Πόνοι

Να τι είσαι,
η Μεγάλη μου Άρκτος
και το σύνορο του κόσμου που με ξεχνάει.
Όμως σ' ακολουθώ
σαν καιώμενη βάτος
τρεμοσβήνοντας τα αστέρια που η νύχτα μετράει.