Ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο για Αθήνα έβλεπα από το παραθυράκι μόνο θάλασσα και μάλιστα τόσο κοντά, σαν να πετούσαμε περίπου 20 μέτρα ή 20 πόδια ψηλού ενήλικα άρρενα πάνω από την επιφάνειά της, ενώ ήμουν σίγουρος ότι διασχίζαμε τον εναέριο χώρο της ηπειρωτικής Ελλάδας και απόρησα. Λογικά θα έπρεπε να πετάμε πιο ψηλά, ίσως και πάνω από τα σύννεφα, οπότε υπήρχε κι ένας ακόμη λόγος που δικαιολογούσε την απορία μου. Αργότερα, ρωτώντας μια αεροσυνοδό που περνούσε δίπλα μου, έμαθα ότι έχουν προσαρμόσει μια ειδική οθόνη στα παράθυρα του αεροσκάφους που προβάλλει σε λούπα εικόνες από το Αιγαίο, μονταρισμένες κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι όλα τα νησιά εξαφανισμένα από το πελαγίσιο τοπίο. Προφανώς δεν έμεινα ικανοποιημένος από την απάντηση αυτή, με την έννοια ότι εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω το σκοπό που εξυπηρετούσε αυτή η επιλογή των συγκεκριμένων αερογραμμών.
Τελικά η εξήγηση ήταν απλή: Η εμφάνιση της θάλασσας στα τοιχώματα του αεροσκάφους μπορεί να προκαλέσει αισθήματα ναυτίας, έντονης ζάλης και τάση εμετού σε κάποιους επιβάτες. Σε άλλους μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι διασχίζουν μια μεγάλη απόσταση (γιατί στη θάλασσα η ώρα δεν περνάει με τον ευθύγραμμο τρόπο που κυλάει ο χρόνος στο ρολόι του τοίχου) και κατ'επέκταση την ψευδαίσθηση ότι πραγματοποιούν ένα υπερατλαντικό ταξίδι, όπου έχουν το χρόνο να φανταστούν άλλα πράγματα ή να βυθιστούν σε σκέψεις που άλλως δεν θα έκαναν, αν είχαν μονίμως κατά νου ότι πρόκειται για μια σύντομη 20λεπτη πτήση ενός επαγγελματικού ταξιδιού.
Προς το τέλος της πτήσης μοιράστηκε σε όλους μας ένα ερωτηματολόγιο, βασισμένο σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα που διενεργούσε η Ε.Ε., στο οποίο έπρεπε να τικάρουμε την κατηγορία στην οποία ανήκαμε και να περιγράψουμε εν συντομία τις κυριότερες εντυπώσεις που είχαμε στη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας.
Δεν χρειάζεται να πω, ότι όσοι ανήκαν στην πρώτη κατηγορία δεν κατάφερναν ούτε να τικάρουν το κουτάκι που τους αφορούσε (σχεδόν δεν έβλεπαν τα γράμματα της σελίδας), οι δε της δεύτερης κατηγορίας ήταν πολύ "αλλού" για να επικεντρωθούν σε αυτό που έγραφε η σελίδα.
Στην έξοδο τα παραδίδαμε ασυμπλήρωτα στις αεροσυνοδούς που, χωρίς να μας κοιτάνε, ευχόντουσαν να μας δούνε σε μια από τις επόμενες πτήσεις.
Επιτέλους στεριά.
Τελικά η εξήγηση ήταν απλή: Η εμφάνιση της θάλασσας στα τοιχώματα του αεροσκάφους μπορεί να προκαλέσει αισθήματα ναυτίας, έντονης ζάλης και τάση εμετού σε κάποιους επιβάτες. Σε άλλους μπορεί να δημιουργήσει την εντύπωση ότι διασχίζουν μια μεγάλη απόσταση (γιατί στη θάλασσα η ώρα δεν περνάει με τον ευθύγραμμο τρόπο που κυλάει ο χρόνος στο ρολόι του τοίχου) και κατ'επέκταση την ψευδαίσθηση ότι πραγματοποιούν ένα υπερατλαντικό ταξίδι, όπου έχουν το χρόνο να φανταστούν άλλα πράγματα ή να βυθιστούν σε σκέψεις που άλλως δεν θα έκαναν, αν είχαν μονίμως κατά νου ότι πρόκειται για μια σύντομη 20λεπτη πτήση ενός επαγγελματικού ταξιδιού.
Προς το τέλος της πτήσης μοιράστηκε σε όλους μας ένα ερωτηματολόγιο, βασισμένο σε ένα ερευνητικό πρόγραμμα που διενεργούσε η Ε.Ε., στο οποίο έπρεπε να τικάρουμε την κατηγορία στην οποία ανήκαμε και να περιγράψουμε εν συντομία τις κυριότερες εντυπώσεις που είχαμε στη διάρκεια αυτής της δοκιμασίας.
Δεν χρειάζεται να πω, ότι όσοι ανήκαν στην πρώτη κατηγορία δεν κατάφερναν ούτε να τικάρουν το κουτάκι που τους αφορούσε (σχεδόν δεν έβλεπαν τα γράμματα της σελίδας), οι δε της δεύτερης κατηγορίας ήταν πολύ "αλλού" για να επικεντρωθούν σε αυτό που έγραφε η σελίδα.
Στην έξοδο τα παραδίδαμε ασυμπλήρωτα στις αεροσυνοδούς που, χωρίς να μας κοιτάνε, ευχόντουσαν να μας δούνε σε μια από τις επόμενες πτήσεις.
Επιτέλους στεριά.
No comments:
Post a Comment