Η αλαφροήσκιωτη είναι πιο ελαφριά από τη σκιά της

¡EXPERIMENTA!

Ο ενταφιασμός της έκπληξης

Meine Krippe

Ήταν να μη γεννηθώ. Τώρα που γεννήθηκα θα με τρώτε στη μάπα κάθε χρόνο, την ίδια μέρα και ώρα. Ας είναι. Να θυμάστε ότι για τον εορτασμό των γεννεθλίων μου σε κάθε σπίτι χρειάζεται μια χάρτινη φάτνη πλαισιωμένη από ένα ταλαιπωρημένο και απορημένο άντρα μετρίου αναστήματος, μια συγκινημένη παρθένα με σκυμμένο κεφάλι, ένα λευκό βρέφος με ύφος σωτήρα, 2-3 αρνιά, ένα γάιδαρο (όχι πόνυ!), μια αγελάδα και ένα πιστό σκύλο. Τα μοντέλα μπορεί να είναι τρισδιάστατα, κατά προτίμηση πλαστικά για περισσότερη αντοχή στο χρόνο (το πλαστικό δεν φθείρεται τόσο εύκολα και ταιριάζει στη διακόσμηση των περισσότερων σπιτιών) ενώ η φάτνη μπορεί να είναι υπό μορφή τρίπτυχου για τη δημιουργία της εντύπωσης προοπτικής.
Εάν θέλετε να δώσετε μια περισσότερο ανατολίτικη ατμόσφαιρα στο σκηνικό, προσθέστε σε κοντινή απόσταση τρεις αξύριστους μάγους καβάλα σε τρεις δικάμπουρες καμήλες και φορτωμένους δώρα. Κατ' εξαίρεση, ο ένας μάγος μπορεί να είναι πιο μελαμψός από τους άλλους αλλά σε καμία περίπτωση νέγρος, μην μας περάσουνε και για Αφρικανούς. Φυσικά δεν θα βάλετε το μελαμψό πρώτο στη σειρά, ας βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους δύο. Προσοχή στα δώρα των μάγων διότι αν έχετε μικρά παιδιά στο σπίτι είναι πολύ πιθανόν να πατήσουν ή να παρασύρουν τα δοχεία με τα υγρά (το μύρο αφήνει λεκέ στο μάρμαρο που για να βγει θα χρειαστείτε ένα θαύμα το οποίο δεν γίνεται εύκολα σήμερα), οπότε εναλλακτικά μπορείτε να τοποθετήσετε τις συσκευασίες των δώρων κενές, αλλά τυλιγμένες με μια ωραία κόκκινη κορδέλα ή ένα φιόγκο που χαρίζει στο πακέτο μια μεγαλοπρέπεια κι ας είναι από μέσα κούφιο.
Τέλος, μην παραλείψετε με τίποτα το λαμπερό άστρο. Μπορεί την ημέρα να μην φαίνεται ιδιαίτερα, το βράδυ όμως φωτίζει διακριτικά το διάδρομο του σπιτιού σας και είναι ορατό από τα απέναντι διαμερίσματα έτσι ώστε οι γείτονες να ξέρουν ανά πάσα στιγμή πόσα άτομα είστε στο σπίτι, τι φοράτε, τι τρώτε, τι πίνετε, τι κάνετε και τι λέτε, αν και για αυτό το τελευταίο θα πρέπει ή να είναι πολύ παρατηρητικοί ώστε να διαβάζουν τα χείλη σας ή το αστέρι σας να έχει ενσωματωμένο μικρόφωνο και ηχείο.
Γενικά πάντως, όπως θα διαπιστώσετε, δεν χρειάζεται να ξοδέψετε μια ολόκληρη περιουσία για πάρτη μου διότι ως γνωστόν δεν είμαι από αυτούς που εγκρίνουν την πολυτέλεια και τις ανέσεις. Σκεφτείτε απλά και έξυπνα, αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και θα δείτε ότι από τα πιο ευτελή υλικά φτιάχνεται ο Οίκος μου που μπορεί να σας στεγάσει όλους, ή σχεδόν όλους γιατί δεν γίνεται να αγαπώ τους γκέι, τους μαύρους, τις ανύπαντρες μητέρες, τους βάρβαρους, τους αλλόθρησκους και τους τρελούς. Εξαιρούνται οι πόρνες στις οποίες πρέπει πάντα να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία.

Ζώντας με τους θεούς

Οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, ω Έλληνες, ζούσαν παρέα με τους θεούς, δηλαδή τα φυσικά φαινόμενα που τα προσωποποιούσαν κατά το δοκούν. 'Ετσι, ο μπατζανάκης του Ηρακλή (ο ίδιος ημίθεος τη μια μέρα και την άλλη τρωτός θνητός) μπορεί να ήταν ένας καλοκάγαθος γίγαντας που όταν έβγαινε βόλτα σφύριζε ανέμελα σαν αεράκι το απομεσήμερο, ταυτόχρονα όμως μπορούσε να γίνει άγριος και εκδικητικός άνεμος όταν μαζεύονταν όλοι οι πολίτες έξω από το ναό του και τον εκλιπαρούσαν να καταβυθίσει με το μοναδικό του τρόπο τον εχθρικό στόλο που πλησίαζε απειλητικά στην ευημερούσα πολιτεία. Διότι οι πολίτες αυτοί μπορεί μεν να ήταν έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για την πατρίδα, είχαν όμως να πάνε και στο θέατρο για να πάρουν την κάθαρσή τους, να βγάλουν λόγο στην αγορά για να κάνουν επανάληψη τα μαθήματά τους και να ψηφίσουν δια ανάτασης της χειρός ή δια βοής, δεν έχει σημασία, τον επόμενο ετήσιο άρχοντά τους παίζοντας έτσι μια δημοκρατική παραλλαγή του γνωστού παιχνιδιού για μικρούς και μεγάλους, Μονόπολη. Οι ενέργειές τους συνολικά έπρεπε να λαμβάνουν την έγκριση των θεών, δηλαδή του Τάσου, του Αντώνη, του Πέτρου, της Καίτης, του Νίκου, της Δώρας, της Χριστίνας, του Μανώλη και ούτω καθεξής μιας και καθένας από αυτούς απολάμβανε και της θεικής υπόστασης, ιδιαίτερα κάθε φορά που κάποιος πήγαινε να κάνει κάτι παρακινδυνευμένο. Η καλύτερη ατάκα ειπώθηκε κάποτε στην Ταβέρνα του κυρ Δήμου από ένα νεαρό ερωμένο που, πες από αφέλεια, πες από οξυδέρκεια ανταπάντησε στον ώριμο εραστή του που του μιλούσε ώρα για το δημοκρατικό μας ήθος το εξής: πώς συγκρίνεις τη δημοκρατία με μια μεγάλη οικογένεια στους κόλπους της οποίας μπορούν να εκφέρουν άποψη όλοι όταν στη δική μου μεγάλη οικογένεια - ίσθι τε βέβαιος ότι εξ αρίστου οίκου κατάγομαι - δύνανται να μιλάνε όλοι εξαιρουμένων των γυναικών, των δούλων και των ξένων;
Η ιστορία είναι συνάρτηση των γεγονότων που την απαρτίζουν αλλά δεν μπορεί κανείς να τη διαβάσει αν δεν έχει προηγηθεί η οργάνωση των γεγονότων σε χρονικές περιόδους και ημερομηνίες ορόσημο. Η διαδοχή των συμβάντων κανονίζει την ιστορική συνέχεια ενός τόπου μόνο που η ιστορία δεν είναι κάτι που γεννιέται έξω από τη φύση. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται ότι ξεχνάμε όταν διαβάζουμε την ιστορία σαν μια εξιστόρηση μαχών όπου αρχικά, άντρες ως επί το πλείστον, πετούσαν πέτρες και ακόντια ο ένας στον άλλο, μετά βέλη και ξίφη, έπειτα σφαίρες και μετά ο,τιδήποτε άλλο μπορούσε να σωριάσει ανάσκελα ή μπρούμητα τον αντίπαλο. Τι θερμοκρασία είχε στην περιοχή τη στιγμή που έκοβαν τα λαρύγγια τους ή σε τι χώμα είχαν κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ πριν διαπεράσουν με το ξίφος τους το θώρακα του βάρβαρου, ή από πού ήταν το νερό που είχαν καταναλώσει πριν περάσουν στο ακόντιό τους σουβλάκια τους κακούς δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Ίσως όμως σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που αποσιωπούνται ως ασήμαντες να βρίσκονται οι απαντήσεις σε ερωτήσεις του τύπου γιατί ο τάδε θεός δεν με ακούει ή γιατί η δείνα θεά δεν γυρίζει καν να με κοιτάξει ή γιατί, εν τέλει, όλοι οι θεοί λείπουν;

Το καλσονέτο

Το’ ξερα πως θα σε πέταγε το δείλι

– κλειδί εσύ του ονειρεμένου κόσμου –

δειλά, σαν ταχά να ξεσκέπαζε το χείλι

όχι του νου μα του ανόητου ενός μου.

Κόγχη το μάτι που επιμένει να σουρώνει

πάνω στον τοίχο την ταχύτητα της κούρσας

όστρακο που με μιας τη φούστα του ξαπλώνει

πότε αντικρυστά στην έκταση της ούσας.

Κι αν δυνατόν να αδυνατεί η μέρα με τη νύχτα

Μη με κοιτάς λοξά, μωρέ! Σαν να’βρισα τα θεία!

Κιτρίνιζε το κίτρινο με το παχύ το ήτα

και μαύριζε το κατάμαυρο σαν περασμένες μια.

Σίμωνε, τότε, τέλειωνε με το διάρμισμά σου

να μη σε βρει ακόλουθο του πρέσβη η νοτίτσια.

Σάματις ,θα το πει κανείς στην αρχοαφεντιά σου;

"Για δες, δεν έπρεπε να λάβεις ίδια δα ετούτη τη μαλίτσια".

Και πάει το δείλι, αχ! και το όνειρο κλειδώνει

ενός λεπτού σιγά δεν φτάνει ούτε για αστείο

ούτε προσάναμμα κρατά να αρχίσει να πυρώνει

Βέβαιον, πια, πως στον καιρό δεν έμεινε στοιχείο.

Η γιορτή σου γιορτή μου

Αναφορικά με τις ονομαστικές εορτές αναθεωρώ. Κι εξηγούμαι. Ανέκαθεν πίστευα ότι αυτή η τεχνητά προσδιορισμένη ημέρα στο ομοίως τεχνητό ημερολόγιο των 365 ημερών (και ανά τετραετία 366, άκουσον άκουσον δηλαδή γελοιότης) λειτουργούσε καταναγκαστικά τόσο στον εορτάζοντα όσο και σε αυτόν που του προέφερε τις ευχές του. Καλοπροαίρετα πάντα αλλά καταναγκαστικά. Να θυμηθώ να πάρω τον τάδε στη γιορτή του. Το σημειώνω στην ατζέντα και για το χ λόγο το ξεχνάω. Άντε να βρεις δικαιολογία. Ή ακόμα χειρότερα, τηλεφωνείς σε αυτόν που γιορτάζει και λες τα πάντα εκτός από ένα χρόνια πολλά... Αν σου το υπενθυμίσει ο εορτάζων στο τέλος της συνομιλίας, αμηχανία. Αν το θυμηθείς μόνος σου μετά που θα κλείσετε το τηλέφωνο, αμηχανία...
Ωχ, ξέχασα ότι σήμερα γιορτάζεις Τζίνα! (υπάρχει απόσταση από τον Άγιο Γεώργιο μέχρι το όνομά σου). Εξάλλου, υπάρχουν και οι περιπτώσεις των υποκοριστικών: Τάκης, Μάκης, Σούλα είναι οι γνωστοί πρωταγωνιστές παλιάς διαφήμισης εντομοκτόνου αλλά και τόσοι άλλοι φίλοι και γνωστοί ανάμεσά μας. Από πού μας έρχεται ο Μάκης π.χ.; Γνωρίζω την περίπτωση ενός Μάκη που βγαίνει από το Πρόδρομος. Και άντε πες ότι το ξέρεις, ποιος σου λέει ότι θα θυμηθείς να του τηλεφωνήσεις 7 Γενάρη, όταν το ενδιαφέρον όλων μονοπωλείται (δικαιολογημένα βέβαια) από το Γιάννη, τη Γιάννα και άντε τον Ιωάννη (αν είναι ψώνιο) και την Ιωάννα (αν είναι ηθοποιός); Και ας πούμε ότι το θυμήθηκες, ποιος σου λέει ότι σωστά του τηλεφώνησες εκείνη τη μέρα για να του ευχηθείς, όταν κάποιοι Πρόδρομοι γιορτάζουν (και χαίρονται;) την ημέρα της αποτομής της Τιμίας Κεφαλής τους από τη χυμώδη Σαλώμη (οι λεγόμενοι Πρόδρομοι - βιτσιόζοι) και άλλοι την 7 Ιανουαρίου, ημέρα κατά την οποία εορτάζεται η σύναξη, ήτοι η εορταστική συγκέντρωση για ένα θρησκευτικό γεγονός, το πανυγύρι, το πάρτυ, ο τζερτζελές κτλ. (οι λεγόμενοι Πρόδρομοι - πάρτυ άνιμαλ).
Εν πάσει περιπτώσει, όπως και να' χει το πράγμα, σχεδόν ποτέ δεν γνωρίζουμε τους βίους των Αγίων όταν καλούμε κάποιον για να του ευχηθούμε. Αλλά ακόμη κι αν γνωρίζαμε τι θα άλλαζε; Η ευχή ήταν και παραμένει η ίδια (όσο μπορώ να γνωρίζω): χρόνια πολλά! Δηλαδή ό,τι λέμε Χριστούγεννα, Πάσχα, 15αύγουστο, στα γεννέθλια και ούτω καθεξής. Διότι εδώ που τα λέμε, αν τηλεφωνούσατε σε ένα Πρόδρομο 29 Αυγούστου, τι θα του λέγατε; Μωρέ, πώς έγινες έτσι, τα χάλια σου έχεις, τι κρίμα να κυκλοφορείς έτσι χωρίς κεφάλι, τόσο ωραίο κεφάλι που είχες, και στα΄λεγα εγώ να'χεις το νου σου με τη Σαλώμη, ήξερα τι κουμάσι ήταν αλλά εσύ, πού μάτια να δεις τα μάγια που σου΄χει κάνει, κτλ κτλ... Άντε και του χρόνου αρτιμελής!
Όπως βλέπετε υπάρχει αντικειμενική δυσκολία αντιμετώπισης των εορτών και των ευχών που τις συνοδεύουν. Παρόλα αυτά, η ίδια ημέρα που προκαλεί αμηχανία, δυσκολία, δισταγμό, κοινοτυπία, επανάληψη, βαρεμάρα μπορεί να λειτουργήσει θετικά, αναζωγονητικά, προκλητικά, χαρούμενα, ευαίσθητα, έξυπνα, ενθαρρυντικά. Η ημέρα που τηλεφωνώ κάποιον στη γιορτή του ανακεφαλαιώνει το χρόνο που πέρασε από την τελευταία φορά που του μίλησα και ορίζει το νέο διάστημα που θα διανυθεί μέχρι να του ξαναμιλήσω.
Η σκέψη αυτή, ότι δηλαδή ο χρόνος τέμνεται εξ αφορμής ενός φιλικού προσώπου σε ένα σημείο ανέλπιστο - ακόμη κι αν κάποιος άλλος έχει προηγουμένως ορίσει το σημείο αυτό - με έκανε να αναθεωρήσω την άτεγκτη στάση μου απέναντι στις ονομαστικές εορτές, τις επετίους, τα γεννέθλια και λοιπές ημερομηνίες ορόσημο και στο εξής αποφάσισα να καλώ όλους και όλες κάθε φορά που θα εμφανίζεται το επίμαχο γεγονός. Με τη διαφορά όμως ότι δεν θα εύχομαι χρόνια πολλά, αλλά ο,τιδήποτε άλλο σχετίζεται με το πριν και το μετά τη συνομιλία, όπως ενδεικτικά εύχομαι να ξαναζήσουμε εκείνη τη μέρα που γνωριστήκαμε τυχαία, μια φράση που αν και αναφέρεται στο παρελθόν λειτουργεί εν τέλει για το μέλλον (να ξαναζήσουμε), ένα μέλλον όμως ολωσδιόλου ανέφικτο γιατί εκείνη η μέρα που γνωριστήκαμε έχει περάσει ανεπιστρεπτί και φυσικά τυχαία είναι κάτι που εγώ κι εσύ δεν είμαστε σε θέση να ορίσουμε ακόμα. Σε αυτό, βέβαια, μπορεί να κρύβεται και όλη η γλύκα της ευχής.

Το "λευκό ίσον αγνό" κλισέ

Τα αφρισμένα κύματα είναι λευκά
αλλά όχι αγνά.

(ελάτε να ξεσκεπάσουμε κι άλλα κλισέ...)

Η χώρα του αποχαυνωτικού κλίματος

Στη Ναντίνια η θερμοκρασία δεν πέφτει ποτέ κάτω από τους 37 βαθμούς Κελσίου. Οι κάτοικοί της τρέφονται αποκλειστικά με φρούτα κατά τη διάρκεια της μέρας και μόνο όταν πέσει ο ήλιος μαγειρεύουν ένα ελαφρύ γεύμα, χωρίς πολλά λιπαρά. Κυκλοφορούν πάντα με το σώμα και το κεφάλι (ιδίως) καλυμμένο, άντρες-γυναίκες, και τα παιδιά υποχρεωτικά μετά την ηλικία των 7 ετών. Με αυτόν τον τρόπο προστατεύονται από την ανελέητη ηλιακή ακτινοβολία και διατηρούν λευκή την επιδερμίδα τους, ή έστω ελαφρά μπεζ.
Οι μετακινήσεις τους γίνονται αργά. Ποτέ δεν δίνουν ραντεβού στις 7 ακριβώς, στις 9 ακριβώς κτλ. αλλά πάντα στις 7 και κάτι, 9 και κάτι κτλ, διότι κανείς δεν φτάνει στο συμφωνημένο μέρος εγκαίρως. Στην εργασία τους δεν έχουν ωράριο. Ο καθένας εμφανίζεται στο γραφείο ή το κατάστημά του όταν έχει καταφέρει να διανύσει την απόσταση που χωρίζει το μέρος στο οποίο διανυκτέρευσε το προηγούμενο βράδυ μέχρι τον τόπο εργασίας του. Η χρονική διάρκεια κάλυψης της απόστασης αυτής ισοδυναμεί με αυτό που στον Δυτικό κόσμο αποκαλείται ελεύθερος χρόνος.
Μιλάνε λίγο μεταξύ τους. Αυτό οφείλεται τόσο στην εγγενή τους τάση να επικοινωνούν με το βλέμμα ή τα περαστικά πουλιά όσο και με μια ιδιαίτερη συνθήκη που έχουν θεσπίσει για τη μεταξύ τους επικοινωνία, η οποία μέχρι σήμερα τηρείται από όλους στο ακέραιο. Συγκεκριμένα, απαγορεύται να μιλήσουν εφόσον έχουν καταναλώσει νερό μισή ώρα πριν ο συνομίλητής τους τους απευθύνει κάποια ερώτηση. Μετά την παρέλευση αυτού του χρονικού διαστήματος επιτρέπεται να μιλήσουν. Έτσι, αν πας στο μανάβη και τον ρωτήσεις για παράδειγμα αν έχει κεράσια θα λάβεις απάντηση μόνο αν αυτός έχει πιει νερό τουλάχιστον κατά τα τελευταία 31 λεπτά της ώρας. Αν υπολείπονται κάποια λεπτά για τη συμπλήρωση του μισάωρου θα πρέπει να περιμένεις, ακόμη κι αν γνωρίζεις ότι σε αυτό το μέρος δεν ευδοκιμούν τα κεράσια και άρα δεν τα εμπορεύονται (το πιο πιθανό είναι να μην υπάρχει καν λέξη για αυτά αλλά και πάλι, η απάντηση θα έρθει μόνο τηρουμένων των όρων που προαναφέρθηκαν).
Τη νύχτα είναι αλλιώς. Το ύφασμα που κάλυπτε μέχρι προ ολίγου το κεφάλι αφαιρείται και αποκαλύπτεται σιγά σιγά το πρόσωπο του διπλανού σου. Έτσι, αν έχεις ανέβει σε ένα λεωφορείο πριν τη δύση του ήλιου και διανύσεις μια απόσταση μέχρι να νυχτώσει για τα καλά, όταν θα φτάσεις στον προορισμό σου θα έχεις καταλάβει αν ο συνεπιβάτης σου στο διπλανό κάθισμα είναι άντρας ή γυναίκα, νέος ή γέρος, όμορφος ή άσχημος. Γενικά, κατά τη διάρκεια της μέρας αυτές οι απορίες δεν απασχολούν κανένα, εκτός ίσως από τους τυφλούς, οι οποίοι μη βλέποντας, θέτουν αυτά τα ερωτήματα σιωπηλά στον εαυτό τους γιατί τους κρατούν σε εγρήγορση. Επίσης, τα κρεβάτια τους είναι υπέρδιπλα, όχι επειδή χρειάζονται περισσότερο χώρο λόγω ζέστης εάν τα μοιράζονται και με άλλα άτομα (το οποίο ισχύει) αλλά γιατί πιστεύουν ακράδαντα ότι όσο μεγαλύτερη η επιφάνεια πάνω στην οποία ξαπλώνει ένα ανθρώπινο σώμα, τόσο ευκολότερα απλώνονται και τα όνειρά τους σε αυτή.
Τα όνειρα είναι ιερά. Τα όνειρα θερινής νυχτός, ιερότερα. Η πίστη τους σε αυτά τροφοδοτεί όλες τις δοξασίες και ενδεχομένως τις τιμωρίες που τα συνοδεύουν. Αν μια γυναίκα ονειρευτεί έναν άντρα, διαφορετικό από αυτόν με τον οποίο είναι παντρεμένη υποχρεούται να κυκλοφορήσει την επόμενη μέρα στο δρόμο χωρίς να έχει καλυμμένο το κεφάλι της. Το ίδιο ισχύει και για τους παντρεμένους άντρες. Αυτό εξηγεί την ύπαρξη κάποιων γυναικών και ανδρών πιο μελαχρινών από κάποιους άλλους. Και ταυτόχρονα λύνει την απορία που ενδέχεται να δημιουργηθεί σε κάποιον από τη θέαση αυτών των ατόμων καταμεσήμερο, ενώ όλοι περιφέρονται στο δρόμο σκεπασμένοι με τα σεντόνια.
Το πρώτο Σάββατο και την τελευταία Τετάρτη κάθε μήνα γιορτάζουν την αλλαγή του χρόνου. Δεν ακολουθούν κάποιο ιδιαίτερο τελετουργικό για το συγκεκριμένο γεγονός πέραν του ότι μαζεύονται παρέες στα σπίτια, στις ταβέρνες ή απλά στις πλατείες και ακριβώς στη δύση του ηλίου φωνάζουν όλοι μαζί δυνατά, ξουτ! Μετά συνεχίζουν κανονικά τις ασχολίες τους, ιδιαίτερα αυτές που σχετίζονται με τη νυχτερινή περίοδο.
Κάθε μέρα που περνάει είναι για αυτούς η ίδια, κι όμως δεν βρέθηκε κανείς ακόμη να πει βαριέμαι. Σηκώνονται το πρωί, λένε μια ξερή καλημέρα, τρώνε μια μπανάνα και πίνουν νερό. Περνάει μισή ώρα και μετά μπορούν να μιλήσουν. Αν δεν τους ρωτήσει κανείς τίποτα πίνουν λίγο νερό ακόμα. Περνάει πάλι μισή ώρα χωρίς να πουν τίποτα. Στο μεταξύ, όσοι έχουν να απαντήσουν σε ερωτήσεις που τους έγιναν στο κρίσιμο διάστημα κρατούν κάποιες σημειώσεις για να μην παραλείψουν να δώσουν κάποια απάντηση εκεί που οφείλουν. Σε αυτό είναι ιδιαίτερα επιμελείς. Όταν τελειώσει το παιχνίδι των ερωταποκρίσεων που μπορεί να κρατήσει τόσες ώρες όσες και ένα συνηθισμένο ωράριο εργασίας επιστρέφουν αργά (με αργό βηματισμό δηλαδή και όχι κατ' ανάγκην αργά τη νύχτα ) στο σπίτι τους, όσοι έχουν. Όσοι δεν έχουν βολεύονται προσωρινά σε κάποιο υπέρδιπλο κρεβάτι, εφόσον φυσικά ρωτήσουν τον ιδιοκτήτη του ή, εν πάσει περιπτώσει, αυτόν που θα βρουν ξαπλωμένο σε αυτό. Αν ο τελευταίος έχει πιει νερό μέσα στο κρίσιμο μισάωρο δεν περιμένουν την παρέλευση του χρονικού διαστήματος που υπολείπεται προκειμένου να λάβουν απάντηση. Φεύγουν, και ρωτάνε τον αμέσως επόμενο. Στην πρώτη θετική απάντηση που θα λάβουν εκεί και θα διανυκτερεύσουν.

Πέτρες: μισά μισά τα λένε όλα

Tι να πουν κι οι πέτρες για την αγάπη;

Εγώ ρωτάω να περπατήσω πάνω στις σχισμές σας;

και απαντάνε ναι, αν θες ν' ακούσεις τη θάλασσα θλιμμένη.

Ακουμπάω μέχρι το αυτί στην καμπύλη της αβύσσου.

Ξύνω, αχ! Το γόνατό της ρέει.

Στέκομαι εκεί, ωχ! Το μάτωσα το κάτω χείλι.

Μεμιάς αναπηδώ, παφ! Το πέλμα μου απλά κοιτάει.

Κρίμα τόση ιστορία σκορπισμένη...

Αύριο θα με φωνάζουν αμμουδιά

- στους χάρτες, βέβαια, χρυσή ακτή -

και φταίει το φως σου που με λιώνει

κι η ανάσα που με γλύφει

κι εσύ, που με καλοκαιριάζεις πάντα.

Αλάσκα

Δεν πήγα αλλά θα πάω.
Δεν πήγα αλλά κρυώνω.
Δεν πήγα αλλά φοβάμαι.
Δεν πήγα αλλά πεινάω.
Δεν πήγα αλλά δεν καταλαβαίνω.
Δεν πήγα αλλά χιονίζει.
Δεν πήγα αλλά υπάρχει.
Δεν πήγα αλλά το ξέρω.
Δεν πήγα αλλά δεν πειράζει.
Δεν πήγα αλλά πειράζει.
Δεν πήγα αλλά με είδαν.
Δεν πήγα αλλά με τάισαν.
Δεν πήγα αλλά με πόνεσαν.
Δεν πήγα αλλά με χώρεσαν.
Δεν πήγα αλλά με έθαψαν όταν πέθανα.

A veces me pierdo.
Lo tuyo vuelve mío
y te lo doy.

Othello

Ήσουν ευγενής και ακέραιος χαρακτήρας.
Το μαύρο σου πετσί ήταν αυτό
που έκανε τη ζωή σου δύσκολη.
Καχυποψία.
Βρέθηκες σε μια άδικη, εχθρική και μίζερη κοινωνία.
Με κίνητρα την κακία και το φθόνο βγήκες από τη μέση.

Μετά, το όνομά σου συνδέθηκε με τους ρομαντικούς.
Απέκτησε τραγικό περιεχόμενο,
ταυτίστηκε με τα αδικοχαμένα θύματα
και μελοποιήθηκε όλο,
απ' την ουρά μέχρι τα αυτιά.

Άντε γεια.
Τριγύρνα!

Απορίες

Τι είναι μεγαλύτερο ψέμα:
Να πεις ότι ο Πινόκιο δεν υπήρξε ποτέ
ή ότι η μύτη του μεγάλωνε κάθε φορά που έλεγε ψέματα;

(σαν αρχαίο) γκράφιτι

Ουκ έστιν πλούτος το πανταχόθεν χρηματίζεσθαι
(Πλούτος δεν είναι να τα παίρνεις από παντού)

Κάπου το είδα γραμμένο, αλλά είναι αρχαίο οπότε δεν κινδυνεύω να κατηγορηθώ για παραβίαση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας επειδή το παραθέτω έτσι, χωρίς να αναφέρω συγγραφέα, έκδοση και χρονολογία.
Η προστασία του ως άνω ρητού ως πνευματικού δημιουργήματος έχει λήξει και συνεπώς ο καθένας σήμερα μπορεί να το χρησιμοποιεί χωρίς να χρειάζεται να έχει λάβει άδεια προηγουμένως από το δημιουργό του. Στην τελική, δεν γίναμε και πλουσιότεροι από την επίκλησή του, ώστε να μας ζητηθεί, σύμφωνα με τις διατάξεις περί αδικαιολόγητου πλουτισμού, απόδοση της ωφέλειας που (και καλά) αποκτήσαμε.
Ας είναι, όπως και να΄χει, στις μέρες μας κινδυνεύεις να κατηγορηθείς κάθε ώρα και στιγμή για προσβολή πνευματικών δικαιωμάτων μόνο και μόνο επειδή το στόμα σου μεταχειρίστηκε ένα γλωσσοδέτη για να ξεμουδιάσει,
χωρίς να ρωτήσει τη γλώσσα,
χωρίς να γνωρίζει το δέτη.

Κρυφτούλι

Ακόμη κι αν εξαφανιζόμουν από προσώπου Γης
σίγουρα θα με έβρισκαν σε κάποιο άλλο μέλος του σώματός της.

Μέρα με τη νύχτα

Την ημέρα σκεφτόμαστε συνήθως τι μας αρέσει τη νύχτα
και τη νύχτα τι μας απωθεί την ημέρα.

Αίνιγμα

Το πρωί κυνηγάει την ουρά του σαν το σκύλο που κάνει βόλτες γύρω από τον εαυτό του.
Το μεσημέρι αιωρείται ακίνητο σαν το γλάρο με τα ανοιχτά φτερά του πάνω από τη θάλασσα.
Το βράδυ νιαουρίζει σαν τη γάτα που βλέπει ξαφνικά το είδωλό της στον καθρέφτη.
Τι είναι;

(Η λύση θα δημοσιευθεί σε κάποια επόμενη ανάρτηση)

Copla flamenca

Voy como si fuera preso;
detrás camina mi sombra,
delante mi pensamiento.

Πηγαίνω λες και μ' έχουνε συλλάβει:
Πίσω μου βαδίζει η σκιά μου
και μπροστά τα βάσανά μου.

(Από το βιβλίο "Στιχάκια του φλαμένκο"
Μετ. Ξ.Α.Κοκόλης, εκδ. Στιγμή - Αθήνα 2007)

Το κρεβάτι του πόνου

Όταν συνάντησα τον Προκρούστη δεν πίστευα ότι ο άνθρωπος αυτός θα με υπέβαλε στη δοκιμασία που όλο και κάποιος φίλος θα σας έχει αναφέρει και που θα σας περιγράψω στη συνέχεια. Μιλάμε για έναν πρώτης τάξεως κύριο, ευγενέστατο και φιλικό, ανοιχτόκαρδο και ζεστό, ακριβώς όπως ο τύπος του ανθρώπου που σε κερδίζει από τα κρίσιμα πέντε λεπτά της πρώτης (και μοναδικής) συνάντησης.
Αφού έκατσα στο τραπέζι μου έφερε αμέσως ένα κιλό κρασί, δικό του όπως είπε, εξαιρετικό. Μετά έφτασαν σιγά σιγά τα ορεκτικά και οι σαλάτες από διαλεχτά, φρέσκα λαχανικά. Έπειτα ακολούθησε το κυρίως πιάτο από ντόπιο αρνί ψημένο στο φούρνο με χυλωμένες πατάτες, τις οποίες είχε "πιάσει" το αλάτι και το λεμόνι. Όσο για τη ρίγανη που είχε επικαθίσει στις κοιλότητες του αρνιού και στην κιτρινόλευκη επιδερμίδα της πατάτας, την είχε μαζέψει ο ίδιος από το παρακείμενο όρος, κατά δήλωσή του.
Για επιδόρπιο υπήρχε μόνο γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού, το οποίο αρχικά δεν με ξετρέλανε για να είμαι ειλικρινής, αλλά μόλις τελείωσα και την τελευταία κουταλιά, ο ουρανίσκος μου τραγουδούσε ευτυχισμένος. Αναμφισβήτητα του είχε αρέσει.
Ο κόσμος λέει διάφορα για τον Προκρούστη, ειδικά για τη συνήθειά του να αποσπά με τη βία τα άκρα των φιλοξενούμενών του, εάν τα σώματά τους δεν χωράνε ή αντίθετα περισσεύουν στα κρεβάτια που τους υποδεικνύει να ξαπλώσουν. Η δική μου εμπειρία πάντως τους διαψεύδει: Όντας εκ φύσεως καχεκτικός, δηλαδή με ένα αριστερό χέρι μακρύτερο του δεξιού και ένα δεξί πόδι κοντύτερο από το αριστερό, προσάρμοσα το σώμα μου και στα δύο κρεβάτια χωρίς να εξέχει ή να υπολείπεται κάποιο μέλος. Όταν ξάπλωσα στο κοντό κρεβάτι, μου είπε τέντωσε το δεξί σου πόδι, όπερ και εγένετο. Τέλεια εφαρμογή στο περίγραμμα του κρεβατιού. Με μεταφέρει στο διπλανό μακρύ κρεβάτι και μου λέει τώρα τέντωσε το αριστερό σου χέρι, όπερ και εγένετο και πάλι η κίνηση αυτή εστέφθη με απόλυτη επιτυχία. Ακουμπούσα ακριβώς την άκρη του κρεβατιού.
Μετά από αυτό, ο Προκρούστης, εμφανώς προβληματισμένος δεν προχώρησε στο διαμελισμό μου, γιατί όλα κι όλα, πολλά μπορεί να του προσάψει κανείς, αλλά την άδικη κρίση όχι. Το αίσθημα δικαίου σε αυτόν ήταν ανεπτυγμένο. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήταν θέμα αρχών.
Με αυτόν τον τρόπο κατάφερα να φύγω την επόμενη μέρα σώος και αβλαβής, χωρίς να χρειαστεί να αποχωριστώ τα αγαπημένα μου μέλη, αν και την ώρα που έβγαινα από το ξενοδοχείο αισθάνθηκα το βλέμμα του πίσω από το παράθυρο σαν αλυσοπρίονο έτοιμο να κατασπαράξει τον εύθραστο ιστό της επιδερμίδας μου, εισχωρώντας στους σφιγμένους μύες μου μέχρι να ζοριστεί για ελάχιστα δευτερόλεπτα στην αντίσταση που προκαλούσε εύλογα το κόκκαλο και να προκληθεί ακατάσχετη αιμορραγία από τις απελπισμένες μου φλέβες.

Συνταγές μαγειρικής για εκλεκτούς συνδαιτημόνες

Πρωινό (1-4 άτομα, ανάλογα με τα κυβικά τους)

- Λιωμένο βούτυρο φτιαγμένο από πρώην αγελάδα σε φρεσκοφρυγανισμένο ψωμί
- Κομματάκια καμμένου βερύκοκου ή ροδάκινου για επάλειψη
- Ψητά αυγά (με το τσόφλι) και καπνιστό χοιρομέρι (το καπνιστό με απόλυτα φυσική διεργασία από το διπλανό πρώην δάσος)

Πρόγευμα (1-4 άτομα, ομοίως αναλόγως κυβικών)

-Σάντουιτς με καπνιστή γαλοπούλα (μαζί με τα πούπουλα που δημιουργούν τραγανή κρούστα) και καπνιστό τυρί Ηλείας (νέα Προστατευόμενη ονομασία Προέλευσης)
- Φρουτοσαλάτα με καμμένα φρούτα εποχής και μαύρη ζάχαρη για γαρνίρισμα

Κυρίως γεύμα (1- 4 άτομα το πολύ)
- Απανθρακωμένο αρνί (που σερβίρεται ολόκληρο στο τραπέζι και μοιράζονται αλυσοπρίονα στους συνδαιτημόνες για εύκολη κοπή του) με τσουρουφλισμένες πατάτες μισογκρεμισμένου φούρνου. Μπαχαρικά προαιρετικά καθότι η φύσις όλη μυρίζει όλα τα μπαχαρικά αυτόν τον καμμένο καιρό.
- Σαλάτα φρεσκοκαμμένων λαχανικών με σως καπνιστού λαδιού, καπνιστού χυμού λεμονιού και γλυκιάς μουστάρδας (όχι κέτσαπ, το κόκκινο στο πιάτο δημιουργεί άσχημους συνειρμούς)
- Επιδόρπιο: Γιαούρτι με καπνιστά σταφύλια και ολόκληρα τσουρουφλισμένα καρύδια περιχειλισμένο με υπολείμματα μελιού από σταχτύ κηρύθρα ή λιωμένο παγωτό μαύρης σοκολάτας με εσσάνς καβουρντισμένου κουκουναριού από ντόπιο απανθρακωμένο πεύκο.

Δείπνο (1-4 άτομα, άντε και 6 αν κάποιοι είναι ήδη χορτάτοι)

-Λευκά περιστέρια ω!γκρατέν (εντυπωσιάζει η ομοιότητα με τα μαύρα κοράκια και τη συνακόλουθη έκπληξη που δοκιμάζουν οι άκακοι συνδαιτημόνες σας) με πρωινούς κολοκυθανθούς γεμιστούς με όλα τα μυρωδικά της καμμένης γης ή
- Πέστροφα ωμή, μαριναρισμένη σε καπνισμένο σκεύος και φιλεταρισμένη με πυρακτωμένο μαχαίρι (το οποίο αφθονεί αυτήν την εποχή σε πολλές περιοχές της χώρας), γαρνιρισμένο με ψητά λαχανικά και πατάτες στη χόβολη (επίσης σε αφθονεία σε πολλούς κήπους).

Τα παραπάνω γεύματα συνοδεύονται ευχάριστα με ντόπιο μαύρο κρασί ή απόσταγμα καμμένης φλούδας πρώην σταφυλιών ή πρώην σύκων (κάτι σαν τσίπουρο) με έντονο άρωμα καβουρντισμένου καφέ που επικάθεται ευχάριστα στον κατάμαυρο ουρανίσκο των ευτυχισμένων συνδαιτημόνων σας.

Άχρηστα

Και άντε, το πήρες το τριχίλιαρο, φουκαρά, με συνοπτικές διαδικασίες και με ολιγόωρη αναμονή στην ουρά. Να δω πού θα το χαλάσεις όταν σε ακτίνα χιλιομέτρων γύρω από το κατακαημένο σου σπίτι δεν υπάρχει ούτε ένα μανάβικο όρθιο, ούτε ένα κατάστημα ρούχων, ούτε μια ταβέρνα, ούτε ένα καφενείο, ούτε ένα μπαρ, ούτε ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, ούτε ένα μαγαζί με παπούτσια, ούτε ένα βιβλιοπωλείο, ούτε ένας φούρνος, ούτε ένα περίπτερο, ούτε ένα καθαριστήριο, ούτε ένα κομμωτήριο, ούτε ένα ζαχαροπλαστείο, ούτε ένα κρεοπωλείο, ούτε ένα στριπτιζάδικο.
Και άντε, το πήρες το τριχίλιαρο, φουκαρά, με συνοπτικές διαδικασίες και με ολιγόωρη αναμονή στην ουρά. Να ήξερα τι είδους ανακούφιση προσφέρει ένα μάτσο χαρτονομίσματα στην τσέπη του δανεικού παντελονιού που σου έδωσε μια ομάδα εθελοντών μέσα από μια κούτα αναποδογυρισμένη στο πάτωμα ενός συνεργείου και σου πέφτει φαρδύ, τόσο φαρδύ που δεν κρύβονται μόνο οι ατέλειες του σώματός σου αλλά και που είσαι υποχρεωμένος να το ανασηκώνεις σε κάθε σου βήμα για να μην το πατάς και σκοντάφτεις. Η σκέψη ότι τα έχασες όλα απομακρύνεται με το τριχίλιαρο στην τσέπη του προαναφερθέντος παντελονιού;
Και άντε, το πήρες το τριχίλιαρο, φουκαρά, με συνοπτικές διαδικασίες και με ολιγόωρη αναμονή στην ουρά. Να σε έβλεπα τώρα να λες κι ευχαριστώ σε όλους αυτούς που σε στηρίζουν σε αυτές τις δύσκολες ώρες, λίγες μόνο μέρες πριν τις εθνικές εκλογές. Κοντεύει να πάθει κατάθλιψη σύμπας ο πολιτικός μας κόσμος και να του κοπεί η όρεξη και να βυθιστεί σε πένθος και εσύ να μην ξεστομίζεις ούτε ένα ευχαριστώ στην υπεράνθρωπη προσπάθεια που κάνει σύσσωμο, συσπειρωμένο, ενωμένο το ελληνικό έθνος για πάρτη σου.
Και άντε, το πήρες το τριχίλιαρο, φουκαρά, με συνοπτικές διαδικασίες και με ολιγόωρη αναμονή στην ουρά. Θα ξανανοίξεις ένα παράθυρο στον γκρεμισμένο τοίχο που θα βλέπει καμμένα; Θα ξαναφτιάξεις τις ζαρτινιέρες στη βεράντα που θα μυρίζει καπνίλα; Θα επισκευάσεις το αυτοκίνητο μέσα στο οποίο βρέθηκε καμμένη μια μητέρα; Θα αντέχεις στη θέα ενός τζακιού που ανάβει ζωηρά το χειμώνα στο σαλόνι; Και δεν θα σε πιάνει πανικός; Θα κοιτάς στα μάτια το γείτονά σου που θα έχει έρθει στο κάπως καλύτερα διατηρημένο σπίτι σου, ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΙΑΝΕΙ ΠΑΝΙΚΟΣ;
Και άντε, το πήρες το τριχίλιαρο, φουκαρά, με συνοπτικές διαδικασίες και με ολιγόωρη αναμονή στην ουρά. Εάν ισχύουν όλα όσα έχει ανακοινώσει η κυβέρνηση περί άμεσης ενίσχυσης των πυροπαθών, όσα έχουν ανακοινώσει εταιρίες κινητής τηλεφωνίας και άλλοι πάροχοι τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών περί μετάθεσης της ημερομηνίας πληρωμής όλων των λογαριασμών στο επόμενο εξάμηνο, όσα έχουν ανακοινώσει μεγάλες τράπεζες και εύρωστα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα περί αναστολής δικαστικών ενεργειών κατά των πυροπαθών οφειλετών ληξιπρόθεσμων οφειλών, όσα έχει δηλώσει η στρατολογική υπηρεσία περί αναβολής στράτευσης των υπόχρεων σε στράτευση στην επόμενη ΕΣΣΟ, όσα έχουν ανακοινώσει τα συναρμόδια υπουργεία για καταβολή διπλών συντάξεων, επιδομάτων σε φοιτητές καθόλη τη διάρκεια των σπουδών τους, όπως αυτή ορίζεται από το αντίστοιχο πρόγραμμα σπουδών καθώς και αν ισχύουν όλες οι προσφορές σε χρήμα και σε είδος όλων των συμπολιτών μας που ευαισθητοποιήθηκαν ταχύτατα μέσω του τηλεοπτικού τους δέκτη, σήκωσαν το ασύρματο τηλέφωνό τους που βρισκόταν στο τραπεζάκι μπροστά από τον καναπέ και πληκτρολόγησαν με δάκρυα στα μάτια τον τετραψήφιο αριθμό που λειτουργεί όλο το εικοσιτετράωρο και δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα, επιλύει απορίες, κατευθύνει, ερευνά, συντονίζει, ενημερώνει, εξυπηρετεί, συμπαραστέκεται και μεριμνά, και με σπασμένη φωνή πρόσφεραν 50, 20, 340 ή 10.000 €, δεν έχει σημασία, τότε πού θα το φας, φουκαρά, το τριχίλιαρο που πήρες με συνοπτικές διαδικασίες, και άντε, με ολιγόωρη αναμονή στην ουρά;

Εγκλωβίστηκα μέσα, εγκλωβίστηκα έξω

Στο ένα χέρι κρατούσε ένα μπουκάλι νερό και στο άλλο την κορνίζα με τη φωτογραφία του παιδιού της που πλέον δεν ζει. Σήκωνε την κορνίζα στο ύψος των ματιών της και ψέλλιζε κάτι από μέσα της -δεν έβγαζα νόημα- και τη ρωτούσα αν χρειάζεται κάτι και δεν με κοιτούσε, το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στην κορνίζα.
Φορούσε πρόχειρα ρούχα, σαγιονάρες και ποδιά και ήταν αναμαλλιασμένη από τον αέρα που φυσούσε όλη τη μέρα. Το πρόσωπό της ήταν σκοτεινό και μαυρισμένο, ακριβώς όπως ο ουρανός πάνω από τα κεφάλια μας αυτό το απόγευμα. Εγώ σε ένα διαρκές πήγαινε-έλα και αυτή ακίνητη, όρθια, δίπλα στο κρεβάτι του δωματίου που ήταν και κουζίνα και σαλόνι και κρεβατοκάμαρα ταυτόχρονα.
Σε λίγα λεπτά θα πρέπει να εκκενώσουμε το χωριό γιατί η φωτιά μαίνεται ανεξέλεγκτη. Της είπα "μαίνεται ανεξέλεγκτη" και δεν μου απάντησε. Προλαβαίνω να πάω στο μέρος; μου λέει ξαφνικά και γω δεν καταλαβαίνω ποιο μέρος εννοεί και απαντάω ότι πρέπει να φύγουμε πριν εγκλωβιστούμε. Της λέω "εγκλωβιστούμε" και τρέχει έντρομη στο μπάνιο, κλειδώνεται μέσα και μου λέει να φύγω.
Σε 3 λεπτά θα βγω στον αέρα και στον αέρα σε λίγο δεν θα επιχειρούν τα κανανταίρ, ούτε θα τα ντουμπλάρουν τα κασκαντέρ και πρέπει να απομακρυνθούμε για την ασφάλειά μας και για να μη θρηνήσουμε περισσότερα θύματα σε αυτήν την εθνική τραγωδία που παίζεται σε παγκόσμια πρώτη κοντά στο αρχείο θέατρο της Επιδαύρου.
Είσοδος ελεύθερη.

Σιγή

Για τις επόμενες μέρες το ιστολόγιο θα φοράει μαύρα σε ένδειξη πένθους για όσα χάθηκαν στη φωτιά, όπως ενδεικτικά την κατσίκα με την οποία έπαιζε ένα παιδί στο χωριό τη στιγμή που στην πόλη τα παιδιά βλέπουν την κατσίκα ζωγραφιστή στη σελίδα ενός εικονογραφημένου βιβλίου, τη ρεματιά που είναι μια λέξη που μπορεί να μη συναντήσεις ποτέ αν δεν βρεθείς σε μια ρεματιά, το πεύκο, το κυπαρίσσι, το πλατάνι, το έλατο, το ελαιόδεντρο, το πουρνάρι, όλα ουδέτερου γένους αλλά καθόλου ουδέτερης σημασίας, το σπίτι με την εντοιχισμένη ιστορία από ντόπια πέτρα, τη θέα που πρασίνιζε τα μάτια με φυσικό τρόπο, ακόμη κι αν ήσουν καστανομάτης/α, την αγωνία, τον τρόμο, την απελπισία, το θυμό, τη λύπη και όλα τα συναισθήματα για τη διατύπωση ή περιγραφή των οποίων δεν επαρκούν οι λέξεις ή ο συνδιασμός τους σε αυτή ή σε άλλη γνωστή γλώσσα, και τέλος τον άνθρωπο που έγινε γκρι ανάμνηση χωρίς σώμα σε λιγότερο από 5 λεπτά.

http://anadasosi.blogspot.com/

Φρίκη

Καθυστέρηση

Κούρδισα κι εγώ την ευτυχία να χτυπήσει
την ώρα που θα ξυπνάω, μα
χάλασε ο λεπτοδείκτης,
κόλλησε στη διαδρομή της ελλειπτικής πορείας
και τα δευτερόλεπτα
δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.

Να ξυπνήσει κανείς ή να μην ξυπνήσει;
Ιδού η απορία που σέρνεται τώρα επιφυλακτικά
στη ναρκοθετημένη περιοχή της ακροτελεύτιας διάταξης
ενός τυχαίου γεγονότος.

(σαν) παροιμία

Κρύβε λόγια μπας και βγει τίποτα στη φόρα.

Ένα σαλάχι κεντάει στο βυθό (απόσπασμα από σιέστα μεσημεριού)

Θέλω να ξυπνάω κάτω από μια συκιά τα πρωινά του δεύτερου δεκαήμερου του Αυγούστου, να κόβω δύο ώριμα σύκα και να τα τρώω.
Μου αρκεί να υπάρχει μια λεμονιά έξω από το παράθυρο της κουζίνας για να καλύπτει τις μυρωδιές από το τηγανητό ψάρι. Έτσι δεν χρειάζεται να ανάψω τον απορροφητήρα, γιατί αν το κάνω μπορεί να ζαλιστώ, να ξεχαστώ και να πάω να στύψω ένα λεμόνι πάνω του, καταστρέφοντας τη λεία γεύση του.
Μια γλάστρα με βασιλικό τοποθετημένη δίπλα στην είσοδο του σπιτιού αποτελεί ιδανική λύση για ένα πρόχειρο ξέπλυμα των δαχτύλων που πατούσαν κομβία ασανσέρ, ακουμπούσαν χερούλια λεωφορείου και ξεφύλλιζαν εφημερίδες πριν μπω στο σπίτι.
Αν μπορούσα να ξεπατώνω ένα φρέσκο κρεμμύδι από τον κήπο μου (αχ, πού είσαι κήπε;) κάθε φορά που φτιάχνω σαλάτα μαρούλι, θα κατανοούσα καλύτερα τη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στα δύο αυτά υλικά και τη μοναξιά που νιώθουν όταν κάποιο από αυτά απουσιάζει από το κοινό πιάτο.
Κάθε φορά που χρησιμοποιώ ένα κλωναράκι δεντρολίβανο θυμάμαι την έκπληξη που δοκίμασα όταν πλησίασα για πρώτη φορά κάτω από το δέντρο αυτό και μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι μπορεί να γίνει τόσο μεγάλο (ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν μικρός θάμνος, σαν τη ρίγανη), διότι εκείνη τη στιγμή η λέξη δεντρολίβανο απόκτησε μέσα μου όγκο, εκτός από άρωμα.
Οι πατάτες μπορεί να είναι κίτρινες ή άσπρες. Οι πατάτες όμως που ευγνωμονώ έχουν αποχρώσεις πορτοκαλί - καφέ, που δημιουργήθηκαν χάρις την ανάπαυσή τους σε βαθύ τηγάνι με καυτό λάδι πάνω στο πετρογκάζ.
Το νεράτζι γίνεται γλυκό του κουταλιού που μπορεί να σου αρέσει ή να μη σου αρέσει. Αν όμως δεν σου αρέσει η ευωδιά των νερατζιών κατά τις επτά και μισή το απόγευμα στη Μπενάκη και στους κάθετους δρόμους περί τα τέλη Απρίλη, είναι μάταιο να δοκιμάσεις το γλυκό του κουταλιού που λέγαμε πριν.
Κοιμάμαι και ακούω τα τζιτζίκια σημαίνει ότι ακόμη έχω δικαιολογία να ονειρεύομαι τη θάλασσα. Όχι πως αν πάψουν το τζι τζι τζι θα στερηθώ το εν λόγω δικαίωμα. Απλά, δεν θα έχω πια την ίδια δικαιολογία.
Μια παστή σαρδέλα κουβαλάει στο σώμα της το αλμυρό ημερολόγιο του πρώιμα χαμένου βίου της.
Η χιονισμένη σου ράχη, ω κουραμπιέ! είναι όλη σου η γοητεία.
Ένα κεφτεδάκι αρκεί για να έρθει το τάπερ στην παραλία.

Βρείτε τον καιρό και αυτός θα σας ανταμοίψει.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Χ 32

Απορίες

Ποια ζώα της ζούγκλας δεν πάνε διακοπές;

Πείνα

Έκατσε με το ιδρωμένο πουκάμισο στο τραπέζι που έβλεπε στη θάλασσα και από το πιάτο που βρέθηκε μπροστά του έπιασε με τα βρώμικα χέρια του μια φέτα φρέσκο ψωμί και τη λαχταριστή μπριζόλα που ευωδίαζε ξύδι και ρίγανη. Με μια απότομη κίνηση καταβρόχθισε το κομμάτι του κρέατος πετώντας το κόκκαλο στο χώμα ενώ αμέσως μετά δάγκωσε με μανία το ψωμί, σαν να του είχε φταίξει σε κάτι. Με τα ίδια βρώμικα χέρια έπιασε μετά το κρύο μπουκάλι μπύρας που επίσης βρισκόταν δίπλα του και την ήπιε όλη μονοκοπανιά. Το τεράστιο λαρύγγι του ανεβοκατέβαινε σε κάθε γουλιά που κατάπινε και η παλινδρόμηση της κίνησης αυτής προκαλούσε ίλιγγο σε όποιον τύχαινε να τον παρακολουθεί. Οι σταγόνες του ιδρώτα κυλούσαν στο μέτωπό του και αναμειγνύονταν με τη σκόνη που είχε κολλήσει σε όλο του το πρόσωπο, δημιουργώντας καφεκόκκινα αυλάκια κατά μήκος αυτού, σαν να επρόκειτο για ανάγλυφο χάρτη με τις αποστάσεις που είχε διανύσει από τα ξημερώματα που ήταν στο πόδι. Ρεύτηκε και χαμογέλασε ευτυχισμένος. Μετά σηκώθηκε όρθιος και ανασήκωσε το μισοξεκούμπωτο παντελόνι του από το οποίο φαινόταν η σχισμή του κώλου του μόλις έσκυβε, προσπάθησε δε να ζώσει το ανοιχτό του πουκάμισο, ανεπιτυχώς. Φεύγοντας έριξε ένα βλέμμα στο τραπέζι μας που δεν ήταν ούτε απαξιωτικό ούτε φιλικό. Ήταν ένα βλέμμα. Χωρίς να μας βλέπει ενδεχομένως. Απλά μας προσπέρασε όπως θα προσπερνούσε ένα βράχο ή κάποιο άλλο εμπόδιο στο δρόμο του. Περπατούσε αργά αλλά όχι βαριεστημένα και σε κάθε του βήμα η βρώμικη σαγιονάρα σήκωνε ένα μικρό σύνεφο σκόνης.
Μέσα σε λίγα λεπτά είχε εξαφανιστεί από το οπτικό μας πεδίο και ο ήλιος έριχνε τώρα τις καυτές ακτίνες του μέσα από τα κενά που δημιουργούσε η κληματαριά πάνω από τα κεφάλια μας με αποτέλεσμα να πρέπει να μετακινηθούμε όλοι γιατί κανείς δεν βολευόταν με τόση ζέστη και τον ήλιο φάτσα και όλοι ενοχλούνταν, επιδεικνύοντας έντονη δυσαρέσκεια και δυσφορία, ενώ ο ταβερνιάρης δεν εμφανιζόταν για να ζητήσουμε λογαριασμό και να φύγουμε προς την καβάτζα στα δέντρα για λίγη δροσιά και ύπνο.
Σε ελάχιστα λεπτά, δύο άτομα από την παρέα είχαν ήδη λογομαχήσει για ασήμαντη αφορμή, μια κοπέλα έκανε μούτρα στο αγόρι της χωρίς να ξέρει κανείς το γιατί, ένας άλλος πήγαινε τουαλέτα, μια κοπέλα έψαχνε τον ταβερνιάρη για το λογαριασμό, ένας άλλος έστελνε μήνυμα με το κινητό, εγώ διαμαρτυρόμουν γιατί είχαμε αφήσει τα περισσότερα πιάτα γεμάτα ενώ επέμενα να μην παραγγείλουμε τόσα πολλά και μια κοπέλα δίπλα μου καθόταν αμίλητη.
Δεν ξαναπήγαμε διακοπές όλοι αυτοί μαζί.

Να περάσω;

Απορίες

Τι κάνει έναν άνθρωπο ξένο;

Παιχνίδια με τη φωτιά (που καίει τα δάση)

Πριν μια βδομάδα προετοίμασα το μάθημα της Γεωγραφίας στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο που διδάσκω. Επρόκειτο να εξετάσουμε τα ελατοδάση της χώρας μας και είχα μαζέψει αρκετό υλικό για να δείξω στα παιδιά ότι τα ψηλά έλατα που στολίζουν σπίτι τους για δεκαπέντε το πολύ μέρες τα Χριστούγεννα χρειάζονται περίπου 50 χρόνια για να μεγαλώσουν. Όλα μαζί τα παιδιά της τάξης δεν συγκεντρώνουν αυτό τον αριθμό αν αθροιστεί η ηλικία τους. Θα τους το έλεγα αυτό για να σαστίσουν με το μέγεθος και να αναρωτηθούν για λίγο αν χρειάζεται να κόβεις ένα δέντρο μόνο και μόνο για να τοποθετείς πάνω του στρογγυλές μπάλες, χρυσές κορδέλες και πολύχρωμα φωτάκια, απουσία οποιουδήποτε συμβολισμού. Τα παιδιά φοβούνται συνήθως με ό,τι δε χωράει στις αριθμητικές πράξεις που ξεκινάνε να κάνουν με τη βοήθεια των δαχτύλων των χεριών τους. Για παράδειγμα, αν χρειαστεί να μετρήσουν με τα δάχτυλα για να βρουν το άθροισμα μιας πρόσθεσης και το νούμερο υπερβαίνει το 10, μπορεί και να βάλουν τα κλάματα, όχι γιατί θα τους μαλώσω, σιγά δεν είμαι και τόσο υπερβολικός, αλλά επειδή στιγμιαία σκέφτονται " πού πήγαν τα άλλα μου δάχτυλα, βοήθεια, δεν έχω άλλα δάχτυλα, δεν θυμάμαι που άφησα τα δάχτυλά μου, καλά μόνο αυτά τα δάχτυλα είχα, κύριε κάποιο άλλο παιδί μου πήρε τα δάχτυλα από τη τσάντα, εγώ τα είχα στην κασετίνα μου" κτλ... Ο φόβος τους είναι φυσιολογικός, αφού τόσα δάχτυλα διαθέτουν, ενώ θα ήταν τελείως διαφορετικός αν θέταμε το ίδιο αριθμητικό πρόβλημα σε μια σαρανταποδαρούσα φερ'ειπείν. Τελικά, μετά τον πρόσφατο αφανισμό του δάσους που θα αποτελούσε το πιο οικείο και χειροπιαστό παράδειγμα για τους μαθητές μου, δεν τους μίλησα για τα δάση αλλά για τους λόγους που αυτά εξαφανίζονται. Και η ανταπόκρισή τους υπήρξε θερμή. Διότι μπορούσαν εύκολα να μετρήσουν και να απαριθμήσουν τους λόγους αφανισμού τους καθότι, ως γνωστόν, χωράνε στα δάχτυλα ενός χεριού: εμπρησμός, ασυνειδησία, καταπάτηση, διαταραχή, πλάκα. Και όλα έδειχναν πολύ χαρούμενα γιατί πίστευαν ότι αυτόν τον αριθμό, το 5, θα το θυμούνται εύκολα. Όχι που θα τους χρειαστεί βέβαια αργότερα.

Βιολογικός καθαρισμός

Με αφορμή την αποσπασματική παρακολούθηση ενός τηλεοπτικού προγράμματος χθες και σήμερα, σε διαφορετικές ώρες και σε διαφορετικές εκπομπές έκανα τον ακόλουθη σκέψη: Ο τηλεοπτικός χρόνος "γεμίζει" και ανακατεύεται περίπου με τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο βιολογικός καθαρισμός των λυμάτων πριν διοχετευθούν στη θάλασσα. Δηλαδή όλα τα σκατά, απόνερα, αποφάγια, αποκαίδια, απορρίματα εν γένει της καθημερινής μας ζωής κυκλοφορούν σε διάφορα κανάλια και μεταφέρονται σε μια κεντρική δεξαμενή. Εκεί γίνεται ο διαχωρισμός και η επεξεργασία τους για να κυκλοφορήσουν και πάλι σε άλλα κανάλια, αυτή τη φορά όμως ομαδοποιημένα, δηλαδή τα σκατά με τα σκατά, τα αποφάγια με τα αποφάγια και ούτω καθεξής, μέχρι να χωνευτούν στη θάλασσα.
Τη διαδικασία αυτή πλαισιώνουν και επιβλέπουν κάποιοι ειδικοί (σε τι;) και αποφαίνονται ότι τα σκατά αυτά δεν έπρεπε να μπουν στο ίδιο κανάλι με τα προηγούμενα, γιατί δεν είχαν υποστεί την απαραίτητη επεξεργασία ή τα απόνερα αυτά φέρουν στη σύστασή τους σωματίδια που δεν επιτρέπεται να έρθουν σε επαφή με τα σωματίδια που βρίσκονται στα αποφάγια, τα οποία κινούμενα πλησίον του καναλιού στο οποίο πλέουν τα απόνερα, εγκυμονούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία. Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις δεν κρύβουν και την έκπληξή τους αναφορικά με τις παρεκτροπές της συμπεριφοράς που εκδηλώνουν τα ως άνω απορρίματα και κυρίως εξαιτίας της κυκλοφορίας τους σε κανάλια που κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύεται. Βέβαια, όλες οι παρεκτροπές που φαίνεται να προκαλούν τις έντονες συζητήσεις είναι τελείως σκηνοθετημένες, όπως ακριβώς γίνεται και στα δελτία ειδήσεων: Πώς μπήκαν τα σκατά αυτά σε αυτό το κανάλι και κυρίως γιατί έχουν αυτό το χρώμα; μπορεί να είναι η απορία που εκφέρεται από τον ειδικό με τον ίδιο τρόπο που ένας εκφωνητής ειδήσεων, έχοντας ως πρότυπο τον τύπο του δημοσιογράφου που δεν μασάει τα λόγια του, αναμασά περίπου τα παρακάτω: Είναι να απορεί κανείς για αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα. Οι πολίτες εύλογα αναρωτιούνται πού είναι το κράτος, κ. Υπουργέ, πού είναι η πολιτεία να σβήσει τη φωτιά...
Κι έτσι γεμίζει ο τηλεοπτικός χρόνος και ανακυκλώνεται το ίδιο προιόν, το οποίο όταν απομακρύνεται από τους τηλεοπτικούς δέκτες καθαρίζεται βιολογικά, δηλαδή αναμιγνύεται με τα υπόλοιπα λύματα μέχρι να ξεχαστεί τελείως η πηγή της προέλευσής τους και να αλλοιωθεί η εξωτερική τους εμφάνιση. Τότε, δημιουργείται ένα νέο προιόν που παραπέμπει στο αμέσως προηγούμενο, εξαιτίας του ότι φέρει γνωρίσματα, χαρακτηριστικά της κατηγορίας στην οποία ανήκει. Είναι κάπως σαν τα μεταλλαγμένα καλαμπόκια που τα κίτρινα σπυριά τους είναι και το μοναδικό στοιχείο που παραπέμπει σε αυτά.
Ωστόσο, βλέπω ένα καλαμπόκι δεν σημαίνει πια ότι αυτό είναι ένα καλαμπόκι. Έτσι και ο τηλεοπτικός μας χρόνος. Βλέπω ΤιΒι δεν σημαίνει ότι ο χρόνος που περνάω μπροστά της είναι τηλεοπτικός. Το αντίθετα μάλιστα. Αυτός δεν ανακυκλώνεται ούτε καθαρίζεται βιολογικά.

Desde lejos llegó,
casual furtiva música de peces
polizonte en la quilla de un velero mayor
abrió ávida, el salon la despensa
con manteles de mimbre los rincones cubrió
sus marcos de azul tiñeron las puertas
y pleamar la voz
alcanzo las cornisas.

(Emma Fernández, Libro de poesía PIÉLAGOS, pag.13)

Έφτασε από μακριά
τυχαία μουσική ψαριών λαθραία
ταξιδεύοντας στ' αμπάρι ενός ιστιοφόρου
άνοιξε με λαχτάρα, το σαλόνι την αποθήκη
με τραπεζομάντηλα ιτιάς κάλυψε τις γωνιές
τα ίχνη της γαλάζιο βάψαν τις πόρτες
και πλημμυρίδα η φωνή
έφτασε στο γείσο.

(Emma Fernández, Ποιητική συλλογή ΠΕΛΑΓΟΣ, σελ.13)

Κυνηγώντας μια θέση στον ήλιο

Από μικρό παιδί μου άρεσε το κυνηγητό. Σε ποιο παιδί δεν άρεσε, άλλωστε. Απλά τολμώ να πω ότι λαχταρούσα τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι, που για ένα διάστημα μου είχε γίνει έμμονη ιδέα να το παίζω με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς. Φυσικά, ο μόνος ρόλος που μου άρεσε ήταν αυτός του κυνηγημένου. Ούτε λέξη να κάνω τον κυνηγό.
Σήμερα, έχοντας πια φτάσει την περίφημη ενηλικίωση, εξακολουθώ να παίζω το ρόλο του κυνηγημένου, με τη βασική διαφορά ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει, το ίδιο και οι κανόνες του.
Το κυνηγητό ήταν διασκεδαστικό όσο διαρκούσε το καλοκαίρι. Με άλλα λόγια, το τρέξιμο, το λαχάνιασμα, ο ιδρώτας, η σκόνη, οι φωνές, το γέλιο, οι αψιμαχίες, το βρίσιμο και το σμπρώξιμο αποτελούσαν και αποτελούν τα συστατικά ενός συνηθισμένου απογεύματος καλοκαιριού για παιδιά ηλικίας 9 έως 15 ετών. Τα ίδια ως άνω συστατικά, εάν βρεθούν σε περιβάλλον και θερμοκρασία διαφορετική, δίνουν ένα αποτέλεσμα που δεν προσεγγίζει στο ελάχιστο την ανάμνηση εκείνων των παιδικών απογευμάτων. Προφανώς η μνήμη, έχοντας αιχμαλωτίσει εκείνες τις οσμές σε πραγματικό χρόνο και με συγκεκριμένα δεδομένα τόπου και χρόνου, περίπου με τον τρόπο που ο θεοδόλυχος μετρά και εμφανίζει στο κάτοπτρο τις διαστάσεις ενός οικοπέδου, τις κατηγοριοποιεί στη συνέχεια για να μπορεί κανείς να ανακαλεί τα περασμένα (άθελά του;) κάθε που δέχεται ένα ικανό ερέθισμα, όπως έντονη οσμή, κνησμός, κράμπα κτλ.
Ομολογώ ότι ξέφυγα από αυτό που αρχικά έλεγα, αλλά όχι τελείως. Μιλώντας λοιπόν για το κυνηγητό στην παιδική ηλικία και τρώγοντας ένα παγωτό ξυλάκι μιας γεύσης, κατά προτίμηση κακάο, θα περίμενα να επανέλθει στο προσκήνιο το σκονισμένο σανδάλι με το κοντό σορτς και το βρώμικο στο λαιμό και την πλάτη μπλουζάκι. Αμ δε. Το κυνηγητό έχει γίνει κυνήγι και ο κυνηγός δεν είμαι εγώ. Για την ακρίβεια αποτελώ το θήραμα ενός κυνηγιού που λαμβάνει χώρα όπως ακριβώς το κυνηγητό στα 13, μόνο που τώρα το τρέξιμο είναι αγγαρεία, το λαχάνιασμα αγχωτικό, ο ιδρώτας ενοχλητικός, η σκόνη ανεπιθύμητη, οι φωνές εκκωφαντικές, το γέλιο ισχνό, οι αψιμαχίες κανονιοβολισμοί, το βρίσιμο βρισίδι και το σπρώξιμο μπουνιές.
Στην ουσία, η κυνηγητική περίοδος έχει αρχίσει από καιρό και η διάρκειά της έχει παραταθεί σιωπηλά και για αόριστο χρόνο, εφόσον κανένα από τα μέρη, τόσο ο κυνηγός όσο και ο κυνηγημένος, δεν έχουν εκφράσει ρητώς καμία αντίρρηση μέχρι σήμερα.

Ελευθέρα βοσκή

Λένε πως η γρια κότα έχει το ζουμί. Και πως η κότα ελευθέρας βοσκής είναι πιο νόστιμη.
Ιδού οι λόγοι:
Η κότα που ζει τη ζωή της χωρίς πρόγραμμα, δηλαδή ξυπνάει το πρωί ό,τι ώρα θέλει αγνοώντας τον πετεινό που πετάγεται από τα άγρια χαράματα και αρχίζει τη φασαρία (κατάλοιπο από το στρατό) και μετά ξεκινάει να σουλατσάρει στη γειτονιά περισυλλέγει αρχικά ό,τι έχει περισσέψει από την προηγουμένη. Με αυτόν τον τρόπο επιτελεί έργο κοινοφελές καθότι γλιτώνει τους υπόλοιπους από το να καθαρίζουν σημεία και περιοχές από υπολείμματα, που ούτως ή άλλως είναι πολύ δύσκολο να απομακρυνθούν, να όμως που το μικρό ράμφος της κότας κάνει θαύματα και εισχωρεί εκεί οπού καμιά σκούπα δεν πλησιάζει καν.
Επιπλέον, η κότα που βόσκει ελεύθερα στην αλάνα, παρακολουθεί με ενδιαφέρον όλα όσα συμβαίνουν γύρω της, αποκτώντας γνώση και συσσωρεύοντας εμπειρία αναφορικά με τις κοινωνικές σχέσεις και συναναστροφές. Ανά πάσα στιγμή γνωρίζει τι γίνεται πίσω από την ουρά της ή κάτω από τη μύτη της και δεν την πολυενδιαφέρει κιόλας αν άλλοι την κουτσομπολεύουν. Κάνει κι αυτή το ίδιο με την πρώτη ευκαιρία, χωρίς όμως να έχει πρόθεση να προσβάλλει κάποιον. Απλά συμβαίνει να σχολιάζει γεγονότα και προβλήματα άλλων, όχι μόνο επειδή δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει αλλά επειδή έτσι αισθάνεται ότι αποτελεί μέρος ενός συνόλου, στο οποίο επιθυμεί να συμβάλλει, αν και όχι πάντα με την ευτυχέστερη κατάληξη.
Πολλές φορές η κότα θέτει σε πραγματικό κίνδυνο τη ζωή της, όταν από λαιμαργία ή από αφηρημάδα, καταπίνει ολόκληρα κομμάτια πέτρας, μετάλλου ή άλλου δύσπεπτου αντικειμένου και μετά τρέχει και δεν φτάνει. 'Αλλοτε πάλι παρασύρεται από τις σκέψεις της και για λίγο δεν την παίρνει από κάτω κυριολεκτικά κάποιο διερχόμενο όχημα, τετράτροχο ή δίτροχο. Τότε βέβαια τσιτώνει, ενοχλείται, συγχύζεται, κράζει, ξεπουπουλιάζεται, αλλά σιγά σιγά ξαναβρίσκει την ηρεμία της και αποσύρεται διακριτικά σε σκιερό μέρος για να κουρνιάσει.
Το τελευταίο πράγμα που θα χαρακτήριζε την ερωτική της ζωή είναι η στασιμότητα και η πλήξη. Κάθε άλλο. Η επιλογή του ερωτικού συντρόφου δεν στηρίζεται στην παρωχημένη αντίληψη περί σιγουριάς και ασφάλειας που επιδιώκουν άλλα είδη του ζωικού βασιλείου. Η ηδονή είναι το πρωτεύον, που μαζί με την ποικιλία και τις εναλλαγές των παρτενέρ κάνουν το ζευγάρωμα για αυτή κάτι περισσότερο από μια καταναγκαστική πράξη με σκοπό την αναπαραγωγή.
Σε γενικές γραμμές ζει ζωή έντονη παρά το ότι, εκ πρώτης όψεως κάτι τέτοιο δεν είναι ορατό. Αυτό, σε συνδιασμό με τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του έκλυτου βίου της, χαρίζουν στη σάρκα της αυτή τη νοστιμιά που όλοι αναγνωρίζουμε κάθε που τρώμε ψημένο στη σχάρα ένα μπούτι κότας ελευθέρας βοσκής, με λίγη ρίγανη, μια πρέζα αλάτι και μπόλικες σταγόνες λεμόνι.

L.N.E.

Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ναρκωτικών και ψυχότροπων ουσιών, μερικές λιγότερο διαδεδομένες από κάποιες άλλες, πάντως όλες αρκούντως επικίνδυνες για τη ψυχική και σωματική υγεία των χρηστών. Δεν σκοπεύω να κάνω κήρυγμα κατά των ναρκωτικών, αντιθέτως, πιστεύω στην ελευθερία διάθεσης του σώματος κατά το δοκούν του καθενός. Είναι όμως ενδιαφέρον να διαβάζει κανείς την παγκόσμια ιστορία των ναρκωτικών, διότι από πολύ παλιά η χρήση τους ήταν συνυφασμένη με εθιμοτυπικά ή ιεροτελεστίες, περίπου όπως γίνεται σήμερα με την τελετουργική παρακολούθηση στην ΤιΒι ενός μεγάλου ποδοσφαιρικού αγώνα (ντελίριο) ή μιας φτηνής τηλεοπτικής παραγωγής, στην οποία γίνεται κατάχρηση δακρυγόνων κολυρίων από τους πρωταγωνιστές (νιρβάνα).
Μία πρόσφατη μελέτη δημοσιευμένη σε έγκυρο ιατρικό περιοδικό (Ζoριατρική, τεύχος 37, σελ. 5-16), στην οποία επιχειρείται η κατάταξη όλων των γνωστών, μέχρι σήμερα, ναρκωτικών ουσιών ανάλογα με την επικινδυνότητά τους, αποφαίνεται ότι την πρώτη θέση καταλαμβάνει μια ουσία που φέρει τα αρχικά L.N.E (Low Novelty Eden, σε ελεύθερη απόδοση Εδέμ χαμηλής πρωτοτυπίας). Το συγκεκριμένο ναρκωτικό απασχόλησε την ιατρική επιστήμη (και τις αρμόδιες αρχές καταπολέμησης των ναρκωτικών...) μόλις τα τελευταία τρία χρόνια, επειδή η χρήση του σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ελάχιστα διαδεδομένη, αλλά και για τον πρόσθετο λόγο ότι δεν μπορεί να διαγνωστεί εύκολα σε κάποιον χρήστη η λήψη του, καθότι αφομοιώνεται αστραπιαία από τον ανθρώπινο οργανισμό και αποβάλλεται το ίδιο εύκολα από αυτόν, όπως συμβαίνει με το βήχα ή το φτάρνισμα. Ο αυξημένος κίνδυνος συνίσταται ακριβώς σε αυτό: Ασάφεια ως προς την επίδραση που μπορεί να έχει σε κάθε οργανισμό, έλλειψη γνώσεων αναφορικά με την προέλευσή του, ανεπάρκεια στοιχείων σχετικά με τη διακίνησή του στη διεθνή αγορά. Κατά συνέπεια, αδυναμία ελέγχου της κυκλοφορίας του και εξαγωγής ασφαλών συμπερασμάτων για την αντιμετώπιση του φαινομένου από τις Αρχές που διατείνονται ότι η διάδοσή του μπορεί να λάβει διαστάσεις επιδημίας στο μέλλον.
Επιπλέον - συνεχίζει η ίδια έρευνα - ελλείψει κάποιου ονόματος στη συγκεκριμένη "αγορά", το ναρκωτικό αυτό έλαβε την ως άνω ονομασία από την ομάδα ερευνητών που διεξήγαγε τη μελέτη. Πώς συνέβη αυτό; Κατά το στάδιο επεξεργασίας του υλικού που είχε συσσωρευτεί, η εν λόγω ομάδα δεν κατόρθωσε να διαγνώσει τη διαφοροποιημένη επίδραση που είχε πάνω στους εθελοντές - χρήστες η ουσία L.N.E. τόσο σε σχέση με άλλα, ήδη γνωστά, ναρκωτικά, όσο και με φάρμακα placebo, δεδομένου ότι όλοι τους συμπεριφέρονταν φυσιολογικά και όλες τους οι λειτουργίες παρέμεναν σε εγρήγορση, όπως ακριβώς και πριν να δοκιμάσουν το ναρκωτικό αυτό. Αν και η πλειονότητα των συμμετεχόντων επαναλάμβανε τη λέξη Παράδεισος ή Εδέμ στις αναφορές που προσκόμισε κατά το τέλος της δοκιμαστικής περιόδου, η όλη περιγραφή της επήρειας υπό την οποία είχε βρεθεί καθένας από αυτούς τους χρήστες δεν παρουσίαζε κάποιο αυξημένο βαθμό πρωτοτυπίας και στατιστικής μοναδικότητας, όπως συμβαίνει με τα προιόντα της διανοίας, με ένα ποίημα ή ένα μουσικό θέμα φερειπείν. Περαιτέρω, επειδή το ίδιο το effect ήταν απόλυτα καλυμμένο από τις υπόλοιπες αντιδράσεις των χρηστών, που δεν πρόδιδαν σε καμία περίπτωση την προηγούμενη λήψη του εν λόγω ναρκωτικού, η ομάδα των ερευνητών αποφάσισε να το ονομάσει αυτό που είναι: Ένας Παράδεισος (αυτός που ελεύθερα φαντάζεται ο καθένας και στον οποίο επιλέγει να τοποθετείται, έστω και για λίγο) από τον οποίο όμως απουσιάζει η πρωτοτυπία εκείνη που θα τον εξίσωνε με το γνωστό Κήπο της Εδέμ των βιβλίων Θρησκευτικών. Με αυτή τους την απόφαση, χωρίς να παίρνουν στάση αρνητική ή θετική, πρακτικά αρκέστηκαν στο να ονοματίσουν ένα ναρκωτκό με το όνομα που του ταιριάζει εξαιτίας της ουσίας του και όχι με βάση την ουσία του. Με άλλα λόγια, η σύσταση της ουσίας και οι ενώσεις αυτής δεν υπερίσχυσαν του ονόματος εξαιτίας της σύστασης της ουσίας και των ενώσεων αυτής. Και τούτο, όχι επειδή ήταν ανεπαρκείς επιστήμονες ή επειδή παρασύρθηκαν από την πρωτόγνωρη επίδραση που είχε το ναρκωτικό αυτό. Ενδεχομένως, έχοντας πλησιάζει τόσο κοντά στην καταγωγή μιας αλήθειας που δεν είχαν συναντήσει ξανά, οδηγήθηκαν σε αυτήν την επιλογή, χωρίς να έχουν άλλη επιλογή, δηλαδή αβίαστα.
Ίσως αυτός να είναι κι ο λόγος που το προαναφερθέν ναρκωτικό είναι δυσεύρετο, όχι επειδή είναι ακριβό ή επειδή προέρχεται από το άνθος του τάδε φυτού που φύεται στις παρυφές του τάδε όρους και δίνει άνθη κάθε που ο ήλιος το χτυπάει με την τάδε κλίση για λίγα λεπτά. Όχι. Είναι δυσέυρετο επειδή είναι δύσκολο στις μέρες μας να μεταφερθούμε στον Παράδεισο που φαντασιώνομαστε, χωρίς να παρουσιάζει αυτός αυξημένη πρωτοτυπία.
Αν λοιπόν κάποιος από εσάς δοκιμάσει αυτήν την εμπειρία, δηλαδή πει, σκεφτεί, αισθανθεί, νομίσει, πιστέψει, φανταστεί, δει, υποψιαστεί, διαπιστώσει, βρεθεί στην Εδέμ όπου όλα είναι καινούργια αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπα, όλα είναι ωραία αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπα, όλα είναι άγνωστα αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπα, τότε - καταλήγει η έρευνα - θα βρίσκεται σίγουρα υπό την επήρεια του ναρκωτικού L.N.E.

Χωρίς τίτλο

Ναι,
επέστρεψα το ίδιο βράδυ και ξάπλωσα
στην κοίτη της ανάμνησης
που συντηρούσες στην κατάψυξη.
Ανάμεσα στα ληγμένα λαχανικά,
το μισοφαγωμένο παγωτό οικογενειακής συσκευασίας
και τα προκατασκευασμένα μπιφτέκια
παρείσφρυσα στη σακούλα με τα παγάκια
θέτοντας στη διάθεσή σου τα σημεία της τήξης μου.

Και κάθε που ανοίγεις την πόρτα αναστενάζοντας,
με τα λεπτά σου δάχτυλα
ψαχουλεύεις στην ωμοπλάτη των πεπερασμένων συμβάντων
και οι κινήσεις σου παπαγαλίζουν με ευκολία
την ίδια διαδρομή, σχεδόν χωρίς να καταναλώνουν ενέργεια.
Με συνέπεια αγγλοθρεμμένου,
η απόπειρα να σαστίσεις επαναλαμβάνεται άθελά σου,
κάθε απόβραδο,
το μόνο καλό της συνήθειας.

Μετατοπίζομαι ελαφρώς,
όσο επιτρέπει η γειτνίαση με τα κατηλειμμένα εδάφη,
που παραμένουν ανένδοτα σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση.
Όλα πια εξαρτώνται από τη δική σου επέμβαση.
(Να αερίζεις τα όνειρα, μου έλεγες,
και να τα βγάζεις βόλτα όπως το σκύλο,
κι αν σου λυθούν, άστα αδέσποτα)

Η ατέρμονη ταλάντωση
παραλύει τη συγκέντρωση της επιθυμίας
κι εγώ σαν βάτραχος
πασχίζω να κρατηθώ ακίνητος.
Ώσπου να πραγματοποιήσω το αιφνίδο άλμα μου
για να αιχμαλωτίσω το επόμενο θύμα μου
αναμένω το άγγιγμα του μαγικού ραβδιού
που θα με επαναφέρει στην προτέρα κατάσταση.
Εις μάτην.
Οι πρίγκηπες έπαψαν να ζουν στα παραμύθια.

Κινητή αμέλεια

Στην Αττική σήμερα 19 άτομα έχασαν τη συσκευή του κινητού τους τηλεφώνου και 2 την ξαναβρήκαν. Ο ένας από αυτούς τους 2 δεν είχε καν αντιληφθεί ότι την είχε χάσει, οπότε θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι αυτό που στην ουσία έχασε ήταν η ευκαιρία να ξαναβρεί ανέλπιστα ένα αντικείμενο αξίας (;) που είχε απωλέσει πρόσφατα, δηλαδή να θυμηθεί πώς είναι να εκπλήσσεται.
Η συσκευή του κινητού τηλεφώνου έχει αντικαταστήσει σήμερα στην παλάμη των ανθρώπων, μεταξύ άλλων, και εκείνα τα πρόχειρα σημειώματα με στυλό που γράφαμε στο σχολείο, είτε επρόκειτο για ένα αριθμό τηλεφώνου (που εκείνη την εποχή αποτελούνταν στη χειρότερη των περιπτώσεων από επτά ψηφία) είτε αφορούσε μια υπενθύμιση στη διάρκεια της μέρας. Μια από τις πιο διαδεδομένες λειτουργίες των τηλεφωνικών συσκευών νέας γενιάς (νομίζω της δεύτερης κατά σειρά), είναι η λήψη φωτογραφιών ή βίντεο με το πάτημα ενός απλού κουμπιού και τη στόχευση φυσικά ενός αντικειμένου, κινητού ή μη.
Άλλη λειτουργία που επιτελούσε και συνεχίζει να επιτελεί η εν λόγω εφεύρεση είναι η ανταλλαγή γραπτών μηνυμάτων, ιδίως στη μεταμεσονύκτια ζώνη όπου άλλοι κοιμούνται και άλλοι πληκτρολογούν το σύντομο και καμιά φορά διφορούμενο μήνυμά τους (ό,τι καλύτερο για τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας) με τη συνοδεία κάπνας, δυνατής μουσικής, τσίκνας, φασαρίας, ή μέσα στο κρύο, στη ζέστη, στην παραλία, στο δρόμο, στο φανάρι, εν κινήσει, εν βρασμώ ψυχής, εξαιτίας βαρεμάρας, πλήξης, όρεξης, καύλας, υπό την επήρεια αλκοόλ, ψυχότροπων ουσιών, από ανάγκη, από πανικό, από κακία, από συμπάθεια, από υποχρέωση, από νοσταλγία, από ενδιαφέρον, κατά λάθος, κατά τύχη, κυνικά, κανονικά, κολακευτικά, καταπληκτικά, οπωσδήποτε, με τίποτα, μπα, δεν νομίζω, ίσως, αργότερα, άντε να δούμε, πάλι; πότε; γιατί; ΟΚ, τα λέμε, φιλάκια.
Επειδή η συσκευή αυτή από μόνη της δεν μπορεί να κάνει τίποτα εκτός κι αν κάποιος την ενεργοποιήσει κι επειδή η δύναμη που απελευθερώνει μόλις ενεργοποιηθεί διοχετεύεται απευθείας στο κέντρο του εγκεφάλου, γεμίζοντας τον κορεσμένο χώρο με προβληματισμούς και συναισθήματα, η ξαφνική απώλεια αυτού του μηχανήματος συνδέεται αναπόφευκτα με την εξαφάνιση του ερεθίσματος: όλος ο κατάλογος των επαφών, όλες οι αποθηκευμένες φωτογραφίες, όλα τα ληφθέντα SMS έχουν αντικαταστήσει την ατζέντα από χαρτί, την ονειροπόληση και την ανάμνηση με ένα πρακτικό μαραφέτι. Στα τοιχώματα των αναφορών μας κατοικούν πλέον οι αριθμοί κινητών τηλεφώνων και όποτε αυτά αλλοίωνονται - καμία επικάλυψη δεν αντέχει στο χρόνο, ακόμη και αυτή από ανθεκτικό νικέλιο - μας πιάνει κρύος ιδρώτας.
Έτσι ίδρωσα κι εγώ χθες, όντας ο 4ος ή 5ος εκ των 19 συνολικά, που έχανε τη συσκευή του από συγγνωστή αμέλεια.

Δύο από κάθε

Δυο χέρια
δεν φτάνουν να αγκαλιάσουν
δεν αρκεί ένα σώμα
μονάχα
η αγάπη σου είναι που μου λείπει
αρκετή.

Δυο μάτια
δεν φτάνουν για να βλέπουν
δεν αρκεί ένα βλέμμα
ακόμα
και τα δάκρυα νηστεύουν καθαρά από
τακτική.

Δυο χείλια
δεν φτάνουν να φιλήσουν
δεν αρκεί ένα στόμα
παρόλα
τα γεμάτα σου τα γέλια στο ποτήρι
το πρωί.

Δυο λέξεις
δεν φτάνουν να ονομάσουν
δεν αρκεί ένα ρήμα
συντάσσω
χωρισμένες αναμνήσεις δίχως τάξη
στο χαρτί.

Φυσικά

Σήμερα δέχτηκα επίσκεψη από ένα παλιό φίλο ξαφνικά. Δηλαδή χωρίς να λάβω πρώτα ένα e-mail ή SMS για την άφιξή του στην πόλη. Προφανώς είναι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμη κουβαλάνε μαζί τους μια ατζέντα με διευθύνσεις και τηλέφωνα οικίας, κάπως παλιομοδίτικο στις μέρες μας, αλλά που δεν περιμένεις ότι θα εμφανίζονταν στο κατώφλι του σπιτιού σου την πιο απίθανη ώρα. Κοιταχτήκαμε για λίγο μέχρι να σιγουρευτούμε ότι έχουμε πέσει στο "σωστό" άνθρωπο και το μόνο που με ρώτησε εκεί στην εξώπορτα ήταν αν μπορεί να περάσει. Εγώ του απάντησα "φυσικά" και τότε αυτός μου γύρισε την πλάτη και έφυγε. Καθώς απομακρύνονταν σήκωσε το χέρι και με χαιρέτησε, πάντα με γυρισμένη την πλάτη προς τα μένα που στεκόμουν άναυδος μπροστά από τη μισάνοιχτη πόρτα, σχεδόν μεσάνυχτα.
Είχαμε να συναντηθούμε για περισσότερο από μια δεκαετία δεδομένου ότι η γνωριμία μας κρατάει από τα χρόνια που σπουδάζαμε στην ίδια πόλη, την οποία εγκατέλειψα κακήν κακώς μετά το πέρας των σπουδών μου και έκτοτε έκοψα κάθε δεσμό με εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Παρόλα αυτά, κι ενώ κάθε σχέση μου με την πλειονότητα των ανθρώπων που είχα γνωρίσει και αγαπήσει σε εκείνη την πόλη είχε ουσιαστικά διακοπεί βίαια, εξακολουθούσε να με απασχολεί η τύχη κάποιων από αυτούς, πολλές φορές μάλιστα με έτρωγε κανονικά η περιέργεια να μάθω νέα τους, να ξέρω τι έχουν απογίνει, αν είναι μόνοι ή ζευγάρι, αν έχουν δουλειά ή όχι, αν έχουν χάσει κάποιο γονιό τους, αδερφό, αδερφή, αν είναι οι ίδιοι ζωντανοί ή αν έχουν πεθάνει. Αν έχουν παιδιά ή σκύλο. Μου είναι δύσκολο να εξηγήσω γιατί με έτρωγε τόσο πολύ το να βρω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα με την έννοια ότι ακόμη κι αν γνώριζα τι τους είχε συμβεί σε όλο αυτό το διάστημα της παντελούς απουσίας επικοινωνίας, δεν πιστεύω ότι κάτι θα άλλαζε δραματικά στη ζωή μου. Ό,τι και να τους είχε συμβεί μπορεί να με έβαζε σε σκέψεις, να με χαροποιούσε, να μου προκαλούσε λύπη, να με είχε ξαφνιάσει, να μην το περίμενα, να ήταν αναμενόμενο, να με άφηνε αδιάφορο, να με εξόργιζε και ούτω καθεξής. Όμως δεν πιστεύω ότι κάτι από όλα αυτά θα άλλαζε δραματικά τη ζωή μου.
Μετά από μια βδομάδα έλαβα ένα γράμμα από αυτόν (είπαμε, είναι της παλιάς σχολής) με το ακόλουθο περιεχόμενο:

Αγαπημένε μου φίλε,
ελπίζω να μη σε δυσαρέστησα με την απρόσμενη επίσκεψή μου την περασμένη βδομάδα. Θέλω να ξέρεις ότι τα τελευταία χρόνια επισκέπτομαι απροειδοποίητα όλους τους φίλους που έκανα στη νιότη μου, όπου κι αν βρίσκονται, και προσπαθώ να εισπράξω μερικά "φυσικά" σαν κι αυτό που ξεστόμισες όταν ειδωθήκαμε. Θα με θεωρείς τρελό, όχι άδικα, αλλά είναι το μόνο που μου έχει απομείνει πια. Φυσικά, δεν θα με ξαναδείς. Ούτε θα μάθεις νέα μου από κανένα. Κράτα την είδηση της έλευσής μου μυστική και φυσικά κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι υπήρξα.
Φιλικά
()

Είμαι σίγουρος ότι όσο διάβαζα την παραπάνω επιστολή θυμόμουν το όνομα του φίλου που με είχε επισκεφθεί πρόσφατα. Προς το τέλος όμως, δεν κατάφερνα να επαναφέρω στη μνήμη μου ούτε καν το πρόσωπό του και μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχα κάνει, το επίμαχο γράμμα με το φάκελό του βρίσκονταν ήδη στο καλάθι των αχρήστων, μαζί με άλλα σκισμένα και τσαλακωμένα χαρτιά από εκτυπώσεις που δεν μου χρειάζονταν ή χρησιμοποιημένα πρόχειρα ή λίστες με πράγματα που έπρεπε να γίνουν και που έγιναν ή δεν έγιναν στη διάρκεια της βδομάδας.

Με λένε Μάρκο Δ. Μ.

Είμαι ο Μάρκος
όχι ο Μπότσαρης αλλά μπορεί μια μέρα να γίνω αγωνιστής
για την ελευθερία και για ό,τι πιστεύω ότι αξίζει να παλεύω.
Είμαι ο Μάρκος
όχι ο Βαμβακάρης αλλά μπορεί μια μέρα να γίνω
τραγουδιστής για την αγάπη
και για ό,τι πιστεύω ότι αξίζει να αγαπάω.
Είμαι ο Μάρκος
όχι ο Ευαγγελιστής αλλά μπορεί μια μέρα να γίνω κήρυκας
για την πίστη και για ό,τι ελεύθερα επιλέγω να πιστεύω.
Είμαι ένας Μάρκος σε τροχιά
ένας Μάρκος που εξαπλώνεται
ένας Μάρκος Δικός σας
ένας Μάρκος Μαζί σας!

Μπορεί και να κάνω λάθος

Στην κουβέντα πότε πότε, ακούω κάποιον να λέει "μπορεί και να κάνω λάθος". Η αξία αυτής της πρότασης βρίσκεται ακριβώς στο ότι από τη μια, προφυλάσσει αυτόν που την εκφέρει από την υπερβολική έκθεση στην ακτινοβολία των αντικρουόμενων απόψεων και από την άλλη, παραδέχεται κάτι εντελώς αληθινό: την πιθανότητα λάθους.
Εξάλλου, η συνειδητοποίση της διάπραξης ενός σφάλματος δεν είναι κάτι που εμφανίζεται ταυτόχρονα με τη διάπραξή του. Με άλλα λόγια, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι μια πράξη ή παράλειψή του μπορεί να αποβεί λανθασμένη, εφόσον είναι ανέφικτη η εκ των προτέρων γνώση περί της λανθασμένης φύσης της εκάστοτε πράξης ή παράλειψης. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι αυτό που πάμε να κάνουμε είναι λάθος - και λέω γνωρίζουμε μόνο και μόνο επειδή επαναλαμβάνουμε το λάθος που οι ίδιοι αναγνωρίσαμε ως τέτοιο στο παρελθόν - είναι αδύνατον να ελέγξουμε τον εαυτό μας, να επιδείξουμε αυτοσυγκράτηση ή σωφρωσύνη, πριν την πραγματοποίηση του λάθους, καθότι σύσσωμες οι ψυχοσυναισθηματικές δυνάμεις που μας ωθούν στο σφάλμα αποδεικνύονται τόσο ισχυρές, ώστε καταντά μάταιο να προσπαθούμε να ανακόψουμε αυτό που έχει ήδη αρχίσει... Το σώμα υπακούει, η καρδιά υπακούει, το μυαλό υπακούει.
Κι έπειτα, ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς βέβαιος για το ότι έχει διαπράξει ένα σφάλμα. Ο χαρακτηρισμός μιας ενέργειας ως λανθασμένης δεν αποτελεί μια αξιωματική πρόταση, το περιεχόμενο της οποίας είναι ανεπίδεκτο αναθεώρησης ή επαναπροσδιορισμού. Αντιθέτως, υπακούει στην εκλογικευμένη απόπειρα περιορισμού των δυσμενών επιπτώσεων που μπορεί να συναπάγεται για τους τρίτους το λάθος. Διότι, κακά τα ψέματα, κανείς δεν μαθαίνει από τα λάθη του.
Δεν ξέρω, ίσως και να κάνω λάθος.

Το πείραμα απέτυχε

Ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο για Αθήνα έβλεπα από το παραθυράκι μόνο θάλασσα και μάλιστα τόσο κοντά, σαν να πετούσαμε περίπου 20 μέτρα ή 20 πόδια ψηλού ενήλικα άρρενα πάνω από την επιφάνειά της, ενώ ήμουν σίγουρος ότι διασχίζαμε τον εναέριο χώρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και απόρησα. Λογικά θα έπρεπε να πετάμε πιο ψηλά, ίσως και πάνω από τα σύννεφα, οπότε υπήρχε κι ένας ακόμη λόγος που δικαιολογούσε την απορία μου. Αργότερα, ρωτώντας μια αεροσυνοδό που περνούσε δίπλα μου, έμαθα ότι έχουν προσαρμόσει μια ειδική οθόνη στα παράθυρα του αεροσκάφους που προβάλλει σε λούπα εικόνες από το Αιγαίο, μονταρισμένες κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι όλα τα νησιά εξαφανισμένα από το πελαγίσιο τοπίο. Προφανώς δεν έμεινα ικανοποιημένος από την απάντηση αυτή, με την έννοια ότι εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω το σκοπό που εξυπηρετούσε αυτή η επιλογή των συγκεκριμένων αερογραμμών.
Τελικά η εξήγηση ήταν απλή: Η εμφάνιση της θάλασσας στα τοιχώματα του αεροσκάφους μπορεί να προκαλέσει αισθήματα ναυτίας, έντονης ζάλης και τάση εμετού σε κάποιους επιβάτες. Σε άλλους μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι διασχίζουν μια μεγάλη απόσταση (γιατί στη θάλασσα η ώρα δεν περνάει με τον ευθύγραμμο τρόπο που κυλάει ο χρόνος στο ρολόι του τοίχου) και κατ'επέκταση την ψευδαίσθηση ότι πραγματοποιούν ένα υπερατλαντικό ταξίδι, όπου έχουν το χρόνο να φανταστούν άλλα πράγματα ή να βυθιστούν σε σκέψεις που άλλως δεν θα έκαναν, αν είχαν μονίμως κατά νου ότι πρόκειται για μια σύντομη 20λεπτη πτήση ενός επαγγελματικού ταξιδιού.
Προς το τέλος της πτήσης μοιράστηκε σε όλους μας ένα ερωτηματολόγιο, βασισμένο σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα που διενεργούσε η Ε.Ε., στο οποίο έπρεπε να τικάρουμε την κατηγορία στην οποία ανήκαμε και να περιγράψουμε εν συντομία τις κυριότερες εντυπώσεις που είχαμε στη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας.
Δεν χρειάζεται να πω, ότι όσοι ανήκαν στην πρώτη κατηγορία δεν κατάφερναν ούτε να τικάρουν το κουτάκι που τους αφορούσε (σχεδόν δεν έβλεπαν τα γράμματα της σελίδας), οι δε της δεύτερης κατηγορίας ήταν πολύ "αλλού" για να επικεντρωθούν σε αυτό που έγραφε η σελίδα.
Στην έξοδο τα παραδίδαμε ασυμπλήρωτα στις αεροσυνοδούς που, χωρίς να μας κοιτάνε, ευχόντουσαν να μας δούνε σε μια από τις επόμενες πτήσεις.
Επιτέλους στεριά.

Χωρίς τίτλο

Δεν πειράζει.
Στους φλεβότοπους ακόμη τρέχουν τα παιδιά
κάνουν κούνια κρεμασμένη απ΄την καρδιά
νυχτώνει
κι είναι εκεί μια μάνα τεντωμένη
φωνάζει τα κορίτσια τα αγόρια
μαλώνει
είναι αργά και το τραπεζομάντηλο στρωμένο
σαν καλοκαίρι που η μελαγχολία του
τελειώνει
μα η μανία του κορμιού χωρίς τιμόνι
μπετόν συντετριμμένο και αυθάδη όρη
στο μπαλκόνι.

6:49

Και όμως
υπάρχει μια κλειδαρότρυπα νωρίς το πρωί
δεν είναι μόνο τα φύλλα του απέναντι δέντρου
ζωσμένα με εκρηκτικά
κελαηδούν τα πουλιά για μια άλλη άνοιξη
-όχι την άνοιξη όπου όλα ανθίζουν ντε και καλά-
νωρίς το πρωί κοιτάζονται από την κλειδαρότρυπα
όλες οι φτέρες
και οι σκουπιδιάρηδες καθαρίζουν τη μύτη μου
όπως κάνουν στην Αφρική τα πουλιά στον κροκόδειλο
ενώ μελώνει τη σάρκα του στην αυγή.

Γιατί διασχίζω πάντα τους δρόμους από τις διαβάσεις των πεζών.

Με πλησιάζει σήμερα ένα τύπος την ώρα που ετοιμαζόμουν να περάσω το δρόμο και μου λέει: Για να γίνω υπάλληλος στη Βουλή; (Μικρή παύση). Για να γίνω υπάλληλος στη Βουλή; επιμένει στην ερώτησή του ο άγνωστος.
Όπως είναι φυσικό, το πρώτο πράγμα που τσεκάρεις σε κάποιον όταν σου απευθύνει μια παρόμοια ερώτηση είναι τα παπούτσια. Τα παπούτσια διηγούνται τις πιο αληθινές ιστορίες και μάλιστα αβίαστα. Απλά στρέφεις το βλέμμα σε αυτά και σε κλάσματα δευτερολέπτου έχεις έτοιμη την ιστορία της ζωής του ατόμου που τα φοράει, με μια απόκλιση από την πραγματικότητα κατά 4,6 % περίπου.
Εν προκειμένω, δεν δυσκολεύτηκα να συμπεράνω ότι ο άνθρωπος που μου έκανε αυτή την ερώτηση (με σοβαρό τόνο) έμενε στο δρόμο εδώ και πολυ καιρό, δεν είχε λεφτά για να αγοράσει τα στοιχειώδη και περιπλανιέται στην πόλη αναζητώντας δουλειά. Ή περιπλανιέται στην πόλη αναζητώντας την περιπλάνηση σε μια πόλη που δεν ευνοεί την περιπλάνηση. Σε κάθε περίπτωση με έβαλε σε σκέψεις για το αν έπρεπε να του απαντήσω κάτι, αλλά δεν ξέρω αν το έκανα από ευγένεια ή αν πραγματικά το ερώτημά του με είχε βάλει σε σκέψεις για το πώς μπορεί να γίνει κανείς υπάλληλος στη Βουλή. Το είδος του υπαλλήλου ήταν αδιάφορο. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται να ίσχυε για τον ενδιαφερόμενο. Προφανώς, η Βουλή αποτελούσε για αυτόν το άβατο, το χώρο στον οποίο ποτέ δεν θα είχε πρόσβαση με αυτά τα παπούτσια.
Δεν είπα τίποτα, χαιρέτησα συγκαταβατικά με το πιο αμήχανο νεύμα που διαθέτω και άρχισα να διασχίζω το δρόμο. Στα μισά της διαδρομής, κι ενώ ήμουν σίγουρος ότι με ακολουθούσε, έστρεψα διακριτικά το πρόσωπό μου προς τη μεριά του και τον είδα να παραμένει σταθερά, κάτω από τον πράσινο Γρηγόρη του σηματοδότη. Και βλέποντάς με να τον κοιτάω μου φωνάζει: Δηλαδή πρέπει να περιμένω ως τις επόμενες εκλογές;
Κόντεψα να πέσω σε ένα αμάξι.

Απροειδοποίητη επίσκεψη

Αν οι λέξεις μπορούσαν να παράγουν ενέργεια
και κάθε τους γράμμα αποτελούσε πρώτη ύλη
ή καύσιμο,
τα λόγια που μόλις μου συστήθηκαν
της φράσης που με πλησίασε μόνη της
θα αρκούσαν
για να κατασκευαστούν εκείνες οι αναγκαίες υποδομές
που θα έθεταν σε κίνηση τις αλυσίδες παραγωγής
όλων των ονείρων
στα οποία θα αποκτούσαν πρόσβαση,
χωρίς καμία επιβάρυνση,
οι ένοικοι αυτής της πολυκατοικίας.

Πιστός στο καθήκον (για πόσο;)

Σήμερα έλαβα την εντολή να βαφτίσω εκείνον, τον ερχομό του οποίου είχα προ πολλού προφητέψει. Κανονικά, ως προφήτης που είμαι, θα έπρεπε να γνωρίζω ότι θα αναλάβω (και) το ρόλο του αναδόχου, παρόλα αυτά όμως, μέχρι και σήμερα δεν είδα ούτε ένα σημάδι, δεν είχα το παραμικρό όραμα αλλά ούτε και πέρασε ποτέ από το μυαλό μου η σκέψη της βάφτισης ενός προσώπου, την έλευση του οποίου προετοίμαζα με λόγια και με πράξεις κατά το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου.
Τώρα αν με ρωτήσετε πώς αισθάνομαι, ειλικρινά δεν θα ξέρω τι να απαντήσω. Τα συναισθήματα είναι τουλάχιστον ανάμικτα. Από τη μια υπάρχει σίγουρα άγχος διότι η καλλιέργεια της σχέσης πνευματικού πατέρα - υιού αποτελεί για μένα το απέραντο άγνωστο, τη λευκή σελίδα στην οποία δεν βρίσκω τίποτα να γράψω και όταν παρ'ελπίδα βρίσκω κάτι δεν γράφει το στυλό που κρατάω στα χέρια μου. Προφανώς, το γεγονός ότι δεν έχω βιώσει προσωπικά την πατρότητα ως τώρα, συντελεί στην επίταση του φόβου που μου προκάλεσε η σημερινή είδηση, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν εγώ και το πρόσωπο που καλούμαι να βαφτίσω δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι τέτοιες ευκαιρίες δίνονται μια στο εκατομμύριο, ίσως και μια στην αιωνιότητα (αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι δεύτερη ζωή δεν έχει). Με αυτή τη σκέψη λοιπόν ανακουφίζομαι κάπως, τόσο όσο για να μην τρέμω την ώρα που θα βουτάω με το χέρια μου στο ποτάμι το κεφάλι εκείνου που το τελευταίο πράγμα το οποίο χρειάζεται είναι η δική μου ευλογία, για να λέμε και του στραβού το δίκιο.
Μέσα σ΄όλα, έρχεται να προστεθεί και αυτή η διαβολεμένη αμφιβολία για το αν το πρόσωπο που θα εμφανιστεί μπροστά μου μια ωραία πρωία και που θα κληθώ να βαφτίσω είναι αυτό για το οποίο θυσίασα κυριολεκτικά την προσωπική μου ευτυχία στο δύσκολο αλλά έντιμο βίο μου. Κι αυτό είναι εύλογο καθώς, όπως προείπα, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ και από ότι κατάλαβα δεν θα ξανασυναντηθούμε και ποτέ, πέραν της σύντομης τέλεσης του σχετικού μυστηρίου.
Όλα αυτά, και κυρίως το ότι έπεσα έξω σε μια τόσο σημαντική πρόβλεψη (δεν είναι και λίγο άμα το καλοσκεφτείς) με βάζουν σε σκέψεις, με μπερδεύουν, με αγχώνουν, με στεναχωρούν, με κάνουν να κλαίω, με κάνουν να μη θέλω, με κάνουν να φοβάμαι, μου κλονίζουν την πίστη, μου αλλοιώνουν την εικόνα, μου χαλάνε τη συνταγή βρε αδερφέ και λυπάμαι που το λέω έτσι αλλά έτσι είναι. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αρθρώσω λέξη όταν έρθει εκείνη η ώρα. Το πολύ πολύ να αναφωνάξω έκπληκτος και να επιχειρήσω καμιά παρομοίωση ή μεταφορά (σαν κι αυτές που μου αρέσει να σκέφτομαι συχνά) του τύπου "Πώς θα φωτίσει ο λύχνος το Φως" και άλλα παρόμοια, σε ένδειξη της ταπεινής μου πίστης. Το ξέρω ότι ακούγεται κοινότοπο αλλά εγώ επένδυσα σε αυτήν την πίστη διότι πίστεψα ότι πιστεύοντας η πίστη σε ανταμοίβει με μια πιο ισχυρή και ενισχυμένη πίστη. Αντίθετα όμως από αυτό, βρίσκομαι σήμερα ενώπιον της μέγιστης αμφιβολίας που έχω αντιμετωπίσει ως τώρα και νιώθω σαν παιδάκι που του λύθηκε από το χέρι το κορδόνι με το μπαλόνι ηλίου και έμεινε να το κοιτάζει απορημένο στο ταβάνι του δωματίου του, χωρίς να μπορεί να το φτάσει.

(Σαν) ξαφνική καταιγίδα

Τα λόγια έρπουν στο φλοιό του ενορχηστρωμένου ξελογιάσματος
και μετά βίας συγκρατώ το γλιστερό μου γέλιο
φοβούμενος
ότι η παραμικρή αδέξια κίνηση του κορμιού του χαχανητού
είναι ικανή να προκαλέσει κυματοειδείς αντιδράσεις
παρασύροντας τα οδοφράγματα των οφθαλμών
τσακίζοντας τις τέντες των ήχων
γκρεμίζοντας τις γέφυρες των στεναγμών.

Λυπάμαι

Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της μόνη, σε ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο, από το οποίο πια βγαίνει όταν χρειάζεται ελάχιστες προμήθειες ή φάρμακα, η γρια του τρίτου ορόφου μου ζήτησε τις προάλλες στην εξώπορτα της πολυκατοικίας να κάνω κάτι για να διακόψω τη ρουτίνα της. Μου το ζήτησε μάλιστα έτσι, τελείως ξερά.
Αρχικά ξαφνιάστηκα με αυτό που μου ζητούσε αλλά έπειτα της είπα ότι κάτι θα κάνω και τη ρώτησα αν θα είχε πρόβλημα με τον τρόπο διακοπής της ρουτίνας: με άλλα λόγια τη ρωτούσα αν θα την πείραζε να πεθάνει. Η γριά γυναίκα, που δεν της λείπει το λογικό παρά το ότι καμουφλάρει όσο καλύτερα μπορεί αυτή την ατέλεια, έχοντας καταλάβει τι υπονοούσα με αυτή μου την ερώτηση, μου απάντησε απλά ότι δεν τη φόβιζε τίποτα και ότι το μόνο που ευχόταν πλέον για τον εαυτό της ήταν να "δοκιμάσει" τη διακοπή αυτής της καθημερινότητας με ένα τρόπο που θα της έμενε αξέχαστος. Της είπα ότι κάτι θα σκεφτώ και θα της απαντήσω σύντομα.
Το ίδιο βράδυ στο διαμέρισμά μου προσπαθούσα να σκεφτώ κάποιο τρόπο για να ικανοποιήσω το αίτημα αυτής της γυναίκας, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί σκεφτόμουν ότι αν κι εγώ βρισκόμουν στη θέση της και δεν μπορούσα να επινοήσω ένα τρόπο για να διαταράξω την ευθύγραμμη πορεία μιας ανυπόφορης καθημερινότητας, θα αναζητούσα τη συνδρομή ενός τρίτου προσώπου, ακόμη και όχι ιδιαίτερα οικείου, όπως ακριβώς ήμουν εγώ για αυτή τη γριά, με την οποία μόνο είχαμε μια καλημέρα. Έτσι περνούσαν διάφορες ιδέες από το μυαλό μου, οι περισσότερες πάντως ανεφάρμοστες κι ανεδάφικες, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς. Φυσικά, την ιδέα της αφαίρεσης της ίδιας της ζωής, με όποιο τρόπο κι αν ελάμβανε χώρα, την είχα αποκλείσει, μόνο και μόνο επειδή δεν θα πληρούνταν ο όρος που η ίδια είχε θέσει: να δοκιμάσει δηλαδή την διακοπή, με την έννοια του να βιώσει το μοίρασμα του χώρου και του χρόνου σε δυο κομμάτια, στο πριν και το μετά, ακινητοποιώντας έστω και φευγαλέα το παρόν. Με αυτό κατά νου ξαγρύπνησα κυριολεκτικά όλο το βράδυ, προσπαθώντας ξανά και ξανά να εφεύρω ένα εργαλείο που θα με οδηγούσε στην πολυπόθητη χωροχρονική διακοπή, η οποία βέβαια θα επιτελούνταν κατά τρόπο που θα άλλαζε το ρου της ιστορίας, της προσωπικής της εννοώ και θα τη στιγμάτιζε παντοτινά. Το ξέρω ότι ζητούσα πολλά, παρόλα αυτά κάτι με έσπρωχνε προς την εφεύρεση αυτής της πατέντας, και αυτό το κάτι ήταν αρκετό για να τροφοδοτεί τη σκέψη με εξαιρετικά ακραίες σε σύλληψη ιδέες.
Την επόμενη μέρα συνάντησα τυχαία τη γρια στο ασανσέρ. Εκεί, στο μικρό θάλαμο που χωράει το πολύ τρία (3) άτομα (ενήλικες) ή έξι (6) ασυνόδευτα παιδιά κάτω των 14 ετών ή 240 κιλά (ανεξαρτήτως αριθμού ατόμων), και όσο κατεβαίναμε, ήθελα να της πω ότι δεν κατάφερα να βρω τίποτα που θα μπορούσε να ταράξει τη ρουτίνα της, πολύ περισσότερο να βρω εκείνη τη λύση που θα της έδινε την ευκαιρία να αισθανθεί (να ζήσει; - δεν ξέρω πoια είναι η κατάλληλη λέξη-) τη διακοπή αυτή. Παραμέναμε σιωπηλοί μέχρι που βρήκα το κουράγιο να την κοιτάξω στα μάτια και το μόνο που μου ήρθε να πω ήταν ένα "λυπάμαι".
Φτάσαμε στο ισόγειο και άνοιξα την πόρτα του ασανσέρ παραχωρώντας της προτεραιότητα για να βγει πρώτη. Έστεκε στη γωνία σαν άγαλμα. Της έκανα νόημα με το χέρι για δεύτερη φορά να βγει έξω αλλά δεν την έβλεπα να αντιδρά οπότε της είπα ότι βιαζόμουν κάπως και ότι έπρεπε να φύγω. Άφησα πίσω μου την πόρτα να κλείσει, με τη γρια να στέκεται στη γωνία ακίνητη και βγήκα από το κτίριο. Περιττό να πω ότι την είχα στο μυαλό μου για την υπόλοιπη μέρα.
Όταν κάποια στιγμή γύρισα βράδυ στο σπίτι δεν τόλμησα να πάρω το ασανσέρ. Άναψα τα φώτα της σκάλας και του διαδρόμου, ανέβηκα τέσσερις ορόφους και όταν έφτασα στο διαμέρισμά μου βρήκα κολλημένο στην πόρτα ένα χαρτί με το ακόλουθο μήνυμα: "Λυπάμαι που σε έκανα να πεις ότι λυπάσαι ακόμη κι αν δεν λυπάσαι που σε έκανα να πεις λυπάμαι που σε έκανα να πεις ότι λυπάσαι ακόμη κι αν δεν λυπάσαι που σε έκανα να πεις λυπάμαι που σε έκανα να πεις ότι λυπάσαι ακόμη κι αν δεν λυπάσαι που σε έκανα να πεις λυπάμαι που σε έκανα να πεις ότι λυπάσαι ακόμη κι αν δεν λυπάσαι που σε έκανα να πεις λυπάμαι ενώ θα μπορούσες να μην πεις τίποτα".