Πέτρες: μισά μισά τα λένε όλα

Tι να πουν κι οι πέτρες για την αγάπη;

Εγώ ρωτάω να περπατήσω πάνω στις σχισμές σας;

και απαντάνε ναι, αν θες ν' ακούσεις τη θάλασσα θλιμμένη.

Ακουμπάω μέχρι το αυτί στην καμπύλη της αβύσσου.

Ξύνω, αχ! Το γόνατό της ρέει.

Στέκομαι εκεί, ωχ! Το μάτωσα το κάτω χείλι.

Μεμιάς αναπηδώ, παφ! Το πέλμα μου απλά κοιτάει.

Κρίμα τόση ιστορία σκορπισμένη...

Αύριο θα με φωνάζουν αμμουδιά

- στους χάρτες, βέβαια, χρυσή ακτή -

και φταίει το φως σου που με λιώνει

κι η ανάσα που με γλύφει

κι εσύ, που με καλοκαιριάζεις πάντα.