Η γιορτή σου γιορτή μου

Αναφορικά με τις ονομαστικές εορτές αναθεωρώ. Κι εξηγούμαι. Ανέκαθεν πίστευα ότι αυτή η τεχνητά προσδιορισμένη ημέρα στο ομοίως τεχνητό ημερολόγιο των 365 ημερών (και ανά τετραετία 366, άκουσον άκουσον δηλαδή γελοιότης) λειτουργούσε καταναγκαστικά τόσο στον εορτάζοντα όσο και σε αυτόν που του προέφερε τις ευχές του. Καλοπροαίρετα πάντα αλλά καταναγκαστικά. Να θυμηθώ να πάρω τον τάδε στη γιορτή του. Το σημειώνω στην ατζέντα και για το χ λόγο το ξεχνάω. Άντε να βρεις δικαιολογία. Ή ακόμα χειρότερα, τηλεφωνείς σε αυτόν που γιορτάζει και λες τα πάντα εκτός από ένα χρόνια πολλά... Αν σου το υπενθυμίσει ο εορτάζων στο τέλος της συνομιλίας, αμηχανία. Αν το θυμηθείς μόνος σου μετά που θα κλείσετε το τηλέφωνο, αμηχανία...
Ωχ, ξέχασα ότι σήμερα γιορτάζεις Τζίνα! (υπάρχει απόσταση από τον Άγιο Γεώργιο μέχρι το όνομά σου). Εξάλλου, υπάρχουν και οι περιπτώσεις των υποκοριστικών: Τάκης, Μάκης, Σούλα είναι οι γνωστοί πρωταγωνιστές παλιάς διαφήμισης εντομοκτόνου αλλά και τόσοι άλλοι φίλοι και γνωστοί ανάμεσά μας. Από πού μας έρχεται ο Μάκης π.χ.; Γνωρίζω την περίπτωση ενός Μάκη που βγαίνει από το Πρόδρομος. Και άντε πες ότι το ξέρεις, ποιος σου λέει ότι θα θυμηθείς να του τηλεφωνήσεις 7 Γενάρη, όταν το ενδιαφέρον όλων μονοπωλείται (δικαιολογημένα βέβαια) από το Γιάννη, τη Γιάννα και άντε τον Ιωάννη (αν είναι ψώνιο) και την Ιωάννα (αν είναι ηθοποιός); Και ας πούμε ότι το θυμήθηκες, ποιος σου λέει ότι σωστά του τηλεφώνησες εκείνη τη μέρα για να του ευχηθείς, όταν κάποιοι Πρόδρομοι γιορτάζουν (και χαίρονται;) την ημέρα της αποτομής της Τιμίας Κεφαλής τους από τη χυμώδη Σαλώμη (οι λεγόμενοι Πρόδρομοι - βιτσιόζοι) και άλλοι την 7 Ιανουαρίου, ημέρα κατά την οποία εορτάζεται η σύναξη, ήτοι η εορταστική συγκέντρωση για ένα θρησκευτικό γεγονός, το πανυγύρι, το πάρτυ, ο τζερτζελές κτλ. (οι λεγόμενοι Πρόδρομοι - πάρτυ άνιμαλ).
Εν πάσει περιπτώσει, όπως και να' χει το πράγμα, σχεδόν ποτέ δεν γνωρίζουμε τους βίους των Αγίων όταν καλούμε κάποιον για να του ευχηθούμε. Αλλά ακόμη κι αν γνωρίζαμε τι θα άλλαζε; Η ευχή ήταν και παραμένει η ίδια (όσο μπορώ να γνωρίζω): χρόνια πολλά! Δηλαδή ό,τι λέμε Χριστούγεννα, Πάσχα, 15αύγουστο, στα γεννέθλια και ούτω καθεξής. Διότι εδώ που τα λέμε, αν τηλεφωνούσατε σε ένα Πρόδρομο 29 Αυγούστου, τι θα του λέγατε; Μωρέ, πώς έγινες έτσι, τα χάλια σου έχεις, τι κρίμα να κυκλοφορείς έτσι χωρίς κεφάλι, τόσο ωραίο κεφάλι που είχες, και στα΄λεγα εγώ να'χεις το νου σου με τη Σαλώμη, ήξερα τι κουμάσι ήταν αλλά εσύ, πού μάτια να δεις τα μάγια που σου΄χει κάνει, κτλ κτλ... Άντε και του χρόνου αρτιμελής!
Όπως βλέπετε υπάρχει αντικειμενική δυσκολία αντιμετώπισης των εορτών και των ευχών που τις συνοδεύουν. Παρόλα αυτά, η ίδια ημέρα που προκαλεί αμηχανία, δυσκολία, δισταγμό, κοινοτυπία, επανάληψη, βαρεμάρα μπορεί να λειτουργήσει θετικά, αναζωγονητικά, προκλητικά, χαρούμενα, ευαίσθητα, έξυπνα, ενθαρρυντικά. Η ημέρα που τηλεφωνώ κάποιον στη γιορτή του ανακεφαλαιώνει το χρόνο που πέρασε από την τελευταία φορά που του μίλησα και ορίζει το νέο διάστημα που θα διανυθεί μέχρι να του ξαναμιλήσω.
Η σκέψη αυτή, ότι δηλαδή ο χρόνος τέμνεται εξ αφορμής ενός φιλικού προσώπου σε ένα σημείο ανέλπιστο - ακόμη κι αν κάποιος άλλος έχει προηγουμένως ορίσει το σημείο αυτό - με έκανε να αναθεωρήσω την άτεγκτη στάση μου απέναντι στις ονομαστικές εορτές, τις επετίους, τα γεννέθλια και λοιπές ημερομηνίες ορόσημο και στο εξής αποφάσισα να καλώ όλους και όλες κάθε φορά που θα εμφανίζεται το επίμαχο γεγονός. Με τη διαφορά όμως ότι δεν θα εύχομαι χρόνια πολλά, αλλά ο,τιδήποτε άλλο σχετίζεται με το πριν και το μετά τη συνομιλία, όπως ενδεικτικά εύχομαι να ξαναζήσουμε εκείνη τη μέρα που γνωριστήκαμε τυχαία, μια φράση που αν και αναφέρεται στο παρελθόν λειτουργεί εν τέλει για το μέλλον (να ξαναζήσουμε), ένα μέλλον όμως ολωσδιόλου ανέφικτο γιατί εκείνη η μέρα που γνωριστήκαμε έχει περάσει ανεπιστρεπτί και φυσικά τυχαία είναι κάτι που εγώ κι εσύ δεν είμαστε σε θέση να ορίσουμε ακόμα. Σε αυτό, βέβαια, μπορεί να κρύβεται και όλη η γλύκα της ευχής.