Sunday, August 19, 2007

Ένα σαλάχι κεντάει στο βυθό (απόσπασμα από σιέστα μεσημεριού)

Θέλω να ξυπνάω κάτω από μια συκιά τα πρωινά του δεύτερου δεκαήμερου του Αυγούστου, να κόβω δύο ώριμα σύκα και να τα τρώω.
Μου αρκεί να υπάρχει μια λεμονιά έξω από το παράθυρο της κουζίνας για να καλύπτει τις μυρωδιές από το τηγανητό ψάρι. Έτσι δεν χρειάζεται να ανάψω τον απορροφητήρα, γιατί αν το κάνω μπορεί να ζαλιστώ, να ξεχαστώ και να πάω να στύψω ένα λεμόνι πάνω του, καταστρέφοντας τη λεία γεύση του.
Μια γλάστρα με βασιλικό τοποθετημένη δίπλα στην είσοδο του σπιτιού αποτελεί ιδανική λύση για ένα πρόχειρο ξέπλυμα των δαχτύλων που πατούσαν κομβία ασανσέρ, ακουμπούσαν χερούλια λεωφορείου και ξεφύλλιζαν εφημερίδες πριν μπω στο σπίτι.
Αν μπορούσα να ξεπατώνω ένα φρέσκο κρεμμύδι από τον κήπο μου (αχ, πού είσαι κήπε;) κάθε φορά που φτιάχνω σαλάτα μαρούλι, θα κατανοούσα καλύτερα τη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα στα δύο αυτά υλικά και τη μοναξιά που νιώθουν όταν κάποιο από αυτά απουσιάζει από το κοινό πιάτο.
Κάθε φορά που χρησιμοποιώ ένα κλωναράκι δεντρολίβανο θυμάμαι την έκπληξη που δοκίμασα όταν πλησίασα για πρώτη φορά κάτω από το δέντρο αυτό και μου ήταν αδύνατο να πιστέψω ότι μπορεί να γίνει τόσο μεγάλο (ήμουν πεπεισμένος ότι ήταν μικρός θάμνος, σαν τη ρίγανη), διότι εκείνη τη στιγμή η λέξη δεντρολίβανο απόκτησε μέσα μου όγκο, εκτός από άρωμα.
Οι πατάτες μπορεί να είναι κίτρινες ή άσπρες. Οι πατάτες όμως που ευγνωμονώ έχουν αποχρώσεις πορτοκαλί - καφέ, που δημιουργήθηκαν χάρις την ανάπαυσή τους σε βαθύ τηγάνι με καυτό λάδι πάνω στο πετρογκάζ.
Το νεράτζι γίνεται γλυκό του κουταλιού που μπορεί να σου αρέσει ή να μη σου αρέσει. Αν όμως δεν σου αρέσει η ευωδιά των νερατζιών κατά τις επτά και μισή το απόγευμα στη Μπενάκη και στους κάθετους δρόμους περί τα τέλη Απρίλη, είναι μάταιο να δοκιμάσεις το γλυκό του κουταλιού που λέγαμε πριν.
Κοιμάμαι και ακούω τα τζιτζίκια σημαίνει ότι ακόμη έχω δικαιολογία να ονειρεύομαι τη θάλασσα. Όχι πως αν πάψουν το τζι τζι τζι θα στερηθώ το εν λόγω δικαίωμα. Απλά, δεν θα έχω πια την ίδια δικαιολογία.
Μια παστή σαρδέλα κουβαλάει στο σώμα της το αλμυρό ημερολόγιο του πρώιμα χαμένου βίου της.
Η χιονισμένη σου ράχη, ω κουραμπιέ! είναι όλη σου η γοητεία.
Ένα κεφτεδάκι αρκεί για να έρθει το τάπερ στην παραλία.

Βρείτε τον καιρό και αυτός θα σας ανταμοίψει.

No comments: