Φοβάμαι πως δεν χωράει η Ελλάδα στο σάκο σου.

Αν εδώ είναι επτά, στην Ισπανία θα είναι έξι – μια ώρα λιγότερο στα Κανάρια – όπου ο ήλιος ακόμα καίει για τα καλά ενώ εδώ το φως είναι μάλλον απαλό, δηλαδή ιδανικό για να βγάλεις φωτογραφία τις σκιές που είναι γεμάτες άμμο ή τον ταραγμένο καθρέφτη στην επιφάνεια αυτού που υποτίθεται ότι είναι η Mare Nostrum, όλα εκείνα τα θαλάσσια ρεύματα που ταξιδεύουν στο νότο ή το βορρά ή αντίθετα, μέρα παρά μέρα, κάτω από ένα έναστρο ουρανό που εντός ολίγου θα αντικατοπρίζεται στην οθόνη του φορητού μου, κι εδώ, πάνω στο γραφείο μου υπάρχουν ένα σωρό πράγματα που μου αποσπούν την προσοχή και ξεχνώ τι ήθελα να γράψω, μεταξύ άλλων υπάρχει κι ένα βιβλίο, που αν είσαι Έλληνας δεν σου χρειάζεται κι αν είσαι Ισπανός αλλά δεν βρίσκεσαι εδώ πάλι σου είναι αχρείαστο, καθώς πρόκειται για ένα τουριστικό οδηγό της Ελλάδας, δηλαδή της χώρας που είναι προτιμότερο να γνωρίσεις χωρίς οδηγούς και αποσκευές, κατά τη γνώμη των ιθαγενών, μάλιστα ο ιδανικός τρόπος να τη γνωρίσεις θα ήταν να μην την επισκεφτείς καθόλου διότι αν έχεις βρεθεί εδώ έστω και μια φορά θα θέλεις να επανέλθεις, όπως όταν επανέρχεται στον οισοφάγο το δύσπεπτο αγγούρι που είναι ένας καρπός σαρκώδης, κιλινδρικός, μήκους 6 με 12 εκατοστά και πάχους 2 με 5 εκατοστά (μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό, έτσι αποδίδεται η έννοια στο λεξικό) και σου ξεφεύγει ένα ρέψιμο τελείως φυσικά, σχεδόν αναπόφευκτα, και μάλιστα, παρά το γεγονός ότι είσαι με κόσμο, εσύ δεν ντρέπεσαι και γιατί να ντραπείς άλλωστε, στη ζωή αυτή ή σε οποιαδήποτε άλλη, πρέπει κανείς να εκφράζεται ελεύθερα, εννοείται!, υποθέτω ότι όλο και κάποιος θα σε υπομείνει ή όχι, αυτό είναι το λιγότερο, το σημαντικό είναι συνεχίσεις να είσαι φυσικός, πλήρης και υγιής, σαν το γάλα της κατσίκας – η οποία, παρεπιμπτόντως, είναι ένα πανέμορφο ζώο και έχει υπέροχο κρέας – με το οποίο γάλα φτιάχνονται ένα σωρό τυριά που αν συνοδευτούν με pa amb tomaquet, ελαιόλαδο και ρίγανο, κατά προτίμηση από τις ξερές βουνοπλαγιές της νότιας Κρήτης, είναι πεντανόστιμα, no hay comida más rica, αμέσως θα διαπιστώσεις πως σου ανοίγει η όρεξη και μετά, άντε να στην κλείσει κανείς, Ω Ζευ!, αν μπορούσες να δεις τι περιδρομιάζεις, θα νόμιζε κανείς ότι δεν χωράει άλλο φαγητό στο στομάχι σου, κι ωστόσο, χωράει μια χαρά, θα φταίει ο μεταβολισμός σου (που να σου εξηγώ τώρα τις υπερωρίες που κάνει αυτή η λέξη με την πάρτη σου), είναι απίστευτο, χωράνε και θα χωράνε τα πάντα, μα βέβαια, εσύ πορίζεσαι με αυτή τη ρήση, τι να μου λες τώρα, θα ήταν αδύνατο να ζήσεις χωρίς αυτή, τη μοτοσυκλέτα, τη φιλία, τη γυναίκα, την πείνα.