Η λατρεία του λ

Αν σήμερα σε λένε Ελένη μπορεί και να γιορτάζεις. Μη γελάς γιατί μπορεί και να γιορτάζεις επειδή στο όνομά σου υπάρχει ένα λ. Δεν κάνω πλάκα, το λ είναι παντού, κοίτα: το γέλιο έχει λ και το κλάμα επίσης. Το γλυκό έχει ένα λ ωραίο και είναι ακόμη πιο λαχταριστό όταν είναι γλυφιτζούρι. Καλά τα λέω. Να, η καλοσύνη έχει λ και το ξεχνάμε. Το καλοκαίρι, το κολοκυθάκι, το κουνέλι και ο κόλιαντρος (σου’ δωσα και συνταγή, τι άλλο θες;) Τα γυαλιά ηλίου, ας πούμε, που έχουν δύο λ είναι σωτήρια για να καλύψεις το ζεύγος των οφθαλμών σου από ένα ήλιο γυμνό όταν σε κοιτάει κατάματα αδιαφορώντας για τις γυαλιστερές κόρες των ματιών σου και πότε; Μα ακριβώς την ώρα που η ρυμούλκηση των γεννέθλιων αναμνήσεων (Ω, τι πλούτος!) εξαντλεί όλα τα αποθέματα σε υγρά καύσιμα (no queda más) και χρειάζεσαι ένα σπιτάκι τύπου LEGO για να παίξεις τώρα, επιτόπου και αβλεπί, δηλαδή αυτή τη στιγμή που η παιδική σου ηλικία ξανανθίζει σαν λουλούδι το οποίο δέχεται απανωτές επισκέψεις από ένα σμήνος αχόρταγων, πλην εργατικών μελισσών, οι οποίες αναμετριούνται με τη γκάμα των ευωδιών που υπάρχουν ελεύθερες στη Φύση (να μια ωραία ευχή για σήμερα, να’σαι ελεύθερη σαν τις ευωδιές της Φύσης...) και αφού κάνουν για λίγη ώρα ζζζζζζζ (προσπαθώντας, εις μάτην, να πουν ζαλίζομαι...) κατηφορίζουν τα πέταλα των ανθών ωσάν να επρόκειτο για τσουλήθρα (κι άλλο παιχνίδι από τότε), λυγίζοντας τη μέση τους για να γίνουν ένα με τη λεία επιφάνεια, την αρμόδια να διεκπεραιώσει την πτώση στο κενό, μέσα στο οποίο τα λάθη είναι μαζί και δίπλα στα σωστά, οι λέξεις παίζουν με τα νούμερα κρυφτό και τα γεγονότα, κατά πώς λέγονται στις ειδήσεις, δεν υπάρχουν.

Όπως μπορείς να διαπιστώσεις, όλα τα μπορεί το λ, με ένα ναι, σου λέω, ή με ένα όχι, που μπορεί να το λέει, μπορεί και να μην το πει, λένε.