Αν και μετακόμισα στο διαμέρισμα που μένω σήμερα πριν από ένα χρόνο και βάλε, πουθενά δεν εμφανίζεται το δικό μου όνομα, πέραν του σχετικού μισθωτήριου συμβολαίου αλλά αυτό δεν έχει και πολλή σημασία. Έτσι εξακολουθώ να ζω με τα φαντάσματα του παρελθόντος, και δεν εννοώ τα δικά μου που έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν με εγκαταλείπουν, αλλά αυτά που κατοικούσαν στο εν λόγω διαμέρισμα και που προστέθηκαν στην παρέα χωρίς να γνωρίζουν το ένα το άλλο.
Στο θυροτηλέφωνο της εισόδου της πολυκατοικίας κατοικεί ο κ. Γ. Παπαχρήστου, οδοντίατρος. Στη θυρίδα με την αλληλογραφία η κα. Μαρ. Πετρίδου-Χαραλάμπους. Στο κουδούνι έξω από την πόρτα μου ο Λευτ. Προκοπίου. Στο λογαριασμό της ΔΕΗ που λαμβάνω ο κ. Αναστάσιος Τσερίγος. Στο λογαριασμό ΕΥΔΑΠ η κα. Άννα Ελευθεροπούλου. Στο λογαριασμό του ΟΤΕ ο κ. Νικόλαος Κουλούρης.
Όλοι οι παραπάνω κατοίκησαν στο διαμέρισμα που μένω και ο καθένας από αυτούς πρόσθετε το όνομά του στον κατάλογο των ενοίκων, καταναλωτών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, συνδρομητών τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών κτλ. που για κάποιο χρονικό διάστημα έμειναν ή έκαναν χρήση του χώρου που τώρα ορίζεται ως το σπίτι μου.
Καταλαβαίνω ως ένα βαθμό ότι το να σε λένε Άννα Ελευθεροπούλου το πρωί που πας να πληρώσεις την ΕΥΔΑΠ και λίγα τετράγωνα πιο κάτω Αναστάσιο Τσερίγο επειδή πας να πληρώσεις τη ΔΕΗ δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Διχασμένες προσωπικότητες υπήρχαν πάντα. Όμως η δική μου περίπτωση περιπλέκει κάπως περισσότερο τα πράγματα. Θα σας αναφέρω το απλό παράδειγμα κάποιου που θέλει να έρθει για πρώτη φορά στο σπίτι μου. Καταρχάς δεν είναι απαραίτητο να θυμάται ή να ξέρει το όνομά μου, εκτός ίσως από τη στιγμή που θα καταφέρει να μπει στο διαμέρισμά μου και κατά της διάρκεια μιας θερμής χειραψίας ή ενός εναγκαλισμού θα θελήσει να αναφωνήσει με ανακούφιση επιτέλους σε βρήκα ρε ... μαλάκα. Το πρώτο που πρέπει να θυμάται είναι ότι ονομάζομαι Γ. Παπαχρήστου και ότι είμαι οδοντίατρος. Κι αυτό γιατί υπάρχει κι άλλος Γ. Παπαχρήστου στο κτήριο, αγνώστων επαγγελματικών στοιχείων. Βασικά αυτός υπάρχει πραγματικά, δηλαδή τον έχω γνωρίσει τον άνθρωπο ενώ τον οδοντίατρο τον ενσαρκώνω εγώ κατ΄ανάγκη. Έπειτα πρέπει να ξέρει ότι στη θυρίδα με την αλληλογραφία με λένε Μαρία Πετρίδου-Χαραλάμπους και αυτό είναι κρίσιμο γιατί εκεί αναγράφεται ότι μένω στον 5ο όροφο. Παρένθεση: ξέχασα να αναφέρω ότι το θυροτηλέφωνο δεν λειτουργεί εντελώς, εγώ ακούω αυτόν που με καλεί από τον δρόμο ενώ ο έξω στο δρόμο ακούει τα πάντα εκτός από εμένα. Άρα το να τσεκάρει μια προς μια τις θυρίδες αλληλογραφίας στην είσοδο της πολυκατοικίας αποτελεί ένα απαραίτητο βήμα για αυτόν που έχει θέσει ως στόχο να με επισκεφτεί. Μπορεί βέβαια να αφεθεί στην περιπλάνηση εντός του κτηρίου παίρνοντας τις σκάλες, όμως πολύ φοβάμαι ότι οι πέντε όροφοι (συν τον ημιόροφο έξι) με τα οκτώ διαμερίσματα ανά όροφο θα τον εξαντλήσουν σύντομα και ενδέχεται να αποχωρήσει πριν καν διαβάσει το όνομα Λευτ. Προκοπίου στο κουδούνι μου, το οποίο είναι το άλλο στοιχείο που πρέπει οπωσδήποτε να θυμάται.
Μα καλά, θα μου πεις, κινητό δεν έχει αυτός ο μαλάκας να πάρει εσένα, τον άλλο μαλάκα, για να του εξηγήσεις να ανέβει στον πέμπτο και να τελειώσει εκεί το θέμα;
Όχι, βρισκόμαστε στο 1993 και κανένας ακόμα δεν έχει κινητό, τουλάχιστον κανένας από όσους γνωρίζω, εντάξει;
Στο θυροτηλέφωνο της εισόδου της πολυκατοικίας κατοικεί ο κ. Γ. Παπαχρήστου, οδοντίατρος. Στη θυρίδα με την αλληλογραφία η κα. Μαρ. Πετρίδου-Χαραλάμπους. Στο κουδούνι έξω από την πόρτα μου ο Λευτ. Προκοπίου. Στο λογαριασμό της ΔΕΗ που λαμβάνω ο κ. Αναστάσιος Τσερίγος. Στο λογαριασμό ΕΥΔΑΠ η κα. Άννα Ελευθεροπούλου. Στο λογαριασμό του ΟΤΕ ο κ. Νικόλαος Κουλούρης.
Όλοι οι παραπάνω κατοίκησαν στο διαμέρισμα που μένω και ο καθένας από αυτούς πρόσθετε το όνομά του στον κατάλογο των ενοίκων, καταναλωτών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, συνδρομητών τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών κτλ. που για κάποιο χρονικό διάστημα έμειναν ή έκαναν χρήση του χώρου που τώρα ορίζεται ως το σπίτι μου.
Καταλαβαίνω ως ένα βαθμό ότι το να σε λένε Άννα Ελευθεροπούλου το πρωί που πας να πληρώσεις την ΕΥΔΑΠ και λίγα τετράγωνα πιο κάτω Αναστάσιο Τσερίγο επειδή πας να πληρώσεις τη ΔΕΗ δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα. Διχασμένες προσωπικότητες υπήρχαν πάντα. Όμως η δική μου περίπτωση περιπλέκει κάπως περισσότερο τα πράγματα. Θα σας αναφέρω το απλό παράδειγμα κάποιου που θέλει να έρθει για πρώτη φορά στο σπίτι μου. Καταρχάς δεν είναι απαραίτητο να θυμάται ή να ξέρει το όνομά μου, εκτός ίσως από τη στιγμή που θα καταφέρει να μπει στο διαμέρισμά μου και κατά της διάρκεια μιας θερμής χειραψίας ή ενός εναγκαλισμού θα θελήσει να αναφωνήσει με ανακούφιση επιτέλους σε βρήκα ρε ... μαλάκα. Το πρώτο που πρέπει να θυμάται είναι ότι ονομάζομαι Γ. Παπαχρήστου και ότι είμαι οδοντίατρος. Κι αυτό γιατί υπάρχει κι άλλος Γ. Παπαχρήστου στο κτήριο, αγνώστων επαγγελματικών στοιχείων. Βασικά αυτός υπάρχει πραγματικά, δηλαδή τον έχω γνωρίσει τον άνθρωπο ενώ τον οδοντίατρο τον ενσαρκώνω εγώ κατ΄ανάγκη. Έπειτα πρέπει να ξέρει ότι στη θυρίδα με την αλληλογραφία με λένε Μαρία Πετρίδου-Χαραλάμπους και αυτό είναι κρίσιμο γιατί εκεί αναγράφεται ότι μένω στον 5ο όροφο. Παρένθεση: ξέχασα να αναφέρω ότι το θυροτηλέφωνο δεν λειτουργεί εντελώς, εγώ ακούω αυτόν που με καλεί από τον δρόμο ενώ ο έξω στο δρόμο ακούει τα πάντα εκτός από εμένα. Άρα το να τσεκάρει μια προς μια τις θυρίδες αλληλογραφίας στην είσοδο της πολυκατοικίας αποτελεί ένα απαραίτητο βήμα για αυτόν που έχει θέσει ως στόχο να με επισκεφτεί. Μπορεί βέβαια να αφεθεί στην περιπλάνηση εντός του κτηρίου παίρνοντας τις σκάλες, όμως πολύ φοβάμαι ότι οι πέντε όροφοι (συν τον ημιόροφο έξι) με τα οκτώ διαμερίσματα ανά όροφο θα τον εξαντλήσουν σύντομα και ενδέχεται να αποχωρήσει πριν καν διαβάσει το όνομα Λευτ. Προκοπίου στο κουδούνι μου, το οποίο είναι το άλλο στοιχείο που πρέπει οπωσδήποτε να θυμάται.
Μα καλά, θα μου πεις, κινητό δεν έχει αυτός ο μαλάκας να πάρει εσένα, τον άλλο μαλάκα, για να του εξηγήσεις να ανέβει στον πέμπτο και να τελειώσει εκεί το θέμα;
Όχι, βρισκόμαστε στο 1993 και κανένας ακόμα δεν έχει κινητό, τουλάχιστον κανένας από όσους γνωρίζω, εντάξει;
No comments:
Post a Comment