Melancolia extraterrestris

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Το ξέρω ότι είναι ανώφελο να μιλάω για χρόνο εγώ, αλλά είναι κάποιες φορές που και τα σωματίδια μελαγχολούν. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αισθάνομαι συχνά την ανάγκη να αλληλεπιδράσω με άλλα σωματίδια και να μεταβάλλω τη μάζα τους ή να αυξήσω τον όγκο τους ή να αλλοιώσω τη σύστασή τους σε βαθμό που να είναι πια αγνώριστα. Γνωρίζω ότι η μοίρα μου επιφύλαξε την απομόνωση σε ένα σύμπαν σκοτεινό και αφιλόξενο, όμως αυτό το σύμπαν μου δόθηκε και στην τελική θέλω να το δοκιμάσω. Ολοένα και περισσότερο σκέφτομαι ότι θέλω να αποτελέσω το αντικείμενο πειράματος σε ένα ερευνητικό εργαστήριο και σκαρφίζομαι τρόπους για να το καταφέρω. Για παράδειγμα ονειρεύομαι ότι κατοικώ στον Άρη και μηχανεύομαι τρόπους για να προσκολλήσω σε ένα διαστημόπλοιο από τον πλανήτη Γη, έτσι ώστε να μεταφερθώ με ασφάλεια σε κάποιο ερευνητικό κέντρο των ΗΠΑ και να αποτελέσω το αντικείμενο της διδακτορικής διατριβής ενός φοιτητή από την Ασία. Θέλω να πάω στην Ασία μαζί του. Θέλω να ταξιδέψω στις αποσκευές του, κι αν αυτό δεν γίνεται μπορώ να χωρέσω μέσα στο σάλιο του ή στις φωνητικές του χορδές, το ίδιο μου κάνει, και να προσγειωθώ σε μια χώρα της Ασίας που φημίζεται για την ευγενική αντιμετώπιση όλων των σωματιδίων, είτε ανήκουν σε κάποιον γηγενή είτε όχι, το ζητούμενο είναι να ζήσω με άλλους σε ομάδα, τα μέλη της οποίας θα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους διότι εμένα αυτό είναι που μου λείπει. Έχω ακούσει ότι στο Πεκίνο, τα παιδιά στο σχολείο φοράνε πράσινη ποδιά και θέλω μια ίδια ποδιά και για μένα. Γιατί εγώ το πράσινο μπορώ να το κάνω χωρίς να ενώσω το κίτρινο και το μπλε, δεν μου χρειάζονται καν τα βασικά χρώματα. Και θέλω να βρεθώ στο μάτι του κυκλώνα για να εξετάσω αν ο κυκλώνας είναι ο δίδυμος αδερφός του κύκλωπα, γιατί δεν ξέρω κανέναν άλλο με ένα μόνο μάτι. Θέλω να ακούσω την αλήθεια έξω από τα δόντια και εκεί έχει πολλούς φαφούτηδες, θεωρώ λοιπόν ότι θα είναι πιο εύκολο να πετύχω το στόχο μου. Υπάρχουν, επίσης, τόσα φρούτα με θαυμάσια φλούδα που θα μπορούσα να τα φοράω για πάντα. Και τέλος, λένε ότι το φεγγάρι πλημμυρίζει κάθε βράδυ ασημένια κύματα στη θάλασσα της Νότιας Κίνας που αποκαλύπτουν στο πήγαινε έλα όλα τα όστρακα να κοιμούνται με ένα λευκό νυχτικό πάνω σε μια χρυσή άμμο. Σε αυτήν την άμμο θέλω να αναμετρηθώ με τους τιτάνιους κόκκους και να μοιράσω λίγη από τη μελαγχολία μου στον αφρό.

No me toques

Al principio fue la palabra, pero no cualquier palabra sino la que intercambian los hombres cuando están enomorados entre sí, y por hombres se entiende las personas de sexo opuesto, no vaya a ser que haya malentendidos que no es el objetivo de este texto. ¿O, quizas sí? Pues vamos a provocar unos malentendidos metamodernos que es lo que a mí me gusta hacer.

Al principio fue la palabra amo, en realidad fue la frase yo te amo, y por pura, purísima equivocación, fue dirigida a Adán mientras se tendría que decirsela a Eva. Cuando Eva se creó, ya era demasiado tarde como para convercerle que Adán estaba enamorado de ella. Porque él pertenecía ya al otro, es decir al omnipresente, el sin nombre, el sin cara ni huesos, y, ¿porqué no? el sin corazón. Eva hizo todo lo que pudo, dentro de las facultades concedidas a ella, pero en vano. Adán no pensaba más que en su creador. Eva, de tanta decepción y soledad, se propúso al otro el siguiente juego: Yo le doy a Adán una naranja, o en caso de que sea alérgico a las naranjas, le doy un plátano, o en caso de que no haya plátanos esta época por cualquier razón, le doy una manzana, y que diablos, manzanas hay por todas partes y todo el mundo se las come. Entonces, si Adán se come la manzana, o si al menos la muerde para probarla, nos vamonos de ahí, y él se olvida de una pura vez de Ud que mire la de los líos que no ha metido.

El otro, el sin número de identificación fiscal ni patrocinado en registo civil alguno en todo el estado de dicha omnipresencia, estuvo de acuerdo. Total, qué más daba si Eva ganara la apuesta, barro no faltaba para volver a emprender el proceso de creacion y casi mejor que ganara, así el todopoderoso demostraría lo todopoderoso que era. Lógico.
Lo que pasa es que Eva no contaba con la presencia de la serpiente, es decir que no sabía qué se escondía extactamente debajo de esa camiseta diáfana, y sea por pura, purísima pureza o por pura, purísima sensillez, se creyó que la serpiente se había presentado para ayudarle con su plan.
Desgraciadamente, cuando Adán se comió la manzana - por cierto hace falta reconocer que le flipó el sabor de manzana en el paladar vírgen hasta entonces- la serpiente no hizo más que llamarla traidora, lo cual no tiene sentido si uno piensa que Eva ni siquiera habia probado dicha manzana todavía.
En fin que la serpiente se escondió en el arbol de la vida, mientras que Adán y Eva se vieron obligados a abandonar su hogar con prisas, antes de que el otro se diera cuenta del escándalo. Ahora queda por ver los pasos que dieron tanto el otro y la serpiente como Adán y Eva en cuanto a la formación de una vida común y saber si al final consiguieron intercambiar, entre sí, esta frase que tanto le cuesta soltar al mundo de hoy, hoy, sea por la mañana en la cama, justo después de levantarse para ir al curro o por la noche, justo antes de dormir después de haber estado todo el puro día currando.

Φλορ Ντε Μαλ

Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ συναντάω τον Μίκελ. Δηλαδή το φάντασμά του γιατί ο Μίκελ έχει πεθάνει. Ή μάλλον αγνοείται. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Το καλοκαίρι του 2022 παραθέρισα στη Βάση Φλορ ντε Μαλ στην Αφροδίτη. Είχα καιρό να πάω διακοπές και αποφάσισα ότι ήταν καλή ευκαιρία να επισκεφτώ τον πλανήτη αυτό, στον οποίο είχε επιτραπεί η επίσκεψη γήινων μόλις πριν από δύο χρόνια. Το συμβατικό ταξίδι με διαστημικό λεωφορείο διαρκούσε κανονικά 16μιση μήνες αλλά επειδή δεν είχα τέτοια πολυτέλεια χρόνου επέλεξα τη λύση του διακτινισμού, με το αζημίωτο φυσικά... Ας είναι, τέτοια ταξίδια γίνονται once in a lifetime, τουλάχιστον όσον αφορά στην πραγματική ζωή γιατί εικονικά μπορώ να βρίσκομαι εκεί κάθε απόγευμα. Σωστά, το Ίντερνετ. Εν πάσει περιπτώσει, όμως, ας επανέλθω στο θέμα μου. Έφτασα στη Βάση και πήγα αμέσως στη φροντ ντεσκ για να ζητήσω τον κωδικό πρόσβασης στο δωμάτιό μου και να ταχτοποιηθώ. Δεν αναζητούσα καμιά πολυτέλεια, απαιτούσα ωστόσο οι εγκαταστάσεις να πληρούν τις ελάχιστες προδιαγραφές ασφαλείας και φυσικά μια υποτυπώδη άνεση, δεδομένου ότι ο εν λόγω πλανήτης δεν φημίζεται για το φιλικό στους γήινους κλίμα του. Προς μεγάλη μου απογοήτευση έμαθα ότι το δωμάτιο για το οποίο είχα κάνει ηλεκτρονική κράτηση είχε καταληφθεί ήδη από έναν τύπο ονόματι Μίκελ, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Ζήτησα στο φροντ ντεσκ της Βάσης να αναλάβουν να λύσουν την παρεξήγηση, γιατί προφανώς είχε γίνει κάποιο λάθος, προθυμοποιήθηκα μάλιστα να πάω εγώ σε άλλο ελεύθερο δωμάτιο, αρκεί να μου εξασφάλιζαν την ίδια θέα με το δωμάτιο που κατά λάθος είχε καταλειφθεί από τον Μίκελ. Μη φανταστείς τίποτα απέραντες παραλίες με λευκή άμμο και γαλαζοπράσινη θάλασσα, σαν να βρισκόμασταν στη Γη πριν από κάνα αιώνα. Κάθε άλλο. Η θέα που θα είχα από το κατειλλημένο από τον Μίκελ δωμάτιο περιοριζόταν σε μια έκταση περιφραγμένη από ένα διαφανές υλικό και στην οποία έκταση φυόταν το μοναδικό λουλούδι της Αφροδίτης, το Φλορ Ντε Μαλ. Εξ'αυτού του λόγου, εξάλλου, η Βάση έφερε το ομώνυμο όνομα. Το σπουδαίο με το εν λόγω λουλούδι ήταν ότι άνθιζε μια φορά κάθε 134 χρόνια, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών, και επειδή ποτέ πριν δεν είχε δει ανθρώπινο μάτι την ανθοφορία του από τόσο κοντά, ήμουν τρομερά ενθουσιασμένος με την πιθανότητα να το δω τώρα, εδώ, για πρώτη φορά, εγώ.
Δυστυχώς, από το φροντ ντεσκ δεν μπόρεσαν να επιλύσουν το πρόβλημα, πρώτον γιατί το δωμάτιο που μου υπέδειξαν δεν έβλεπε στην προπεριγραφείσα έκταση αλλά σε κάτι τεράστιες εγκαταστάσεις της Βάσης, ο δε Μίκελ, όπως θα μαθαίνα λίγο αργότερα από την επικοινωνία με το φροντ ντεσκ, ήταν αμετακίνητος: είχε έρθει νωρίτερα στη Βάση, είχε έρθει για τον ίδιο λόγο και το κυριότερο, είχε ταξιδέψει με το συμβατικό λεωφορείο...
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας, περί τις 7 ώρα Γης κατέβηκα μια βόλτα στην αίθουσα συγκέντρωσης της Βάσης. Καθώς προχωρούσα προς το σημείο της αίθουσας όπου είχε συγκεντρωθεί πολύς κόσμος αισθανόμουν τη διάχυτη ανυπομονησία για το φαινόμενο που επρόκειτο να λάβει χώρα ενώπιόν μας, κατά πάσα πιθανότητα απόψε, μπροστά στα γήινα μάτια μας, για πρώτα φορά, σήμερα.
Πριν καλά καλά φτάσω στο σημείο που επέτρεπε να δεις έξω από τη Βάση, με πλησίασε κάποιος και μου συστήθηκε: Μίκελ. Μου είπε αμέσως μετά ότι λυπόταν για την αναστάτωση που προκλήθηκε από λάθος της Βάσης και για να επανορθώσει με κάλεσε να δούμε το λουλούδι να ανθίζει από το δωμάτιό του, στο οποίο παραλίγο να βρισκόμουν εγώ. Κανονικά θα έπρεπε να σκεφτώ τι ρομαντικό εκ μέρους του αλλά βρισκόμουν στην Αφροδίτη, συνεπώς ο ρομαντισμός εκεί εξέλιπε παντελώς. Μα τι λέω, θα έπρεπε να σκεφτώ κατευθείαν ότι οι προθέσεις του δεν φαίνονταν τελείως αθώες αλλά και πάλι, αυτά είναι γήινες σκέψεις και τώρα βρισκόμουν στην Αφροδίτη, εδώ όλα είναι αλλιώς. Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτά σκέφτηκα να τον ρωτήσω πώς ήξερε ποιος ήμουν ή μάλλον ότι ήμουν αυτός που πίστευε ότι ήμουν ή ότι αν εκεί ήμουν αυτό που είμαι (αυτό θα τον δυσκόλευε σίγουρα) αλλά δεν είπα τίποτα και τον ακολούθησα δίχως δεύτερη σκέψη. Μάλιστα. Αυτό μάλιστα. Αυτό είναι δωμάτιο με θέα. Το Φλορ ντε Μαλ στεκόταν μπροστά μου σε απόσταση 50 μέτρων περίπου, μέσα στο προστατευτικό του διαφανές περίβλημα, αλλά μπορούσα να το δω μπροστά μου, εδώ, τώρα, μαζί με έναν άγνωστο, σχεδόν μόνος μου.
Τότε άκουσα τη φωνή του Μίκελ πίσω μου να λέει ότι ξέρει ένα τρόπο για να βγούμε από τη Βάση και να πάμε πιο κοντά στο Φλορ ντε Μαλ, χωρίς να διακινδυνεύσουμε τη ζωή μας από τους θυελλώδεις ανέμους που φυσούν στην επιφάνειά της Αφροδίτης και το θανατηφόρο διοξείδιο του άνθρακα από το οποίο αποτελείται σε μεγαλύτερο μέρος η ατμόσφαιρά της. Μου εξήγησε μάλιστα το λόγο για τον οποίο έκανε τη συγκεκριμένη πρόταση: Επειδή η Αφροδίτη διαθέτει πολύ πυκνή ατμόσφαιρα, αυτό προκαλεί έντονη διάθλαση στο ηλιακό φως, γεγονός που κάνει τα αντικείμενα στην επιφάνεια του πλανήτη να φαίνονται καμπυλωμένα. Άξιζε τον κόπο να δει κανείς, μετά από ένα τόσο ακριβό ταξίδι, κάτι τόσο εντυπωσιακό με παραμορφωμένες διαστάσεις; Λογικά όχι. Αυτό απάντησα κι εγώ. Πρότεινε λοιπόν να προσεγγίσουμε το λουλούδι από ένα σημείο όπου θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε το πραγματικό σχήμα του, χωρίς την αλλοίωση που θα προκαλούσε στην όρασή μας η συγκεκριμένη διάθλαση του ηλιακού φωτός. Εκείνη τη στιγμή εξέλαβα τη συγκεκριμένη παρότρυνση ως κάτι απολύτως φυσιολογικό, κυρίως μάλλον επειδή τα λόγια του Μίκελ είχαν διατυπωθεί με απόλυτη βεβαιότητα, σχεδόν με εκφορά αξιωματική, σαν κάτι που δεν σηκώνει αντίρρηση ή αμφισβήτηση, σαν να διαβάζεις μια ταμπέλα με πράσινα γράμματα που λέει Φαρμακείο και φυσικά το πιστεύεις, δεν διστάζεις καθόλου, μπαίνεις μέσα και ζητάς ντεπόν. Νορμάλ. Και έτσι τον ακολούθησα, βγήκα από το δωμάτιο, προχώρησα πίσω του, μπήκα μαζί του σε ένα σκοτεινό διάδρομο, ακούμπησα στον ώμο του για να μην χαθώ, να μην σκοντάψω, να μην μείνω μόνος μου, να μην φοβηθώ.
Τελικά φτάσαμε σε μια πόρτα που έμοιαζε με θύρα έκτακτης ανάγκης, όπως αυτές που υπάρχουν στα πολυκαταστήματα της Γης και που ανακαλύπτεις συνήθως κατά λάθος όταν τύχει και δεν πάρεις κάποια φορά τον ανελκυστήρα γιατί αργεί να έρθει ή γιατί βαριέσαι να είσαι μέσα ενώ σταματά και ανοιγοκλείνει σπαστικά η πόρτα σε κάθε όροφο. Ο Μίκελ άνοιξε το χερούλι και χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω βγήκε σταθερά έξω. Εγώ δίστασα προς στιγμή και παρέμεινα ακίνητος στη θέση μου να κοιτάω την ανοιχτή πόρτα, η οποία δεν έβλεπε σε κάτι συγκεκριμένο, ή τουλάχιστον δεν μπορώ να το περιγράψω εγώ, το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω τι με περίμενε μόλις θα διέσχιζα εκείνη την πόρτα. Τι να το κάνεις, τώρα πια ο Μίκελ δεν φαινόταν πουθενά.
'Ολα αυτά τα αφηγούμαι σήμερα γιατί κλείστηκα στο ασανσέρ και δεν ήξερα αν έπρεπε να πατήσω το κομβίον κινδύνου ή όχι γιατί κάθε που ανοίγει μια πόρτα στο μετρό, η πόρτα του ανελκυστήρα στο πολυκατάστημα, η πόρτα του γραφείου, η πόρτα στο μπαρ, η συρόμενη πόρτα της αποθήκης, η πόρτα του σπιτιού μου, η ταχυδρομική θυρίδα, η θύρα 1, η θύρα 4, η πόρτα της ντουλάπας, η πόρτα του αυτοκινήτου, η πόρτα του αεροπλάνου, η πόρτα της τράπεζας, η μπαλκονόπορτα, η καγκελόπορτα, η εξώπορτα, και ούτω καθεξής, ο Μίκελ εμφανίζεται εκεί να με περιμένει. Δηλαδή όχι ο ίδιος ο Μίκελ αλλά το φάντασμά του, γιατί ο Μίκελ έχει πεθάνει. Ή μάλλον αγνοείται.

Αυτό είναι το δέρμα

Περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα, περπάτα σε αμμόλοφο για κανά λεπτό περίπου και σταμάτα. Ρύθμισε τη θερμοκρασία του σώματος: άφησε τον ιδρώτα ελεύθερο στο τριχωτό της κεφαλής και γείρε ελαφρά λοξώς αριστερά ώστε η σταγόνα να κυλήσει στο πλάι το μετώπου, κατηφορίζοντας πίσω από το αυτί κατά μήκος του λαιμού και από κει κάνε χώρο (ανασηκώνοντας λίγο το τ-σερτ, αν φοράς) για να διατρέξει τη ραχοκοκαλιά ως το τέλος της σπονδυλικής στήλης, όπως στο σχήμα κατωτέρω.

Περίμενε μέχρι η σταγόνα να φτάσει στο σημείο που υποδεικνύει το βέλος στο σχήμα ανωτέρω. Έφτασε; Περίμενε λίγο ακόμα. Κοντεύει. Τώρα σκύψε μπροστά κυρτώνοντας το σώμα προς το έδαφος σαν να μαζεύεις κοχύλια ή πέτρες. Μάζεψε κοχύλια ή πέτρες αν έχει κοχύλια ή πέτρες εκεί που σκύβεις για να τα μαζέψεις. Τα πόδια σε διάσταση. Άφησε χώρο για να γλιστρήσει η σταγόνα στο εσωτερικό των μηρών. Αν είσαι αριστερόχειρας η σταγόνα θα πάει δεξιά, αν είσαι δεξιόχειρας θα πάει ανάποδα. Στάσου όρθια. Κάνε υπομονή γιατί οι κολλημένοι κόκκοι της άμμου στα πόδια καθυστερούν την πορεία της σταγόνας. Όταν φτάσει στον αστράγαλο στρίψε ελαφριά το πόδι προς τα σένα, όπως όταν σου καρφώνεται μια αγκίδα στο πέλμα και προσπαθείς να τη βγάλεις. Άφησε να σε γαργαλήσει η σταγόνα σε όλο το μήκος και το πλάτος του πέλματος όσο στέκεσαι σε αυτήν την άβολη στάση, με το άλλο πόδι να επιτελεί μόνο του τη λειτουργία στήριξης επί του ασταθούς εδάφους. Επανάλαβε την άσκηση με όλες τις σταγόνες που λούζουν τώρα το σώμα σου παίρνοντας τη στάση που εξυπηρετεί την εκάστοτε σταγόνα καλύτερα. Μην ξεχνάς να κάνεις μικρά διαλείμματα για την απαραίτητη εξάτμιση του ιδρώτα ώστε να ρυθμίζεται τακτικά η θερμοκρασία του σώματος.

Ευγενή μέταλλα

Η σιωπή είναι χρυσός.
Ο χρυσός είναι μέταλλο.
Τουτέστιν, η σιωπή είναι μέταλλο.
Και όπως συμβαίνει με τα περισσότερα ευγενή μέταλλα, σαν τον χρυσό, η σιωπή έχει μεγάλη χημική αδράνεια, δηλαδή δεν σκουριάζει (εκτός και αν έρθει σε επαφή με βασιλικό ύδωρ, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος). Για παράδειγμα μπορείς να περπατάς σιωπηλός στη βροχή και να φτάνεις στο σπίτι σου βρεγμένος ως το κόκκαλο, όμως το κόκκαλο θα έχει μείνει ξεσκούριαστο, δηλαδή θα επιτελεί ανεμπόδιστα όλες τις λειτουργίες για τις οποίες προορίζεται. Το ίδιο συμβαίνει και όταν βαδίζεις σιωπηλά ξυπόλητος στο χιόνι. Τα μελανιασμένα άκρα σου αποτελούν ένδειξη για το ότι το σώμα κρυώνει, αντιδρά και στο δείχνει. Αυτό όμως απέχει μακράν από το να υποστηρίξει κανείς ότι τα συγκεκριμένα δάχτυλα έχουν σκουριάσει. Επίσης, μπορεί να κοιτάζεις τον εαυτό σου επί ώρες στον καθρέφτη και να σε παίρνουν τα δάκρυα, τόσο που στο τέλος δεν ξεκαθαρίζεις από τα υγρά σου μάτια το είδωλο στον καθρέφτη. Όμως, ευθύς μόλις τα σκουπίσεις με μια πετσέτα ή με την ίδια σου την παλάμη, διαπιστώνεις ότι δεν έχουν αφήσει πουθενά ίχνος σκουριάς, αντίθετα μάλιστα, το είδωλό σου επανεμφανίζεται μπροστά στον καθρέφτη καθάριο, αν και ελαφρώς πρησμένο. Προσοχή, ωστόσο, διότι αν ανήκεις στην κατηγορία των ατόμων με φακίδες (ΑμΕΦΑΚ), ενδέχεται να παραπλανηθείς και να σκεφθείς ότι τα σιωπηλά δάκρυα είναι το αίτιο εμφάνισης φακίδων στην επιδερμίδα, κάτι εντελώς ψευδές και ανυπόστατο.
Ακόμα περισσότερο, μπορείς να δοκιμάσεις το ακόλουθο πείραμα για να επιβεβαιώσεις του λόγου το αληθές: Πορεύσου σιωπηλά ανάμεσα στο πλήθος που μιλάει. Μπορεί να σου' ρχονται τα σιάλια των άλλων στο πρόσωπο ανακατεμένα με φράσεις, λέξεις, επιφωνήματα, καταφάσεις, αρνήσεις, χαιρετισμούς, αριθμούς, λογαριασμούς, προθεσμίες, στατιστικά δεδομένα, οικονομικές χρήσεις, ετήσιους απολογισμούς και τα συναφή, όμως το πρόσωπό σου δεν οξειδώνεται ούτε παθαίνει κάποιου άλλου είδους αλλοίωση, παρά το ότι εκτίθεται για μεγάλο χρονικό διάστημα στις προαναφερθείσες καταστάσεις.
Εν ολίγοις, όπως ο χρυσός δεν παθαίνει τίποτα άμα τον έχεις κάνει κορώνα μέσα στην οδοντοστοιχία σου (εκεί να δεις σάλια) ή τον έχεις κάνεις σταυρό στο ιδρωμένο σου δασύτριχο στέρνο, εκτός και αν ανήκεις στην κατηγορία των ατόμων με αδυναμία σε ξυρισμένο στήθος (ΑμΑΣΕΞΥΣΤ), έτσι και η σιωπή, από χημική άποψη πάντα, διαθέτει όλα εκείνα τα συστατικά που την αναδεικνύουν σε ευγενές μέταλλο, δύσκολα προσβαλλόμενο από τη σκουριά.

EL MORIDERO

Tú, si te mueres antes que yo, no irás, Platero mío, en el carillo del pregonero, a la marisma inmensa, ni al barranco del camino de los montes, como los otros pobres burros, como los caballos y los perros que no tienen quien los quiera. No serás, descarnadas y sangrientas tus costillas por los cuervos -tal la espina de un barco sobre el ocaso grana-, el espectáculo feo de los viajantes de comercio que van a la estación de San Juan en el coche de las seis; ni hinchado y rígido entre las almejas podridas de la gavia, el susto de los niños que, temerarios y curiosos, se asoman al borde de la cuesta, cogiéndose a las ramas, cuando salen, las tardes del domingo, al otoño, a comer piñones tostados por los pinares.

Vive tranquilo, Platero. Yo te enterraré al pie del pino grande y redondo del huerto de la Piña, que a ti tanto te gusta. Estarás al lado de la vida alegre y serena. Los niños jugarán y coserán las niñas en sus sillitas bajas a tu lado. Sabrás los versos que la soledad me traiga. Oirás cantar a las muchachas cuando lavan en el naranjal y el ruido de la noria será gozo y frescura de tu paz eterna. Y, todo el año, los jilgueros, los chamarices y los verdones te pondrán, en la salud perenne de la copa, un breve techo de música entre tu sueño tranquilo y el infinito cielo de azul constante de Moguer.

[Juan Ramón Jiménez, Platero y Yo, Alianza Editorial, Madrid 2006, p. 24]

El Roto (από την ισπανική εφημερίδα El País, 18-07-2009)

Παιδικό τραγουδάκι

Είμαι ένα παιδάκι, καλέ,
απλά ένα παιδάκι!

'Ενα εξάχρονο πρωτάκι,

λίγο κατεργάρης

πολύ χαδιάρης

και παιχνιδιάρης,

και γιατρεύω στεναχώριες

με κάνα δυο γλυκόλογα,

ένα πλατύ χαμόγελο

ή μια ανοησία,

δεν χρησιμεύω πουθενά

παρά μόνο στην αγάπη.

Είμαι ένα παιδάκι, καλέ,

ένα ελαφρύ παιδάκι

σαν από πούπουλο φτιαγμένο και βαμβάκι,

είμαι ένα τοσοδά μαρκοπουλάκι.

Και τσιμπάω

και φιλάω

και πετάω

στα πέρατα του ουρανού

και γλιστράω

και γελάω

και χύνομαι

στα νερά του ωκεανού

και παίρνω χρώμα από τον ήλιο

και απ' το βυθό της θάλασσας

και τα μάτια μου σκεπάζω

και λάμπω, λάμπω, λάμπω

πω πω πω

σαν το φάρο στο ακρωτήρι

σαν παγάκι στο ποτήρι

σαν σταφύλι στο λιοπύρι

μα δεν χορταίνω τίποτα

δεν γνωρίζω τίποτα

και δεν με νοιάζει τίποτα.

Είμαι ένα παιδάκι, καλέ,

μόνο ένα παιδάκι!

Να 34 λόγοι που με κάνουν Αύγουστο:

το απόγειο των σύκων
τα καρπούζια στο κόκκινο
οι σκληρές ρώγες των σταφυλιών και όχι μόνο
ο ιδρώτας μούστος
τα νότια μακροβούτια
το ανέμελο μελτέμι
η ώρα της θερινής ανάπαυσης
τα σορτς, τα σνακς, τα σκετς
το καλαμάκι, το καλαθάκι, το καπελάκι
η τσουχτερή ρακή με ατζουράκι
ένα καινούργιο πουκάμισο
ένα αναπάντεχο δώρο
μια συνάντηση από τα παλιά
μια φθαρμένη ανάμνηση
μια φευγαλέα ματιά, ίσως και δύο
λόγια του αέρα και αύρα των λέξεων
μυρωδικές σχέσεις και χωρισμοί στο τραπέζι
η λούπα του μεσημεριού
ο λύκος του μεσονυχτίου
η αφράτη σελήνη
τα παξιμάδια σκέτα ή νησιά στη σαλάτα
τα κρυμμένα μάτια πίσω από τα γυαλιά ηλίου
ο γυμνός Ήλιος
η γυμνή Αφροδίτη
και οι άλλοι γυμνοί θνητοί
οι ανθοί των αθανάτων
η αμμοβολή αντί του βελονισμού
τα αφρισμένα κύματα μεσοπέλαγα
οι λευκές κουκίδες στα όρη
τα στραγγισμένα ρέματα
οι πικροδάφνες εκτός των Εθνικών Οδών
οι παραλίες με τη μικρότερη πληθυσμιακή κάλυψη
η σφαγή του πεπονιού στο γόνατο
και το κεχριμπαρένιο επίνειο της Φαιστού.

Οικογενειακές διακοπές

Παραλίγο να πάθω διακοπές αυτό το καλοκαίρι. Ευτυχώς, τελευταία στιγμή με έσωσε ο διευθυντής μου. Εκεί που καθόμουν στο γραφείο μου χωμένος ως τα αυτιά μέσα σε κουτιά με σκονισμένους φακέλους και τόνους φωτοτυπημένων εγγράφων που μαύριζαν τα δάχτυλα κατά τη φυλλομέτρηση, έρχεται ένας συνάδελφος και χτυπώντας με φιλικά στην πλάτη μου λέει: Τυχεράκια, άκουσα ότι θα πάρεις άδεια τώρα τον Αύγουστο, 3 ολόκληρες βδομάδες, ενώ εγώ θα πήζω εδώ μέσα...
Τι ήταν να μου το πει, με έλουσε αμέσως κρύος ιδρώτας ενώ τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν ανάμεσα στα έγγραφα που με αυξημένη προσοχή πριν από λίγο φυλλομετρούσα αναζητώντας το επίμαχο έγγραφο που μου είχε ζητηθεί. Γύρω μου σκοτείνιασε το γραφείο ακόμα περισσότερο και η πολύ ζέστη που ήδη έκανε μου φαινόταν τώρα καμίνι που βράζει μαζί με εμένα μέσα. Άρχισα να κάνω τις πιο άσχημες σκέψεις. Σκεφτόμουνα για παράδειγμα τις οικογενειακές διακοπές που θα με περίμεναν έτσι και υλοποιούνταν το σατανικό σχέδιο των διακοπών και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι, αλλά ανέβαινε αργά και βασανιστικά, σαν το γαιδουράκι από το λιμάνι στα Φυρά Σαντορίνης. Μιλώντας για Σαντορίνη σκέφτηκα ότι δεν θα μπορούσα να αποφύγω με τίποτα κάποιο νησί των Κυκλάδων γιατί όλος ο κόσμος έχει πάει σε Πάρο, Νάξο, Μύκονο και εμείς ακόμα τίποτα, ούτε καν Άνδρο που είναι δυο ώρες από τη Ραφήνα. Ξαφνικά ένιωσα ναυτία και είχα τάση για εμετό, όπως όταν πας για κατούρημα στις τουαλέτες του πλοίου και παίρνεις μια βαθιά ανάσα πριν μπεις μέσα στο βρώμικο κουβούκλιο, όπου μόνο εξασκημένος τοξοβόλος καταφέρνει να βρει τη λεκάνη χωρίς να αστοχήσει. Σαν ανακουφισμένος από το εικονικό κατούρημα επέστρεψα για λίγο στην πραγματικότητα αλλά μόνο για λίγο, διότι το μυαλό μου είχε ήδη πλάσει όλες εκείνες τις εικόνες, κινούμενες και μη, με ήχο και μη, που συνθέτουν τις στιγμές οικογενειακής χαλάρωσης στις οποίες θα με τοποθετούσε για την υπόλοιπη ώρα, σχεδόν μέχρι τη λήξη του ωραρίου εργασίας. Πρώτα βρέθηκα σε ένα δίκλινο δωμάτιο με ένα μικρό ράντζο για το παιδί, το οποίο παιδί φυσικά δεν κοιμάται σε ράντζο οπότε οι σμπαραλιασμένες σούστες του θα υποδέχονταν αναγκαστικά το δικό μου ταλαιπωρημένο σώμα. Μετά ήρθε στο μυαλό μου το χαλασμένο κλιματιστικό για το οποίο θα έπρεπε να κάνω φασαρία στον ξενοδόχο, ο οποίος θα ερχόταν να το κοιτάξει μόνο για να διαπιστώσει ότι λυπάμαι, για την ώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Κατόπιν, μες το καταμεσήμερο η παρέα απέναντι θα έθετε σε εφαρμογή το σχέδιο αφύπνισης όλου του οικοδομικού τετραγώνου (το οποίο ονομάζεται έτσι κατ' ευφημησμό διότι παραπέμπει σε οποιοδήποτε άλλο γεωμετρικό σχήμα πλην του τετραγώνου) με την έναρξη απανατών παρτίδων τάβλι, με τα πούλια να χτυπάνε στο ξύλο αλύπητα, τα ζάρια να πηγαινοέρχονται ασταμάτητα και τα τύμπανα των αυτιών μου να συντονίζονται στο διαρκές πήγαινε έλα οδηγώντας την υπομονή και τα νεύρα μου σε απόγνωση. Έπειτα, θα έπρεπε να κάνουμε ντους και να ντυθούμε καλά για να πάμε βόλτα στη Χώρα, δηλαδή να χαζεύουμε τις βιτρίνες από κοσμηματοπωλεία που δεν θα επισκεφτούμε, από κεραμεικά που δεν θα αγοράσουμε ή από γλυκά που δεν θα δοκιμάσουμε. Τέλος θα έπρεπε να στριμωχτούμε σε ένα από αυτά τα γραφικά ταβερνάκια, στα οποία η γραφικότητα εξαντλείται στο γνωστό καρό γαλανόλευκο τραπεζομάντηλο και να φάμε μια παραδοσιακή χωριάτικη σαλάτα, μια παραδοσιακή μπριζόλα, μια παραδοσιακή πανσέτα και ένα παραδοσιακό μπιφτέκι με παραδοσιακές τηγανητές πατάτες και ίσως ένα παραδοσιακό τζατζίκι, δηλαδή όλα αυτά που πατροπαράδοτα τρώμε στα ταβερνάκια της Αθήνας, τηρώντας ευλαβικά την παράδοση που μας θέλει κρεατοφάγους και να πληρώσουμε παραδοσιακά πολλά λεφτά για φαγητά που η ελληνική φιλοξενία απλόχερα μας παρέχει. Μετρώντας όλες αυτές τις δοκιμασίες μια μια, η ανάσα μου άρχισε να κόβεται, να γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη και μέσα σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση ξεδιπλώνεται μεμιάς η εικόνα του συνωστισμού στα στενά σοκάκια που κάνει ζέστη, ο κόσμος που περπατάει πιο αργά από ότι συνήθως θα περπατούσε εκείνη την ώρα στην Αθήνα και ανακατεμένος με τα πιο ζαλιστικά αρώματα, κουρέματα, γυαλιά ηλίου και φουλάρια που θα μπορούσαν να κυκλοφορούν σε τόσο λίγα τετραγωνικά μέτρα, νόμιζα ότι θα λιποθυμίσω.
Ευτυχώς, ένα ελαφρύ χτύπημα στην πλάτη με επαναφέρει για λίγο στην πραγματικότητα και βλέπω το πρόσωπο του διευθυντή μου και το μόνο που βρίσκω να του πω είναι:
-Κύριε Διευθυντά, κι εσείς εδώ;
-Μα που νομίζεις ότι βρίσκεσαι, μου απαντά κάπως θυμωμένος και συνεχίζει: Άκυρη η άδεια προς το παρόν, έχουμε πολύ δουλειά αυτό το μήνα, θα δούμε για Σεπτέμβριο τι μπορεί να γίνει, συνεννοηθήκαμε;
Και η ανακούφιση που ένιωσα δεν περιγράφεται.

Nulla dies sine linea

Eva Kalpadaki
Empty Spaces 01
2005
Photograph, Giclée fine art print
80x100 cm on aluminium

Αν και το παραπάνω λατινικό απόφθεγμα δεν απαντάται ως έχει στη βιβλιογραφία των Λατινικών κειμένων αλλά μάλλον καθιερώθηκε κατά το Μεσαίωνα, η λέξη γραμμή (linea) παραπέμπει τόσο στη χορδή ή στη γραμμή που χαράσσεται πάνω σε μία επιφάνεια από ένα μολύβι ή άλλο αιχμηρό εργαλείο, όσο και στη γραμμή με την έννοια της πρότασης ενός κειμένου. Στο φωτογραφικό έργο της Εύας Καλπαδάκη (http://re-title.com/artists/eva-kalpadaki.asp), η γραμμή συγκεντρώνει τις διαδρομές, στάσεις, εμπειρίες, περιπέτειες, ανακαλύψεις, συναισθήματα, ακόμα και διαλόγους, ενός κόσμου που μοιάζει να ξετυλίγει σιωπηλά τη δική του ιστορία πάνω στη λευκή επιφάνεια του τοίχου ή άλλου υλικού, και ο καθένας μας απολαμβάνει την περιπλάνηση που επιλέγει σε μια εξιστόρηση δίχως αρχή, μέση και τέλος. Οι άπειρες νοηματοδοτήσεις δεν αποκαλύπτονται ακολουθώντας τη γραμμή αλλά επανεγγράφοντας ή επαναχαράσσοντάς την. Βρείτε ένα σημείο της φωτογραφίας και ξεκινήστε ή γλιστρήστε ή σταματήστε ή τρέξτε ή γυρίστε. Αλλά κυρίως μην αφήσετε καμία μέρα χωρίς γραμμή!

Ενοχικό Δίκαιο (ειδικό μέρος)

Παραδέχομαι ότι άργησα
και έφτασα καθυστερημένα στο διαγωνισμό που προκήρυξες
και εκ του λόγου αυτού
η συμμετοχή μου κρίθηκε απαράδεκτη
γιατί δεν πληρούσα μια βασική προυπόθεση
γιατί παραβίαζα έναν υποχρεωτικό όρο της σύμβασης
στην οποία ήθελα να προσχωρήσω
εκφράζοντας έτσι την ελεύθερη
και ανεπηρέαστη βούλησή μου
να ποθώ
και να γίνομαι αντικείμενο πόθου
και μάλιστα το αποκλειστικό
απαλλαγμένο από κάθε είδους ελλείψεις κι ελαττώματα
κρυφά ή φανερά
αλλά επεδίωκα την υλοποίηση όλων
όσα συμβατικά αναλάμβανα
και κυρίως την εκπλήρωση όλων των υποχρεώσεων
που εξαρχής ανεπιφύλακτα συνομολόγησα
καθώς και ό,τι άλλο προέκυπτε
κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων
ακόμη και την ασυνήθη, εφόσον υπήρχε,
γιατί πάντα υπάρχει το απρόβλεπτο,
η ανωτέρα βία και το αναπάντεχο γεγονός
που όμως εν προκειμένω
με κανένα τρόπο δεν θα επηρέαζε εμένα
ή εσένα
στην έγκαιρη τήρηση των προαναφερθέντων
στην προσήκουσα εκπλήρωση των συμφωνηθέντων
στην παρούσα
και σε κάθε μεταγενέστερη τροποποίησή της
που για οιονδήποτε λόγο ήθελε προκύψει.

Αλλά εσύ
δεν μου επέτρεψες να προσχωρήσω στη σύμβαση
με άφησες έκθετο και η θέση μου κατέστη δυσμενής
και είναι αδύνατον πλέον καθώς και ασύμφορο
να επιστρέψουν τα πράγματα
στην προτέρα κατάσταση.

Η φασαρία ήταν γεμάτη κόσμο.

Soledad Abril, 21 años, estudiante

Pues sí, reconozco que estoy más sola que la una pero no me importa y eso que estamos en plena primavera y huele a naturaleza por todos lados porque yo tengo un olfato invencible y no hay quien me desarraiga de la naríz ese olor de azahar en las calles del barrio a las 7 de la tarde. Además del olfato, me cuido mucho del oído, me pongo una música exquisita que entra del Este y sale al Oeste o viceversa, y del paladar también me cuido todo lo que pueda, porque solo me meto en la boca productos frescos y de la época, nada de comida preparada y rápida, y en cuanto al cuerpo también me lo cuído como si de niño se tratara, es decir me lo lavo todos los días con agua y jabón de jazmín y me lo acaricio con movimientos suaves procurando no hacerle daño a miedo de que se me rompa. El tacto es algo dificil de cuidar porque toco tantas cosas y apenas me doy cuenta de que sirve para sentir las cosas que toco y mira que insisto en concentrarme en ellas y sus detalles pero se me escapan. Y la vista, ¡ay! la vista que bien me la cuido... A la vista le ofrezco sólo las imagenes agradables y a la vez potentes, pero nada de violencia y agresividad, fíjate, ya he dejado de ir a las exposiciones de arte por miedo a que se me dañen los ojos y yo a los ojos los quiero un monton, sobre todo a los ojos claros, sean verdes de oliva o azul de cielo, me da igual, cuando más claros mejor. Y en cuanto al coño, también me lo cuido mucho porque no le dejo mal atendido nunca, todo lo contrario, tengo mucho cuidado con lo que permito que lo penetre, no le meto cada cosa que encuentro por ahí, solo que a veces me distraigo y puede que haya algun que otro maltrato pero casi siempre es para bien, ya ves, es la manera ideal para darme cuenta de lo debiles que son los hombres en relación con nosotras, las mujeres y de ser así me siento orgullosa, viva, contenta, fuerte, llena y alerta.

Το σουτιέν της έλειπε

Ήταν το είδος της πρότασης που κυκλοφορούσε πάντα χωρίς σουτιέν, με δυο λόγια τεράστια που πηγαινοέρχονταν δεξιά αριστερά σε κάθε της κίνηση και πραγματικά θα πρέπει να αισθάνθηκες τυχερός εκείνη τη φορά που κατά λάθος έπεσες πάνω τους, αρχικά τουλάχιστον, όταν η καημένη στραβοπάτησε στο πεζοδρόμιο μπροστά σου και αυτά σου πετάχτηκαν στη μούρη και για λίγο σκέπασαν το στόμα και τα μάτια σου αλλά σκιάχτηκες γιατί δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα και όλα σκοτείνιασαν ξαφνικά, και σαν να μην έφτανε αυτό τους έβαλες και χέρι για να βοηθήσεις τάχα να σηκωθεί εκείνη η πρόταση, η οποία σου' χωσε μετά ένα χαστούκι που ήταν όλο δικό σου, και όχι άδικα, το άξιζες βρε παλιοτόμαρο, σατράπη, ξεδιάντροπε, αναιδέστατε, χυδαίε, βλαξ, που να σου βγει το μάτι, σαν δεν ντρέπεσαι του λόγου σου κοτζάμ άντρας...

Μαζί ξανά

Ας φτιάξουμε μαζί 
με αλάτι και νερό
μαζί 
ξανά 
τη θάλασσα
και για βαφή 
ας πάρουμε ξανά
απ' των ματιών σου το περισσό γαλάζιο
και μετά το βυθό 
ας υψώσουμε μαζί
με της ψυχής σου τ’ άπατα νερά
και δροσερά μαζί
ας κολυμπήσουμε ξανά
σαν καλοκαίρι ατέλειωτο
με τον Αύγουστο εις τη νιοστή
κι ας σκορπίσουμε μαζί
ξανά 
και τη σκιά μας χάμω
πάνω στην άμμο 
την καυτή 
κάτω απ'τον ήλιο
και στον ορίζοντα ξανά 
ας ξεδιπλώσουμε μαζί
με άνεμο και φως 
τη θάλασσα 
ως πέρα.

Επικαιρότης

Στο κάτω κάτω της γραφής
ας ξαναπιάσουμε τα μπλε τετράδια και τα στυλό διαρκείας
κι ας ξαναπούμε τεφτέρι και βερεσέ
-δεν βαριέσαι-
πάλι με χρόνια με καιρούς
πάλι δικά μας θα'ναι.

Πόνοι

Να τι είσαι,
η Μεγάλη μου Άρκτος
και το σύνορο του κόσμου που με ξεχνάει.
Όμως σ' ακολουθώ
σαν καιώμενη βάτος
τρεμοσβήνοντας τα αστέρια που η νύχτα μετράει.

Στη μέση

Κυνηγημένη
ο κόσμος έχει δυο πασαπόρτια για σένα
αλλά δεν φτάνουν,
ο επιτονισμός της φωνής δεν φτάνει
ξεχνάς το σύνθημα
και τα χθεσινά τερτίπια δεν περνάνε πια.

Όμως τώρα έχεις την ίδια θέα με μένα.
Για σκέψου! Αρκεί να στρέψεις το βλέμμα στη θάλασσα
κι έχεις τον ίδιο ουρανό και τα ίδια σύννεφα.
Η φυλακή σου μεγαλώνει για να χωράει μέσα κι εμένα
για να διαβαίνεις τον ωκεανό με τις λέξεις
για να ονειρεύεσαι πατρίδες με τις λέξεις
με μιας
μονάχα στο μέλλον γιατί οι μέρες είναι κοντές
και καλύτερα έτσι.
Το παρελθόν, εξάλλου, είναι πάντα μπροστά
και ό,τι και να μου πεις δεν το φοβάμαι.

Me temo que no es lo que más miedo me da

Και να σκεφτείς ότι όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία τα είχε όλα. Αναμονή, απογοήτευση, αγαθές προθέσεις, αναπτέρωση του ηθικού, όρεξη, ευρεία γκάμα επιλογών, δημοκρατικό τρόπο λήψης αποφάσεων, εκατέρωθεν δηλώσεις που αν και παρέχονταν ετεροχρονισμένα αρκούσαν, πληρότητα, ασφάλεια, ικανοποίηση, επιβεβαίωση, ανδρισμό, θηλυκότητα, αλήθεια, θάρρος, ελπιδοφόρα μηνύματα, κινήσεις εντυπωσιασμού, εξάντληση αποθεμάτων υπομονής, επιμονή, συντροφικότητα, αλλαγές, προσαρμογές, εφαρμογές, υλοποίηση σχεδίων, ονειροπόληση, τεμπελιά, αργία, αποχή, αναγνώριση, εκμυστήρευση, εμπιστοσύνη, παραδοχή λανθασμένων κινήσεων, απρεπείς χειρονομίες, προσβολή της τιμής και της αξιοπρέπειας, γεννετήσια ελευθερία, γνώμη, άποψη, επιχειρήματα, αναστεναγμούς, σκαμπανεβάσματα, δάκρυα, βλέμματα, φιλοφρονήσεις, ανάγκες, χρήματα και έλλειψη αυτών, θεομηνίες, ανωτέρα βία, παρερμηνεία, παρεξήγηση, παράπονο, υπεκφυγές, λόγο μεστό και περιεκτικό, παρομοιώσεις, μεταφορές, μετακινήσεις με τα πόδια, με τη μηχανή, απόπειρες τέλεσης αξιόποινων πράξεων, σπουδή, εγρήγορση, τέλμα, πάτους, μαύρο, άσπρο, αναισθησία, αναισθητικό, σιωπή, αγάπη, φόβο.

Accidents de lumière

Δεν έγραψα γράμμα στο Λύο. Ψέματα. Ναι, δεν του έγραψα. Χθες ήρθε η Μαίρη. O Λύο δεν είναι καλά. Περιμένει ακόμα γράμμα σου. Πώς; Τι συμβαίνει; Η Μαίρη μου λέει ότι είναι επείγον να του γράψω. Ακόμα κι αν πρόκειται για πέντε δέκα σειρές. Μόνο. Γράψε του. Σκέφτομαι τι να λέει το γράμμα. Ψέματα. Δεν ξέρω. Δεν ξέρω πώς να αρχίσω το γράμμα. Αγαπημένε μου... Όχι, δεν μου αρέσει. Περιμένω μια ανάμνηση για να αρχίσω να γράφω. Σηκώνομαι και πηγαίνω στο παράθυρο. Στέκομαι εδώ. Εδώ περιμένω μια ανάμνηση. Κάνε γρήγορα, ο Λύο περιμένει. Η Μαίρη περιμένει. Πού είναι μια τυχαία διαδοχή γεγονότων; Πες μου, τι έκανες χθες; Δεν μπορώ. Ψέματα. Να αρχίσω από την ημερομηνία; Αλλά δεν έχει σημασία. Μπορώ να του γράψω. Δεν θέλω τίποτα, Λύο. Από σένα δεν θέλω πια τίποτα. Μην του ζητήσεις τίποτα. Δεν θέλω τίποτα. Μαίρη, δεν ζητάω τίποτα από κανένα. Ψέματα. Έλα σε εμένα. Έλα! Δεν είμαι εγώ, Λύο. Λυπάμαι. Αρχίζω από την αρχή. Μην ανησυχείς, όλα θα πάνε καλά. Μαίρη, λες ψέματα. Δεν μιλάω, κοιτάζω από το παράθυρο το δρόμο. Θα έρθεις; Μην κλείνεις τα μάτια, άκουσέ με. Δεν θέλω. Ψέματα. Κάνε γρήγορα, τι είναι για σένα πέντε δέκα σειρές; Γράψε. Πες μου μόνο ένα, ένα τυχαίο περιστατικό. Θυμάμαι τότε που είχαμε πάει διακοπές στην Ελλάδα. Θυμάμαι μια νύχτα στη σκηνή, θυμάμαι τη νύχτα έξω από αυτήν. Θυμάμαι τον ήχο της νύχτας. Πού ήμασταν; Δεν θυμάμαι. Ήταν άμμος και σκοτάδι, δεν υπήρχαν αστέρια, υπήρχαν Λύο; Μαίρη, πες μου πώς είναι; Δεν είναι καλά, γράψε. Πες μου για τη νύχτα εκείνη. Δεν ήταν νύχτα, ήταν άμμος και σκοτάδι. Ο Λύο με περίμενε στη σκηνή. Θυμάσαι; Έκανε λίγο κρύο, όχι κρύο όπως εδώ, αλλά πάντως κρύο. Δεν έχω ξανανιώσει τέτοιο κρύο. Δεν έχω ξαναδεί τη θάλασσα από τότε. Μαίρη, φτάνει; Κοντεύω να τελειώσω. Δεν πειράζει. Η νύχτα ήρθε αργά μέσα από τη θάλασσα αλλά δεν θυμάμαι τίποτα. Μέσα στη σκηνή η νύχτα ήρθε αργά και μετά...Ψέματα. Δεν μου λες τίποτα. Δεν μου γράφεις. Μαίρη, αρκεί. Εντάξει, Λύο; Δεν θυμάμαι τίποτα, ήταν Ελλάδα, γιατί δεν μου το είπες τότε; Σε ποιο μέρος; Ήταν διακοπές. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Καλοκαίρι μάλλον. Μπορεί να ήταν Αύγουστος; Όχι. Μαίρη, δεν μπορώ να συνεχίσω. Ο Λύο περιμένει γράμμα σου. Λύο, δεν έχω τίποτα άλλο να σου γράψω. Δεν έχω.

Το χαμόγελο των κοριτσιών προ δεκαπενταετίας

Στη δεκαετία του ενενήντα, όταν μεσουρανούσε η παρεΐστικη διάθεση στα περισσότερα σήριαλ της αναδυόμενης, τότε, ιδιωτικής τηλεόρασης, τα κορίτσια ήταν σημαντικά πιο χαμογελαστά από ότι είναι σήμερα. Άνοιγε η πόρτα του διαμερίσματός τους και σου έσκαγαν ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. Μετά περνούσες μέσα για να σε κεράσουν ένα καφέ και κουβέντα στην κουβέντα, είτε σου εκμυστηρεύονταν μια ερωτική τους απογοήτευση, πάντοτε με το χαμόγελο στα χείλη, είτε δεν προλάβαιναν γιατί έσκυβες και φιλούσες εκείνα τα χείλη και η εκμυστήρευση πήγαινε περίπατο. Το "χαμογελάτε, είναι μεταδοτικό" τότε κυκλοφόρησε. Με τα χρόνια, τα κορίτσια αυτά μεγάλωσαν, πάχυναν, αδυνάτησαν, έγιναν ξανθές, μελαχρινές, σγουρομάλλες και ό,τι άλλο απαιτούσε το εκάστοτε σενάριο. Κάποια έκαναν καριέρα στο θέατρο, κάποια μεταπήδησαν στη μεγάλη οθόνη, άλλα παρέμειναν στην τηλεόραση – δεν έλειψαν και τα κορίτσια που έκαναν μέχρι και διαφημιστικά - και μερικά χάθηκαν για πάντα από την επικαιρότητα.

Σήμερα, τα περισσότερα από αυτά τα κορίτσια έχουν δυσανάλογα μικρό στόμα σε σχέση με το υπόλοιπο πρόσωπο, το οποίο έπαψαν να φωτίζουν με εκείνο το πλατύ χαμόγελο. Αντ’αυτού, υπάρχει ένας τονισμός των μυών σε ρε ελάσσονα κλίμακα ή μια κατακόρυφη πτώση των τιμών των αυλακώσεων γύρω από το στόμα, σε βαθμό που αναρωτιέται κανείς αν θα επιστρέψουμε ποτέ σε φυσιολογικά επίπεδα και καταφέρουμε να χαρούμε ξανά, όλοι μαζί, την αποστολική λειτουργία του χαμόγελου ως την επικράτεια των παρειών.

Βρείτε το σωστό

Πού τρώνε την Πρωτοχρονιά τα παιδιά χωρίς οικογένεια;
α. Πουθενά
β. Με άλλα παιδιά χωρίς οικογένεια
γ. Με άλλα παιδιά με οικογένεια
δ. Κανένα από τα παραπάνω