Από μικρό παιδί μου άρεσε το κυνηγητό. Σε ποιο παιδί δεν άρεσε, άλλωστε. Απλά τολμώ να πω ότι λαχταρούσα τόσο πολύ αυτό το παιχνίδι, που για ένα διάστημα μου είχε γίνει έμμονη ιδέα να το παίζω με τα υπόλοιπα παιδιά της γειτονιάς. Φυσικά, ο μόνος ρόλος που μου άρεσε ήταν αυτός του κυνηγημένου. Ούτε λέξη να κάνω τον κυνηγό.
Σήμερα, έχοντας πια φτάσει την περίφημη ενηλικίωση, εξακολουθώ να παίζω το ρόλο του κυνηγημένου, με τη βασική διαφορά ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει, το ίδιο και οι κανόνες του.
Το κυνηγητό ήταν διασκεδαστικό όσο διαρκούσε το καλοκαίρι. Με άλλα λόγια, το τρέξιμο, το λαχάνιασμα, ο ιδρώτας, η σκόνη, οι φωνές, το γέλιο, οι αψιμαχίες, το βρίσιμο και το σμπρώξιμο αποτελούσαν και αποτελούν τα συστατικά ενός συνηθισμένου απογεύματος καλοκαιριού για παιδιά ηλικίας 9 έως 15 ετών. Τα ίδια ως άνω συστατικά, εάν βρεθούν σε περιβάλλον και θερμοκρασία διαφορετική, δίνουν ένα αποτέλεσμα που δεν προσεγγίζει στο ελάχιστο την ανάμνηση εκείνων των παιδικών απογευμάτων. Προφανώς η μνήμη, έχοντας αιχμαλωτίσει εκείνες τις οσμές σε πραγματικό χρόνο και με συγκεκριμένα δεδομένα τόπου και χρόνου, περίπου με τον τρόπο που ο θεοδόλυχος μετρά και εμφανίζει στο κάτοπτρο τις διαστάσεις ενός οικοπέδου, τις κατηγοριοποιεί στη συνέχεια για να μπορεί κανείς να ανακαλεί τα περασμένα (άθελά του;) κάθε που δέχεται ένα ικανό ερέθισμα, όπως έντονη οσμή, κνησμός, κράμπα κτλ.
Ομολογώ ότι ξέφυγα από αυτό που αρχικά έλεγα, αλλά όχι τελείως. Μιλώντας λοιπόν για το κυνηγητό στην παιδική ηλικία και τρώγοντας ένα παγωτό ξυλάκι μιας γεύσης, κατά προτίμηση κακάο, θα περίμενα να επανέλθει στο προσκήνιο το σκονισμένο σανδάλι με το κοντό σορτς και το βρώμικο στο λαιμό και την πλάτη μπλουζάκι. Αμ δε. Το κυνηγητό έχει γίνει κυνήγι και ο κυνηγός δεν είμαι εγώ. Για την ακρίβεια αποτελώ το θήραμα ενός κυνηγιού που λαμβάνει χώρα όπως ακριβώς το κυνηγητό στα 13, μόνο που τώρα το τρέξιμο είναι αγγαρεία, το λαχάνιασμα αγχωτικό, ο ιδρώτας ενοχλητικός, η σκόνη ανεπιθύμητη, οι φωνές εκκωφαντικές, το γέλιο ισχνό, οι αψιμαχίες κανονιοβολισμοί, το βρίσιμο βρισίδι και το σπρώξιμο μπουνιές.
Στην ουσία, η κυνηγητική περίοδος έχει αρχίσει από καιρό και η διάρκειά της έχει παραταθεί σιωπηλά και για αόριστο χρόνο, εφόσον κανένα από τα μέρη, τόσο ο κυνηγός όσο και ο κυνηγημένος, δεν έχουν εκφράσει ρητώς καμία αντίρρηση μέχρι σήμερα.
Σήμερα, έχοντας πια φτάσει την περίφημη ενηλικίωση, εξακολουθώ να παίζω το ρόλο του κυνηγημένου, με τη βασική διαφορά ότι το παιχνίδι έχει αλλάξει, το ίδιο και οι κανόνες του.
Το κυνηγητό ήταν διασκεδαστικό όσο διαρκούσε το καλοκαίρι. Με άλλα λόγια, το τρέξιμο, το λαχάνιασμα, ο ιδρώτας, η σκόνη, οι φωνές, το γέλιο, οι αψιμαχίες, το βρίσιμο και το σμπρώξιμο αποτελούσαν και αποτελούν τα συστατικά ενός συνηθισμένου απογεύματος καλοκαιριού για παιδιά ηλικίας 9 έως 15 ετών. Τα ίδια ως άνω συστατικά, εάν βρεθούν σε περιβάλλον και θερμοκρασία διαφορετική, δίνουν ένα αποτέλεσμα που δεν προσεγγίζει στο ελάχιστο την ανάμνηση εκείνων των παιδικών απογευμάτων. Προφανώς η μνήμη, έχοντας αιχμαλωτίσει εκείνες τις οσμές σε πραγματικό χρόνο και με συγκεκριμένα δεδομένα τόπου και χρόνου, περίπου με τον τρόπο που ο θεοδόλυχος μετρά και εμφανίζει στο κάτοπτρο τις διαστάσεις ενός οικοπέδου, τις κατηγοριοποιεί στη συνέχεια για να μπορεί κανείς να ανακαλεί τα περασμένα (άθελά του;) κάθε που δέχεται ένα ικανό ερέθισμα, όπως έντονη οσμή, κνησμός, κράμπα κτλ.
Ομολογώ ότι ξέφυγα από αυτό που αρχικά έλεγα, αλλά όχι τελείως. Μιλώντας λοιπόν για το κυνηγητό στην παιδική ηλικία και τρώγοντας ένα παγωτό ξυλάκι μιας γεύσης, κατά προτίμηση κακάο, θα περίμενα να επανέλθει στο προσκήνιο το σκονισμένο σανδάλι με το κοντό σορτς και το βρώμικο στο λαιμό και την πλάτη μπλουζάκι. Αμ δε. Το κυνηγητό έχει γίνει κυνήγι και ο κυνηγός δεν είμαι εγώ. Για την ακρίβεια αποτελώ το θήραμα ενός κυνηγιού που λαμβάνει χώρα όπως ακριβώς το κυνηγητό στα 13, μόνο που τώρα το τρέξιμο είναι αγγαρεία, το λαχάνιασμα αγχωτικό, ο ιδρώτας ενοχλητικός, η σκόνη ανεπιθύμητη, οι φωνές εκκωφαντικές, το γέλιο ισχνό, οι αψιμαχίες κανονιοβολισμοί, το βρίσιμο βρισίδι και το σπρώξιμο μπουνιές.
Στην ουσία, η κυνηγητική περίοδος έχει αρχίσει από καιρό και η διάρκειά της έχει παραταθεί σιωπηλά και για αόριστο χρόνο, εφόσον κανένα από τα μέρη, τόσο ο κυνηγός όσο και ο κυνηγημένος, δεν έχουν εκφράσει ρητώς καμία αντίρρηση μέχρι σήμερα.
No comments:
Post a Comment