Σήμερα δέχτηκα επίσκεψη από ένα παλιό φίλο ξαφνικά. Δηλαδή χωρίς να λάβω πρώτα ένα e-mail ή SMS για την άφιξή του στην πόλη. Προφανώς είναι από εκείνους τους ανθρώπους που ακόμη κουβαλάνε μαζί τους μια ατζέντα με διευθύνσεις και τηλέφωνα οικίας, κάπως παλιομοδίτικο στις μέρες μας, αλλά που δεν περιμένεις ότι θα εμφανίζονταν στο κατώφλι του σπιτιού σου την πιο απίθανη ώρα. Κοιταχτήκαμε για λίγο μέχρι να σιγουρευτούμε ότι έχουμε πέσει στο "σωστό" άνθρωπο και το μόνο που με ρώτησε εκεί στην εξώπορτα ήταν αν μπορεί να περάσει. Εγώ του απάντησα "φυσικά" και τότε αυτός μου γύρισε την πλάτη και έφυγε. Καθώς απομακρύνονταν σήκωσε το χέρι και με χαιρέτησε, πάντα με γυρισμένη την πλάτη προς τα μένα που στεκόμουν άναυδος μπροστά από τη μισάνοιχτη πόρτα, σχεδόν μεσάνυχτα.
Είχαμε να συναντηθούμε για περισσότερο από μια δεκαετία δεδομένου ότι η γνωριμία μας κρατάει από τα χρόνια που σπουδάζαμε στην ίδια πόλη, την οποία εγκατέλειψα κακήν κακώς μετά το πέρας των σπουδών μου και έκτοτε έκοψα κάθε δεσμό με εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Παρόλα αυτά, κι ενώ κάθε σχέση μου με την πλειονότητα των ανθρώπων που είχα γνωρίσει και αγαπήσει σε εκείνη την πόλη είχε ουσιαστικά διακοπεί βίαια, εξακολουθούσε να με απασχολεί η τύχη κάποιων από αυτούς, πολλές φορές μάλιστα με έτρωγε κανονικά η περιέργεια να μάθω νέα τους, να ξέρω τι έχουν απογίνει, αν είναι μόνοι ή ζευγάρι, αν έχουν δουλειά ή όχι, αν έχουν χάσει κάποιο γονιό τους, αδερφό, αδερφή, αν είναι οι ίδιοι ζωντανοί ή αν έχουν πεθάνει. Αν έχουν παιδιά ή σκύλο. Μου είναι δύσκολο να εξηγήσω γιατί με έτρωγε τόσο πολύ το να βρω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα με την έννοια ότι ακόμη κι αν γνώριζα τι τους είχε συμβεί σε όλο αυτό το διάστημα της παντελούς απουσίας επικοινωνίας, δεν πιστεύω ότι κάτι θα άλλαζε δραματικά στη ζωή μου. Ό,τι και να τους είχε συμβεί μπορεί να με έβαζε σε σκέψεις, να με χαροποιούσε, να μου προκαλούσε λύπη, να με είχε ξαφνιάσει, να μην το περίμενα, να ήταν αναμενόμενο, να με άφηνε αδιάφορο, να με εξόργιζε και ούτω καθεξής. Όμως δεν πιστεύω ότι κάτι από όλα αυτά θα άλλαζε δραματικά τη ζωή μου.
Μετά από μια βδομάδα έλαβα ένα γράμμα από αυτόν (είπαμε, είναι της παλιάς σχολής) με το ακόλουθο περιεχόμενο:
Αγαπημένε μου φίλε,
ελπίζω να μη σε δυσαρέστησα με την απρόσμενη επίσκεψή μου την περασμένη βδομάδα. Θέλω να ξέρεις ότι τα τελευταία χρόνια επισκέπτομαι απροειδοποίητα όλους τους φίλους που έκανα στη νιότη μου, όπου κι αν βρίσκονται, και προσπαθώ να εισπράξω μερικά "φυσικά" σαν κι αυτό που ξεστόμισες όταν ειδωθήκαμε. Θα με θεωρείς τρελό, όχι άδικα, αλλά είναι το μόνο που μου έχει απομείνει πια. Φυσικά, δεν θα με ξαναδείς. Ούτε θα μάθεις νέα μου από κανένα. Κράτα την είδηση της έλευσής μου μυστική και φυσικά κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι υπήρξα.
Φιλικά
()
Είμαι σίγουρος ότι όσο διάβαζα την παραπάνω επιστολή θυμόμουν το όνομα του φίλου που με είχε επισκεφθεί πρόσφατα. Προς το τέλος όμως, δεν κατάφερνα να επαναφέρω στη μνήμη μου ούτε καν το πρόσωπό του και μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχα κάνει, το επίμαχο γράμμα με το φάκελό του βρίσκονταν ήδη στο καλάθι των αχρήστων, μαζί με άλλα σκισμένα και τσαλακωμένα χαρτιά από εκτυπώσεις που δεν μου χρειάζονταν ή χρησιμοποιημένα πρόχειρα ή λίστες με πράγματα που έπρεπε να γίνουν και που έγιναν ή δεν έγιναν στη διάρκεια της βδομάδας.
Είχαμε να συναντηθούμε για περισσότερο από μια δεκαετία δεδομένου ότι η γνωριμία μας κρατάει από τα χρόνια που σπουδάζαμε στην ίδια πόλη, την οποία εγκατέλειψα κακήν κακώς μετά το πέρας των σπουδών μου και έκτοτε έκοψα κάθε δεσμό με εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Παρόλα αυτά, κι ενώ κάθε σχέση μου με την πλειονότητα των ανθρώπων που είχα γνωρίσει και αγαπήσει σε εκείνη την πόλη είχε ουσιαστικά διακοπεί βίαια, εξακολουθούσε να με απασχολεί η τύχη κάποιων από αυτούς, πολλές φορές μάλιστα με έτρωγε κανονικά η περιέργεια να μάθω νέα τους, να ξέρω τι έχουν απογίνει, αν είναι μόνοι ή ζευγάρι, αν έχουν δουλειά ή όχι, αν έχουν χάσει κάποιο γονιό τους, αδερφό, αδερφή, αν είναι οι ίδιοι ζωντανοί ή αν έχουν πεθάνει. Αν έχουν παιδιά ή σκύλο. Μου είναι δύσκολο να εξηγήσω γιατί με έτρωγε τόσο πολύ το να βρω απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα με την έννοια ότι ακόμη κι αν γνώριζα τι τους είχε συμβεί σε όλο αυτό το διάστημα της παντελούς απουσίας επικοινωνίας, δεν πιστεύω ότι κάτι θα άλλαζε δραματικά στη ζωή μου. Ό,τι και να τους είχε συμβεί μπορεί να με έβαζε σε σκέψεις, να με χαροποιούσε, να μου προκαλούσε λύπη, να με είχε ξαφνιάσει, να μην το περίμενα, να ήταν αναμενόμενο, να με άφηνε αδιάφορο, να με εξόργιζε και ούτω καθεξής. Όμως δεν πιστεύω ότι κάτι από όλα αυτά θα άλλαζε δραματικά τη ζωή μου.
Μετά από μια βδομάδα έλαβα ένα γράμμα από αυτόν (είπαμε, είναι της παλιάς σχολής) με το ακόλουθο περιεχόμενο:
Αγαπημένε μου φίλε,
ελπίζω να μη σε δυσαρέστησα με την απρόσμενη επίσκεψή μου την περασμένη βδομάδα. Θέλω να ξέρεις ότι τα τελευταία χρόνια επισκέπτομαι απροειδοποίητα όλους τους φίλους που έκανα στη νιότη μου, όπου κι αν βρίσκονται, και προσπαθώ να εισπράξω μερικά "φυσικά" σαν κι αυτό που ξεστόμισες όταν ειδωθήκαμε. Θα με θεωρείς τρελό, όχι άδικα, αλλά είναι το μόνο που μου έχει απομείνει πια. Φυσικά, δεν θα με ξαναδείς. Ούτε θα μάθεις νέα μου από κανένα. Κράτα την είδηση της έλευσής μου μυστική και φυσικά κανείς δεν θα μάθει ποτέ ότι υπήρξα.
Φιλικά
()
Είμαι σίγουρος ότι όσο διάβαζα την παραπάνω επιστολή θυμόμουν το όνομα του φίλου που με είχε επισκεφθεί πρόσφατα. Προς το τέλος όμως, δεν κατάφερνα να επαναφέρω στη μνήμη μου ούτε καν το πρόσωπό του και μέχρι να συνειδητοποιήσω τι είχα κάνει, το επίμαχο γράμμα με το φάκελό του βρίσκονταν ήδη στο καλάθι των αχρήστων, μαζί με άλλα σκισμένα και τσαλακωμένα χαρτιά από εκτυπώσεις που δεν μου χρειάζονταν ή χρησιμοποιημένα πρόχειρα ή λίστες με πράγματα που έπρεπε να γίνουν και που έγιναν ή δεν έγιναν στη διάρκεια της βδομάδας.
No comments:
Post a Comment