Un poema de Fina García Marruz (Cuba)

Cuando el tiempo ya es ido, uno retorna
como a la casa de la infancia, a algunos
días, rostros, sucesos que supieron
recorrer el camino de nuestro corazón.

Vuelven de nuevo los cansados pasos
cada vez más sencillos y más lentos,
al mismo día, el mismo amigo, el mismo
viejo sol. Y queremos contar la maravilla
ciega para los otros, a nuestros ojos clara,
en donde la memoria ha detenido
como un pintor, un gesto de la mano,
una sonrisa, un modo breve de saludar.

Pues poco a poco el mundo se vuelve impenetrable,
los ojos no comprenden, la mano ya no toca
el alimento innombrable, lo real.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

Ένα ποίημα της Φίνα Γκαρσία Μαρρούς (Κούβα)  

 

Σαν φύγει πια ο καιρός, κάποιος γυρνάει

όπως στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας, σε κάποιες

μέρες, πρόσωπα, συμβάντα που ξέραν

να διαβούν το δρόμο της καρδιάς μας.

Πάλι επιστρέφουν τα βήματα κουρασμένα

όλο και πιο απλά όλο και πιο αργά,

στην ίδια μέρα, τον ίδιο φίλο, τον ίδιο

γέρο ήλιο. Και θέλουμε να πούμε για το θαύμα

τυφλό για τους άλλους, καθαρό στα δικά μας μάτια

όπου η μνήμη έχει συγκρατήσει

σαν τον ζωγράφο, μια χειρονομία

ένα χαμόγελο, ένα κοφτό χαιρετισμό.

Έτσι ο κόσμος σιγά σιγά γίνεται αδιαπέραστος

τα μάτια δεν καταλαβαίνουν, το χέρι πια δεν αγγίζει

την ακατανόμαστη τροφή, το πραγματικό.