Και να!

Καινά!

Κενά!

Τις νύχτες που λοξοδρομούν τα όνειρα

ανασύρω από το συρτάρι της κουζίνας μια συνταγή στην τύχη,

η εκτέλεση της οποίας θα φάνταζε αδύνατη

οποιαδήποτε άλλη στιγμή του εικοσιτετραώρου.

Τα υλικά βρίσκονται εκεί και περιμένουν να αναμειχθούν

όσο τα δοχεία κοιτάζουν ανυπόμονα και αντιδρούν εκστατικά

μόλις έρθουν σε επαφή με τα δάχτυλα.

Η παρασκευή είναι διπολική,

όπως ο φόνος,

αφήνει ίχνη και στους δύο που μοιράζονται το κοινό μαχαίρι,

μισό στο σώμα μισό στη χούφτα,

κι αν δεν υπήρχε η απειλή της τιμωρίας

θα σκοτώναμε κάθε λεπτό της ίδιας ώρας.

Πάει να γίνει συνήθεια και ξαναφεύγει,

αυτός ο μήνας μας δόθηκε για τις γρίπες και τα κρύα τα νερά.