Παιχνίδια με τη φωτιά (που καίει τα δάση)

Πριν μια βδομάδα προετοίμασα το μάθημα της Γεωγραφίας στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο που διδάσκω. Επρόκειτο να εξετάσουμε τα ελατοδάση της χώρας μας και είχα μαζέψει αρκετό υλικό για να δείξω στα παιδιά ότι τα ψηλά έλατα που στολίζουν σπίτι τους για δεκαπέντε το πολύ μέρες τα Χριστούγεννα χρειάζονται περίπου 50 χρόνια για να μεγαλώσουν. Όλα μαζί τα παιδιά της τάξης δεν συγκεντρώνουν αυτό τον αριθμό αν αθροιστεί η ηλικία τους. Θα τους το έλεγα αυτό για να σαστίσουν με το μέγεθος και να αναρωτηθούν για λίγο αν χρειάζεται να κόβεις ένα δέντρο μόνο και μόνο για να τοποθετείς πάνω του στρογγυλές μπάλες, χρυσές κορδέλες και πολύχρωμα φωτάκια, απουσία οποιουδήποτε συμβολισμού. Τα παιδιά φοβούνται συνήθως με ό,τι δε χωράει στις αριθμητικές πράξεις που ξεκινάνε να κάνουν με τη βοήθεια των δαχτύλων των χεριών τους. Για παράδειγμα, αν χρειαστεί να μετρήσουν με τα δάχτυλα για να βρουν το άθροισμα μιας πρόσθεσης και το νούμερο υπερβαίνει το 10, μπορεί και να βάλουν τα κλάματα, όχι γιατί θα τους μαλώσω, σιγά δεν είμαι και τόσο υπερβολικός, αλλά επειδή στιγμιαία σκέφτονται " πού πήγαν τα άλλα μου δάχτυλα, βοήθεια, δεν έχω άλλα δάχτυλα, δεν θυμάμαι που άφησα τα δάχτυλά μου, καλά μόνο αυτά τα δάχτυλα είχα, κύριε κάποιο άλλο παιδί μου πήρε τα δάχτυλα από τη τσάντα, εγώ τα είχα στην κασετίνα μου" κτλ... Ο φόβος τους είναι φυσιολογικός, αφού τόσα δάχτυλα διαθέτουν, ενώ θα ήταν τελείως διαφορετικός αν θέταμε το ίδιο αριθμητικό πρόβλημα σε μια σαρανταποδαρούσα φερ'ειπείν. Τελικά, μετά τον πρόσφατο αφανισμό του δάσους που θα αποτελούσε το πιο οικείο και χειροπιαστό παράδειγμα για τους μαθητές μου, δεν τους μίλησα για τα δάση αλλά για τους λόγους που αυτά εξαφανίζονται. Και η ανταπόκρισή τους υπήρξε θερμή. Διότι μπορούσαν εύκολα να μετρήσουν και να απαριθμήσουν τους λόγους αφανισμού τους καθότι, ως γνωστόν, χωράνε στα δάχτυλα ενός χεριού: εμπρησμός, ασυνειδησία, καταπάτηση, διαταραχή, πλάκα. Και όλα έδειχναν πολύ χαρούμενα γιατί πίστευαν ότι αυτόν τον αριθμό, το 5, θα το θυμούνται εύκολα. Όχι που θα τους χρειαστεί βέβαια αργότερα.