Tuesday, September 11, 2012

Tú reinas todas tus ruinas.

Thursday, September 6, 2012

Ο ουρανός κι εσύ

Το περιβάλλον που θεώμαι περιλαμβάνει κανονικά σώματα εν κινήσει και σύντομες παύσεις, η εναλλαγή των οποίων ευθύνεται για τα όνειρα που βλέπω ή για τα όνειρα που ονειρεύομαι να δω. Το φαινόμενο αυτό διαταράσσει εντός μου τη διαδοχή των εικόνων που συναρμολογούν την καθημερινότητά μου και έτσι τίποτα δεν μοιάζει το ίδιο κάθε μέρα την ίδια ώρα και την ίδια στιγμή. Πότε πότε πιστεύω ότι εξάντλησα τους πιθανούς συνδυασμούς των στοιχείων που απαρτίζουν το υλικό των ονείρων μου και αισθάνομαι πως ό,τι βλέπω αποτελεί επανάληψη των ίδιων επεισοδίων ελαφρώς μονταρισμένων εκ νέου για να φαντάζουν καινούργια σειρά. Όμως πάντα κάτι συμβαίνει και (ευτυχώς;) διαψεύδομαι . 
Ζω στην τροπόσφαιρα και ως τέτοια, η ζωή δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται από τις ατμοσφαιρικές διαταράξεις που προκαλούνται εξαιτίας των συνθηκών που επικρατούν μέσα σε αυτή. Τα χρώματα της ανατολής και τα χρώματα της δύσης, ο ουρανός πάνω από το κεφάλι μου, η ακατέργαστη όψη ενός περαστικού σύννεφου, ό,τι διαδραματίζεται σε αυτό το τμήμα της ατμόσφαιρας είναι συνυφασμένο με τη στάση που διατηρώ προς τα φαινόμενα αυτά και φυσικά, τίποτα δεν αφήνει ανεπηρέαστη τη συμπεριφορά μου. Όλα μεταβάλλονται συνεχώς και αυτό που έβλεπα προ ολίγου πια δεν υπάρχει. 
Μερικές φορές θα ήθελα να ρίξω άγκυρα σε μια ορισμένη στιγμή για να μου επιτρέπω μόνο μια ελαφριά μετατόπιση σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή στην οποία ο χρόνος συμπεριφέρεται όπως το χέρι που χαιδεύει τρυφερά ένα κεφάλι. Δεν χρειάζομαι την ανάμνηση για να αισθάνομαι ευτυχισμένος αλλά την ευτυχία του να έχω αναμνήσεις. Όσο κι αν προσπαθώ να μοιράζομαι την ύλη με άλλους, πάντα περισσεύει κάτι που δεν μοιράζεται, ένα απειροελάχιστο μόριο της μάζας που δεν χωράει πουθενά, που συγκρούεται, πιέζεται, ελαττώνεται, εξατμίζεται, απορροφάται, συμπυκνώνεται, αναμειγνύεται, διαστρωματώνεται και εν τέλει παύει να αποτελεί κάτι δικό μου και διαχέεται ελεύθερα κι ανεμπόδιστα στην ατμόσφαιρα για να παραμείνει εκεί. 
Τότε, η αλληλεπίδραση με τα άλλα στοιχεία είναι τόσο ισχυρή ώστε αν κοιτάξω τον ουρανό πάνω μου αδυνατώ να ορίσω το σημείο που παύω να είμαι εγώ και ξεκινάς εσύ 
και ξανά τότε, 
ταυτίζω το διάφανο με εσένα, 
το ομοιογενές με εσένα, 
το δύο με εσένα  
και μαζί.