Όταν συνάντησα τον Προκρούστη δεν πίστευα ότι ο άνθρωπος αυτός θα με υπέβαλε στη δοκιμασία που όλο και κάποιος φίλος θα σας έχει αναφέρει και που θα σας περιγράψω στη συνέχεια. Μιλάμε για έναν πρώτης τάξεως κύριο, ευγενέστατο και φιλικό, ανοιχτόκαρδο και ζεστό, ακριβώς όπως ο τύπος του ανθρώπου που σε κερδίζει από τα κρίσιμα πέντε λεπτά της πρώτης (και μοναδικής) συνάντησης.
Αφού έκατσα στο τραπέζι μου έφερε αμέσως ένα κιλό κρασί, δικό του όπως είπε, εξαιρετικό. Μετά έφτασαν σιγά σιγά τα ορεκτικά και οι σαλάτες από διαλεχτά, φρέσκα λαχανικά. Έπειτα ακολούθησε το κυρίως πιάτο από ντόπιο αρνί ψημένο στο φούρνο με χυλωμένες πατάτες, τις οποίες είχε "πιάσει" το αλάτι και το λεμόνι. Όσο για τη ρίγανη που είχε επικαθίσει στις κοιλότητες του αρνιού και στην κιτρινόλευκη επιδερμίδα της πατάτας, την είχε μαζέψει ο ίδιος από το παρακείμενο όρος, κατά δήλωσή του.
Για επιδόρπιο υπήρχε μόνο γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού, το οποίο αρχικά δεν με ξετρέλανε για να είμαι ειλικρινής, αλλά μόλις τελείωσα και την τελευταία κουταλιά, ο ουρανίσκος μου τραγουδούσε ευτυχισμένος. Αναμφισβήτητα του είχε αρέσει.
Ο κόσμος λέει διάφορα για τον Προκρούστη, ειδικά για τη συνήθειά του να αποσπά με τη βία τα άκρα των φιλοξενούμενών του, εάν τα σώματά τους δεν χωράνε ή αντίθετα περισσεύουν στα κρεβάτια που τους υποδεικνύει να ξαπλώσουν. Η δική μου εμπειρία πάντως τους διαψεύδει: Όντας εκ φύσεως καχεκτικός, δηλαδή με ένα αριστερό χέρι μακρύτερο του δεξιού και ένα δεξί πόδι κοντύτερο από το αριστερό, προσάρμοσα το σώμα μου και στα δύο κρεβάτια χωρίς να εξέχει ή να υπολείπεται κάποιο μέλος. Όταν ξάπλωσα στο κοντό κρεβάτι, μου είπε τέντωσε το δεξί σου πόδι, όπερ και εγένετο. Τέλεια εφαρμογή στο περίγραμμα του κρεβατιού. Με μεταφέρει στο διπλανό μακρύ κρεβάτι και μου λέει τώρα τέντωσε το αριστερό σου χέρι, όπερ και εγένετο και πάλι η κίνηση αυτή εστέφθη με απόλυτη επιτυχία. Ακουμπούσα ακριβώς την άκρη του κρεβατιού.
Μετά από αυτό, ο Προκρούστης, εμφανώς προβληματισμένος δεν προχώρησε στο διαμελισμό μου, γιατί όλα κι όλα, πολλά μπορεί να του προσάψει κανείς, αλλά την άδικη κρίση όχι. Το αίσθημα δικαίου σε αυτόν ήταν ανεπτυγμένο. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήταν θέμα αρχών.
Με αυτόν τον τρόπο κατάφερα να φύγω την επόμενη μέρα σώος και αβλαβής, χωρίς να χρειαστεί να αποχωριστώ τα αγαπημένα μου μέλη, αν και την ώρα που έβγαινα από το ξενοδοχείο αισθάνθηκα το βλέμμα του πίσω από το παράθυρο σαν αλυσοπρίονο έτοιμο να κατασπαράξει τον εύθραστο ιστό της επιδερμίδας μου, εισχωρώντας στους σφιγμένους μύες μου μέχρι να ζοριστεί για ελάχιστα δευτερόλεπτα στην αντίσταση που προκαλούσε εύλογα το κόκκαλο και να προκληθεί ακατάσχετη αιμορραγία από τις απελπισμένες μου φλέβες.
Αφού έκατσα στο τραπέζι μου έφερε αμέσως ένα κιλό κρασί, δικό του όπως είπε, εξαιρετικό. Μετά έφτασαν σιγά σιγά τα ορεκτικά και οι σαλάτες από διαλεχτά, φρέσκα λαχανικά. Έπειτα ακολούθησε το κυρίως πιάτο από ντόπιο αρνί ψημένο στο φούρνο με χυλωμένες πατάτες, τις οποίες είχε "πιάσει" το αλάτι και το λεμόνι. Όσο για τη ρίγανη που είχε επικαθίσει στις κοιλότητες του αρνιού και στην κιτρινόλευκη επιδερμίδα της πατάτας, την είχε μαζέψει ο ίδιος από το παρακείμενο όρος, κατά δήλωσή του.
Για επιδόρπιο υπήρχε μόνο γιαούρτι με γλυκά του κουταλιού, το οποίο αρχικά δεν με ξετρέλανε για να είμαι ειλικρινής, αλλά μόλις τελείωσα και την τελευταία κουταλιά, ο ουρανίσκος μου τραγουδούσε ευτυχισμένος. Αναμφισβήτητα του είχε αρέσει.
Ο κόσμος λέει διάφορα για τον Προκρούστη, ειδικά για τη συνήθειά του να αποσπά με τη βία τα άκρα των φιλοξενούμενών του, εάν τα σώματά τους δεν χωράνε ή αντίθετα περισσεύουν στα κρεβάτια που τους υποδεικνύει να ξαπλώσουν. Η δική μου εμπειρία πάντως τους διαψεύδει: Όντας εκ φύσεως καχεκτικός, δηλαδή με ένα αριστερό χέρι μακρύτερο του δεξιού και ένα δεξί πόδι κοντύτερο από το αριστερό, προσάρμοσα το σώμα μου και στα δύο κρεβάτια χωρίς να εξέχει ή να υπολείπεται κάποιο μέλος. Όταν ξάπλωσα στο κοντό κρεβάτι, μου είπε τέντωσε το δεξί σου πόδι, όπερ και εγένετο. Τέλεια εφαρμογή στο περίγραμμα του κρεβατιού. Με μεταφέρει στο διπλανό μακρύ κρεβάτι και μου λέει τώρα τέντωσε το αριστερό σου χέρι, όπερ και εγένετο και πάλι η κίνηση αυτή εστέφθη με απόλυτη επιτυχία. Ακουμπούσα ακριβώς την άκρη του κρεβατιού.
Μετά από αυτό, ο Προκρούστης, εμφανώς προβληματισμένος δεν προχώρησε στο διαμελισμό μου, γιατί όλα κι όλα, πολλά μπορεί να του προσάψει κανείς, αλλά την άδικη κρίση όχι. Το αίσθημα δικαίου σε αυτόν ήταν ανεπτυγμένο. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Ήταν θέμα αρχών.
Με αυτόν τον τρόπο κατάφερα να φύγω την επόμενη μέρα σώος και αβλαβής, χωρίς να χρειαστεί να αποχωριστώ τα αγαπημένα μου μέλη, αν και την ώρα που έβγαινα από το ξενοδοχείο αισθάνθηκα το βλέμμα του πίσω από το παράθυρο σαν αλυσοπρίονο έτοιμο να κατασπαράξει τον εύθραστο ιστό της επιδερμίδας μου, εισχωρώντας στους σφιγμένους μύες μου μέχρι να ζοριστεί για ελάχιστα δευτερόλεπτα στην αντίσταση που προκαλούσε εύλογα το κόκκαλο και να προκληθεί ακατάσχετη αιμορραγία από τις απελπισμένες μου φλέβες.
No comments:
Post a Comment