Η είσοδος της ανάμνησης στο απριλιάτικο απόγευμα

Εσύ κι εγώ έχουμε κάτι
πάνω από μέτρα πέρα
από κράτη κι εγώ κι
εσύ δεν πέρασε μέρα χωρίς
μια στιγμή άγκυρα στο βυθό της
θάλασσας που βρέχει τη δική μου
ακτή με το δικό σου ηλιοβασίλεμα μα
κάθε στιγμή για πάντα.