Τα ανεπίδοτα (Ι)

Εγώ κι εσύ δεν θα βρεθούμε ποτέ 

το ξέρω κι όμως 

σε μελετώ σχολαστικά και σε συμπεριλαμβάνω

ακόμα και στο τραπέζι που στρώνω 

εσύ φέρνεις τα πιάτα κι εγώ σερβίρω

κι όλα κυλούν κανονικά

μου απευθύνεις το λόγο

μιλώ και μου απαντάς 

διαφωνώ, υψώνεις τον τόνο, κουβεντιάζουμε, σε αφήνω, έρχομαι ξανά, 

σε βρίζω, λυπάμαι, το λέω 

κι ενδιαμέσως γλιτώνω απ' την ανία και την τρέλα για λίγο

η εικόνα σου γεμίζει με χρώματα ξανά 

το στόμα σου πυρώνω

τα μάτια αστράφτω

τους ώμους σου γυμνώνω 

τα πόδια ελευθερώνω 

και δεν μιλάμε πια 

μιλάνε τα γεγονότα από μόνα τους

λίγο πολύ γνωστά σε όλους.