Προβλήματα όρασης

Τέτοιο καιρό πέρυσι, περίπου την ίδια ώρα με τώρα, περασμένο απομεσήμερο βαμμένο γαλάζιο απ’την κορφή ως τα νύχια, αγνάντευα τον ορίζοντα που ήταν καθαρός και ενάργιος, ότι έπρεπε δηλαδή για την άνευ όρων παράδοση στην ονειροπόληση. Κατά μήκος και κατά πλάτος και κατά ύψος αυτού του ορίζοντα δεν υπήρχε όριο κανένα και έτσι η όραση περιφερόταν αδέσποτη από το ένα σημείο στο άλλο χωρίς να αναγκάζεται να διακόπτει τον καλπασμό της σε κάποιο εμπόδιο και κυρίως χωρίς τίποτα να την αποσπά από την ατέρμονη περιδιάβαση. Το μάτι κοιτούσε δεξιά και αριστερά και ενώ αντιλαμβανόμουνα την κίνησή του θα μου ήταν αδύνατο να ξεστομίσω έστω και μια λέξη στην περίπτωση που κάποιος με ρωτούσε τι βλέπεις; Και όμως, έβλεπα να ξετυλίγεται σαν κουβάρι το κύριο μέρος των συμβάντων μιας ζωής με επιμέρους δευτερέουσες λεπτομέρειες ενός ανθρώπου που αναγνώριζα ως εμένα, αλλά που δεν ήμουν εγώ. Όσο διαρκούσε η περιδιάβαση των οφθαλμών σε όλο αυτό τον άχρονο και μη ορισμένο γαλάζιο χώρο, οι αναμνήσεις επικάλυπταν η μία την άλλη σαν τον ήχο της σταγόνας που στάζει από μια χαλασμένη βρύση, δηλαδή μονότονα. Εκείνη τη στιγμή δεν σκεφτόμουν πραγματικά τίποτα, απλώς έβλεπα να πέφτουν ρυθμικά οι σταγόνες που προανέφερα σε μια γούρνα και μετά να χάνονται μέσα σε αλλεπάλληλους ομόκεντρους κύκλους. Κάποια στιγμή, ενώ παρακολουθούσα ως θεατής από μακρυά, σχεδόν από το άνω διάζωμα ενός ελληνικού αμφιθεάτρου, την πτώση των σταγόνων μέχρι να καταλήξουν στη γούρνα που τις κατάπινε, βρέθηκα ακριβώς στο σημείο της πρόσκρουσης με την επιφάνεια του νερού της γούρνας και αισθάνθηκα να βουλιάζω και να σκορπίζομαι στα πέρατα, δημιουργώντας με τη σειρά μου από το τίποτα αλλεπάλληλους, ομόκεντρους κύκλους. Και λέω από το τίποτα γιατί μέχρι του σημείου πρόσκρουσης της σταγόνας στην επιφάνεια του νερού της γούρνας όλα πήγαιναν καλά. Η ρυθμική αγωγή που ακολουθούσε η εν λόγω κίνηση ακινητοποιούσε τα αισθητήρια όργανα (όσα μπορώ να γνωρίζω, τουλάχιστον) και προκαλούσε ύπνωση στους νευρώνες του εγκεφάλου που για λίγο έπαιρναν ρεπό. Τότε λοιπόν, η μετάβαση από το σημείο πρόσκρουσης στα αυτοπολλαπλασιαζόμενα δαχτυλίδια γύρω από αυτό έλαβε χώρα απότομα, σε δευτερόλεπτα ή κλάσματα δευτερολέπτου, δεν έχει σημασία, με αποτέλεσμα να μεταφερθώ απότομα στην αφετηρία της ζωής (να πω της ζωής μου, πάλι λάθος θα’ναι) και μια σειρά αναμνήσεων και συμβάντων άρχισαν να εκτινάσσονται αλυσιδωτά, καλύπτοντας την περιφέρεια κάθε ομόκεντρου κύκλου ως το άπειρο. Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτό, μπορώ όμως να διαβεβαιώσω ότι σήμερα, περίπου την ίδια ώρα με πέρυσι, περασμένο απομεσήμερο μπροστά στο γαλάζιο περίγραμμα του ανοιχτού εγγράφου WORD, αισθάνθηκα να κολυμπάω πάλι σε αλλεπάλληλους ομόκεντρους κύκλους που με απορροφούσαν και με στροβίλιζαν ακατάπαυστα και αστραπιαία σκέφτηκα, ρε μπας και δεν έχω συνέλθει από τότε;