Πάρτυ μεταμφιεσμένων

Καθώς πλησιάζω προς τον άγνωστο άνδρα που στέκεται εδώ και ώρα σε μια γωνία της κατάμεστης αίθουσας σκέφτομαι να τον ρωτήσω τι έχει ντυθεί. Φοράει ένα παλιομοδίτικο, μπλε σκούρο κοστούμι με μαντήλι πουά στο πέτο, λευκό πουκάμισο με μικρό γιακά και γραβάτα πουά επίσης, στις αποχρώσεις του μπλε πάντα, κρατάει ένα μπαστούνι – σχεδόν στηρίζεται στο μπαστούνι που δεν έχει αποχωριστεί από την ώρα που μπήκε στην αίθουσα – αλλά δεν κουτσαίνει, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Πάντως το μπαστούνι δεν μοιάζει διακοσμητικό αν και ακόμα δεν έχω καταλάβει τη χρήση του και όσο κατευθύνομαι προς αυτόν το βλέμμα του παραμένει ακίνητο αλλά όχι απλανές, δεν καταλαβαίνω πού ακριβώς κοιτάει, ίσως είναι λίγο αλήθωρος, όμως όταν φτάνω μπροστά του εκείνος αντιλαμβάνεται την παρουσία μου και μου χαμογελάει αλλά σαν να μη με βλέπει και φυσικά δεν τολμώ να σκεφτώ ότι είναι τυφλός, ή μάλλον τολμώ να σκεφτώ ότι είναι τυφλός αλλά δεν διανοούμαι να τον ρωτήσω, ή μάλλον για λίγο περνάει από το μυαλό μου να τον ρωτήσω, αν και δεν βρίσκω το θάρρος για μια τέτοια ερώτηση, οπότε ξαφνικά μου’ ρχεται να τον ρωτήσω τι έχει ντυθεί. Τίποτα, είναι η απάντηση που λαμβάνω, αν εννοείτε σε τι έχω μεταμφιεστεί ή τα συνηθισμένα μου ρούχα, αν κυριολεκτείτε στην ερώτησή σας. Επιμένω λίγο περισσότερο λέγοντας ότι το όλο παρουσιαστικό του, οι κινήσεις του εν γένει και το βλέμμα του με έκαναν να σκεφτώ ότι έχει ντυθεί τυφλός. Τυφλός δεν ντύνεσαι, γεννιέσαι ή γίνεσαι, είναι η απάντηση που λαμβάνω, και για να σας λύσω την απορία, θα πρέπει να συστηθούμε: Ονομάζομαι Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Και για όλο το υπόλοιπο βράδυ αυτός συνέχισε να είναι ένας τυφλός άνδρας κι εγώ συνέχισα να είμαι μια αόρατη γυναίκα.