Κατσακρίδα

Σκέψεις πίσω από ένα καθρέφτη (απόσπασμα)

Το φιλί στον καθρέφτη είναι το μόνο φιλί

που δεν μπορείς να δώσεις πουθενά αλλού

παρά μόνο στο στόμα.

Sin título

Nunca es tarde repetir los mismos errores.

El cielo descubre las nubes entre las cejas

el rostro sigue siendo de cartón en el cristal roto

mientras el dedo se pone en el obligo de la sombra.

Verás,

las alcachofas no lloran cuando las comes crudas

y los espárragos buscan una almohada en el paladar salado.

Los ajos son caramelos de menta disfrazados de ajos

y los boquerones no son nada más que tu último recuerdo

embolsado en un sobre de burbujas

para no manchar el olvido.

La mano te pide que la levantes en la frente

como cuando de niño se te ponía a ver si tenías fiebre.

Mas no, ya no me la quito de encima

que es como seguiré aguantando

en la calle,

en la ducha,

en la mesa,

en la cama,

bajo el sol,

en la terraza,

día y noche

con esa mano siempre pegada en la frente

como cuando repites los mismos errores

y la levantas sin querer a la altura de la ironía.

Για όσους προτίθενται να ταξιδέψουν στην Ιβηρική

Κι αν είναι μόνο φωταγωγός η θέα από το παράθυρό σου, μην απελπίζεσαι.
Η συνήθως λευκή επιφάνεια του απέναντι τοίχου είναι μιας πρώτης τάξεως μονταζιέρα για οποιαδήποτε σκέψη ή ομάδα σκέψεων εμφανίζεται αδιακρίτως κάθε που απλώνεις ένα σώβρακο ή μια κυλότα, ή που παρατηρείς μια αποβλακωμένη μύγα στο τζάμι του παραθύρου ή ξεφυσάς το καπνό του τσιγάρου έξω από το δωμάτιο ή ακούς τη μουσική του αποκάτω ή τον καβγά των αποπάνω ή μυρίζεις την τσίκνα της διπλανής πανσέτας ή διαπιστώνεις τις αυξομειώσεις της έντασης του φωτός, ανάλογα με το αν έχει συννεφιά ή λιακάδα, αν και γι' αυτό θα χρειαστεί λίγη εξάσκηση.
Δες και τα θετικά: πότε σου έπεσε τελευταία φορά ένα σώβρακο ή μια κυλότα στο βρώμικο πάτωμα, ή πότε σε υπνώτισε μια αποβλακωμένη μύγα με τα μικροσκοπικά της μάτια από απόσταση (για αυτήν) χιλιομέτρων, ή πότε έκαψες τα χείλια σου με τη γόπα του τσιγάρου, ή πότε άκουσες ένα τραγούδι που δεν θα άκουγες με τίποτα στο σπίτι σου, ή τον καβγά δύο ατόμων που δεν έχεις δει ποτέ αλλά γνωρίζεις όλες τις δυσλειτουργίες της σχέσης τους, ή πότε μύρισες την τσίκνα μιας πανσέτας στις 11 το πρωί ή αντιλήφθηκες τη μείωση της έντασης του φωτός, σκέφτηκες τη συννεφιά και φεύγοντας από το σπίτι σου φέρθηκες με προνοητικότητα και πήρες μαζί σου μια ομπρέλα, μόνο και μόνο επειδή δούλεψε στην εντέλεια η μονταζιέρα του απέναντι, συνήθως λευκού, τοίχου;

Χωρίς τίτλο (ω! τι τύχη)

Και είχε την τύχη
να μη λάβει κανένα μήνυμα
να μη δεχτεί καμία κλήση
και οι επιστολές του να μείνουν ανεπίδοτες
χωρίς παραλήπτες
τηλεφωνητές
και κουτιά παραπόνων.
Έτσι μονάχα
είχε την τύχη να ζει.

Y tanto

Dijo una pobre tostada apretada entre las rejas de su jaula caliente...
Y a partir de ese día se inventó un lema, un "grito de guerra", una manera de entender la vida!

Θα χωρέσουν;

Είναι σίγουρο ότι όταν αυτό τελειώσει, θα σου συμβεί ό,τι γίνεται πάντα αφότου δεις μια ασπρόμαυρη ταινία: Θα σηκωθείς να πας να κατουρήσεις μετά από μιάμιση ώρα κράττει, θα επιστρέψεις στο σαλόνι και πριν καθίσεις στην αγαπημένη σου γωνιά στον καναπέ, θα κάνεις επίθεση στην κουζίνα. Θα ανοίξεις το ψυγείο, θα σου φανεί άδειο αν και σίγουρα έχει μείνει φαγητό, θα διψάς και θα πάρεις μια λεμονίτα Φάντα ή κατευθείαν το μπουκάλι το λευκό κρασί που σου φωνάζει δυνατά να το πιεις. Θα επιστρέψεις στο σαλόνι και αυτή τη φορά δεν θα καταλάβεις την αγαπημένη σου γωνία στον καναπέ η οποία είναι εκεί που είχες ξαπλώσει όσο έπαιζε η ταινία αλλά εκείνη τη γωνία που βρίσκεται πιο κοντά στο παράθυρο που βλέπει στο δρόμο.
Θα ανάψεις το προτελευταίο τσιγάρο πριν πας για ύπνο και η φωτιά του αναπτήρα θα φωτίσει μεμιάς όλη τη φωτογραφική σειρά από μια σκηνή της ταινίας που έχει προβληθεί ήδη στον τοίχο του γειτονικού σπιτιού που είναι ταυτόχρονα και ο τοίχος από το δικό σου σπίτι. Τότε θα αρχίσεις να σκέφτεσαι το ρόλο του πρωταγωνιστή που σου άρεσε τόσο, θα παραδεχτείς όμως ότι και αυτός του δευτεραγωνιστή επίσης σου άρεσε. Για ένα λεπτό, ίσως και λιγότερο, θα σκεφτείς ένα σωρό πράγματα που έχεις να κάνεις αύριο, το οποίο αύριο πέφτει σε Δευτέρα, και θα φρικάρεις με την ιδέα ότι πρέπει να τα χωρέσεις όλα στην ατζέντα της εβδομάδας, όμως αμέσως θα σου περάσει γιατί όλα θα χωρέσουν στο τέλος και θα ξανασκεφτείς το ρόλο του πρωταγωνιστή που σου άρεσε τόσο, θα παραδεχτείς όμως ότι και αυτός του δευτεραγωνιστή επίσης σου άρεσε.

¿Cabrá?

Seguro que en cuanto se acabe esto te pasará lo que ocurre después de haber visto una película en blanco y negro: Te levantarás para ir a mear lo que estabas aguantando mientras una hora y media, volverás al salón y antes de sentarte en el rincón del sofa preferido, atacarás la cocina. Abrirás la nevera, te parecerá vacía aunque sí queda comida todavía, tendrás sed y cogerás una Fanta limón o directamente la botella de vino blanco que te pide a gritos que la bebas.Volverás al salón y esta vez no ocuparás el rincón del sofa preferido que es donde te habías tumbado mientras la película sino el que está más cerca a la ventana que da a la calle.

Encenderás el penúltimo pitillo antes de ir a dormir y el fuego del mechero iluminará en un instante toda la serie de fotos de una escena de la pelicula ya proyectada en la pared de la casa de los vecinos que también es la pared de tu casa. Entonces te pondrás a pensar en el papel de protagonista que te ha gustado tanto pero sí reconocerás que el del actor segundario también te gustó. Durante un minuto, o igual menos, pensarás en la cantidad de cosas que tendrás que hacer mañana que cae en lunes y te agobiarás con la idea de hacer caber todo en tu agenda semanal pero enseguida se te pasará porqué todo cabrá al final y volverás a pensar en el papel de protagonista que te ha gustado tanto y en el del actor segundario que también te gustó.

Si piensas que sí hazme una llamada perdida

Es como si volviera a encontrarme con un amigo de la infancia, con el que iba todos los dìas al colegio pero que de repente, por alguna razòn que desconozco, nos dejamos de ver. Y un dìa, despuès de muchos años sin saber nada de tì, te vuelvo a ver en la calle y te digo,¡eh hola! tu cara me suena, ¿no seràs el Dani con el que compartìa mesa en el colegio? Y tu respondiste como el niño de entonces, ¡hostia! es verdad... ¿Què es de tu vida? 

Y asì empezò todo de nuevo.