Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ συναντάω τον Μίκελ. Δηλαδή το φάντασμά του γιατί ο Μίκελ έχει πεθάνει. Ή μάλλον αγνοείται. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το καλοκαίρι του 2022 παραθέρισα στη Βάση Φλορ ντε Μαλ στην Αφροδίτη. Είχα καιρό να πάω διακοπές και αποφάσισα ότι ήταν καλή ευκαιρία να επισκεφτώ τον πλανήτη αυτό, στον οποίο είχε επιτραπεί η επίσκεψη γήινων μόλις πριν από δύο χρόνια. Το συμβατικό ταξίδι με διαστημικό λεωφορείο διαρκούσε κανονικά 16μιση μήνες αλλά επειδή δεν είχα τέτοια πολυτέλεια χρόνου επέλεξα τη λύση του διακτινισμού, με το αζημίωτο φυσικά... Ας είναι, τέτοια ταξίδια γίνονται once in a lifetime, τουλάχιστον όσον αφορά στην πραγματική ζωή γιατί εικονικά μπορώ να βρίσκομαι εκεί κάθε απόγευμα. Σωστά, το Ίντερνετ. Εν πάσει περιπτώσει, όμως, ας επανέλθω στο θέμα μου. Έφτασα στη Βάση και πήγα αμέσως στη φροντ ντεσκ για να ζητήσω τον κωδικό πρόσβασης στο δωμάτιό μου και να ταχτοποιηθώ. Δεν αναζητούσα καμιά πολυτέλεια, απαιτούσα ωστόσο οι εγκαταστάσεις να πληρούν τις ελάχιστες προδιαγραφές ασφαλείας και φυσικά μια υποτυπώδη άνεση, δεδομένου ότι ο εν λόγω πλανήτης δεν φημίζεται για το φιλικό στους γήινους κλίμα του. Προς μεγάλη μου απογοήτευση έμαθα ότι το δωμάτιο για το οποίο είχα κάνει ηλεκτρονική κράτηση είχε καταληφθεί ήδη από έναν τύπο ονόματι Μίκελ, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Ζήτησα στο φροντ ντεσκ της Βάσης να αναλάβουν να λύσουν την παρεξήγηση, γιατί προφανώς είχε γίνει κάποιο λάθος, προθυμοποιήθηκα μάλιστα να πάω εγώ σε άλλο ελεύθερο δωμάτιο, αρκεί να μου εξασφάλιζαν την ίδια θέα με το δωμάτιο που κατά λάθος είχε καταλειφθεί από τον Μίκελ. Μη φανταστείς τίποτα απέραντες παραλίες με λευκή άμμο και γαλαζοπράσινη θάλασσα, σαν να βρισκόμασταν στη Γη πριν από κάνα αιώνα. Κάθε άλλο. Η θέα που θα είχα από το κατειλλημένο από τον Μίκελ δωμάτιο περιοριζόταν σε μια έκταση περιφραγμένη από ένα διαφανές υλικό και στην οποία έκταση φυόταν το μοναδικό λουλούδι της Αφροδίτης, το Φλορ Ντε Μαλ. Εξ'αυτού του λόγου, εξάλλου, η Βάση έφερε το ομώνυμο όνομα. Το σπουδαίο με το εν λόγω λουλούδι ήταν ότι άνθιζε μια φορά κάθε 134 χρόνια, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, και επειδή ποτέ πριν δεν είχε δει ανθρώπινο μάτι την ανθοφορία του από τόσο κοντά, ήμουν τρομερά ενθουσιασμένος με την πιθανότητα να το δω τώρα, εδώ, για πρώτη φορά, εγώ.
Δυστυχώς, από το φροντ ντεσκ δεν μπόρεσαν να επιλύσουν το πρόβλημα, πρώτον γιατί το δωμάτιο που μου υπέδειξαν δεν έβλεπε στην προπεριγραφείσα έκταση αλλά σε κάτι τεράστιες εγκαταστάσεις της Βάσης, ο δε Μίκελ, όπως θα μαθαίνα λίγο αργότερα από την επικοινωνία με το φροντ ντεσκ, ήταν αμετακίνητος: είχε έρθει νωρίτερα στη Βάση, είχε έρθει για τον ίδιο λόγο και το κυριότερο, είχε ταξιδέψει με το συμβατικό λεωφορείο...
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, περί τις 7 ώρα Γης κατέβηκα μια βόλτα στην αίθουσα συγκέντρωσης της Βάσης. Καθώς προχωρούσα προς το σημείο της αίθουσας όπου είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος αισθανόμουν τη διάχυτη ανυπομονησία για το φαινόμενο που επρόκειτο να λάβει χώρα ενώπιόν μας, κατά πάσα πιθανότητα απόψε, μπροστά στα γήινα μάτια μας, για πρώτα φορά, σήμερα.
Πριν καλά καλά φτάσω στο σημείο που επέτρεπε να δεις έξω από τη Βάση, με πλησίασε κάποιος και μου συστήθηκε: Μίκελ. Μου είπε αμέσως μετά ότι λυπόταν για την αναστάτωση που προκλήθηκε από λάθος της Βάσης και για να επανορθώσει με κάλεσε να δούμε το λουλούδι να ανθίζει από το δωμάτιό του, στο οποίο παραλίγο να βρισκόμουν εγώ. Κανονικά θα έπρεπε να σκεφτώ τι ρομαντικό εκ μέρους του αλλά βρισκόμουν στην Αφροδίτη, συνεπώς ο ρομαντισμός εκεί εξέλιπε παντελώς. Μα τι λέω, θα έπρεπε να σκεφτώ κατευθείαν ότι οι προθέσεις του δεν φαίνονταν τελείως αθώες αλλά και πάλι, αυτά είναι γήινες σκέψεις και τώρα βρισκόμουν στην Αφροδίτη, εδώ όλα είναι αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτά σκέφτηκα να τον ρωτήσω πώς ήξερε ποιος ήμουν ή μάλλον ότι ήμουν αυτός που πίστευε ότι ήμουν ή ότι αν εκεί ήμουν αυτό που είμαι (αυτό θα τον δυσκόλευε σίγουρα) αλλά δεν είπα τίποτα και τον ακολούθησα δίχως δεύτερη σκέψη. Μάλιστα. Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι δωμάτιο με θέα. Το Φλορ ντε Μαλ στεκόταν μπροστά μου σε απόσταση 50 μέτρων περίπου, μέσα στο προστατευτικό του διαφανές περίβλημα, αλλά μπορούσα να το δω μπροστά μου, εδώ, τώρα, μαζί με έναν άγνωστο, σχεδόν μόνος μου.
Τότε άκουσα τη φωνή του Μίκελ πίσω μου να λέει ότι ξέρει ένα τρόπο για να βγούμε από τη Βάση και να πάμε πιο κοντά στο Φλορ ντε Μαλ, χωρίς να διακινδυνεύσουμε τη ζωή μας από τους θυελλώδεις ανέμους που φυσούν στην επιφάνειά της Αφροδίτης και το θανατηφόρο διοξείδιο του άνθρακα από το οποίο αποτελείται σε μεγαλύτερο μέρος η ατμόσφαιρά της. Μου εξήγησε μάλιστα το λόγο για τον οποίο έκανε τη συγκεκριμένη πρόταση: Επειδή η Αφροδίτη διαθέτει πολύ πυκνή ατμόσφαιρα, αυτό προκαλεί έντονη διάθλαση στο ηλιακό φως, γεγονός που κάνει τα αντικείμενα στην επιφάνεια του πλανήτη να φαίνονται καμπυλωμένα. Άξιζε τον κόπο να δει κανείς, μετά από ένα τόσο ακριβό ταξίδι, κάτι τόσο εντυπωσιακό με παραμορφωμένες διαστάσεις; Λογικά όχι. Αυτό απάντησα κι εγώ. Πρότεινε λοιπόν να προσεγγίσουμε το λουλούδι από ένα σημείο όπου θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε το πραγματικό σχήμα του, χωρίς την αλλοίωση που θα προκαλούσε στην όρασή μας η συγκεκριμένη διάθλαση του ηλιακού φωτός. Εκείνη τη στιγμή εξέλαβα τη συγκεκριμένη παρότρυνση ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, κυρίως μάλλον επειδή τα λόγια του Μίκελ είχαν διατυπωθεί με απόλυτη βεβαιότητα, σχεδόν με εκφορά αξιωματική, σαν κάτι που δεν σηκώνει αντίρρηση ή αμφισβήτηση, σαν να διαβάζεις μια ταμπέλα με πράσινα γράμματα που λέει Φαρμακείο και φυσικά το πιστεύεις, δεν διστάζεις καθόλου, μπαίνεις μέσα και ζητάς ντεπόν. Νορμάλ. Και έτσι τον ακολούθησα, βγήκα από το δωμάτιο, προχώρησα πίσω του, μπήκα μαζί του σε ένα σκοτεινό διάδρομο, ακούμπησα στον ώμο του για να μην χαθώ, να μην σκοντάψω, να μην μείνω μόνος μου, να μην φοβηθώ.
Τελικά φτάσαμε σε μια πόρτα που έμοιαζε με θύρα έκτακτης ανάγκης, όπως αυτές που υπάρχουν στα πολυκαταστήματα της Γης και που ανακαλύπτεις συνήθως κατά λάθος όταν τύχει και δεν πάρεις κάποια φορά τον ανελκυστήρα γιατί αργεί να έρθει ή γιατί βαριέσαι να είσαι μέσα ενώ σταματά και ανοιγοκλείνει σπαστικά η πόρτα σε κάθε όροφο. Ο Μίκελ άνοιξε το χερούλι και χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω βγήκε σταθερά έξω. Εγώ δίστασα προς στιγμή και παρέμεινα ακίνητος στη θέση μου να κοιτάω την ανοιχτή πόρτα, η οποία δεν έβλεπε σε κάτι συγκεκριμένο, ή τουλάχιστον δεν μπορώ να το περιγράψω εγώ, το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τι με περίμενε μόλις θα διέσχιζα εκείνη την πόρτα. Τι να το κάνεις, τώρα πια ο Μίκελ δεν φαινόταν πουθενά.
'Ολα αυτά τα αφηγούμαι σήμερα γιατί κλείστηκα στο ασανσέρ και δεν ήξερα αν έπρεπε να πατήσω το κομβίον κινδύνου ή όχι γιατί κάθε που ανοίγει μια πόρτα στο μετρό, η πόρτα του ανελκυστήρα στο πολυκατάστημα, η πόρτα του γραφείου, η πόρτα στο μπαρ, η συρόμενη πόρτα της αποθήκης, η πόρτα του σπιτιού μου, η ταχυδρομική θυρίδα, η θύρα 1, η θύρα 4, η πόρτα της ντουλάπας, η πόρτα του αυτοκινήτου, η πόρτα του αεροπλάνου, η πόρτα της τράπεζας, η μπαλκονόπορτα, η καγκελόπορτα, η εξώπορτα, και ούτω καθεξής, ο Μίκελ εμφανίζεται εκεί να με περιμένει. Δηλαδή όχι ο ίδιος ο Μίκελ αλλά το φάντασμά του, γιατί ο Μίκελ έχει πεθάνει. Ή μάλλον αγνοείται.
Το καλοκαίρι του 2022 παραθέρισα στη Βάση Φλορ ντε Μαλ στην Αφροδίτη. Είχα καιρό να πάω διακοπές και αποφάσισα ότι ήταν καλή ευκαιρία να επισκεφτώ τον πλανήτη αυτό, στον οποίο είχε επιτραπεί η επίσκεψη γήινων μόλις πριν από δύο χρόνια. Το συμβατικό ταξίδι με διαστημικό λεωφορείο διαρκούσε κανονικά 16μιση μήνες αλλά επειδή δεν είχα τέτοια πολυτέλεια χρόνου επέλεξα τη λύση του διακτινισμού, με το αζημίωτο φυσικά... Ας είναι, τέτοια ταξίδια γίνονται once in a lifetime, τουλάχιστον όσον αφορά στην πραγματική ζωή γιατί εικονικά μπορώ να βρίσκομαι εκεί κάθε απόγευμα. Σωστά, το Ίντερνετ. Εν πάσει περιπτώσει, όμως, ας επανέλθω στο θέμα μου. Έφτασα στη Βάση και πήγα αμέσως στη φροντ ντεσκ για να ζητήσω τον κωδικό πρόσβασης στο δωμάτιό μου και να ταχτοποιηθώ. Δεν αναζητούσα καμιά πολυτέλεια, απαιτούσα ωστόσο οι εγκαταστάσεις να πληρούν τις ελάχιστες προδιαγραφές ασφαλείας και φυσικά μια υποτυπώδη άνεση, δεδομένου ότι ο εν λόγω πλανήτης δεν φημίζεται για το φιλικό στους γήινους κλίμα του. Προς μεγάλη μου απογοήτευση έμαθα ότι το δωμάτιο για το οποίο είχα κάνει ηλεκτρονική κράτηση είχε καταληφθεί ήδη από έναν τύπο ονόματι Μίκελ, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Ζήτησα στο φροντ ντεσκ της Βάσης να αναλάβουν να λύσουν την παρεξήγηση, γιατί προφανώς είχε γίνει κάποιο λάθος, προθυμοποιήθηκα μάλιστα να πάω εγώ σε άλλο ελεύθερο δωμάτιο, αρκεί να μου εξασφάλιζαν την ίδια θέα με το δωμάτιο που κατά λάθος είχε καταλειφθεί από τον Μίκελ. Μη φανταστείς τίποτα απέραντες παραλίες με λευκή άμμο και γαλαζοπράσινη θάλασσα, σαν να βρισκόμασταν στη Γη πριν από κάνα αιώνα. Κάθε άλλο. Η θέα που θα είχα από το κατειλλημένο από τον Μίκελ δωμάτιο περιοριζόταν σε μια έκταση περιφραγμένη από ένα διαφανές υλικό και στην οποία έκταση φυόταν το μοναδικό λουλούδι της Αφροδίτης, το Φλορ Ντε Μαλ. Εξ'αυτού του λόγου, εξάλλου, η Βάση έφερε το ομώνυμο όνομα. Το σπουδαίο με το εν λόγω λουλούδι ήταν ότι άνθιζε μια φορά κάθε 134 χρόνια, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, και επειδή ποτέ πριν δεν είχε δει ανθρώπινο μάτι την ανθοφορία του από τόσο κοντά, ήμουν τρομερά ενθουσιασμένος με την πιθανότητα να το δω τώρα, εδώ, για πρώτη φορά, εγώ.
Δυστυχώς, από το φροντ ντεσκ δεν μπόρεσαν να επιλύσουν το πρόβλημα, πρώτον γιατί το δωμάτιο που μου υπέδειξαν δεν έβλεπε στην προπεριγραφείσα έκταση αλλά σε κάτι τεράστιες εγκαταστάσεις της Βάσης, ο δε Μίκελ, όπως θα μαθαίνα λίγο αργότερα από την επικοινωνία με το φροντ ντεσκ, ήταν αμετακίνητος: είχε έρθει νωρίτερα στη Βάση, είχε έρθει για τον ίδιο λόγο και το κυριότερο, είχε ταξιδέψει με το συμβατικό λεωφορείο...
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, περί τις 7 ώρα Γης κατέβηκα μια βόλτα στην αίθουσα συγκέντρωσης της Βάσης. Καθώς προχωρούσα προς το σημείο της αίθουσας όπου είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος αισθανόμουν τη διάχυτη ανυπομονησία για το φαινόμενο που επρόκειτο να λάβει χώρα ενώπιόν μας, κατά πάσα πιθανότητα απόψε, μπροστά στα γήινα μάτια μας, για πρώτα φορά, σήμερα.
Πριν καλά καλά φτάσω στο σημείο που επέτρεπε να δεις έξω από τη Βάση, με πλησίασε κάποιος και μου συστήθηκε: Μίκελ. Μου είπε αμέσως μετά ότι λυπόταν για την αναστάτωση που προκλήθηκε από λάθος της Βάσης και για να επανορθώσει με κάλεσε να δούμε το λουλούδι να ανθίζει από το δωμάτιό του, στο οποίο παραλίγο να βρισκόμουν εγώ. Κανονικά θα έπρεπε να σκεφτώ τι ρομαντικό εκ μέρους του αλλά βρισκόμουν στην Αφροδίτη, συνεπώς ο ρομαντισμός εκεί εξέλιπε παντελώς. Μα τι λέω, θα έπρεπε να σκεφτώ κατευθείαν ότι οι προθέσεις του δεν φαίνονταν τελείως αθώες αλλά και πάλι, αυτά είναι γήινες σκέψεις και τώρα βρισκόμουν στην Αφροδίτη, εδώ όλα είναι αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτά σκέφτηκα να τον ρωτήσω πώς ήξερε ποιος ήμουν ή μάλλον ότι ήμουν αυτός που πίστευε ότι ήμουν ή ότι αν εκεί ήμουν αυτό που είμαι (αυτό θα τον δυσκόλευε σίγουρα) αλλά δεν είπα τίποτα και τον ακολούθησα δίχως δεύτερη σκέψη. Μάλιστα. Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι δωμάτιο με θέα. Το Φλορ ντε Μαλ στεκόταν μπροστά μου σε απόσταση 50 μέτρων περίπου, μέσα στο προστατευτικό του διαφανές περίβλημα, αλλά μπορούσα να το δω μπροστά μου, εδώ, τώρα, μαζί με έναν άγνωστο, σχεδόν μόνος μου.
Τότε άκουσα τη φωνή του Μίκελ πίσω μου να λέει ότι ξέρει ένα τρόπο για να βγούμε από τη Βάση και να πάμε πιο κοντά στο Φλορ ντε Μαλ, χωρίς να διακινδυνεύσουμε τη ζωή μας από τους θυελλώδεις ανέμους που φυσούν στην επιφάνειά της Αφροδίτης και το θανατηφόρο διοξείδιο του άνθρακα από το οποίο αποτελείται σε μεγαλύτερο μέρος η ατμόσφαιρά της. Μου εξήγησε μάλιστα το λόγο για τον οποίο έκανε τη συγκεκριμένη πρόταση: Επειδή η Αφροδίτη διαθέτει πολύ πυκνή ατμόσφαιρα, αυτό προκαλεί έντονη διάθλαση στο ηλιακό φως, γεγονός που κάνει τα αντικείμενα στην επιφάνεια του πλανήτη να φαίνονται καμπυλωμένα. Άξιζε τον κόπο να δει κανείς, μετά από ένα τόσο ακριβό ταξίδι, κάτι τόσο εντυπωσιακό με παραμορφωμένες διαστάσεις; Λογικά όχι. Αυτό απάντησα κι εγώ. Πρότεινε λοιπόν να προσεγγίσουμε το λουλούδι από ένα σημείο όπου θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε το πραγματικό σχήμα του, χωρίς την αλλοίωση που θα προκαλούσε στην όρασή μας η συγκεκριμένη διάθλαση του ηλιακού φωτός. Εκείνη τη στιγμή εξέλαβα τη συγκεκριμένη παρότρυνση ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, κυρίως μάλλον επειδή τα λόγια του Μίκελ είχαν διατυπωθεί με απόλυτη βεβαιότητα, σχεδόν με εκφορά αξιωματική, σαν κάτι που δεν σηκώνει αντίρρηση ή αμφισβήτηση, σαν να διαβάζεις μια ταμπέλα με πράσινα γράμματα που λέει Φαρμακείο και φυσικά το πιστεύεις, δεν διστάζεις καθόλου, μπαίνεις μέσα και ζητάς ντεπόν. Νορμάλ. Και έτσι τον ακολούθησα, βγήκα από το δωμάτιο, προχώρησα πίσω του, μπήκα μαζί του σε ένα σκοτεινό διάδρομο, ακούμπησα στον ώμο του για να μην χαθώ, να μην σκοντάψω, να μην μείνω μόνος μου, να μην φοβηθώ.
Τελικά φτάσαμε σε μια πόρτα που έμοιαζε με θύρα έκτακτης ανάγκης, όπως αυτές που υπάρχουν στα πολυκαταστήματα της Γης και που ανακαλύπτεις συνήθως κατά λάθος όταν τύχει και δεν πάρεις κάποια φορά τον ανελκυστήρα γιατί αργεί να έρθει ή γιατί βαριέσαι να είσαι μέσα ενώ σταματά και ανοιγοκλείνει σπαστικά η πόρτα σε κάθε όροφο. Ο Μίκελ άνοιξε το χερούλι και χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω βγήκε σταθερά έξω. Εγώ δίστασα προς στιγμή και παρέμεινα ακίνητος στη θέση μου να κοιτάω την ανοιχτή πόρτα, η οποία δεν έβλεπε σε κάτι συγκεκριμένο, ή τουλάχιστον δεν μπορώ να το περιγράψω εγώ, το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τι με περίμενε μόλις θα διέσχιζα εκείνη την πόρτα. Τι να το κάνεις, τώρα πια ο Μίκελ δεν φαινόταν πουθενά.
'Ολα αυτά τα αφηγούμαι σήμερα γιατί κλείστηκα στο ασανσέρ και δεν ήξερα αν έπρεπε να πατήσω το κομβίον κινδύνου ή όχι γιατί κάθε που ανοίγει μια πόρτα στο μετρό, η πόρτα του ανελκυστήρα στο πολυκατάστημα, η πόρτα του γραφείου, η πόρτα στο μπαρ, η συρόμενη πόρτα της αποθήκης, η πόρτα του σπιτιού μου, η ταχυδρομική θυρίδα, η θύρα 1, η θύρα 4, η πόρτα της ντουλάπας, η πόρτα του αυτοκινήτου, η πόρτα του αεροπλάνου, η πόρτα της τράπεζας, η μπαλκονόπορτα, η καγκελόπορτα, η εξώπορτα, και ούτω καθεξής, ο Μίκελ εμφανίζεται εκεί να με περιμένει. Δηλαδή όχι ο ίδιος ο Μίκελ αλλά το φάντασμά του, γιατί ο Μίκελ έχει πεθάνει. Ή μάλλον αγνοείται.
No comments:
Post a Comment