Σήμερα έλαβα την εντολή να βαφτίσω εκείνον, τον ερχομό του οποίου είχα προ πολλού προφητέψει. Κανονικά, ως προφήτης που είμαι, θα έπρεπε να γνωρίζω ότι θα αναλάβω (και) το ρόλο του αναδόχου, παρόλα αυτά όμως, μέχρι και σήμερα δεν είδα ούτε ένα σημάδι, δεν είχα το παραμικρό όραμα αλλά ούτε και πέρασε ποτέ από το μυαλό μου η σκέψη της βάφτισης ενός προσώπου, την έλευση του οποίου προετοίμαζα με λόγια και με πράξεις κατά το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου.
Τώρα αν με ρωτήσετε πώς αισθάνομαι, ειλικρινά δεν θα ξέρω τι να απαντήσω. Τα συναισθήματα είναι τουλάχιστον ανάμικτα. Από τη μια υπάρχει σίγουρα άγχος διότι η καλλιέργεια της σχέσης πνευματικού πατέρα - υιού αποτελεί για μένα το απέραντο άγνωστο, τη λευκή σελίδα στην οποία δεν βρίσκω τίποτα να γράψω και όταν παρ'ελπίδα βρίσκω κάτι δεν γράφει το στυλό που κρατάω στα χέρια μου. Προφανώς, το γεγονός ότι δεν έχω βιώσει προσωπικά την πατρότητα ως τώρα, συντελεί στην επίταση του φόβου που μου προκάλεσε η σημερινή είδηση, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν εγώ και το πρόσωπο που καλούμαι να βαφτίσω δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι τέτοιες ευκαιρίες δίνονται μια στο εκατομμύριο, ίσως και μια στην αιωνιότητα (αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι δεύτερη ζωή δεν έχει). Με αυτή τη σκέψη λοιπόν ανακουφίζομαι κάπως, τόσο όσο για να μην τρέμω την ώρα που θα βουτάω με το χέρια μου στο ποτάμι το κεφάλι εκείνου που το τελευταίο πράγμα το οποίο χρειάζεται είναι η δική μου ευλογία, για να λέμε και του στραβού το δίκιο.
Μέσα σ΄όλα, έρχεται να προστεθεί και αυτή η διαβολεμένη αμφιβολία για το αν το πρόσωπο που θα εμφανιστεί μπροστά μου μια ωραία πρωία και που θα κληθώ να βαφτίσω είναι αυτό για το οποίο θυσίασα κυριολεκτικά την προσωπική μου ευτυχία στο δύσκολο αλλά έντιμο βίο μου. Κι αυτό είναι εύλογο καθώς, όπως προείπα, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ και από ότι κατάλαβα δεν θα ξανασυναντηθούμε και ποτέ, πέραν της σύντομης τέλεσης του σχετικού μυστηρίου.
Όλα αυτά, και κυρίως το ότι έπεσα έξω σε μια τόσο σημαντική πρόβλεψη (δεν είναι και λίγο άμα το καλοσκεφτείς) με βάζουν σε σκέψεις, με μπερδεύουν, με αγχώνουν, με στεναχωρούν, με κάνουν να κλαίω, με κάνουν να μη θέλω, με κάνουν να φοβάμαι, μου κλονίζουν την πίστη, μου αλλοιώνουν την εικόνα, μου χαλάνε τη συνταγή βρε αδερφέ και λυπάμαι που το λέω έτσι αλλά έτσι είναι. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αρθρώσω λέξη όταν έρθει εκείνη η ώρα. Το πολύ πολύ να αναφωνάξω έκπληκτος και να επιχειρήσω καμιά παρομοίωση ή μεταφορά (σαν κι αυτές που μου αρέσει να σκέφτομαι συχνά) του τύπου "Πώς θα φωτίσει ο λύχνος το Φως" και άλλα παρόμοια, σε ένδειξη της ταπεινής μου πίστης. Το ξέρω ότι ακούγεται κοινότοπο αλλά εγώ επένδυσα σε αυτήν την πίστη διότι πίστεψα ότι πιστεύοντας η πίστη σε ανταμοίβει με μια πιο ισχυρή και ενισχυμένη πίστη. Αντίθετα όμως από αυτό, βρίσκομαι σήμερα ενώπιον της μέγιστης αμφιβολίας που έχω αντιμετωπίσει ως τώρα και νιώθω σαν παιδάκι που του λύθηκε από το χέρι το κορδόνι με το μπαλόνι ηλίου και έμεινε να το κοιτάζει απορημένο στο ταβάνι του δωματίου του, χωρίς να μπορεί να το φτάσει.
Τώρα αν με ρωτήσετε πώς αισθάνομαι, ειλικρινά δεν θα ξέρω τι να απαντήσω. Τα συναισθήματα είναι τουλάχιστον ανάμικτα. Από τη μια υπάρχει σίγουρα άγχος διότι η καλλιέργεια της σχέσης πνευματικού πατέρα - υιού αποτελεί για μένα το απέραντο άγνωστο, τη λευκή σελίδα στην οποία δεν βρίσκω τίποτα να γράψω και όταν παρ'ελπίδα βρίσκω κάτι δεν γράφει το στυλό που κρατάω στα χέρια μου. Προφανώς, το γεγονός ότι δεν έχω βιώσει προσωπικά την πατρότητα ως τώρα, συντελεί στην επίταση του φόβου που μου προκάλεσε η σημερινή είδηση, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν εγώ και το πρόσωπο που καλούμαι να βαφτίσω δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ.
Από την άλλη σκέφτομαι ότι τέτοιες ευκαιρίες δίνονται μια στο εκατομμύριο, ίσως και μια στην αιωνιότητα (αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι δεύτερη ζωή δεν έχει). Με αυτή τη σκέψη λοιπόν ανακουφίζομαι κάπως, τόσο όσο για να μην τρέμω την ώρα που θα βουτάω με το χέρια μου στο ποτάμι το κεφάλι εκείνου που το τελευταίο πράγμα το οποίο χρειάζεται είναι η δική μου ευλογία, για να λέμε και του στραβού το δίκιο.
Μέσα σ΄όλα, έρχεται να προστεθεί και αυτή η διαβολεμένη αμφιβολία για το αν το πρόσωπο που θα εμφανιστεί μπροστά μου μια ωραία πρωία και που θα κληθώ να βαφτίσω είναι αυτό για το οποίο θυσίασα κυριολεκτικά την προσωπική μου ευτυχία στο δύσκολο αλλά έντιμο βίο μου. Κι αυτό είναι εύλογο καθώς, όπως προείπα, δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ και από ότι κατάλαβα δεν θα ξανασυναντηθούμε και ποτέ, πέραν της σύντομης τέλεσης του σχετικού μυστηρίου.
Όλα αυτά, και κυρίως το ότι έπεσα έξω σε μια τόσο σημαντική πρόβλεψη (δεν είναι και λίγο άμα το καλοσκεφτείς) με βάζουν σε σκέψεις, με μπερδεύουν, με αγχώνουν, με στεναχωρούν, με κάνουν να κλαίω, με κάνουν να μη θέλω, με κάνουν να φοβάμαι, μου κλονίζουν την πίστη, μου αλλοιώνουν την εικόνα, μου χαλάνε τη συνταγή βρε αδερφέ και λυπάμαι που το λέω έτσι αλλά έτσι είναι. Ειλικρινά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να αρθρώσω λέξη όταν έρθει εκείνη η ώρα. Το πολύ πολύ να αναφωνάξω έκπληκτος και να επιχειρήσω καμιά παρομοίωση ή μεταφορά (σαν κι αυτές που μου αρέσει να σκέφτομαι συχνά) του τύπου "Πώς θα φωτίσει ο λύχνος το Φως" και άλλα παρόμοια, σε ένδειξη της ταπεινής μου πίστης. Το ξέρω ότι ακούγεται κοινότοπο αλλά εγώ επένδυσα σε αυτήν την πίστη διότι πίστεψα ότι πιστεύοντας η πίστη σε ανταμοίβει με μια πιο ισχυρή και ενισχυμένη πίστη. Αντίθετα όμως από αυτό, βρίσκομαι σήμερα ενώπιον της μέγιστης αμφιβολίας που έχω αντιμετωπίσει ως τώρα και νιώθω σαν παιδάκι που του λύθηκε από το χέρι το κορδόνι με το μπαλόνι ηλίου και έμεινε να το κοιτάζει απορημένο στο ταβάνι του δωματίου του, χωρίς να μπορεί να το φτάσει.
No comments:
Post a Comment