο έχει ερωτευτεί ολόκληρο το διπλανό του. Ανάμεσά τους υπάρχει μόνο μια μικρή δίοδος σκεπασμένη με χώμα που περιβάλλεται από τις πλαϊνές, κάθετες πλευρές των θερμοκηπίων, οι οποίες αποτελούνται από ημιδιαφανή, πλαστικά τμήματα που στηρίζονται σε ξύλινες δοκούς. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν τα προϊόντα μου γνωρίζουν τι είναι αυτό που αναπτύσσεται σε αυτή την εγγύτητα ούτε μπορώ να ξέρω αν τα ζαρζαβατικά μου διακρίνουν το σχήμα των λευκών, ροζ, κίτρινων ή πορτοκαλί ανθέων. Ομοίως, δεν καταλαβαίνω αν τα άνθη καταλαβαίνουν ότι έχουν να κάνουν με αγαθά που καταναλώνονται εκτός εποχής. Όπως δεν καταλαβαίνω αν η εποχή παίζει κάποιο ρόλο για την ευδοκίμησή τους. Γιατί οι τέσσερις εποχές αποτελούν μια σχολαστική αναμέτρηση με το χρόνο που τείνει να εξαλειφθεί (η αναμέτρηση, όχι ο χρόνος) ή μια τετριμμένη κατηγοριοποίηση του χρόνου για να κάνουμε πιο εύκολα συνειρμούς κάθε φορά που βλέπουμε, φερειπείν, μαργαρίτες στην εξοχή και σκεφτόμαστε ότι προσεγγίζουμε την εργατική Πρωτομαγιά για να τις μαζέψουμε και να τις στεφανωθούμε. Ή ότι η εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί το πρόσχημα για να ξεχυθούμε στην εξοχή μαζικά σαν να τελείωσαν οι μέρες των παρορμητικών εξορμήσεων. Ή ακόμα ότι η παρόρμηση αποτελεί το καταφύγιο της ολοένα και περισσότερο διωκούμενης επιθυμίας. Ή τέλος (ή σχεδόν τέλος) ότι η επιθυμία είναι αυτό που πρέπει να καταναλώσουμε σε συγκεκριμένη εποχή του χρόνου. Λυπάμαι αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τα θερμοκήπιά μου είναι ερωτευμένα το ένα με το άλλο. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν, πώς το κάνουν, τι είναι τελοσπάντων αυτό που τα παρακινεί. Ίσως τα χρώματα να προκαλούν τα σχήματα, ίσως η αλλοίωση των πραγματικών τους χαρακτηριστικών εξαιτίας του πλαστικού παραπετάσματος που παρεμβάλλεται ανάμεσα στα δύο habitat να προξενεί την περιέργεια, αν και η περιέργεια δεν μου φαίνεται επαρκής λόγος για να ερωτευτεί κανείς. 

Τι είναι αυτό που σπρώχνει το αγγούρι μου στη βιολέτα; Πόσο χυδαίο ακούγεται αυτό; Πώς ρυθμίζεται η θερμοκρασία μιας ερωτευμένης μελιτζάνας; Ή η υγρασία των πετάλων ενός τριαντάφυλλου; Γιατί να το πάθω εγώ αυτό και όχι τα θερμοκήπια του γείτονα; 

Τώρα σκέφτομαι τη συγκομιδή τους και την απομάκρυνσή τους από το μέρος στο οποίο γνωρίστηκαν και το μόνο που με παρηγορεί κάπως είναι ότι το μανάβικο που πουλάω τα μεν γειτνιάζει με το ανθοπωλείο που πουλάω τα δε. 

Από κει και πέρα ας αναλάβει κάποιος άλλος την ευθύνη.

Νέα ανεπίδοτα (IV)

Πρώτα εσύ πες και μετά εγώ 

είναι το παιχνίδι που παίζουμε 

λες και φοβόμαστε τις λέξεις 

που ανεβοκατεβαίνουν στο λαιμό 

και σκαλώνουν στη γλώσσα, 

η οποία ευτυχώς λύνεται στη συνέχεια με ένα φιλί, 

τόσο κρατάει ο δισταγμός

για να τον υπερβείς και να τον υπερβώ, 

ένα φιλί.

Νέα ανεπίδοτα (ΙΙΙ)

Δεν είναι ο χρόνος που μεσολάβησε με σένα που σκέφτομαι αλλά ο χρόνος που μεσολαβεί χωρίς. Σκέφτομαι για παράδειγμα ότι από τη στιγμή που βγαίνω από την πόρτα σου και αυτή κλείνει πίσω μου, αρχίζει αυτός ο χρόνος χωρίς κατά τη διάρκεια του οποίου μαθαίνω να κυκλοφορώ με εσένα χωρίς, να μιλάω με εσένα χωρίς, να τρώω με εσένα χωρίς και ούτω καθεξής. Αυτό φυσικά ενέχει τον κίνδυνο να με περάσουν για τρελό, ιδίως αν όλα τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα σε δημόσιο χώρο, και δεν με προβληματίζει τόσο το να με περάσουν για τρελό όσο το να με περάσουν για κάτι που δεν ισχύει. Κάθομαι για παράδειγμα σε ένα καφέ και πριν παραγγείλω έρχεται πρώτα το ποτήρι με το νερό και είμαι έτοιμος να ζητήσω από τη σερβιτόρα ένα δεύτερο ποτήρι νερό, όχι γιατί διψάω τόσο πολύ - το οποίο είναι αλήθεια - αλλά γιατί αισθάνομαι ότι εσύ κάθεσαι απέναντί μου, το οποίο είναι επίσης αληθές, στο μέτρο που αυτό που αισθάνομαι πηγάζει από εκεί που πηγάζει και η αλήθεια. Παραγγέλνω ένα καφέ και μόνο έναν, πράττω δηλαδή σωστά, και σε ελάχιστα λεπτά καταφτάνει ο καφές μου που αν και τον πίνω γλυκό τώρα μου φαίνεται σκέτος. Ανάβω ένα τσιγάρο προσέχοντας να φυσάω αλλού τον καπνό για να μην σε ενοχλεί, που ούτως ή άλλως δεν σε ενοχλεί, αυτή τη φορά όχι επειδή δεν είσαι εκεί - το οποίο ισχύει - αλλά επειδή δεν σε ενοχλεί ούτως ή άλλως και σηκώνομαι έπειτα από λίγο για να πάω τουαλέτα. Τότε είμαι έτοιμος να σου πω έχε το νου σου στο κινητό μου αλλά την τελευταία στιγμή πριν το εκστομίσω δεν στο λέω γιατί έχω το κινητό μου στην τσέπη επειδή ακριβώς δεν είσαι εκεί για να σου ζητήσω να έχεις το νου σου. Με άλλα λόγια, δεν έχω εγκαταλείψει τελείως την πραγματικότητα, προφανώς διότι ένα μικρό, εύθραστο νήμα με κρατάει ακόμα δεμένο μαζί της. Επιστρέφοντας, σου ρίχνω μια ματιά όλο νόημα που λένε, μόνο που το νόημα εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να προσδιοριστεί με τίποτα, αφού η απουσία σου δεν προλαβαίνει να νοηματοδοτήσει τη ματιά μου, η οποία αποσύρεται ευθύς μόλις χτυπήσει στην απέναντι άδεια καρέκλα. Χαμογελώ, είναι αναπόφευκτο, και καλώ την σερβιτόρα για να πληρώσω. Άσε, θα κεράσω εγώ, λέω ευτυχώς από μέσα μου, καθώς κάνεις την κίνηση που φαντάζομαι ότι πας να κάνεις, πληρώνω τον καφέ και σηκώνομαι να φύγω, σφίγγοντας και λίγο την αριστερή μου παλάμη με την αίσθηση ότι κρατώ εκεί τη δεξιά δική σου. Τέλος, αναχωρώ για το σπίτι μου με την ελπίδα ότι δεν θα περάσεις την πόρτα μου γιατί μετά, το μικρό, εύθραστο νήμα που με κρατάει ακόμα δεμένο με την πραγματικότητα τεντώνεται επικίνδυνα και το τελευταίο που θα' θελα να πάθω είναι να αποκοπώ τελείως από αυτήν. Διότι, τότε, δεν θα με προβλημάτιζε τόσο το να με περάσουν για τρελό όσο το να μην έχουν άδικο όσοι το σκέφτηκαν, εφόσον φυσικά θα ήμουν σε θέση να αντιληφθώ την περί δικαίου και αδίκου διαφορά, η οποία είναι δύσκολο να οριστεί ακόμη και από μη διαταραγμένα άτομα, εφόσον φυσικά αποδεχθεί κανείς ότι υπάρχουν τέτοια άτομα ακόμα.

Νέα ανεπίδοτα (ΙΙ)

Το φιλί δεν αιχμαλωτίζει μια στιγμή στο χρόνο, όπως εσφαλμένα πιστεύουν οι φωτογράφοι. Το φιλί δημιουργεί μια στιγμή, όπως εσκεμμένα πιστεύουν οι ποιητές. Οι γλύπτες θα έλεγαν ότι το φιλί θα προκαλούσε μια ρωγμή στο χρόνο και οι ζωγράφοι ότι θα έβαφε μια στιγμή με κόκκινο. Οι πεζογράφοι θα έγραφαν ότι το φιλί παρατείνει μια στιγμή στο χρόνο που αγγίζει την αιωνιότητα. Οι μουσικοί θα συνέθεταν ένα θέμα για το φιλί με όσο το δυνατόν λιγότερες νότες. Όλα τα παραπάνω δεν αρκούν για να ορίσουν το φιλί στην τέχνη. Ακόμα υπάρχει περιθώριο για ερμηνεία του φιλιού, ειδικά αυτού που ανταλλάσσεται με ένα άλλο φιλί αγνώστου προέλευσης και ταυτότητας. Στην πραγματικότητα, το φιλί αφήνει ένα αποτύπωμα που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι αλλά με γυμνή καρδιά. Και η καρδιά, ως γνωστόν, δεν χτυπάει για πάντα. 

Οι 5 αισθήσεις

Οι περισσότεροι από μας πιστεύουν ότι οι 5 αισθήσεις είναι αυτό που δηλώνει η λέξη καθεμίας από αυτές, δηλαδή η όραση αφορά σε αυτό που βλέπουν τα μάτια, η ακοή σε αυτό που ακούν τα αυτιά και ούτω καθεξής. Προφανώς η πίστη αυτή προκύπτει αβίαστα από την εμπειρία του καθένα σχετικά με τη λειτουργία που επιτελεί κάθε αίσθηση, η δε εν λόγω λειτουργία είναι αδιαμφισβήτητη, δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσω υπέρ του αντιθέτου. Ωστόσο, επειδή κανένας κανόνας δεν είναι ανεπίδεκτος εξαίρεσης (κι αυτό είναι ίσως ο μόνος κανόνας χωρίς εξαιρέσεις) θα προσπαθήσω να περιγράψω με αρκετή ασάφεια το πώς έκαστη των 5 αισθήσεων είναι σε θέση να επιτελέσει τη λειτουργία που κατά κανόνα επιτελεί κάποια άλλη, φερ'ειπείν το πώς η αφή μπορεί να αντικαταστήσει την όσφρηση σε περίπτωση που η μύτη σας είναι βουλωμένη. Για το λόγο αυτό, θα χρειαστεί να επικαλεστώ ένα πείραμα που μπορείτε να κάνετε κι εσείς στο σπίτι με την προϋπόθεση ότι συμβιώνετε με ένα άλλο άτομο για το οποίο τρέφετε τουλάχιστον δύο με τρία ευγενικά συναισθήματα, τα οποία καλλιεργείτε με φροντίδα έτσι ώστε να μη σας μαραθούν με μια απότομη αλλαγή του καιρού.

Μην χρησιμοποιήσετε ρινικό αποσυμφορητικό για ένα 24ωρο. Μετά, με τη μύτη βουλωμένη ως εκεί που δεν παίρνει, αναπνέετε με σχετική δυσκολία από το στόμα εναλλάσσοντας αναπνοές με ανάσες (για όποιον δεν μπορεί να αντιληφθεί τη λεπτή διαφορά σε αυτά τα δύο, σας παραπέμπω στο τραγουδιστικό ύφος του Ψαραντώνη και της Beth Gibbons των Portishead για να γίνει κατανοητή η εν λόγω διαφοροποίηση.) Τοποθετήστε έπειτα τον άνθρωπό σας όρθιο κόντρα στον τοίχο και γδύστε τον. Αν ο άνθρωπός σας αισθανθεί λίγο άβολα μιλήστε του κοντά στο αυτί - η χροιά της φωνής σας με τη βουλωμένη μύτη θα τον κάνει να γελάσει και θα χαλαρώσει. Μην του αποκαλύψετε τίποτα από αυτό που πρόκειται να συμβεί, απλά μιλήστε του όπως θα μιλούσατε σε κάποιον που γνωρίσατε μόλις. Το τι θα λέγατε σε κάποιον που γνωρίσατε μόλις είναι αποκλειστικά δικό σας θέμα. Στη συνέχεια ενώστε την άκρη του αντίχειρα και του δείκτη του δεξιού σας χεριού αφήνοντας χαλαρά τα υπόλοιπα δάκτυλα και με αυτό το σχήμα διατρέξτε την επιδερμίδα που έχετε μπροστά σας προσέχοντας να απέχει μετά βίας από το χνούδι του δέρματος πάνω στο οποίο δουλεύετε. Συνεχίζετε αργά με τον τρόπο αυτό κατά μήκος και κατά πλάτος αυτής της απαλής επικράτειας αποφεύγοντας να έρθετε σε επαφή με τα γεωγραφικά εξογκώματα που έχουν τα περισσότερα σώματα, όπως ελιές, θηλές, ουλές κτλ. και γενικά ο,τιδήποτε μπορεί να αποσπάσει την προσοχή σας από αυτό που κάνετε. Σταδιακά, το χέρι σας θα μουδιάσει και θα ακουμπήσει κατά λάθος πάνω στην επιδερμίδα του ανθρώπου σας που κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ιδρώσει. Αυτό είναι ένα καλό σημάδι γιατί δείχνει ότι ο άνθρωπός σας συμμετέχει στο πείραμα όσο κι εσείς (δεν θέλουμε το γνωστό σχήμα "ζωγράφος σχεδιάζει γυμνό μοντέλο", αλλά κάτι σαν το αντίστροφο, δηλαδή "ακίνητο μοντέλο ζωγραφίζει το δημιουργό του"). Επαναλαμβάνοντας την κίνηση αυτή για λίγη ώρα ακόμα θα διαπιστώσετε ότι το χέρι σας, κάθε φορά που διατρέχει μια συγκεκριμένη περιοχή συλλέγει οσμές που σας είναι οικείες. Προσοχή εδώ! Δεν ξεβούλωσε ξαφνικά η μύτη σας, απλά το μυαλό σας παίζει τα γνωστά παιχνίδια υποβοηθούμενο από τη μνήμη, η οποία πυροδοτεί τη μετακίνηση των χημικών ουσιών που όταν ενώνονται ενεργοποιούν τους νευρώνες που είναι υπεύθυνοι για αυτή την παραίσθηση, είναι τόσο απλό. Μετά το ξαφνικό σοκ, μαζέψτε όση δύναμη σας έχει απομείνει για να αναρριχηθείτε στο αυτί του ανθρώπου σας, στο ίδιο αυτί που αρχικά είχατε ψιθυρίσει κάτι με βουλωμένη μύτη. Τότε, αν όλα έχουν πάει κατ' ευχήν, η φωνή σας θα βλέπει τη διαδρομή μέσα στην αεροφόρο κοιλότητα, πέφτοντας στην πορεία στο φυσιολογικό τυφλό σημείο του οπτικού πεδίου που δεν ενώνεται με τίποτα με το ρινικό διάφραγμα αν και εσείς θα πρέπει να είστε σε θέση να το ακούτε, και μετά θα ακουμπήσετε τη γλώσσα, η οποία εμφανίζει μεγάλη ελευθερία κινήσεων, τόση που να σας επιτρέπει να μυρίζετε ακόμη και με τα δάχτυλα ό,τι δεν σας επιτρέπει να κάνετε η βουλωμένη σας μύτη.

Καλή επιτυχία.

A work by Robert Montgomery

Robert Mondgomery works in a poetic and melancholic post-Situationist tradition. Since 2005 he has carried out his WORDS IN THE CITY AT NIGHT project where, echoing the Situationist concept of detournement, he hijacks advertising space in the city, often illegally. (...) His texts are part poetry, part an enquiry into our collective unconscious. They are intented to be encountered by commuters who don't know they are art, and an attempt to describe in public space what it feels like to live now. For more info, please visit the artist's webpage at: www.robertmontgomery.org

Άγιος Βαλεντίνος

Προσοχή! Όποιος γιορτάζει σήμερα πρέπει να πληροί δύο προϋποθέσεις:

Πρώτον, να είναι καθολικός στο θρήσκευμα 

και δεύτερον να λέγεται Βαλεντίνος.

Κάθε άλλη περίπτωση είναι τόσο απατηλή 
όσο ένα κόκκινο κουτί σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς.

Μία χελιδών έαρ ου ποιεί

Ένα χελιδόνι δεν φέρνει την άνοιξη, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ένα χελιδόνι δεν μπορεί να φέρει κάτι άλλο ή ότι πολλά χελιδόνια φέρνουν οπωσδήποτε την άνοιξη. Για τον ίδιο λόγο, η άνοιξη μπορεί να έρθει χωρίς να τη φέρει ένα χελιδόνι, εφόσον για παράδειγμα το χελιδόνι αποφάσισε να μην περάσει φέτος από εδώ. Όπως και να'χει η άνοιξη θα έρθει ως τα τέλη Μαρτίου, εκτός κι αν φέτος όλα τα ημερολόγια έχουν παραλείψει τον εν λόγω μήνα από τυπογραφικό λάθος, το οποίο είναι κάπως τραβηγμένο αν σκεφτείς ότι τότε εορτάζεται η 25η Μαρτίου και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω υπέρ ή κατά της συγκεκριμένης διπλής εορτής που στη χώρα σου εορτάζεται πιο πολύ από κάθε Βαγγέλη και κάθε Βαγγελιώ και λιγότερο από τους υπόλοιπους πολίτες, εκτός κι αν ανήκεις στην κατηγορία των κληρικών ή των στρατιωτικών, οπότε ναι, γιορτάζεις ακόμα κι αν δεν σε λένε Βαγγέλη ή Βαγγελιώ. Ακόμα όμως και στην ακραία περίπτωση να έχει παραλειφθεί ο Μάρτιος από την ατζέντα, η άνοιξη θα έχει έρθει ως το Πάσχα διότι τότε η Φύσις αναγεννάται και, ως γνωστόν, η άνοιξη σηματοδοτεί κυριολεκτικά και μεταφορικά αυτή την αναγέννηση. Ωστόσο, αν η αναγέννηση καθυστερήσει λίγο - που δεν το βλέπω με τόσες βροχές και χιόνια που κάνει φέτος - η άνοιξη θα έχει έρθει ως το καλοκαίρι, το οποίο έπεται της άνοιξης σύμφωνα με τα ισχύοντα μέχρι αυτή τη στιγμή δεδομένα. Αυτό το ξέρω και κυρίως το θυμάμαι γιατί το καλοκαίρι βγαίνουν τα καρπούζια και την άνοιξη οι φράουλες και όχι το αντίθετο. Αν παρ' ελπίδα φας και καμιά φράουλα τον Αύγουστο, όχι ατόφια αλλά διαλυμμένη στο μίξερ ως συστατικό του προσφιλούς κοκτέιλ, μη νομίσεις λανθασμένα ότι είσαι ακόμα στην άνοιξη γιατί μετά μπαίνει ο Σεπτέμβριος (σε αυτήν την πρόταση σε έχω τοποθετήσει στον Αύγουστο, αν θυμάσαι) και θα μπερδευτείς. Γενικά είναι κακό να υπερπηδάς τις εποχές, ιδίως το καλοκαίρι, διότι αν συμβεί αυτό το τελευταίο θα έχεις να αντιμετωπίσεις δύο συνεχόμενους χειμώνες και δύο συνεχόμενοι χειμώνες είναι δύο συνεχόμενοι χειμώνες, δες πόσο κουράστηκες και μόνο που διάβασες σε μια σειρά ότι δύο συνεχόμενοι χειμώνες είναι δύο συνεχόμενοι χειμώνες. Και αυτό το βαρύ κι ασήκωτο κλίμα δεν θα ήταν τόσο τρομερό αν ζούσες στο περιθώριο του Αρκτικού κύκλου, είναι όμως αβάσταχτο γιατί ζεις στο περιθώριο της λεκάνης της Μεσογείου. Για την ακρίβεια ζεις στη χέστρα της Μεσογείου, εκεί όπου καταλήγουν όλες οι ακαθαρσίες και όλα τα περιττώματα όλων των πολιτών της Ηνωμένης Ευρώπης (και όχι της Ενωμένης αλλιώς θα πρέπει να λέγαμε ΕΠΑ αντί ΗΠΑ) και όχι μόνο αυτών αλλά και των πολιτών κρατών που δεν είναι μέλη της ή των πολιτών τρίτων χωρών που διαμένουν προσωρινά στην Ευρώπη (νόμιμα ή παράνομα δεν έχει σημασία, σκατά κάνουμε όλοι) ή τέλος των πολιτών που είναι τα πάντα εκτός από πολίτες. Κι ενώ συμβαίνει αυτό, ξέρεις ποιο, δεν θέλω να το περιγράψω πιο γλαφυρά, συνεχίζεις να πιστεύεις στο γαλάζιο του Αιγαίου και στο εκτυφλωτικό φως του, τόσο που στραβώνεσαι και τα βλέπεις όλα λευκά και αγνά, σαν τα αφρισμένα κύματα της θάλασσας που αν και λευκά δεν είναι αγνά. Από την άλλη, δεν μπορείς και να αγνοήσεις το θέαμα μια που έχεις την τύχη να βλέπεις το κύμα και μαζί του να καταλαβαίνεις τη σημασία της λέξης αναδίπλωση, ενώ κάποιοι άλλοι ίσως και να χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να κάνουν τον ίδιο συνειρμό ή δεν θα τον έκαναν καθόλου, τουλάχιστον όχι με την άνεση που το κάνεις εσύ. Προσοχή! Παρατηρώντας τα κύματα ενδέχεται να παρασυρθείς σε ένα ωκεανό σκέψεων και να αρχίσεις την εξερεύνηση στα απύθμενα βάθη της ύπαρξής σου (ναι, υπάρχει κι αυτό), οπότε προσπάθησε να αναδυθείς στην επιφάνεια και να κρατηθείς σε αυτήν. Εκεί κάτω έχει πολύ σκοτάδι και κυρίως μεγάλη πίεση που θα προκαλούσε ανεπανόρθωτη βλάβη σε καθένα από τα μόρια σου, τόσο που θα έλεγαν για σένα "ύδωρ ην και εις ύδωρ απελεύσει" αντί για το καθιερωμένο "χους ην και εις χουν απελεύσει", κατα μία έννοια ίσως και σωστό αν σκεφτείς ότι τα 2/3 του οργανισμού σου αποτελούνται από νερό. Επιστρέφοντας λοιπόν στην επιφάνεια κολύμπα, μια και ξέρεις κολύμπι, έλα ρε, αφού ζεις στην Ελλάδα, έλα, κολύμπα στο δικό σου ρυθμό, κάνε τις δικές σου απλωτές, χτύπα τα χέρια σου συντονισμένα και φρόντισε να συμμετέχουν και τα πόδια, μείνε όσο μπορείς τεντωμένος χωρίς να είσαι στην τσίτα, κάνε διάλειμμα αν κουραστείς, μόλις ανέβουν πολύ οι παλμοί της καρδιάς σου (ναι υπάρχει κι αυτό) πάρε τις δικές σου ανάσες στο δικό σου χρόνο χωρίς να τον μετράς και κυρίως χωρίς να συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους και τότε - για να επανέλθω στο κεντρικό θέμα του κειμένου, εφόσον κάτι τέτοιο υπάρχει - η άνοιξη θα έρθει τουλάχιστον με ένα χελιδόνι που θα εγκαταστηθεί προσωρινά στο σπίτι σου. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, εγώ στη θέση σου θα του έβαζα λίγο νερό έτσι ώστε να μην το απασχολεί η αναζήτηση νερού αλλά να έχει περισσότερο χρόνο να περιφέρεται στην πόλη για να μοιράσει περισσότερη άνοιξη, δηλαδή μυρωδιές, από αυτές που σε κάνουν να συνδέεις την άνοιξη με τον έρωτα, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορείς να συνδέεις τον έρωτα και με τις άλλες εποχές του χρόνου. Για το θέμα αυτό, όμως, θα πρέπει να επανέλθω με μια άλλη παροιμία.

κάθε φορὰ ποὺ νομίζω πὼς σ᾿ ἔχω στὸ χέρι
βλέπω πόσο ὁ ἔρωτας εἶναι ἀχειροποίητος

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Μικρά Ποιήματα, Εκδ. Διαγώνιος, Θεσσαλονίκη 1975

Alegría que da pena

Las cosas que somos a menudo no son las cosas que creemos que somos. Basta mirar una mañana triste en el espejo del baño o una noche alegre en el espejo de la pared de un bar de fiesta. Normalmente nos damos cuenta de las cosas que somos ante una situación crucial, es decir ante una separación que está por venir o a la espera de un hijo. Nunca cuando el corazón late para una persona, y más aún, si se trata de una persona desconocida. De hecho, cuando más desconocida la persona más nos alejamos de lo que creemos que somos. La alegría del contento existe mientras dure una situación similar pero da mucha pena en cuanto aparezca el momento definitivo de descubrir que no somos lo que creemos que somos cuando queremos. Querer no es solo desear. Si solo fuera eso, ya no existiría el amor, seguramente se habría muerto en el siglo pasado. Ser romántico solo añade más incertidumbre a esa falta de conocimiento o voluntad sobre la verdadera naturaleza de nosotros mismos. Se puede regalar, por ejemplo, una rosa a alguien y lo más seguro es que tanto el que la regala como el que la recibe no tienen la menor idea del porqué del dicho intercambio ya que no aporta ninguna información a la hora de entender lo que somos y dejar de pensar en lo que creemos que somos. En realidad, todas las cosas que hacemos creyendo que se alinean con la definición de la alegría, dan pena. La rosa es tan solo un pobre ejemplo pero hay tantas cosas insignificativas que lo confirman a diario. Ahora bién, existen momentos que pueden ofrecer un acercamiento mínimo a lo que somos, como en el acto de besar, pero apenas nos damos cuenta, en ese puro momento, de lo que realmente somos, y menos mal, porque se perdería toda la gracia del antesmencionado acto... De esta manera, estamos casi condemnados a no saber nunca lo que somos y a seguir creyendo que somos tal cosa. Propongo, pues, que nos sigamos besando con toda la fuerza que nos ha quedado, y quién sabe, algun día entederemos que no estamos hechos para saber lo que somos, por mucho o por poco que nos dediquemos a buscarlo, sino para creer que somos tal cosa para que luego dudarlo.

Νέα ανεπίδοτα (Ι)

Υποθέτω 

ότι αν η καστανιά μου έχανε απόψε όλα της τα κάστανα

θα μπορούσες να της δανείσεις λίγο

τα δυο σου μάτια 

για παρηγοριά.

Ομοίως υποθέτω

ότι αν η ελιά σου έχανε απόψε όλες τις ελιές της

θα μπορούσα να της δανείσω λίγο

τα δυο μου μάτια 

για παρηγοριά.

Μετά τα δέντρα μας

υποθέτω

θα ήταν λίγο πιο χαρούμενα

και τα πρόσωπά μας

χωρίς μάτια

λίγο πιο χαρούμενα επίσης.

Μπες βγες

Η πείνα και η δίψα με αναγκάζουν να μπαίνω στην κουζίνα τουλάχιστον 8 φορές το πρωί. Ανοίγω ένα ντουλάπι, συνήθως κάνω λάθος γιατί πέφτω σε αυτό με τα ποτήρια, το κλείνω αμέσως, ανοίγω το δίπλα και ψαχουλεύω για κάνα φαγώσιμο. Τρώω ό,τι βρω, ξηρούς καρπούς, λίγη σοκολάτα, δαγκώνω και λίγο παστέλι, και μετά σκέφτομαι τι θα μαγειρέψω σήμερα για να φάω. Διψάω, ανοίγω το ντουλάπι, κατά λάθος το σωστό με τα ποτήρια, βάζω νερό, πίνω, αφήνω το ποτήρι δίπλα στο νεροχύτη και πάω στο σαλόνι. 

Ανάβω ένα τσιγάρο. Έχω αφήσει την καφετιέρα στο μάτι, την ακούω που σφυρίζει - έτοιμος ο καφές - και επιστρέφω στην κουζίνα. Σβήνω το μάτι, αποσύρω την καφετιέρα και την αφήνω να ξεθυμάνει πάνω στο ξύλο κοπής λαχανικών. Ανοίγω το ντουλάπι για να πάρω μια φλυτζάνα, λάθος ντουλάπι αλλά δεν πειράζει, από αυτό θα χρειαστώ τη ζάχαρη, παίρνω το βαζάκι της ζάχαρης, κλείνω το ντουλάπι, ανοίγω το διπλανό, δεν είναι μέσα η αγαπημένη μου φλυτζάνα, το κλείνω, κοιτάζω στο νεροχύτη, είναι άπλυτη.
Χτυπάει το κινητό μου, είναι μάλλον στο υπνοδωμάτιο, πάω προς τα εκεί αλλά στην πορεία αλλάζω κατεύθυνση, ο ήχος έρχεται από το σαλόνι. Το έχω αφήσει και φορτίζει. Απαντώ στο τηλέφωνο, όχι με πολύ όρεξη, θέλω τον καφέ μου τώρα αλλά δεν μπορώ και να διακόψω την κουβέντα που έχω, είναι το πρόσωπο. Ζητώ να περιμένει λίγο για να πάω στην κουζίνα και να βάλω λίγο καφέ, μου λέει αφού σε πήρα στο κινητό γιατί να περιμένω, εξηγώ ότι φορτίζω το κινητό και δεν πρέπει να το βγάλω από την πρίζα. Καλά, μου λέει και πάω βιαστικά στην κουζίνα. Καφές, μια κοφτή ζάχαρη και λίγο γάλα, και η πρώτη γουλιά κατέβηκε πριν ξαναπιάσω το τηλέφωνο.

Το έχει κλείσει. Το πρόσωπο δεν μπορεί να περιμένει. Παίρνω πίσω εγώ και δεν απαντάει. Ώρα για το δεύτερο τσιγάρο της ημέρας. 

Ως τώρα έχω καπνίσει τέσσερα και δεν έχω λάβει κανένα μήνυμα ή κλήση. Σηκώνομαι και πάω στην κουζίνα. Δεν έχω καμιά δουλειά εδώ αυτή τη φορά, ούτε πεινάω ούτε διψάω. Πάω τουαλέτα. Έφτασε η ώρα. Κάθομαι στη λεκάνη και παίρνω την πρώτη βαθιά ανάσα. Χτυπάει το τηλέφωνο. Αδύνατον να μετακινηθώ. Οποιοσδήποτε ελιγμός τώρα θα μπορούσε να αποδειχθεί ολέθριος. Υπομένω τον επίμονο ήχο κλήσης του κινητού. Μετά τα τρία πρώτα χτυπήματα ο ήχος του γίνεται ανυπόφορος. Πρέπει να τον αλλάξω. Προσπαθώ να μην αποσπάται η προσοχή μου από αυτό που πήγα να κάνω στην τουαλέτα. Μάταια. Το κινητό δεν λέει να σωπάσει. Το έχω βάλει και στη δόνηση οπότε ακούγεται και ο χτύπος που κάνει πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι. Άλλη μια βαθιά ανάσα. Το κινητό σταμάτησε. Εγώ όμως όχι.

Τέλος καλό. Βγαίνω από την τουαλέτα, πάω στο σαλόνι, βλέπω την αναπάντητη κλήση, άγνωστο νούμερο. Περίεργο, θα ορκιζόμουν ότι ήταν το πρόσωπο. Πάω πάλι στην κουζίνα, τώρα έχω πεινάσει κάπως. Ανοίγω το ντουλάπι, όχι πάλι το λάθος ρε γαμώτο, το κλείνω αστραπιαία, ανοίγω το σωστό. Μμμ... Δεν βλέπω κάτι που να μου γεμίζει το μάτι, πάω στο ψυγείο, κοιτάζω, μμμ...εδώ κάτι γίνεται. Μαρμελάδα, βούτυρο, φρυγανιά, μμμ... Αυτά. Αλείφω την πρώτη φρυγανιά με βούτυρο, αλείφω και τη δεύτερη. Μετά βάζω και τη μαρμελάδα. Λογικό. Άλλοι άνθρωποι αλείφουν πρώτα τη μια φρυγανιά και με τα δύο συστατικά, την τρώνε και μετά περνάνε στη δεύτερη. Άλλοι πάλι αλείφουν το βούτυρο με ένα μαχαίρι και μετά παίρνουν άλλο για τη μαρμελάδα. Μια μικρή παραλλαγή στην τελευταία περίπτωση είναι η κατηγορία των ανθρώπων που θα πάρουν μικρό κουταλάκι για την επάλειψη της μαρμελάδας. Υπάρχουν πάμπολλες παραλλαγές, δεν θα επεκταθώ σε αυτές περισσότερο. 

Ντύνομαι, δηλαδή ξεντύνομαι αυτά που φοράω στο σπίτι και φοράω αυτά που φοράω έξω από αυτό. Φεύγω. Καλώ το ασανσέρ, ένα τελευταίο τσεκ αν τα πήρα όλα, έρχεται το ασανσέρ, ανοίγω την πόρτα, εισέρχομαι, πατάω το κουμπί ΙΣ και κατέρχομαι. Ξέχασα το κινητό να φορτίζει. Μεταξύ δεύτερου και τρίτου το αντιλήφθηκα. Φτάνω στο ισόγειο, πατάω 5, ανέρχομαι.

Από τη βιασύνη μου κλειδώνω άλλες δυο φορές αντί να ξεκλειδώσω, δηλαδή μετά ξεκλειδώνω 4 φορές, το οποίο κάνω μόνο όταν επιστρέφω μετά από κάποιο πολυήμερο ταξίδι. Εκείνη τη στιγμή κάνω την ίδια σκέψη με αυτή που μόλις είπα και θυμάμαι ότι το τελευταίο μεγάλο μου ταξίδι ήταν πέρυσι, περίπου ίδια μέρα με σήμερα. Περίπου ίδια μέρα με σήμερα θα πει πάνω κάτω τέτοια ημερομηνία, όχι περίπου Δευτέρα ή περίπου Πέμπτη, ας πούμε. Μπαίνω στο σπίτι, πάω κατευθείαν να πάρω το κινητό μου, έχω μια αναπάντητη κλήση. Το βάζω στην τσέπη, θα τη δω στο δρόμο. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα μαγειρέψω σήμερα, μακαρόνια μάλλον, έχω όμως μακαρόνια; Πάω στην κουζίνα να τσεκάρω, ανοίγω το ντουλάπι και, ως εκ θαύματος, έχω ένα πακέτο μακαρόνια νούμερο 6. Επίσης, ως εκ θαύματος, έχω ανοίξει το σωστό ντουλάπι με τα τρόφιμα. Δίπλα στα μακαρόνια υπάρχει μια έτοιμη σάλτσα που την είχα φέρει από το ταξίδι που θυμήθηκα προ ολίγου. Έχει λήξει. Δυσκολεύομαι να την πετάξω αν και ξέρω ότι δεν θα τη φάω και θα την αφήσω εκεί να πιάνει χώρο στο ντουλάπι. Δεν πειράζει, στο εξής θα μου θυμίζει ένα ταξίδι που έχει λήξει. Στέκομαι λίγο μπροστά στο βαζάκι με τη σάλτσα και ξαφνικά με πιάνει ένα παράπονο. Περιεργάζομαι το βαζάκι σαν να το βλέπω για πρώτη φορά. Κι όμως, θυμάμαι ακριβώς το μέρος από το οποίο το αγόρασα, μαζί με άλλα πράγματα που πήρα, μέχρι και τον άνθρωπο στο ταμείο, ίσως άμα ζοριστώ λίγο ακόμα, θα θυμηθώ και πόσο έκανε. Πάνω κάτω. Άλλα δεν θυμάμαι, έχει περάσει καιρός από τότε, μπορεί να ήταν και στην αλλαγή της δραχμής σε ευρώ. Αυτό δεν γίνεται, πιο πριν είπα ότι το τελευταίο μου ταξίδι ήταν πέρυσι, απλά έχω την αίσθηση ότι έχει περάσει μια δεκαετία. Ξαφνικά, η λέξη δεκαετία μου φαίνεται ασήκωτη και νιώθω να ξεκινά ο πονοκέφαλος που μας πιάνει καμιά φορά το πρωί και κρατάει ως αργά το βράδυ.

Βγαίνω από το σπίτι, κλειδώνω 2 φορές. Όχι, κλειδώνω 4.