Thursday, December 27, 2007
Wednesday, December 26, 2007
Tuesday, December 25, 2007
Meine Krippe
Εάν θέλετε να δώσετε μια περισσότερο ανατολίτικη ατμόσφαιρα στο σκηνικό, προσθέστε σε κοντινή απόσταση τρεις αξύριστους μάγους καβάλα σε τρεις δικάμπουρες καμήλες και φορτωμένους δώρα. Κατ' εξαίρεση, ο ένας μάγος μπορεί να είναι πιο μελαμψός από τους άλλους αλλά σε καμία περίπτωση νέγρος, μην μας περάσουνε και για Αφρικανούς. Φυσικά δεν θα βάλετε το μελαμψό πρώτο στη σειρά, ας βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους δύο. Προσοχή στα δώρα των μάγων διότι αν έχετε μικρά παιδιά στο σπίτι είναι πολύ πιθανόν να πατήσουν ή να παρασύρουν τα δοχεία με τα υγρά (το μύρο αφήνει λεκέ στο μάρμαρο που για να βγει θα χρειαστείτε ένα θαύμα το οποίο δεν γίνεται εύκολα σήμερα), οπότε εναλλακτικά μπορείτε να τοποθετήσετε τις συσκευασίες των δώρων κενές, αλλά τυλιγμένες με μια ωραία κόκκινη κορδέλα ή ένα φιόγκο που χαρίζει στο πακέτο μια μεγαλοπρέπεια κι ας είναι από μέσα κούφιο.
Τέλος, μην παραλείψετε με τίποτα το λαμπερό άστρο. Μπορεί την ημέρα να μην φαίνεται ιδιαίτερα, το βράδυ όμως φωτίζει διακριτικά το διάδρομο του σπιτιού σας και είναι ορατό από τα απέναντι διαμερίσματα έτσι ώστε οι γείτονες να ξέρουν ανά πάσα στιγμή πόσα άτομα είστε στο σπίτι, τι φοράτε, τι τρώτε, τι πίνετε, τι κάνετε και τι λέτε, αν και για αυτό το τελευταίο θα πρέπει ή να είναι πολύ παρατηρητικοί ώστε να διαβάζουν τα χείλη σας ή το αστέρι σας να έχει ενσωματωμένο μικρόφωνο και ηχείο.
Γενικά πάντως, όπως θα διαπιστώσετε, δεν χρειάζεται να ξοδέψετε μια ολόκληρη περιουσία για πάρτη μου διότι ως γνωστόν δεν είμαι από αυτούς που εγκρίνουν την πολυτέλεια και τις ανέσεις. Σκεφτείτε απλά και έξυπνα, αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και θα δείτε ότι από τα πιο ευτελή υλικά φτιάχνεται ο Οίκος μου που μπορεί να σας στεγάσει όλους, ή σχεδόν όλους γιατί δεν γίνεται να αγαπώ τους γκέι, τους μαύρους, τις ανύπαντρες μητέρες, τους βάρβαρους, τους αλλόθρησκους και τους τρελούς. Εξαιρούνται οι πόρνες στις οποίες πρέπει πάντα να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία.
Thursday, December 20, 2007
Ζώντας με τους θεούς
Η ιστορία είναι συνάρτηση των γεγονότων που την απαρτίζουν αλλά δεν μπορεί κανείς να τη διαβάσει αν δεν έχει προηγηθεί η οργάνωση των γεγονότων σε χρονικές περιόδους και ημερομηνίες ορόσημο. Η διαδοχή των συμβάντων κανονίζει την ιστορική συνέχεια ενός τόπου μόνο που η ιστορία δεν είναι κάτι που γεννιέται έξω από τη φύση. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται ότι ξεχνάμε όταν διαβάζουμε την ιστορία σαν μια εξιστόρηση μαχών όπου αρχικά, άντρες ως επί το πλείστον, πετούσαν πέτρες και ακόντια ο ένας στον άλλο, μετά βέλη και ξίφη, έπειτα σφαίρες και μετά ο,τιδήποτε άλλο μπορούσε να σωριάσει ανάσκελα ή μπρούμητα τον αντίπαλο. Τι θερμοκρασία είχε στην περιοχή τη στιγμή που έκοβαν τα λαρύγγια τους ή σε τι χώμα είχαν κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ πριν διαπεράσουν με το ξίφος τους το θώρακα του βάρβαρου, ή από πού ήταν το νερό που είχαν καταναλώσει πριν περάσουν στο ακόντιό τους σουβλάκια τους κακούς δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Ίσως όμως σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που αποσιωπούνται ως ασήμαντες να βρίσκονται οι απαντήσεις σε ερωτήσεις του τύπου γιατί ο τάδε θεός δεν με ακούει ή γιατί η δείνα θεά δεν γυρίζει καν να με κοιτάξει ή γιατί, εν τέλει, όλοι οι θεοί λείπουν;
Friday, December 7, 2007
Το καλσονέτο
Το’ ξερα πως θα σε πέταγε το δείλι
– κλειδί εσύ του ονειρεμένου κόσμου –
δειλά, σαν ταχά να ξεσκέπαζε το χείλι
όχι του νου μα του ανόητου ενός μου.
Κόγχη το μάτι που επιμένει να σουρώνει
πάνω στον τοίχο την ταχύτητα της κούρσας
όστρακο που με μιας τη φούστα του ξαπλώνει
πότε αντικρυστά στην έκταση της ούσας.
Κι αν δυνατόν να αδυνατεί η μέρα με τη νύχτα
Μη με κοιτάς λοξά, μωρέ! Σαν να’βρισα τα θεία!
Κιτρίνιζε το κίτρινο με το παχύ το ήτα
και μαύριζε το κατάμαυρο σαν περασμένες μια.
Σίμωνε, τότε, τέλειωνε με το διάρμισμά σου
να μη σε βρει ακόλουθο του πρέσβη η νοτίτσια.
Σάματις ,θα το πει κανείς στην αρχοαφεντιά σου;
"Για δες, δεν έπρεπε να λάβεις ίδια δα ετούτη τη μαλίτσια".
Και πάει το δείλι, αχ! και το όνειρο κλειδώνει
ενός λεπτού σιγά δεν φτάνει ούτε για αστείο
ούτε προσάναμμα κρατά να αρχίσει να πυρώνει
Βέβαιον, πια, πως στον καιρό δεν έμεινε στοιχείο.