Saturday, March 10, 2007

Η πραγματικότητα μένει μόνη

Όταν το έσκασα μια μέρα από το σπίτι μου σε ηλικία δεκαπέντε ετών, πίστευα ότι με τον τρόπο αυτό γλίτωνα από τον ασφυκτικό κλοιό μιας οικογένειας, η οποία χωρίς να με καταπιέζει ακριβώς, αποτελούσε μονίμως εμπόδιο στην καθημερινή μου ονειροπόληση.
Για παράδειγμα, όταν βρισκόμουν ανάσκελα στο πάτωμα ή στο κρεβάτι του υπνοδωματίου μου, δεν έχει σημασία, ακούγοντας ή όχι μουσική, πάλι δεν έχει σημασία, και ξαφνικά έμπαινε κάποιος στο χώρο αυτό, στον οποίο επιτελούνταν με ακρίβεια ιεροτελεστίας η απόδρασή μου από την πραγματικότητα, και μάλιστα τζάμπα και ανώδυνα, τότε ξεφλούδιζε η επιφάνεια στην οποία είχα ήδη αρχίσει να κυλιέμαι και η διαδρομή που είχα ως τότε διανύσει, σβήνονταν ως δια μαγείας, με αποτέλεσμα να επιστρέφω απότομα στο σημείο αφετηρίας εκείνης της πραγματικότητας από την οποία, με περισσό κόπο, είχα προσπαθήσει να δραπετεύσω. Όχι άδικα, είχα πειστεί ότι ο διακτινισμός είναι εφικτός αλλά από την ανάποδη: μπορείς να προσγειώνεσαι στο σημείο εκκίνησης, από όπου κι αν βρίσκεσαι, σχεδόν αστραπιαία, όπως ακριβώς με το πάτημα ενός κουμπιού αλλάζεις κανάλι στην τηλεόραση (ίσως ακόμη και πιο γρήγορα κι από το ζάπινγκ, χωρίς δηλαδή τα κλάσματα δευτερολέπτου που μεσολαβούν στο πέρασμα από τη μια εικόνα στην άλλη). Το αντίθετο, το να δραπετεύεις από το τώρα, δεν το επιτρέπει ακόμη καμιά τεχνολογία, παρά τα περί αντιθέτου υποστηριζόμενα, με την επιφύλαξη πάντως της λήψης συγκεκριμένων παραισθησιογόνων, περίπτωση όμως που δεν συνιστά 100% απόδραση από την πραγματικότητα, αλλά περισσότερο σύγχηση των εικόνων που την αποτελούν. Μπροστά στη φράση "τώρα να δω τι θα κάνεις" όλοι λίγο ως πολύ σαστίζουμε και είμαι σίγουρος ότι όλη η ουσία του τρόμου που προκαλείται κρύβεται στη λέξη τώρα.
Φεύγοντας λοιπόν τη μέρα εκείνη από το σπίτι, διακατεχόμουν από μια τεράστια αίσθηση ελευθερίας για όλα όσα είμαι σε θέση να σκεφτώ και να γνωρίσω αναφορικά (και τελείως ενδεικτικά) με το σώμα, το φύλο, το χρώμα, τη γεύση, το χρόνο, το χρήμα ... Με άλλα λόγια, με είχα ικανό για όλα, τα καλύτερα και τα χειρότερα, σύμφωνα με την κατάταξη περί καλών και κακών πραγμάτων που βρίσκονται διάσπαρτα στη Φύση. Περιπλανήθηκα για μια ολόκληρη μέρα στην πόλη και χάζευα όλους τους ανθρώπους, όλα τα αυτοκίνητα, όλα τα εστιατόρια και τα καφέ, όλες τις πινακίδες, όλες τις τσάντες, τα παπούτσια, τα ρούχα, τα καρότσια, τους σκουπιδοτενεκέδες, τις εκκλησίες, τα σχολεία, τις αυλές, τις καγκελόπορτες, τα κικλειδώματα, τις στέγες, τα σύννεφα, τις κεραίες και τους τηλεφωνικούς θαλάμους. Βάδιζα μια στο πεζοδρόμιο και μια στην άκρη του δρόμου, διέσχιζα διαγώνια τις λεωφόρους και κάποτε από τις διαβάσεις των πεζών, άνοιγα νέα μονοπάτια στο μοναδικό πάρκο της πόλης και εν τέλει κατέληξα στο λιμάνι, τη μόνη τοποθεσία σε αυτή την πόλη που θυμίζει ότι είσαι δίπλα στη θάλασσα. Εκεί κατευθύνθηκα σε μια από τις αποβάθρες και κρύφτηκα πίσω από εκείνη που φαινόταν ότι δεν θα την πλησιάσει κανείς, τουλάχιστον όχι μέσα στο επόμενο βράδυ. Ξάπλωσα ανάσκελα γιατί έτσι πίστευα ότι θα καταφέρω ευκολότερα τη φυγή μου από την πραγματικότητα, εξάλλου η πατέντα ήταν κατά κάποιο τρόπο δοκιμασμένη. Η αλήθεια όμως είναι ότι εκείνη τη φορά δεν κατάφερα τίποτα. Ή τουλάχιστον δεν κατάφερα να δραπετεύσω από το περιεχόμενο της ολοήμερης περιδιάβασής μου στην πόλη, που επανερχόταν και με περικύκλωνε, ήταν μονίμως εκεί κι ας είχε νυχώσει, όσο εγώ πάσχιζα να αφήσω εκτός (από πού;) κάθε λεπτομέρεια εκείνων των εικόνων και να συνεχίσω την προσπάθεια της σύνθεσης μιας άλλης πραγματικότητας, όχι οπωσδήποτε ωραιότερης από αυτή που βίωνα σε καθημερινή βάση.
Όμως, τα υλικά που είχα στη διάθεσή μου δεν επαρκούσαν για την κατασκευή της ιδανικής τοποθεσίας - προφανώς πάσχω από παντελή έλλειψη φαντασίας - οπότε δεν κατόρθωσα ποτέ να φτάσω σε εκείνη την τοποθεσία, πολύ περισσότερο δε όταν αδυνατώ, ακόμη και τώρα να συλλάβω τι είναι ιδανικό και τι όχι.
Τελικά, επέστρεψα το ίδιο βράδυ στο σπίτι επειδή αισθάνθηκα φόβο, όχι για το σκοτάδι, αλλά για το ότι δεν πέτυχα αυτό που επιθυμούσα μακρυά από το δωμάτιό μου. Αργότερα βέβαια συνειδητοποίησα ότι δεν έφταιγε μόνο αυτό για την ανεπιτυχή μου προσπάθεια. It takes two to tango.

No comments: