¡Bájalo! ¡Bájalo!

Έσερνα με τα χέρια μου ένα βαρύ μαδέρι προς την άκρη της ταράτσας για να μην εμποδίζει. Μόλις το ακούμπησα στη γωνία διαπίστωσα ότι η μια του πλευρά ξέφυγε προς τα έξω και αιωρούνταν στο κενό. Πήγα να το μαζέψω και τη στιγμή που έσκυψα βλέπω κάποιον από κάτω να μου φωνάζει μπάχαλο! μπάχαλο! και να επαναλαμβάνει επίμονα την ίδια λέξη όσο εγώ βρισκόμουν σκυμένος, έχοντας ακινητοποιηθεί στην πιο άβολη στάση. Έκανε μάλιστα με έντονο τρόπο όλες εκείνες τις χειρονομίες που συνήθως κάνει κανείς όταν θέλει να του κατεβάσεις κάτι (αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μου πέρασε εκείνη τη στιγμή από το μυαλό), κουνώντας ασταμάτητα τις ορθάνοιχτες παλάμες του που έδειχναν προς το πρόσωπό του, ενώ εγώ στεκόμουν και τον κοίταζα σαν χάνος κι αναρωτιόμουν γιατί μουτζώνεται ο τύπος, γιατί όλος αυτός ο εκνευρισμός, ποιος να τον πείραξε, και μετά πάλι έριξα μια ματιά γύρω μου και κοίταζα τους άλλους που έκαναν σαν και μας τους δυο, δηλαδή κάποιοι έγνεφαν, χειρονομούσαν έντονα, φώναζαν και ωρύονταν (ένας μέχρι που έκλαιγε κάτω στο δάπεδο) και κάποιοι κοιτούσαν έκπληκτοι, εμβρόντητοι και σαστισμένοι, μη μπορώντας να πουν ή να κάνουν οτιδήποτε, είχαν μείνει κάγκελο.

-Μωρέ εσύ καλά τα λες αλλά ποιος σ' ακούει!, του βροντοφώναξα. Μετά σηκώθηκα κι έφυγα, γύρισα στο πόστο μου και συνέχισα να δουλεύω. Ο τύπος, μάλλον Ισπανός, είχε πια σταματήσει να φωνάζει αλλά στο κεφάλι μου συνέχιζε να ηχεί η λέξη μπάχαλο και να στριφογυρίζει μια και μοναδική σκέψη: ρε μπας και ήθελε να του το κατεβάσω; Κι αν ναι, γιατί δεν μου το'λεγε;



(Η ανέγερση του Πύργου της Βαβέλ - απόσπασμα από τα ημερολόγια της πρωινής βάρδιας)