Η αλαφροήσκιωτη είναι πιο ελαφριά από τη σκιά της

¡EXPERIMENTA!

Ο ενταφιασμός της έκπληξης

Meine Krippe

Ήταν να μη γεννηθώ. Τώρα που γεννήθηκα θα με τρώτε στη μάπα κάθε χρόνο, την ίδια μέρα και ώρα. Ας είναι. Να θυμάστε ότι για τον εορτασμό των γεννεθλίων μου σε κάθε σπίτι χρειάζεται μια χάρτινη φάτνη πλαισιωμένη από ένα ταλαιπωρημένο και απορημένο άντρα μετρίου αναστήματος, μια συγκινημένη παρθένα με σκυμμένο κεφάλι, ένα λευκό βρέφος με ύφος σωτήρα, 2-3 αρνιά, ένα γάιδαρο (όχι πόνυ!), μια αγελάδα και ένα πιστό σκύλο. Τα μοντέλα μπορεί να είναι τρισδιάστατα, κατά προτίμηση πλαστικά για περισσότερη αντοχή στο χρόνο (το πλαστικό δεν φθείρεται τόσο εύκολα και ταιριάζει στη διακόσμηση των περισσότερων σπιτιών) ενώ η φάτνη μπορεί να είναι υπό μορφή τρίπτυχου για τη δημιουργία της εντύπωσης προοπτικής.
Εάν θέλετε να δώσετε μια περισσότερο ανατολίτικη ατμόσφαιρα στο σκηνικό, προσθέστε σε κοντινή απόσταση τρεις αξύριστους μάγους καβάλα σε τρεις δικάμπουρες καμήλες και φορτωμένους δώρα. Κατ' εξαίρεση, ο ένας μάγος μπορεί να είναι πιο μελαμψός από τους άλλους αλλά σε καμία περίπτωση νέγρος, μην μας περάσουνε και για Αφρικανούς. Φυσικά δεν θα βάλετε το μελαμψό πρώτο στη σειρά, ας βρίσκεται ανάμεσα στους άλλους δύο. Προσοχή στα δώρα των μάγων διότι αν έχετε μικρά παιδιά στο σπίτι είναι πολύ πιθανόν να πατήσουν ή να παρασύρουν τα δοχεία με τα υγρά (το μύρο αφήνει λεκέ στο μάρμαρο που για να βγει θα χρειαστείτε ένα θαύμα το οποίο δεν γίνεται εύκολα σήμερα), οπότε εναλλακτικά μπορείτε να τοποθετήσετε τις συσκευασίες των δώρων κενές, αλλά τυλιγμένες με μια ωραία κόκκινη κορδέλα ή ένα φιόγκο που χαρίζει στο πακέτο μια μεγαλοπρέπεια κι ας είναι από μέσα κούφιο.
Τέλος, μην παραλείψετε με τίποτα το λαμπερό άστρο. Μπορεί την ημέρα να μην φαίνεται ιδιαίτερα, το βράδυ όμως φωτίζει διακριτικά το διάδρομο του σπιτιού σας και είναι ορατό από τα απέναντι διαμερίσματα έτσι ώστε οι γείτονες να ξέρουν ανά πάσα στιγμή πόσα άτομα είστε στο σπίτι, τι φοράτε, τι τρώτε, τι πίνετε, τι κάνετε και τι λέτε, αν και για αυτό το τελευταίο θα πρέπει ή να είναι πολύ παρατηρητικοί ώστε να διαβάζουν τα χείλη σας ή το αστέρι σας να έχει ενσωματωμένο μικρόφωνο και ηχείο.
Γενικά πάντως, όπως θα διαπιστώσετε, δεν χρειάζεται να ξοδέψετε μια ολόκληρη περιουσία για πάρτη μου διότι ως γνωστόν δεν είμαι από αυτούς που εγκρίνουν την πολυτέλεια και τις ανέσεις. Σκεφτείτε απλά και έξυπνα, αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη και θα δείτε ότι από τα πιο ευτελή υλικά φτιάχνεται ο Οίκος μου που μπορεί να σας στεγάσει όλους, ή σχεδόν όλους γιατί δεν γίνεται να αγαπώ τους γκέι, τους μαύρους, τις ανύπαντρες μητέρες, τους βάρβαρους, τους αλλόθρησκους και τους τρελούς. Εξαιρούνται οι πόρνες στις οποίες πρέπει πάντα να δίνουμε μια δεύτερη ευκαιρία.

Ζώντας με τους θεούς

Οι αρχαίοι υμών πρόγονοι, ω Έλληνες, ζούσαν παρέα με τους θεούς, δηλαδή τα φυσικά φαινόμενα που τα προσωποποιούσαν κατά το δοκούν. 'Ετσι, ο μπατζανάκης του Ηρακλή (ο ίδιος ημίθεος τη μια μέρα και την άλλη τρωτός θνητός) μπορεί να ήταν ένας καλοκάγαθος γίγαντας που όταν έβγαινε βόλτα σφύριζε ανέμελα σαν αεράκι το απομεσήμερο, ταυτόχρονα όμως μπορούσε να γίνει άγριος και εκδικητικός άνεμος όταν μαζεύονταν όλοι οι πολίτες έξω από το ναό του και τον εκλιπαρούσαν να καταβυθίσει με το μοναδικό του τρόπο τον εχθρικό στόλο που πλησίαζε απειλητικά στην ευημερούσα πολιτεία. Διότι οι πολίτες αυτοί μπορεί μεν να ήταν έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για την πατρίδα, είχαν όμως να πάνε και στο θέατρο για να πάρουν την κάθαρσή τους, να βγάλουν λόγο στην αγορά για να κάνουν επανάληψη τα μαθήματά τους και να ψηφίσουν δια ανάτασης της χειρός ή δια βοής, δεν έχει σημασία, τον επόμενο ετήσιο άρχοντά τους παίζοντας έτσι μια δημοκρατική παραλλαγή του γνωστού παιχνιδιού για μικρούς και μεγάλους, Μονόπολη. Οι ενέργειές τους συνολικά έπρεπε να λαμβάνουν την έγκριση των θεών, δηλαδή του Τάσου, του Αντώνη, του Πέτρου, της Καίτης, του Νίκου, της Δώρας, της Χριστίνας, του Μανώλη και ούτω καθεξής μιας και καθένας από αυτούς απολάμβανε και της θεικής υπόστασης, ιδιαίτερα κάθε φορά που κάποιος πήγαινε να κάνει κάτι παρακινδυνευμένο. Η καλύτερη ατάκα ειπώθηκε κάποτε στην Ταβέρνα του κυρ Δήμου από ένα νεαρό ερωμένο που, πες από αφέλεια, πες από οξυδέρκεια ανταπάντησε στον ώριμο εραστή του που του μιλούσε ώρα για το δημοκρατικό μας ήθος το εξής: πώς συγκρίνεις τη δημοκρατία με μια μεγάλη οικογένεια στους κόλπους της οποίας μπορούν να εκφέρουν άποψη όλοι όταν στη δική μου μεγάλη οικογένεια - ίσθι τε βέβαιος ότι εξ αρίστου οίκου κατάγομαι - δύνανται να μιλάνε όλοι εξαιρουμένων των γυναικών, των δούλων και των ξένων;
Η ιστορία είναι συνάρτηση των γεγονότων που την απαρτίζουν αλλά δεν μπορεί κανείς να τη διαβάσει αν δεν έχει προηγηθεί η οργάνωση των γεγονότων σε χρονικές περιόδους και ημερομηνίες ορόσημο. Η διαδοχή των συμβάντων κανονίζει την ιστορική συνέχεια ενός τόπου μόνο που η ιστορία δεν είναι κάτι που γεννιέται έξω από τη φύση. Αυτό είναι κάτι που φαίνεται ότι ξεχνάμε όταν διαβάζουμε την ιστορία σαν μια εξιστόρηση μαχών όπου αρχικά, άντρες ως επί το πλείστον, πετούσαν πέτρες και ακόντια ο ένας στον άλλο, μετά βέλη και ξίφη, έπειτα σφαίρες και μετά ο,τιδήποτε άλλο μπορούσε να σωριάσει ανάσκελα ή μπρούμητα τον αντίπαλο. Τι θερμοκρασία είχε στην περιοχή τη στιγμή που έκοβαν τα λαρύγγια τους ή σε τι χώμα είχαν κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ πριν διαπεράσουν με το ξίφος τους το θώρακα του βάρβαρου, ή από πού ήταν το νερό που είχαν καταναλώσει πριν περάσουν στο ακόντιό τους σουβλάκια τους κακούς δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Ίσως όμως σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που αποσιωπούνται ως ασήμαντες να βρίσκονται οι απαντήσεις σε ερωτήσεις του τύπου γιατί ο τάδε θεός δεν με ακούει ή γιατί η δείνα θεά δεν γυρίζει καν να με κοιτάξει ή γιατί, εν τέλει, όλοι οι θεοί λείπουν;

Το καλσονέτο

Το’ ξερα πως θα σε πέταγε το δείλι

– κλειδί εσύ του ονειρεμένου κόσμου –

δειλά, σαν ταχά να ξεσκέπαζε το χείλι

όχι του νου μα του ανόητου ενός μου.

Κόγχη το μάτι που επιμένει να σουρώνει

πάνω στον τοίχο την ταχύτητα της κούρσας

όστρακο που με μιας τη φούστα του ξαπλώνει

πότε αντικρυστά στην έκταση της ούσας.

Κι αν δυνατόν να αδυνατεί η μέρα με τη νύχτα

Μη με κοιτάς λοξά, μωρέ! Σαν να’βρισα τα θεία!

Κιτρίνιζε το κίτρινο με το παχύ το ήτα

και μαύριζε το κατάμαυρο σαν περασμένες μια.

Σίμωνε, τότε, τέλειωνε με το διάρμισμά σου

να μη σε βρει ακόλουθο του πρέσβη η νοτίτσια.

Σάματις ,θα το πει κανείς στην αρχοαφεντιά σου;

"Για δες, δεν έπρεπε να λάβεις ίδια δα ετούτη τη μαλίτσια".

Και πάει το δείλι, αχ! και το όνειρο κλειδώνει

ενός λεπτού σιγά δεν φτάνει ούτε για αστείο

ούτε προσάναμμα κρατά να αρχίσει να πυρώνει

Βέβαιον, πια, πως στον καιρό δεν έμεινε στοιχείο.