Tuesday, May 15, 2007

Χωρίς τίτλο

Ναι,
επέστρεψα το ίδιο βράδυ και ξάπλωσα
στην κοίτη της ανάμνησης
που συντηρούσες στην κατάψυξη.
Ανάμεσα στα ληγμένα λαχανικά,
το μισοφαγωμένο παγωτό οικογενειακής συσκευασίας
και τα προκατασκευασμένα μπιφτέκια
παρείσφρυσα στη σακούλα με τα παγάκια
θέτοντας στη διάθεσή σου τα σημεία της τήξης μου.

Και κάθε που ανοίγεις την πόρτα αναστενάζοντας,
με τα λεπτά σου δάχτυλα
ψαχουλεύεις στην ωμοπλάτη των πεπερασμένων συμβάντων
και οι κινήσεις σου παπαγαλίζουν με ευκολία
την ίδια διαδρομή,
σχεδόν χωρίς να καταναλώνουν ενέργεια.
Με συνέπεια αγγλοθρεμμένου,
η απόπειρα να σαστίσεις επαναλαμβάνεται άθελά σου,
κάθε απόβραδο,
το μόνο καλό της συνήθειας.

Μετατοπίζομαι ελαφρώς,
όσο επιτρέπει η γειτνίαση με τα κατηλειμμένα εδάφη,
που παραμένουν ανένδοτα σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση.
Όλα πια εξαρτώνται από τη δική σου επέμβαση.
(Να αερίζεις τα όνειρα, μου έλεγες,
και να τα βγάζεις βόλτα όπως το σκύλο,

κι αν σου λυθούν, άστα αδέσποτα)

Η ατέρμονη ταλάντωση
παραλύει τη συγκέντρωση της επιθυμίας

κι εγώ σαν βάτραχος

πασχίζω να κρατηθώ ακίνητος.
Ώσπου να πραγματοποιήσω το αιφνίδο άλμα μου
για να αιχμαλωτίσω το επόμενο θύμα μου
αναμένω το άγγιγμα του μαγικού ραβδιού
που θα με επαναφέρει στην προτέρα κατάσταση.
Εις μάτην.
Οι πρίγκηπες έπαψαν να ζουν στα παραμύθια.

No comments: