Monday, March 26, 2012

Νέα ανεπίδοτα (ΙΙΙ)

Δεν είναι ο χρόνος που μεσολάβησε με σένα που σκέφτομαι αλλά ο χρόνος που μεσολαβεί χωρίς. Σκέφτομαι για παράδειγμα ότι από τη στιγμή που βγαίνω από την πόρτα σου και αυτή κλείνει πίσω μου, αρχίζει αυτός ο χρόνος χωρίς κατά τη διάρκεια του οποίου μαθαίνω να κυκλοφορώ με εσένα χωρίς, να μιλάω με εσένα χωρίς, να τρώω με εσένα χωρίς και ούτω καθεξής. Αυτό φυσικά ενέχει τον κίνδυνο να με περάσουν για τρελό, ιδίως αν όλα τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα σε δημόσιο χώρο, και δεν με προβληματίζει τόσο το να με περάσουν για τρελό όσο το να με περάσουν για κάτι που δεν ισχύει. Κάθομαι για παράδειγμα σε ένα καφέ και πριν παραγγείλω έρχεται πρώτα το ποτήρι με το νερό και είμαι έτοιμος να ζητήσω από τη σερβιτόρα ένα δεύτερο ποτήρι νερό, όχι γιατί διψάω τόσο πολύ - το οποίο είναι αλήθεια - αλλά γιατί αισθάνομαι ότι εσύ κάθεσαι απέναντί μου, το οποίο είναι επίσης αληθές, στο μέτρο που αυτό που αισθάνομαι πηγάζει από εκεί που πηγάζει και η αλήθεια. Παραγγέλνω ένα καφέ και μόνο έναν, πράττω δηλαδή σωστά, και σε ελάχιστα λεπτά καταφτάνει ο καφές μου που αν και τον πίνω γλυκό τώρα μου φαίνεται σκέτος. Ανάβω ένα τσιγάρο προσέχοντας να φυσάω αλλού τον καπνό για να μην σε ενοχλεί, που ούτως ή άλλως δεν σε ενοχλεί, αυτή τη φορά όχι επειδή δεν είσαι εκεί - το οποίο ισχύει - αλλά επειδή δεν σε ενοχλεί ούτως ή άλλως και σηκώνομαι έπειτα από λίγο για να πάω τουαλέτα. Τότε είμαι έτοιμος να σου πω έχε το νου σου στο κινητό μου αλλά την τελευταία στιγμή πριν το εκστομίσω δεν στο λέω γιατί έχω το κινητό μου στην τσέπη επειδή ακριβώς δεν είσαι εκεί για να σου ζητήσω να έχεις το νου σου. Με άλλα λόγια, δεν έχω εγκαταλείψει τελείως την πραγματικότητα, προφανώς διότι ένα μικρό, εύθραστο νήμα με κρατάει ακόμα δεμένο μαζί της. Επιστρέφοντας, σου ρίχνω μια ματιά όλο νόημα που λένε, μόνο που το νόημα εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να προσδιοριστεί με τίποτα, αφού η απουσία σου δεν προλαβαίνει να νοηματοδοτήσει τη ματιά μου, η οποία αποσύρεται ευθύς μόλις χτυπήσει στην απέναντι άδεια καρέκλα. Χαμογελώ, είναι αναπόφευκτο, και καλώ την σερβιτόρα για να πληρώσω. Άσε, θα κεράσω εγώ, λέω ευτυχώς από μέσα μου, καθώς κάνεις την κίνηση που φαντάζομαι ότι πας να κάνεις, πληρώνω τον καφέ και σηκώνομαι να φύγω, σφίγγοντας και λίγο την αριστερή μου παλάμη με την αίσθηση ότι κρατώ εκεί τη δεξιά δική σου. Τέλος, αναχωρώ για το σπίτι μου με την ελπίδα ότι δεν θα περάσεις την πόρτα μου γιατί μετά, το μικρό, εύθραστο νήμα που με κρατάει ακόμα δεμένο με την πραγματικότητα τεντώνεται επικίνδυνα και το τελευταίο που θα' θελα να πάθω είναι να αποκοπώ τελείως από αυτήν. Διότι, τότε, δεν θα με προβλημάτιζε τόσο το να με περάσουν για τρελό όσο το να μην έχουν άδικο όσοι το σκέφτηκαν, εφόσον φυσικά θα ήμουν σε θέση να αντιληφθώ την περί δικαίου και αδίκου διαφορά, η οποία είναι δύσκολο να οριστεί ακόμη και από μη διαταραγμένα άτομα, εφόσον φυσικά αποδεχθεί κανείς ότι υπάρχουν τέτοια άτομα ακόμα.

Friday, March 16, 2012

Νέα ανεπίδοτα (ΙΙ)

Το φιλί δεν αιχμαλωτίζει μια στιγμή στο χρόνο, όπως εσφαλμένα πιστεύουν οι φωτογράφοι. Το φιλί δημιουργεί μια στιγμή, όπως εσκεμμένα πιστεύουν οι ποιητές. Οι γλύπτες θα έλεγαν ότι το φιλί θα προκαλούσε μια ρωγμή στο χρόνο και οι ζωγράφοι ότι θα έβαφε μια στιγμή με κόκκινο. Οι πεζογράφοι θα έγραφαν ότι το φιλί παρατείνει μια στιγμή στο χρόνο που αγγίζει την αιωνιότητα. Οι μουσικοί θα συνέθεταν ένα θέμα για το φιλί με όσο το δυνατόν λιγότερες νότες. Όλα τα παραπάνω δεν αρκούν για να ορίσουν το φιλί στην τέχνη. Ακόμα υπάρχει περιθώριο για ερμηνεία του φιλιού, ειδικά αυτού που ανταλλάσσεται με ένα άλλο φιλί αγνώστου προέλευσης και ταυτότητας. Στην πραγματικότητα, το φιλί αφήνει ένα αποτύπωμα που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι αλλά με γυμνή καρδιά. Και η καρδιά, ως γνωστόν, δεν χτυπάει για πάντα. 

Thursday, March 15, 2012

Οι 5 αισθήσεις

Οι περισσότεροι από μας πιστεύουν ότι οι 5 αισθήσεις είναι αυτό που δηλώνει η λέξη καθεμίας από αυτές, δηλαδή η όραση αφορά σε αυτό που βλέπουν τα μάτια, η ακοή σε αυτό που ακούν τα αυτιά και ούτω καθεξής. Προφανώς η πίστη αυτή προκύπτει αβίαστα από την εμπειρία του καθένα σχετικά με τη λειτουργία που επιτελεί κάθε αίσθηση, η δε εν λόγω λειτουργία είναι αδιαμφισβήτητη, δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσω υπέρ του αντιθέτου. Ωστόσο, επειδή κανένας κανόνας δεν είναι ανεπίδεκτος εξαίρεσης (κι αυτό είναι ίσως ο μόνος κανόνας χωρίς εξαιρέσεις) θα προσπαθήσω να περιγράψω με αρκετή ασάφεια το πώς έκαστη των 5 αισθήσεων είναι σε θέση να επιτελέσει τη λειτουργία που κατά κανόνα επιτελεί κάποια άλλη, φερ'ειπείν το πώς η αφή μπορεί να αντικαταστήσει την όσφρηση σε περίπτωση που η μύτη σας είναι βουλωμένη. Για το λόγο αυτό, θα χρειαστεί να επικαλεστώ ένα πείραμα που μπορείτε να κάνετε κι εσείς στο σπίτι με την προϋπόθεση ότι συμβιώνετε με ένα άλλο άτομο για το οποίο τρέφετε τουλάχιστον δύο με τρία ευγενικά συναισθήματα, τα οποία καλλιεργείτε με φροντίδα έτσι ώστε να μη σας μαραθούν με μια απότομη αλλαγή του καιρού.
Μην χρησιμοποιήσετε ρινικό αποσυμφορητικό για ένα 24ωρο. Μετά, με τη μύτη βουλωμένη ως εκεί που δεν παίρνει, αναπνέετε με σχετική δυσκολία από το στόμα εναλλάσσοντας αναπνοές με ανάσες (για όποιον δεν μπορεί να αντιληφθεί τη λεπτή διαφορά σε αυτά τα δύο, σας παραπέμπω στο τραγουδιστικό ύφος του Ψαραντώνη και της Beth Gibbons των Portishead για να γίνει κατανοητή η εν λόγω διαφοροποίηση.) Τοποθετήστε έπειτα τον άνθρωπό σας όρθιο κόντρα στον τοίχο και γδύστε τον. Αν ο άνθρωπός σας αισθανθεί λίγο άβολα μιλήστε του κοντά στο αυτί - η χροιά της φωνής σας με τη βουλωμένη μύτη θα τον κάνει να γελάσει και θα χαλαρώσει. Μην του αποκαλύψετε τίποτα από αυτό που πρόκειται να συμβεί, απλά μιλήστε του όπως θα μιλούσατε σε κάποιον που γνωρίσατε μόλις. Το τι θα λέγατε σε κάποιον που γνωρίσατε μόλις είναι αποκλειστικά δικό σας θέμα. Στη συνέχεια ενώστε την άκρη του αντίχειρα και του δείκτη του δεξιού σας χεριού αφήνοντας χαλαρά τα υπόλοιπα δάκτυλα και με αυτό το σχήμα διατρέξτε την επιδερμίδα που έχετε μπροστά σας προσέχοντας να απέχει μετά βίας από το χνούδι του δέρματος πάνω στο οποίο δουλεύετε. Συνεχίζετε αργά με τον τρόπο αυτό κατά μήκος και κατά πλάτος αυτής της απαλής επικράτειας αποφεύγοντας να έρθετε σε επαφή με τα γεωγραφικά εξογκώματα που έχουν τα περισσότερα σώματα, όπως ελιές, θηλές, ουλές κτλ. και γενικά ο,τιδήποτε μπορεί να αποσπάσει την προσοχή σας από αυτό που κάνετε. Σταδιακά, το χέρι σας θα μουδιάσει και θα ακουμπήσει κατά λάθος πάνω στην επιδερμίδα του ανθρώπου σας που κατά πάσα πιθανότητα θα έχει ιδρώσει. Αυτό είναι ένα καλό σημάδι γιατί δείχνει ότι ο άνθρωπός σας συμμετέχει στο πείραμα όσο κι εσείς (δεν θέλουμε το γνωστό σχήμα "ζωγράφος σχεδιάζει γυμνό μοντέλο", αλλά κάτι σαν το αντίστροφο, δηλαδή "ακίνητο μοντέλο ζωγραφίζει το δημιουργό του"). Επαναλαμβάνοντας την κίνηση αυτή για λίγη ώρα ακόμα θα διαπιστώσετε ότι το χέρι σας, κάθε φορά που διατρέχει μια συγκεκριμένη περιοχή συλλέγει οσμές που σας είναι οικείες. Προσοχή εδώ! Δεν ξεβούλωσε ξαφνικά η μύτη σας, απλά το μυαλό σας παίζει τα γνωστά παιχνίδια υποβοηθούμενο από τη μνήμη, η οποία πυροδοτεί τη μετακίνηση των χημικών ουσιών που όταν ενώνονται ενεργοποιούν τους νευρώνες που είναι υπεύθυνοι για αυτή την παραίσθηση, είναι τόσο απλό. Μετά το ξαφνικό σοκ, μαζέψτε όση δύναμη σας έχει απομείνει για να αναρριχηθείτε στο αυτί του ανθρώπου σας, στο ίδιο αυτί που αρχικά είχατε ψιθυρίσει κάτι με βουλωμένη μύτη. Τότε, αν όλα έχουν πάει κατ' ευχήν, η φωνή σας θα βλέπει τη διαδρομή μέσα στην αεροφόρο κοιλότητα, πέφτοντας στην πορεία στο φυσιολογικό τυφλό σημείο του οπτικού πεδίου που δεν ενώνεται με τίποτα με το ρινικό διάφραγμα αν και εσείς θα πρέπει να είστε σε θέση να το ακούτε, και μετά θα ακουμπήσετε τη γλώσσα, η οποία εμφανίζει μεγάλη ελευθερία κινήσεων, τόση που να σας επιτρέπει να μυρίζετε ακόμη και με τα δάχτυλα ό,τι δεν σας επιτρέπει να κάνετε η βουλωμένη σας μύτη.
Καλή επιτυχία.