Κυριακές προς Δευτέρες

Όχι πως τρέχω κιόλας σαν τρελός. 'Οχι. Οι μέρες μου είναι Κυριακές προς Δευτέρες, πρωινά χαλαρά με ανάγνωση στον ήλιο, ελαφρύ γεύμα το μεσημέρι, καφέδες, αρκετούς μάλιστα σε διάφορες ώρες της μέρας και λίγο παράπονο το απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει. Ναι. Λίγο παράπονο το απόγευμα λίγο πριν νυχτώσει, μια μικρή πικρή σκέψη, μια ανάμνηση χαμένη και ένα παρελθόν, το ίδιο παρελθόν μπροστά μου, μονίμως εγκαστεστημένο στην πρώτη θέση της κερκίδας από την οποία παρακολουθώ την ίδια παράσταση, ξέρω όλα τα λόγια απέξω, το επόμενο βήμα του πρωταγωνιστή, την επόμενη αλλαγή του σκηνικού, τις παύσεις των ηθοποιών, τα νεύματα, μια χειρονομία, δύο, το τέλος, το διάλειμμα, το χαμήλωμα των φώτων, το δυνάμωμα της μουσικής, εν ολίγοις όλα όσα συνθέτουν το θέαμα, το υπερθέαμα και το αποθέαμα.
Ναι, υπάρχουν και οι Τρίτες μελάτες, οι Τετάρτες γιαχνί, οι Πέμπτες τηγανιτές, οι Παρασκευές ψητές, τα Σάβατα βραστά και οι Κυριακές προς Δευτέρες, πάντα οι Κυριακές προς Δευτέρες της ώρας.