Saturday, May 24, 2008

Είμαι ένα αστείο

Συνήθως γράφω στα ελληνικά. Μάλλον επειδή είναι η μητρική μου γλώσσα. Όμως τι κάνει μια γλώσσα μητρική;

Εγώ θέλω να έχω δυο μητέρες. Και τις έχω. Όμως, τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία στην ισπανόφωνη μητέρα μου. Δεν συναντιόμαστε κάθε μέρα και μιλάμε σπανίως στο τηλέφωνο. Αλλά είναι μια μάνα ακόμη στην οποία μπορώ να βασιστώ. Μπορεί να μη θυμάμαι το πρόσωπό της ή να δυσκολευτώ να την αναγνωρίσω εάν τη συναντήσω, ξέρω ωστόσο ότι είναι εκεί, σε όλους τους δρόμους που έχω γυρίσει, σε όλες τις λέξεις που έχω ακούσει και σε όλα τα πρόσωπα που έχω γνωρίσει σε Σαλαμάνκα, Μαδρίτη, Βίγκο, Αβάνα, Βαρκελώνη, Ουέλβα, Βιτόρια κια Παμπλόνα.

Η ζωή είναι είναι ένα αστείο τόσο σοβαρό που είναι πανεύκολο να μπερδευτεί κανείς. Εγώ μπερδεύομαι με τις μητρικές γλώσσες. Πια δεν ξέρω να ξεχωρίσω ανάμεσα στους φίλους με τους οποίους μιλάμε την ίδια γλώσσα και αυτούς που μιλάνε την ίδια γλώσσα με μένα. Λέω ότι είμαι ένα αστείο και όλοι παραξενεύονται εξίσου, για διαφορετικούς λόγους, αλλά αυτό δεν έχει και πολύ σημασία. Μάλλον συμβαίνει επειδή έχουμε την ίδια μητέρα. Ή, ίσως, επειδή όλοι αναζητούμε τα ίδια πράγματα αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Επειδή, μάλλον, μας ενώνει όλους ο θάνατος και η ελπίδα.

Ας είμαστε έτσι σε διαφορετικά μέρη. Το να είμαι στην Ελλάδα δεν είναι τίποτα άλλο από το να μην είμαι στην Ισπανία. Αυτή η σκέψη μου είναι παρήγορη. Ανοίγω το παράθυρο του σαλονιού μου και βλέπω το φεγγάρι. Η σκέψη και μόνο ότι είναι το ίδιο φεγγάρι που βλέπεις και εσύ από το παράθυρο του σαλονιού σου –αν έχεις την ίδια τύχη με μένα– με ανακουφίζει. Το φεγγάρι είναι επίσης μια μάνα και βλέπεις πόσος κόσμος τη μοιράζεται!

Και δεν θα τη μοιραζόμασταν εμείς;

No comments: