Λυπάμαι

Έχοντας περάσει μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της μόνη, σε ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο, από το οποίο πια βγαίνει όταν χρειάζεται ελάχιστες προμήθειες ή φάρμακα, η γρια του τρίτου ορόφου μου ζήτησε τις προάλλες στην εξώπορτα της πολυκατοικίας να κάνω κάτι για να διακόψω τη ρουτίνα της. Μου το ζήτησε μάλιστα έτσι, τελείως ξερά.
Αρχικά ξαφνιάστηκα με αυτό που μου ζητούσε αλλά έπειτα της είπα ότι κάτι θα κάνω και τη ρώτησα αν θα είχε πρόβλημα με τον τρόπο διακοπής της ρουτίνας: με άλλα λόγια τη ρωτούσα αν θα την πείραζε να πεθάνει. Η γριά γυναίκα, που δεν της λείπει το λογικό παρά το ότι καμουφλάρει όσο καλύτερα μπορεί αυτή την ατέλεια, έχοντας καταλάβει τι υπονοούσα με αυτή μου την ερώτηση, μου απάντησε απλά ότι δεν τη φόβιζε τίποτα και ότι το μόνο που ευχόταν πλέον για τον εαυτό της ήταν να "δοκιμάσει" τη διακοπή αυτής της καθημερινότητας με ένα τρόπο που θα της έμενε αξέχαστος. Της είπα ότι κάτι θα σκεφτώ και θα της απαντήσω σύντομα.
Το ίδιο βράδυ στο διαμέρισμά μου προσπαθούσα να σκεφτώ κάποιο τρόπο για να ικανοποιήσω το αίτημα αυτής της γυναίκας, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά γιατί σκεφτόμουν ότι αν κι εγώ βρισκόμουν στη θέση της και δεν μπορούσα να επινοήσω ένα τρόπο για να διαταράξω την ευθύγραμμη πορεία μιας ανυπόφορης καθημερινότητας, θα αναζητούσα τη συνδρομή ενός τρίτου προσώπου, ακόμη και όχι ιδιαίτερα οικείου, όπως ακριβώς ήμουν εγώ για αυτή τη γριά, με την οποία μόνο είχαμε μια καλημέρα. Έτσι περνούσαν διάφορες ιδέες από το μυαλό μου, οι περισσότερες πάντως ανεφάρμοστες κι ανεδάφικες, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς. Φυσικά, την ιδέα της αφαίρεσης της ίδιας της ζωής, με όποιο τρόπο κι αν ελάμβανε χώρα, την είχα αποκλείσει, μόνο και μόνο επειδή δεν θα πληρούνταν ο όρος που η ίδια είχε θέσει: να δοκιμάσει δηλαδή την διακοπή, με την έννοια του να βιώσει το μοίρασμα του χώρου και του χρόνου σε δυο κομμάτια, στο πριν και το μετά, ακινητοποιώντας έστω και φευγαλέα το παρόν. Με αυτό κατά νου ξαγρύπνησα κυριολεκτικά όλο το βράδυ, προσπαθώντας ξανά και ξανά να εφεύρω ένα εργαλείο που θα με οδηγούσε στην πολυπόθητη χωροχρονική διακοπή, η οποία βέβαια θα επιτελούνταν κατά τρόπο που θα άλλαζε το ρου της ιστορίας, της προσωπικής της εννοώ και θα τη στιγμάτιζε παντοτινά. Το ξέρω ότι ζητούσα πολλά, παρόλα αυτά κάτι με έσπρωχνε προς την εφεύρεση αυτής της πατέντας, και αυτό το κάτι ήταν αρκετό για να τροφοδοτεί τη σκέψη με εξαιρετικά ακραίες σε σύλληψη ιδέες.
Την επόμενη μέρα συνάντησα τυχαία τη γρια στο ασανσέρ. Εκεί, στο μικρό θάλαμο που χωράει το πολύ τρία (3) άτομα (ενήλικες) ή έξι (6) ασυνόδευτα παιδιά κάτω των 14 ετών ή 240 κιλά (ανεξαρτήτως αριθμού ατόμων), και όσο κατεβαίναμε, ήθελα να της πω ότι δεν κατάφερα να βρω τίποτα που θα μπορούσε να ταράξει τη ρουτίνα της, πολύ περισσότερο να βρω εκείνη τη λύση που θα της έδινε την ευκαιρία να αισθανθεί (να ζήσει; - δεν ξέρω πoια είναι η κατάλληλη λέξη-) τη διακοπή αυτή. Παραμέναμε σιωπηλοί μέχρι που βρήκα το κουράγιο να την κοιτάξω στα μάτια και το μόνο που μου ήρθε να πω ήταν ένα "λυπάμαι".
Φτάσαμε στο ισόγειο και άνοιξα την πόρτα του ασανσέρ παραχωρώντας της προτεραιότητα για να βγει πρώτη. Έστεκε στη γωνία σαν άγαλμα. Της έκανα νόημα με το χέρι για δεύτερη φορά να βγει έξω αλλά δεν την έβλεπα να αντιδρά οπότε της είπα ότι βιαζόμουν κάπως και ότι έπρεπε να φύγω. Άφησα πίσω μου την πόρτα να κλείσει, με τη γρια να στέκεται στη γωνία ακίνητη και βγήκα από το κτίριο. Περιττό να πω ότι την είχα στο μυαλό μου για την υπόλοιπη μέρα.
Όταν κάποια στιγμή γύρισα βράδυ στο σπίτι δεν τόλμησα να πάρω το ασανσέρ. Άναψα τα φώτα της σκάλας και του διαδρόμου, ανέβηκα τέσσερις ορόφους και όταν έφτασα στο διαμέρισμά μου βρήκα κολλημένο στην πόρτα ένα χαρτί με το ακόλουθο μήνυμα: "Λυπάμαι που σε έκανα να πεις ότι λυπάσαι ακόμη κι αν δεν λυπάσαι που σε έκανα να πεις λυπάμαι που σε έκανα να πεις ότι λυπάσαι ακόμη κι αν δεν λυπάσαι που σε έκανα να πεις λυπάμαι που σε έκανα να πεις ότι λυπάσαι ακόμη κι αν δεν λυπάσαι που σε έκανα να πεις λυπάμαι που σε έκανα να πεις ότι λυπάσαι ακόμη κι αν δεν λυπάσαι που σε έκανα να πεις λυπάμαι ενώ θα μπορούσες να μην πεις τίποτα".