Η σχέση μου με το παραδιπλανό τραπέζι

Το καλοκαίρι, 

ιδίως,

όταν έρχονται εκείνες οι πολυπληθείς παρέες με συνήθως περισσότερα κορίτσια από ότι αγόρια, είναι πολύ ενοχλητικό που με μετακινούν από την ωραία μου θέση στη γωνία, 

περιστοιχισμένο σχεδόν από βρώμικες λευκές ζαρτινιέρες με μισοξεραμένα γεράνια 

για να με ενώσουν με εκείνο το άλλο τραπέζι, 

μοναχό του κι αυτό άλλα λίγο πιο μπροστά από μένα 

και με αναγκάζουν να κολλήσω στήθος με στήθος

ή πλάτη με στήθος 

με ένα άγνωστο,

χωρίς καν να ερωτηθώ πρώτα, σαν να μην είχα ποτέ το δικαίωμα της γνώμης, έστω και για τους τύπους, 

σαν να μην μου επιτρέπεται να εκφέρω την άποψή μου, 

ειδικά και εμπεριστατωμένα,

τη στιγμή που ο καθένας από την εν λόγω παρέα εκφέρει άποψη για το ο,τιδήποτε 

και κυρίως 

-επειδη με αφορά το λέω-

να προτείνει να ενώσουμε το τάδε τραπέζι με το δείνα, 

λες και σου ζήτησε κανείς να μου σπάσεις τα νεύρα με την φλυαρία σου, 

βρε τι μας λες, για κάνε μας τη χάρη κουκλίτσα μου, άσε μεγάλε, το ξέρουμε το παραμύθι, δεν πάτε να γαμηθείτε λέω γω, που το μόνο που ήθελα ήταν να κάτσω ήσυχα 

στη γωνιά μου, 

με μοναδική συντροφιά τη νύχτα, 

τη δροσερή αύρα και 

ένα διακριτικό ζευγαράκι να ανταλλάσσει γλυκόλογα και γλυκοματιές 

κάτω από τα αστέρια

με τα χέρια να χαϊδεύονται πάνω στο τραπεζομάντηλό μου την ώρα που τα πόδια θα αλληλοαγγίζονται από κάτω μου έτσι ώστε σε μια δεδομένη στιγμή, 

όλως ανέλπιστα, 

να χυθεί κατά λάθος ένα ποτηράκι κρασί πάνω μου, 

να μεθύσω λίγο κι εγώ και να μη με νοιάζει τίποτα μα τίποτα,

απολύτως τίποτα,

να αισθανθώ ελαφριά την τάβλα μου και να ξεχάσω τα τέσσερα ποδάρια μου, 

το ένα λίγο πιο κουτσό από τα άλλα, 

σαν εκ γενετής ελάττωμα, 

αλλά τι να κάνω, βολεύομαι πια με μια πέτρα, 

ένα κομμάτι σανίδι 

ή μια πολυδιπλομένη χαρτοπετσέτα 

-τα τεχνητά μου μέλη- 

που πλέον τα αγαπάω κι όταν δεν βρίσκονται εκεί γιατί είναι κάτω απο κάποιο άλλο τραπέζι τα αναζητάω,

έτσι είναι, 

καθένας με την τρέλα του, έχω κι εγώ κάποιες ιδιοτροπίες, πουθενά δεν υπάρχει το τέλειο 

εκτός ίσως απο την ίδια την ιδέα της τελειότητας που ποτέ δεν τελείται 

ή ποτέ δεν εμφανίζεται με τα ίδια ρούχα, τουτέστιν ποτέ δεν τη βλέπουμε γυμνή μα πάντα καλυμμένη, άλλοτε με πολλά φτιασιδια κι άλλοτε ατημέλητη, 

πάντως κάτι φοράει πάντα κι είναι φορές που θα ´θελα 

να μην φορούσε 

τίποτα, 

να μη φαινόταν 

πουθενά, 

να μην ερχόταν 

ποτέ, 

να μην τη γνωρίζει 

κανείς.