Τα ερωτευμένα θερμοκήπια

Οι μελιτζάνες μου είναι ερωτευμένες με τα λευκά γαρίφαλα. Τα κολοκυθάκια μου με τα ροζ τριαντάφυλλα. Οι ντομάτες μου με τα κίτρινα χρυσάνθεμα. Και τα αγγουράκια μου με τις πορτοκαλί βιολέτες. Όταν έφτιαξα τα θερμοκήπια δίπλα δίπλα, κανείς δεν μου είπε ότι δεν μπορώ να καλλιεργώ ζαρζαβατικά με άνθη δίπλα δίπλα. Τώρα, ολόκληρο το ένα θερμοκήπιο έχει ερωτευτεί ολόκληρο το διπλανό του. Ανάμεσά τους υπάρχει μόνο μια μικρή δίοδος σκεπασμένη με χώμα που περιβάλλεται από τις πλαϊνές, κάθετες πλευρές των θερμοκηπίων, οι οποίες αποτελούνται από ημιδιαφανή, πλαστικά τμήματα που στηρίζονται σε ξύλινες δοκούς. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν τα προϊόντα μου γνωρίζουν τι είναι αυτό που αναπτύσσεται σε αυτή την εγγύτητα ούτε μπορώ να ξέρω αν τα ζαρζαβατικά μου διακρίνουν το σχήμα των λευκών, ροζ, κίτρινων ή πορτοκαλί ανθέων. Ομοίως, δεν καταλαβαίνω αν τα άνθη καταλαβαίνουν ότι έχουν να κάνουν με αγαθά που καταναλώνονται εκτός εποχής. Όπως δεν καταλαβαίνω αν η εποχή παίζει κάποιο ρόλο για την ευδοκίμησή τους. Γιατί οι τέσσερις εποχές αποτελούν μια σχολαστική αναμέτρηση με το χρόνο που τείνει να εξαλειφθεί (η αναμέτρηση, όχι ο χρόνος) ή μια τετριμμένη κατηγοριοποίηση του χρόνου για να κάνουμε πιο εύκολα συνειρμούς κάθε φορά που βλέπουμε, φερειπείν, μαργαρίτες στην εξοχή και σκεφτόμαστε ότι προσεγγίζουμε την εργατική Πρωτομαγιά για να τις μαζέψουμε και να τις στεφανωθούμε. Ή ότι η εργατική Πρωτομαγιά αποτελεί το πρόσχημα για να ξεχυθούμε στην εξοχή μαζικά σαν να τελείωσαν οι μέρες των παρορμητικών εξορμήσεων. Ή ακόμα ότι η παρόρμηση αποτελεί το καταφύγιο της ολοένα και περισσότερο διωκούμενης επιθυμίας. Ή τέλος (ή σχεδόν τέλος) ότι η επιθυμία είναι αυτό που πρέπει να καταναλώσουμε σε συγκεκριμένη εποχή του χρόνου. Λυπάμαι αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τα θερμοκήπιά μου είναι ερωτευμένα το ένα με το άλλο. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν, πώς το κάνουν, τι είναι τελοσπάντων αυτό που τα παρακινεί. Ίσως τα χρώματα να προκαλούν τα σχήματα, ίσως η αλλοίωση των πραγματικών τους χαρακτηριστικών εξαιτίας του πλαστικού παραπετάσματος που παρεμβάλλεται ανάμεσα στα δύο habitat να προξενεί την περιέργεια, αν και η περιέργεια δεν μου φαίνεται επαρκής λόγος για να ερωτευτεί κανείς. 

Τι είναι αυτό που σπρώχνει το αγγούρι μου στη βιολέτα; Πόσο χυδαίο ακούγεται αυτό; Πώς ρυθμίζεται η θερμοκρασία μιας ερωτευμένης μελιτζάνας; Ή η υγρασία των πετάλων ενός τριαντάφυλλου; Γιατί να το πάθω εγώ αυτό και όχι τα θερμοκήπια του γείτονα; 

Τώρα σκέφτομαι τη συγκομιδή τους και την απομάκρυνσή τους από το μέρος στο οποίο γνωρίστηκαν και το μόνο που με παρηγορεί κάπως είναι ότι το μανάβικο που πουλάω τα μεν γειτνιάζει με το ανθοπωλείο που πουλάω τα δε. 

Από κει και πέρα ας αναλάβει κάποιος άλλος την ευθύνη.