Tuesday, April 24, 2012

Νέα ανεπίδοτα (V)

El tiempo,
porque tú no estás,
se ha puesto triste
y con triste 
no quiero decir que el cielo 
se haya pintado de color gris
o que las gotas de lluvia
se parezcan a lágrimas
porque esta sería una metáfora fácil
ya que las lágrimas 
no siempre son de la tristeza
sino de la alegría también
y el color gris
no siempre se relaciona con el descontento
sino con la fusión del blanco y negro
que es cómo yo siento, hoy,
blanco por fuera
negro por dentro
y todo esto,
aunque tú no lo creas,
afecta el tiempo
mientras tú no estás.

Thursday, April 5, 2012

Τα ερωτευμένα θερμοκήπια

Οι μελιτζάνες μου είναι ερωτευμένες με τα λευκά γαρίφαλα. Τα κολοκυθάκια μου με τα ροζ τριαντάφυλλα. Οι ντομάτες μου με τα κίτρινα χρυσάνθεμα. Και τα αγγουράκια μου με τις πορτοκαλί βιολέτες. Όταν έφτιαξα τα θερμοκήπια δίπλα δίπλα, κανείς δεν μου είπε ότι δεν μπορώ να καλλιεργώ ζαρζαβατικά με άνθη δίπλα δίπλα. Τώρα, ολόκληρο το ένα θερμοκήπιο έχει ερωτευτεί ολόκληρο το διπλανό του. Ανάμεσά τους υπάρχει μόνο μια μικρή δίοδος σκεπασμένη με χώμα που περιβάλλεται από τις πλαϊνές, κάθετες πλευρές των θερμοκηπίων, οι οποίες αποτελούνται από ημιδιαφανή, πλαστικά τμήματα που στηρίζονται σε ξύλινες δοκούς. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν τα προϊόντα μου γνωρίζουν τι είναι αυτό που αναπτύσσεται σε αυτή την εγγύτητα ούτε μπορώ να ξέρω αν τα ζαρζαβατικά μου διακρίνουν το σχήμα των λευκών, ροζ, κίτρινων ή πορτοκαλί ανθέων. Ομοίως, δεν καταλαβαίνω αν τα άνθη καταλαβαίνουν ότι έχουν να κάνουν με αγαθά που καταναλώνονται εκτός εποχής. Όπως δεν καταλαβαίνω αν η εποχή παίζει κάποιο ρόλο για την ευδοκίμησή τους. Γιατί οι τέσσερις εποχές αποτελούν μια σχολαστική αναμέτρηση με το χρόνο που τείνει να εξαλειφθεί (η αναμέτρηση, όχι ο χρόνος) ή μια τετριμμένη κατηγοριοποίηση του χρόνου για να κάνουμε πιο εύκολα συνειρμούς κάθε φορά που βλέπουμε, φερειπείν, μαργαρίτες στην εξοχή και σκεφτόμαστε ότι προσεγγίζουμε την εργατική Πρωτομαγιά για να τις μαζέψουμε και να τις στεφανωθούμε. Ή ότι η εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί το πρόσχημα για να ξεχυθούμε στην εξοχή μαζικά σαν να τελείωσαν οι μέρες των παρορμητικών εξορμήσεων. Ή ακόμα ότι η παρόρμηση αποτελεί το καταφύγιο της ολοένα και περισσότερο διωκούμενης επιθυμίας. Ή τέλος (ή σχεδόν τέλος) ότι η επιθυμία είναι αυτό που πρέπει να καταναλώσουμε σε συγκεκριμένη εποχή του χρόνου. Λυπάμαι αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τα θερμοκήπιά μου είναι ερωτευμένα το ένα με το άλλο. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν, πώς το κάνουν, τι είναι τελοσπάντων αυτό που τα παρακινεί. Ίσως τα χρώματα να προκαλούν τα σχήματα, ίσως η αλλοίωση των πραγματικών τους χαρακτηριστικών εξαιτίας του πλαστικού παραπετάσματος που παρεμβάλλεται ανάμεσα στα δύο habitat να προξενεί την περιέργεια, αν και η περιέργεια δεν μου φαίνεται επαρκής λόγος για να ερωτευτεί κανείς. 
Τι είναι αυτό που σπρώχνει το αγγούρι μου στη βιολέτα; Πόσο χυδαίο ακούγεται αυτό; Πώς ρυθμίζεται η θερμοκρασία μιας ερωτευμένης μελιτζάνας; Ή η υγρασία των πετάλων ενός τριαντάφυλλου; Γιατί να το πάθω εγώ αυτό και όχι τα θερμοκήπια του γείτονα; 
Τώρα σκέφτομαι τη συγκομιδή τους και την απομάκρυνσή τους από το μέρος στο οποίο γνωρίστηκαν και το μόνο που με παρηγορεί κάπως είναι ότι το μανάβικο που πουλάω τα μεν γειτνιάζει με το ανθοπωλείο που πουλάω τα δε. 
Από κει και πέρα ας αναλάβει κάποιος άλλος την ευθύνη.

Monday, April 2, 2012

Νέα ανεπίδοτα (IV)

Πρώτα εσύ πες και μετά εγώ 
είναι το παιχνίδι που παίζουμε 
λες και φοβόμαστε τις λέξεις 
που ανεβοκατεβαίνουν στο λαιμό 
και σκαλώνουν στη γλώσσα, 
η οποία ευτυχώς λύνεται στη συνέχεια με ένα φιλί, 
τόσο κρατάει ο δισταγμός
για να τον υπερβείς και να τον υπερβώ, 
ένα φιλί.