Με πλησιάζει σήμερα ένα τύπος την ώρα που ετοιμαζόμουν να περάσω το δρόμο και μου λέει: Για να γίνω υπάλληλος στη Βουλή; (Μικρή παύση). Για να γίνω υπάλληλος στη Βουλή; επιμένει στην ερώτησή του ο άγνωστος.
Όπως είναι φυσικό, το πρώτο πράγμα που τσεκάρεις σε κάποιον όταν σου απευθύνει μια παρόμοια ερώτηση είναι τα παπούτσια. Τα παπούτσια διηγούνται τις πιο αληθινές ιστορίες και μάλιστα αβίαστα. Απλά στρέφεις το βλέμμα σε αυτά και σε κλάσματα δευτερολέπτου έχεις έτοιμη την ιστορία της ζωής του ατόμου που τα φοράει, με μια απόκλιση από την πραγματικότητα κατά 4,6 % περίπου.
Εν προκειμένω, δεν δυσκολεύτηκα να συμπεράνω ότι ο άνθρωπος που μου έκανε αυτή την ερώτηση (με σοβαρό τόνο) έμενε στο δρόμο εδώ και πολυ καιρό, δεν είχε λεφτά για να αγοράσει τα στοιχειώδη και περιπλανιέται στην πόλη αναζητώντας δουλειά. Ή περιπλανιέται στην πόλη αναζητώντας την περιπλάνηση σε μια πόλη που δεν ευνοεί την περιπλάνηση. Σε κάθε περίπτωση με έβαλε σε σκέψεις για το αν έπρεπε να του απαντήσω κάτι, αλλά δεν ξέρω αν το έκανα από ευγένεια ή αν πραγματικά το ερώτημά του με είχε βάλει σε σκέψεις για το πώς μπορεί να γίνει κανείς υπάλληλος στη Βουλή. Το είδος του υπαλλήλου ήταν αδιάφορο. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται να ίσχυε για τον ενδιαφερόμενο. Προφανώς, η Βουλή αποτελούσε για αυτόν το άβατο, το χώρο στον οποίο ποτέ δεν θα είχε πρόσβαση με αυτά τα παπούτσια.
Δεν είπα τίποτα, χαιρέτησα συγκαταβατικά με το πιο αμήχανο νεύμα που διαθέτω και άρχισα να διασχίζω το δρόμο. Στα μισά της διαδρομής, κι ενώ ήμουν σίγουρος ότι με ακολουθούσε, έστρεψα διακριτικά το πρόσωπό μου προς τη μεριά του και τον είδα να παραμένει σταθερά, κάτω από τον πράσινο Γρηγόρη του σηματοδότη. Και βλέποντάς με να τον κοιτάω μου φωνάζει: Δηλαδή πρέπει να περιμένω ως τις επόμενες εκλογές;
Κόντεψα να πέσω σε ένα αμάξι.
Όπως είναι φυσικό, το πρώτο πράγμα που τσεκάρεις σε κάποιον όταν σου απευθύνει μια παρόμοια ερώτηση είναι τα παπούτσια. Τα παπούτσια διηγούνται τις πιο αληθινές ιστορίες και μάλιστα αβίαστα. Απλά στρέφεις το βλέμμα σε αυτά και σε κλάσματα δευτερολέπτου έχεις έτοιμη την ιστορία της ζωής του ατόμου που τα φοράει, με μια απόκλιση από την πραγματικότητα κατά 4,6 % περίπου.
Εν προκειμένω, δεν δυσκολεύτηκα να συμπεράνω ότι ο άνθρωπος που μου έκανε αυτή την ερώτηση (με σοβαρό τόνο) έμενε στο δρόμο εδώ και πολυ καιρό, δεν είχε λεφτά για να αγοράσει τα στοιχειώδη και περιπλανιέται στην πόλη αναζητώντας δουλειά. Ή περιπλανιέται στην πόλη αναζητώντας την περιπλάνηση σε μια πόλη που δεν ευνοεί την περιπλάνηση. Σε κάθε περίπτωση με έβαλε σε σκέψεις για το αν έπρεπε να του απαντήσω κάτι, αλλά δεν ξέρω αν το έκανα από ευγένεια ή αν πραγματικά το ερώτημά του με είχε βάλει σε σκέψεις για το πώς μπορεί να γίνει κανείς υπάλληλος στη Βουλή. Το είδος του υπαλλήλου ήταν αδιάφορο. Τουλάχιστον αυτό φαίνεται να ίσχυε για τον ενδιαφερόμενο. Προφανώς, η Βουλή αποτελούσε για αυτόν το άβατο, το χώρο στον οποίο ποτέ δεν θα είχε πρόσβαση με αυτά τα παπούτσια.
Δεν είπα τίποτα, χαιρέτησα συγκαταβατικά με το πιο αμήχανο νεύμα που διαθέτω και άρχισα να διασχίζω το δρόμο. Στα μισά της διαδρομής, κι ενώ ήμουν σίγουρος ότι με ακολουθούσε, έστρεψα διακριτικά το πρόσωπό μου προς τη μεριά του και τον είδα να παραμένει σταθερά, κάτω από τον πράσινο Γρηγόρη του σηματοδότη. Και βλέποντάς με να τον κοιτάω μου φωνάζει: Δηλαδή πρέπει να περιμένω ως τις επόμενες εκλογές;
Κόντεψα να πέσω σε ένα αμάξι.
No comments:
Post a Comment